My love mafia มาเฟียเย็นชาแต่ว่าก็มีหัวใจ<3 TK

ตอนที่ 2 : ง้อ/ห้องลับ

ชั้นเดินไปยืนอยู่ข้างหน้าเค้า ก่อนจะยื่นพิซซ่าให้

“เธอฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องหรอ ชั้นอิ่มแล้ว” โทโมะพูดแล้วหันหนาหนีชั้น
“แต่นายพึ่งกินไปนิดเดียวเองนะ” ไม่นิดอ่ะ คำเดียวเองมากกว่า
“แต่ชั้นอิ่ม” เค้าพูดๆทั้งๆที่ยังไม่หันมามองชั้นเลย
“นายงอน???”
“ชั้นไม่ได้งอน ชั้นจะงอนเธอเพื่อ???” โทโมะขึ้นเสียง
“ก็ที่ชั้นว่านายว่านายเป็นคุณชายเย็นชา แต่มันก็จริงๆหนิ นายชอบทำตัวเงียบๆ ทำหน้าเครียดตลอดเวลา ไม่ค่อยยิ้มเลย” ชั้นพูดความจริงออกมา
“ชั้นไม่มีความสุข ชั้นก็ไม่จำเป็นต้องยิ้ม” ก็ยังไม่หันมามองหน้าชั้นอยู่ดีอ่ะ
“นายมีปัญหาอะไรบอกชั้นได้นะ อย่างน้อยเราก็ยังเป็นเพื่อนกัน^^” ชั้นพูดแล้วนั่งลงที่ชิงช้าข้างๆเค้า
“หึ เพื่อน เธออย่ามายุ่งกันเพื่อนอย่างชั้นเลย” โทโมะพูดแล้วก็สะบัดตูดหนีชั้นไป เค้าพูดอะไรของเค้าเนี้ย แล้วชั้นต้องตามไปง้อเค้าต่อมั้ย??? ชั้นใช้เวลาคิดไม่นาน สุดท้าย ชั้นก็เดินตามเค้าไป เค้าไปที่ห้องๆหนึ่งในบ้าน อยู่ไม่ไกลจากสวนเท่าไหร่ มันดูเป็นห้องเล็กๆถ้าไม่สังเกตก็คงไม่เห็นหรอก ชั้นเปิดประตูตามเค้าเข้าไปในห้อง
“ออกไป!” เสียงโทโมะดังขึ้น เค้าไม่เปิดไฟในห้อง บรรยากาศในห้องหน้ากลัวมาก ชั้นพยายามคลำที่กำแพงเพื่อหาสวิตช์ไฟ
“ทำไมนายไม่เปิดไฟอ่ะ” ชั้นถามไป
“ชั้นอยากอยู่คนเดียว เธอออกไปเถอะนะ” ทำไมเสียงของเค้าถึงดูสั่นล่ะ
“นายไม่เป็นอะไรใช่มั้ย” ชั้นถามไปอีกครั้ง
“แก้วว” มีใครบางคนสวมกอดชั้นจากข้างหลัง ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเป็นใคร
“นายเป็นอะไรมากมั้ยเนี้ย” ชั้นกุมมือของเค้าไว้ ทำไมนะ ทำไมชั้นถึงมีความสุขทุกครั้งที่ได้อยู่กับผู้ชายคนนี้ มีความสุขแม้ว่าเราจะไม่ได้ยิ้มให้กัน มีความสุขแค่เพราะเราได้อยู่ข้างๆกัน
“ขอโทษนะ” เค้าพูด แล้วคลายมือออก “เธอออกไปได้แล้ว” เค้าพูดอีกครั้ง
“มีอะไรก็เรียกนะ^^”ชั้นยิ้มให้เค้าก่อนจะเดินออกจากห้องไป

//Tomo//

ผมเช็ดน้ำตาที่ไหลอาบแก้มทั้งสองข้างทิ้ง ก่อนที่จะเดินไปเปิดไฟ

~พรึบ~ ความจริงห้องนี้ไม่มีใครรู้หรอกว่ามี ผมใช่เป็นที่เก็บตัวเวลามีปัญหา ผมมักจะเข้ามาอยู่ในนี้เพื่อหนีปัญหาข้างนอก เข้ามาเพื่อที่จะได้เห็นหน้า แก้ว คุณอ่านไม่ผิดหรอกครับ แก้วจริงๆ ผมเป้นคนชอบถ่ายรูป ห้องนี้ก็เหมือนห้องล้างรูปนั่นแหละ แต่ส่วนใหญ่มันจะมีแต่รูปแก้ว มีทุกอิริยาบถเลยนะ กิน เดิน นั่ง ตอนนอนก็มี ผมไม่รู้ว่าผมชอบถ่ายรูปตั้งแต่เมื่อไหร่ คงตั้งแต่ที่ได้เห็นหน้าแก้วล่ะมั้ง ตั้งแต่พบเธอผมก็รู้สึกอยากจะเก็บภาพของเธอไว้ ผมปิดไฟแล้วเดินออกจากห้องมา
“กว่าจะออกมาได้นะ” เสียงเพื่อนของผมดังขึ้น
“แกไม่กลับบ้านหรอ” ผมถามไอป๊อปกับไอเขื่อน มันสองคนรู้นะว่ามีห้องนี้ แต่ผมไม่เคยให้พวกมันเข้าไปเลยซักครั้ง
“เดี๋ยวค่อยกลับ พึ่งไปส่งสองพี่น้องกลับบ้านมา^^” ดูไอป๊อปกับน้องฟางจะรักกันมาอ่ะ
“แกอ่ะไอเขื่อน ไม่ไปหาสาวที่ไหนหรอ” ผมแกล้งแซว
“ไม่มีว่ะ ตอนนี้ชั้นสนใจผู้หญิงคนนึงอยู่”
“ใครวะ” ผมกับไอป๊อปประสานเสียงกัน
“น้องแกไง” ไอเขื่อนพูดแล้วหันหน้าไปทางป๊อปปี้
“ไม่มีทางอ่ะ ชั้นไม่ยอมให้ยัยเฟย์กับแกคบกันหรอก” ป๊อปปี้พูดตัดบท
“อ้าวววว ชั้นเพื่อนแกนะเว้ย!”
“ก็รู้ว่าเพื่อน รู้ด้วยว่าเพื่อนนิสัยยังไง”
“แล้วชั้นนิสัยยังไง” นี้แกไม่รู้จริงงรึ?
“กะล่อน เจ้าชู้ พูดมาก ปากไม่ตรงกับใจ แถมยังเป็นเด็กมีปัญหาอีก ไม่ไหวอ่ะ แล้วชั้นว่า ยัยเฟย์ก็คงไม่ชอบแกด้วย” ป๊อปปี้ร่ายยาวมาหนึ่งบท
“ชั้นดูแย่ขนาดนั้นเลยหรอ” ไอเขื่อนน้ำตาคลอ
“เออ เฮ้ยๆ เปล่าซักหน่อย ชั้นเองก็พูดเยอะไป โทษทีนะ” เหมือนไอป๊อปจะพึ่งรู้ตัว
“ใช่สิ ชั้นมันไม่ดี ทำอะไรก็ไม่ดี พ่อแม่ก็ไม่รัก T^T” ไอเขื่อนเริ่มเบ้ปาก
“โอ๋ๆๆ ความจริงมันก็ไม่แย่ขนาดนั้นหรอก” ไอป๊อปลูบหลังไอเขื่อน
“กอดป๊ะป๋าได้มั้ย” ไอเขื่อนมักจะเรียกเราสองคนแบบนี้เสมอ
“เอาสิ โอ๋ๆๆๆ” ไอป๊อปก็ไม่ได้ว่าอะไร ผมก็ได้แต่ยืนยิ้มดูมันสองคนคุยกัน
“ไปๆ กลับบ้านกันไปได้แล้ว” ผมออกปากเชิญพวกมันสองคนออกจากบ้าน
“ไม่บอกก็จะไปอยู่แล้ว ง่วงจะตายอยู่แล้วเนี้ย” ไอป๊อปพูด
“เออๆ กลับบ้านดีๆนะ” ผมลามันสองคนอีกครั้งก่อนจะเดินเข้าบ้าน

“เมื่อกี้ใครมา!” เสียงพ่อของผมดังขึ้น
“เพื่อน” ผมตอบกลับไป
“เดี๋ยวนี้ไม่เห็นหัวกันแล้วใช่มั้ย เห็นพ่อเป็นหัวหลักหัวตอรึไง!”
“แล้วพ่อล่ะ เคยเห็นใจผมบ้างมั้ย เคยฟังผมมั้ย เคยรับรู้มั้ยว่าผมต้องการอะไร!”
“พ่อให้แกมามากพอแล้ว ต่อจากนี้ แกต้องตอบแทนพ่อบ้าง”
“ตอบแทน ตอบแทนที่พ่อทิ้งแม่หน่ะหรอ! ไม่มีทาง!!”
“นี่แกกล้าพูดอย่างนี้กลับชั้นหรอ แกนี่มัน” พ่อเงื้อมือขึ้น
“เอาเลย ถ้าพ่ออยากตบ อยากตีผม ก็เอาเลย ผมจะไม่ห้าม ไม่หนีไปไหนด้วย”
“ฮึ้ย!” พ่อลดมือลงก่อนจะเดินกลับเข้าไปในห้องของตัวเอง ผมก็เดินกลับเข้าไปในห้องนอน ผมทิ้งตัวลงบนเตียงนอนสีขาว ผมหยิบกรอบรูปบนหัวเตียงมาดู รูปที่มีผม พ่อ และแม่
“แม่ แม่รู้มั้ย ว่าผมคิดถึงแม่ขนาดไหน” ผมปล่อยให้น้ำตาลูกผู้ชายไหลลงมาอีกครั้ง ผมคิดถึงแม่เหลือเกิน ผมไม่เข้าใจเลย อยู่ๆพ่อก็ทิ้งแม่มา โดยที่พ่อเอาผมมาด้วย หลังจากนั้นผมก็ไม่เคยเห็นหน้าแม่อีกเลย ผมจำได้ลางๆว่าแม่เป็นคนสวย ผมว่าแม่ผมต้องเป็นคนดี ผมเชื่ออย่างนั้น แต่ว่า ผมกลับรู้สึกไม่ชอบพ่อของตัวเองตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา ตั้งแต่วันนั้น พ่อก็กลายเป็นคนโหดร้าย ไม่มีเหตุผล ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นพ่อก็มักจะจบทุกอย่างลงด้วยความตาย ผมไม่ชอบเลยจริงๆ
“เฮ้ออออออออออ” ผมถอนหายใจ ก่อนจะลุกจากเตียงเพื่อไปอาบน้ำชำระร่างกาย แล้วกลับมานอนอีกครั้ง