My love mafia มาเฟียเย็นชาแต่ว่าก็มีหัวใจ<3 TK

...แก้ว... ผมไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าแก้วก็เป็นลูกมาเฟียเหมือนกัน แต่ปัญหามันไม่ได้อยู่ที่แก้วเป็นลูกมาเฟียแต่มันอยู่ที่ผมต้องกำจัดเธอ มันจะไม่ใช่เรื่องยากถ้าเราไม่ใช่เพื่อนกัน และมันจะไม่อยากถ้าผมไม่ได้................“ผมไม่ทำ!” ผมหันไปพูดกับพ่อที่ยืนจ้องเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อกัน“ก็ออกจากบ้าน ออกจากตระกูลไทยานนท์ไปซะ!” พอยื่นคำขาด“แต่นี่พ่อกำลังสั่งให้ผมไปฆ่าคนนะ” ผมเริ่มอธิบาย“คำสั่งก็คือคำสั่ง ไม่มีข้อโต้แย้งใดๆทั้งสิ้น!” พ่อพูดก่อนจะเดินออกจากห้องไป“โถ่เว้ย!!!” ผมโวยวายออกมา ถ้าถามว่าผมเคยฆ่าคนมั้ย ผมตอบได้เลยว่าเคย ก็ผมเป็นลูกมาเฟียนะ แต่คนที่ผมเคยฆ่าไม่ได้มีความสัมพันธ์เกี่ยวข้องกับผมเลย แต่คนๆนี้ คนที่เป็นเพื่อน...มันก็อยากที่จะตัดใจฆ่าได้ลง ผมจะทำยังไงดีวะเนี้ย!“ไอโทโมะ!!!”“จะตะโกนหาพระแสงของ้าวอะไรครับ - -”“ชั้นจะไม่ตะโกนถ้านี่ไม่ใช่ครั้งที่สิบที่ชั้นเรียกแก -*-”“อ้าว แกเรียกชั้นต่างนานแล้วหรอ โทษทีว่ะ ไม่ได้ยิน ว่าแต่แกมาทำอะไรวะเขื่อน” ผมถามไป“เปล่าหรอก ไม่มีอะไรทำ ก็เลยมาหาแก” อื้มม เป็นเหตุผลที่ดีมากกกก“ไม่ไปหาไอป๊อปอ่ะ” ผมพูดประชด“ไปมาแล้ว ไม่อยู่ว่ะ - -” สุดท้ายมันก็เห็นไอป๊อปดีกว่าผมอยู่ดี“แล้วไม่ไปหาเฟย์อ่ะ - -” ผมถามถึงน้องสาวตัวแสบของป๊อปปี้“ออกไปเที่ยว T^T” ไอเขื่อนทำหน้าเหมือนจะร้องไห้“เป็นไรมากมั้ยเนี้ย ถามเฉยๆ”“ก็ดูคำถามของแกสิ ยิ่งถามก็เหมือนยิ่งย้ำว่าชั้นไม่มีความสำคัญTT” น้ำตาคลอแล้ววว“โอ๋ๆ เด็กดี มาหาป๊ะป๋ามา^^” ผมแกล้งมันเล่นๆ“ป๊ะป๋า~” เขื่อนเข้ามากอดผม ไอบ้านี่ค่อนข้างเป็นเด็กขาดความอบอุ่นพอสมควร“-///-”“ป๊ะป๋า > <” ทำหน้ามีเลศนัย “ขอจุ๊บที่ดิ >///<” บ้าไปแล้ววววว ผมเล่นวิ่งไล่จับกับมันเหมือนเด็ก อ๊ากกกกก จนมุมแล้ววว“อย่านะเว้ยยยยย” ผมเริ่มโวยวาย เขื่อนค่อยๆก้มหน้าลงมา ลงมา จนปลายจมูกของเราชนกัน“น่ารักเป็นเหมือนกันนะเรา ^^” เขื่อนค่อยๆถอยออกไป“-/////////////-” รู้สึกว่าหน้าผมจะร้อนๆแฮะ ไอเขื่อนนะไอเขื่อน กะล่อนได้แม้แต่กับเพื่อนอย่างผม “แกทำอย่างนี้ทำไมวะ”“ก็แค่อยากให้มาเฟียเย็นชาอย่างแกอ่ะ มีความรู้สึกขึ้นมาบ้าง^^” รู้สึก รู้สึกขนลุกล่ะสิไม่ว่า แต่อย่างน้อยมันก็ทำให้ผมยิ้มได้ทุกครั้งที่มีเรื่อนเครียด^^“ว่าแต่มีอะไรให้กินมั้ยวะ หิวโคตรรรรร” เขื่อนพูดแล้วเอามือลูบท้องง“มีเชฟมือหนึ่งอยู่ทั้งคน จะกลัวอะไร^^” ผมรีบเดินเข้าครัวเปิดตู้เย็น หาอุปกรณ์ที่มันพอจะมีในตอนนี้ ผมหันไปเห็นบางสิ่งบางอย่างเข้าแล้วววว มันคือ แป้งพิซซ่าาาา รับรองวันนี้อิ่มชัวร์ ผมเริ่มโชว์ฝีมือในการนวดแป้ง ไอเขื่อนก็ยืนดูอยู่ข้างๆ ผมดีใจจังที่มีเพื่อนที่ดีแบบนี้^^//Kaew//ไอป๊อปปี้มันจะไปไหนวะเนี้ย พอง้อฟางเสร็จ มันก๊ให้ชั้นกับฟางขึ้นรถ แล้วก็ขับไปไหนไม่รู้ แต่ เส้นทางมันคุ้นๆแฮะ นั่นมัน บ้านไอบ้าขี้เก็กนี่หว่า ที่พูดอย่างเนี้ยก็เพราะว่าหมอนั่นอ่ะขี้เก็กสุดๆ วันๆไม่เคยจะยิ้ม“มาเพื่อ???” ชั้นหันไปถามป๊อปปี้“มากินข้าว^^” ป๊อปปี้หันมาตอบยิ้มๆ“กินข้าวบ้านพี่โทโมะเนี้ยนะ” ฟางถาม“เดี๋ยวก็รู้^^” ป๊อปปี้ตอบแบบชวนคิด แต่...คิดไม่ออกว่ะ- - ป๊อปปี้ขับรถมาเรื่อยๆจนมาจอดหน้าบ้านโทโมะ รถคุ้นๆแฮะ รถไอกบจอมกะล่อนหนิ วันนี้คุณชายทั้งสามเค้ามีนัดกันรึไง พวกเราสามคนเดินลงจากรถ“อ้าว คุณป๊อปปี้ มาทันเวลาอาหารเย็นพอดีเลยค่ะ เชิญข้างในก่อนเลยนะคะ^^” เหมือนคนรับใช้ที่นี่จะรู้จักป๊อปปี้เป็นอย่างดี แต่สายตาที่ส่งให้ป๊อปปี้เนี้ย บอกได้เลยว่ามากกว่าคำว่าเจ้านายและคนใช้ ยัยฟางก็ไม่แพ้แยกเขี้ยวจะกัดคนใช้อยู่แล้ว“พี่ป๊อปปี้^^” ฟางเดินเข้าไปเกาะแขนป๊อปปี้ และทิ้งชั้นให้เป็นหมาหัวเน่าอีกครั้ง ส่วนคนใช้ก็หายวับไปกับตา เราสามคนเดินไปเรื่อยๆจนมาถึงห้องๆนึงซึ้งชั้นคิดว่าน่าจะเป็นห้องกินข้าวเพราะมียาวๆหนึ่งตัววางอยู่กลางห้องและก็มีเก้าอี้อีกเป็นสิบวางอยู่รอบๆโต๊ะแต่เชื่อมั้ยว่ามีคนนั่งอยู่แค่สองคน นั่นก็คือ...“ยัยทอมเย็นชา!” ช่างเป็นการประสานเสียงที่งดงามของทั้งสองคน“ชั้นไม่ได้หูตึง ไม่ต้องเรียกเสียงดังขนาดนั้น!”“พี่แก้ว เสียงพี่แก้วดังกว่าเสียงพี่สองคนรวมกันอีก - -” ยัยฟางหันมาแขวะ ตั้งแตคบกับไอป๊อปเนี้ยดูเหมือนว่าฟางจะเปลี่ยนฝ่ายเร็วมาก“มารู้เวลาอาหารหนิ” แหม~ ทำเป็นเก็กเสียงเข้ม หล่อตายล่ะ“กลับเหอะ” ไม่ใช่ว่าไม่อยากกิน แต่บอกได้เลยว่าถ้าชั้นกับไอขี้เก็กร่วมโต๊ะอาหารกันเมื่อไหร่ รับรอง กินไม่ลง“มาแล้วก็กินซะหน่อยเหอะพี่แก้ว ฟางกิวแล้วว” อีกแล้วนะยัยฟาง งานนี้มีงอนแน่“เออๆ”เห็นสายตาวิ้งๆของยัยฟางแล้วเป็นต้องยอมทุกที ชั้นนั่งลงตรงตำแหน่งตรงข้ามโทโมะพอดี ไม่ได้เกิดจากความเต็มใจนะ ฟางบังคับ“ว้าวว *o*พิซซ่าซะด้วย กินแล้วน้าาา อ้ำ” ยัยฟางดูจะเอร็ดอร่อยกับการกินมากอ่ะ“ไงแก้ว กินได้ป่ะ” เขื่อนถาม“ได้ดิ อร่อยดี^^ ชื่อที่ไหนอ่ะ?” ชั้นถามเพราะดูจากหน้าตาแล้วไม่น่าจะทำกันเอง“ไม่ได้ซื่อ ไอโทโมะมันทำ อร่อยล่ะสิ^^” ตายแล้ววววว พลาดๆๆๆ ทำไงดีเนี้ย“หรอ ก็ว่าทำไมแป้งมันเย็นๆเพราะว่าคุณชายเย็นชาทำนี่เอง” ชั้นพูดไปกินไป“ก็ไม่ต้องกิน” โทโมพูด งอนหรอเนี้ย“พี่แก้ว ง้อเลย พี่โทโมะงอนแล้วนะ” ยัยฟางหันมากระซิบ แต่ดูเหมือนเจ้าของความคิดหน้าจะเป็นป๊อปปี้มากกว่านะ- - ทั้งหมดส่งสายตามามองชั้น ยกเว้นผู้ชายขี้งอน อะไรกันอ่ะ ทั้งชีวิตชั้นไม่เคยง้อใครเลยนะ“อิ่มแล้ว” โทโมะพูดแล้วลุกออกจากโต๊ะอาหารไป งอนจริงจังด้วยนะเนี้ย“พี่แก้วอ่ะ ง้อเลย” ฟางหันมาพูดกับชั้นอีกครั้ง“ไมเอาอ่ะ”“แก้ววววว” คราวนี้ประสานเสียงกันเลยนะ“ก็ได้ T^T” ชั้นก็เลยจำใจเดินเอาพิซซ่าของชั้นกับเค้าแล้วเดินไปที่ชิงช้าในสวนหลังบ้าน เฮ้ออออ ทำไมคนอย่างแก้วใจต้องมาทำอะไรอย่างนี้ด้วยนะ