ฤดูฝนแสนหวาน...

                                      1ปีผ่านมา
โทโมะเสียใจเรื่องทื่เกิดขึ้น
ปึก!!
โทโมะ:เด๊วผมช่วยเก็บครับ
แก้ว:ไม่เป็นไรคะ
โทโมะมองร่างที่คุ้นเคยคือสาวสวยหน้าตาที่อ่อนโยนนั้น
โทโมะ แก้ว:แก้ว...โทโมะ
แก้วกับโทโมะเข้ากันไปกอดกันแน่น
โทโมะ:ฉันขอโทษนะแก้วฉันรักเธอ
แก้ว:^^ฉันก็รักนาย
โทโมะ:แต่เธอตายไปแล้วนี่
แก้ว:มีคนช่วยฉันน่ะเป็นหมอที่เก่งฉันเลยรอดมาได้เฟหย์ฟางรู้ไม่ได้บอกนายหลอไง
โทโมะ:อืม
แก้ว:โถ่ตาบ๊องอย่าคิดมากเพราะฉันรักนาย
จุ๊บ!!แก้วเข้าไปกระโดหอมแก้มโทโมะโทโมะยิ้มแฉ่ง
โทโมะ:แก้วแต่งงานกันนะ
แก้ว:อื้ม
                                 1 สับปดาห์
ถึงงานวันแต่งแล้วซินะแก้วบอกตัวเอง
เฟย์:ในที่สุดวันนี้ก็มาถึงเนอะแก้ว
ฟาง:คิๆเพื่อนรักฉันที่น่าสงสารแต่ตอนนี้ไม่น่าสงสารแล้ว
แก้ว:>O<บ้า
เฟย์:มีหลานไวๆนะจ๊ะ
แก้ว:>//<
แก้วเขินใหญ่แล้วพวกเราก็ไปงานแต่งทันที
พิธีแต่งงาน:คุณจะรับแก้วใจเป็นภรรยาหรือไม่?
โทโมะ:รับครับ
พิธีแต่งงาน:คุณจะโทโมะเป็นสามีหรือไม่?
แก้ว:รับคะ
โทโมะกับแก้วจูบกันเพื่อเป็นการสาบานว่าจะมีเรา2คนตลอดไป
                                  2ปีต่อมา
โทโมะ:น้องวาอย่าดื้อมากซิครับ
น้องวา:ไม่เอาน้องวาอยากวิ่งอะ
แก้ว:โทโมะก็ปล่อยน้องวาซิ
โทโมะ:คร๊าบๆแม่
พลั่ว!
แก้ว:ใครแม่คะ!!
โทโมะ:เอ่อไม่มีๆ
แก้ว:ดี
โทโมะ:น้องวาเด๊วพ่อขอไปหวานกับแม่ก่อน
น้องวา:ได้คะ^^
โทโมะเข้าไปอุ้มแก้วทันที
แก้ว:โทโมะ>//<
โทโมะ:ฉันรักแก้วนะ
แก้ว:ฉันก็รักนายโทโมะ
----------------------------------------------------------------------------------------------
                The END ขอบคุณที่มาอ่านเรื่องนี้คะความรักที่เศร้าโศกนี่จะเป็นตัวอย่างให้ได้นะคะขอบคุณคะ