ฤดูฝนแสนหวาน...

                                ณ บ้านเฟย์ฟาง

แก้ว:ฟางเฟย์เปิดประตูหน่อย

แก้วพูดด้วยเสียงอ่อนๆ

ฟาง เฟย์:อื้อๆ

แก้ว:^^!ฉันขอไปนอนก่อนนะเด๊ววันนี้ลงมาหานะกินข้าวก่อนเลย

แก้วพูดยืดยาวโดยไม่รอคำตอบก็วิ่งเข้าห้องนอนไป

แก้ว:แค่กๆ!!

แก้วไออกมาแต่ต้องตกใจเมื่อเป็นเลือดออกมาแก้วเห็นผมตัวเองที่ล่วงอยู่นั้นก็รู้เลย....

แก้ว:เฟย์ฟางแก้วคงอยู่ได้อีกไม่นาน...

แก้วพูดเบาๆก่อนจะสลบไปเนิ่นนาน

       3วันผ่านมาแก้วฟื้นมา

แก้ว:ปวดหัวจัง...

โทโมะ:ยัยบ๊องตื่นแล้วหลอหน้าซีดเชียวกินน้ำก่อน

แก้ว:ขอบใจนะ^^

แก้วพูดด้วยเสียงเบาๆก่อนจะยิ้มอย่างอ่อนโยนให้จนโทโมะหน้าแดงแต่โทโมะต้องเบี่ยงหน้าเพราะเขามีพิมแล้ว

โทโมะ:เอ่อพรุ่งนี้อย่าลืมไปงานแต่งงานฉันนะ

แก้วตกใจทันทีเพราะมันเร็วมากๆแต่แก้วก็พยายามฝืนพยักหน้าน้ำตาที่ไหลออกมาตองพยายามไม่ให้โทโมะเห็น

โทโมะ:ฉันไปก่อนนะ

แก้ว:อื้ม...

เมื่อโทโมะไปแก้วก็ปล่อยร้องไห้ออกมาแก้วยิ่งไอเข้าใหญ่แก้วรู้ว่าวันนี้อาการโรคมะเร็งยิ่งหนักกว่าเดิมเสียอีกแต่

แก้วต้องไปงานพรุ่งนี้ให้ได้

เฟย์:ไงเอ่ยทานข้าวก่อนคงหิวมากอะดิหลับลึกนะเรา

ฟาง:นมด้วยจ๊ะแก้วชอบทานรสนี่ไม่ใช่หลอ

แก้ว:อื้ม เฟย์ฟางถ้าแก้วไม่อยู่แล้วห้ามเสียใจนะ

แก้วส่งสายตาอ่อนๆไปให้ดวงตาที่แดงกล่ำเพราะร้องไห้มองด้วยความอ่อนโยน

เฟย์ ฟาง:ทำไมละ

แก้ว:ฉันพูดไปงั้นแหละพวกเธอไปนอนเถอะฉันง่วง

เฟย์ฟางพยักหน้าเพราะกลัวแก้วรำคาญเลยออกไป

                                           วันรุ่งขึ้น

แก้วตื่นมาแต่เช้าพร้อมกับนึกถึงงานแต่งงานที่ทำให้แก้วร้องไห้

แก้ว:เฟย์ฟางไปงานแต่งโทโมะกันเถอะจ๊ะ

เฟย์:จ้า>O<

ฟาง:รีบไปกันเถอะ

แก้ว:แค่กๆ!!

แก้วไอออกมาเลือดเต็มปากผมก็ล่วงแก้วนอนชักไปซึ่งทำให้เฟย์ฟางตกใจเลยรีบพาไปโรงบาลทันที

                              ณ โรงบาล

แก้วเข้าไปในห้องฉุกเฉินปานนี้ยังไม่ออกมาโทโมะวิ่งมาด้วยชุดแต่งงานซึ่งไม่มีพิมอยู่ด้วย

โทโมะ:แก้วเป็นไงมั้งๆ

เฟย์ ฟาง:ไม่รู้

ทันใดนั้นหมอก็ออกมาด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

เฟย์ฟางโทโมะ:เป็นไงมั้ง??

หมอ:คุณหมอขอโทษนะครับโอกาสรอดมีอยู่แค่30เปอร์เซ็นเพราะเธอคนนี้ร่างกายไม่แข็งแรงครับ

เฟย์ ฟาง โทโมะ นิ่งพักใหญ่โทโมะเข็บใจตัวเองที่ทำให้แก้วเป็นแบบนี้เฟย์ฟางไปดูห้องแก้วพร้อมโทโมะ

แก้ว:ฉันรักโทโมะนะ...

แก้วพูดด้วยเสียงหอบน้ำตาไหลสีหน้าที่ซีดๆยังคงละเมอถึงโทโมะ เมื่อโทโมะเห็นก็เข้าไปกอดแก้ว

โทโมะ:แก้วฉันขอโทษเธอต้องรอดนะ ฮือๆ

โทโมะเข้าไปร้องไห้เฟย์ฟางตกใจไม่คิดว่าลูกผู้ชายอย่างโทโมะจะร้องไห้

เฟย์:ทำใจเถอะโทโมะเมื่อวานแก้วเขาถามเรา

โทโมะ:ถามอะไร??

ฟาง:ถ้าเกิดสักวันนึงฉันไม่อยู่ห้ามเสียใจนะ...

ฟางพูดแล้วปาดน้ำตาที่คิดถึงเพื่อนสาวสาวที่เคยร่าเริงหลังจากเลิกกับโทโมะก็กลายเป็นคนที่เศร้าโศกเอาแต่หลับ

ฟาง:แก้วรักนายมากโทโมะนายไม่เคยสนใจเลยรึไงหา!!

ฟางตะหวาดเพราะโมโหที่แก้วต้องมานอนเป็นแบบนี้เพราะเขาอะไรก็ยัยพิม

เฟย์:แก้วเขารักนายมากๆเขาแอบน้อยใจแอบละเมอถึงสะใจรึยัง!!

โทโมะนิ่งพักใหญ่เลยทันที

แก้ว:ฉันอยากให้หัวใจและความรักให้นายถึงแม้มันจะไม่ทันโทโมะ

แก้วยังละเมอไปเรื่อยๆโทโมะพยายามไม่ร้องไห้เมื่อแก้วไอแล้วมีเลือดออกมาหัวใจที่เริ่มเต้นช้าลง

เฟย์:พี่ฟางฮือๆ

ทุกคนในห้องร้องไห้เมื่อเห็นหัวใจแก้วเริ่มช้าลงเพราะแก้วเริ่มทนไม่ไหว

แก้ว:ฉันรักนายโทโมะรักมากด้วยไม่อยากให้เป็นแบบ...

แก้วพยายามจะละเมอต่อแต่

ตื๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

เสียงหัวใจแก้วหยุดนั้นร่างที่ไล่วิญญาณที่คนเข้ามากอด

โทโมะ:แก้วฉันรักเธอ

ฟาง:นี่จดหมายของแก้วตอนที่ยังคบกับนาย

                             จดหมายรักให้โทโมะ>O<

เอ่อฉันเขียนจดหมายนี่ให้นายแหละ><ฉันอยากจะบอกฉันรักนายโว๊ยเราคบกันนานแล้วเนอะความรักฉันไม่เคย

เปลี่ยนนะย๊ะฉันรักนาย><ห้ามแอบไปมีกิ๊กนะไม่งั้นแม่จะตบให้ล่วง

                        จดหมายนี่คือหัวใจของฉันที่ให้โทโมะ

เมื่อโทโมะอ่านจบโทโมะน้ำตาไหลออกมาเพราะมันสายไปเสียแล้ว