ฤดูฝนแสนหวาน...

                                      1ปีผ่านมา

โทโมะเสียใจเรื่องทื่เกิดขึ้น

ปึก!!

โทโมะ:เด๊วผมช่วยเก็บครับ

แก้ว:ไม่เป็นไรคะ

โทโมะมองร่างที่คุ้นเคยคือสาวสวยหน้าตาที่อ่อนโยนนั้น

โทโมะ แก้ว:แก้ว...โทโมะ

แก้วกับโทโมะเข้ากันไปกอดกันแน่น

โทโมะ:ฉันขอโทษนะแก้วฉันรักเธอ

แก้ว:^^ฉันก็รักนาย

โทโมะ:แต่เธอตายไปแล้วนี่

แก้ว:มีคนช่วยฉันน่ะเป็นหมอที่เก่งฉันเลยรอดมาได้เฟหย์ฟางรู้ไม่ได้บอกนายหลอไง

โทโมะ:อืม

แก้ว:โถ่ตาบ๊องอย่าคิดมากเพราะฉันรักนาย

จุ๊บ!!แก้วเข้าไปกระโดหอมแก้มโทโมะโทโมะยิ้มแฉ่ง

โทโมะ:แก้วแต่งงานกันนะ

แก้ว:อื้ม

                                 1 สับปดาห์

ถึงงานวันแต่งแล้วซินะแก้วบอกตัวเอง

เฟย์:ในที่สุดวันนี้ก็มาถึงเนอะแก้ว

ฟาง:คิๆเพื่อนรักฉันที่น่าสงสารแต่ตอนนี้ไม่น่าสงสารแล้ว

แก้ว:>O<บ้า

เฟย์:มีหลานไวๆนะจ๊ะ

แก้ว:>//<

แก้วเขินใหญ่แล้วพวกเราก็ไปงานแต่งทันที

พิธีแต่งงาน:คุณจะรับแก้วใจเป็นภรรยาหรือไม่?

โทโมะ:รับครับ

พิธีแต่งงาน:คุณจะโทโมะเป็นสามีหรือไม่?

แก้ว:รับคะ

โทโมะกับแก้วจูบกันเพื่อเป็นการสาบานว่าจะมีเรา2คนตลอดไป

                                  2ปีต่อมา

โทโมะ:น้องวาอย่าดื้อมากซิครับ

น้องวา:ไม่เอาน้องวาอยากวิ่งอะ

แก้ว:โทโมะก็ปล่อยน้องวาซิ

โทโมะ:คร๊าบๆแม่

พลั่ว!

แก้ว:ใครแม่คะ!!

โทโมะ:เอ่อไม่มีๆ

แก้ว:ดี

โทโมะ:น้องวาเด๊วพ่อขอไปหวานกับแม่ก่อน

น้องวา:ได้คะ^^

โทโมะเข้าไปอุ้มแก้วทันที

แก้ว:โทโมะ>//<

โทโมะ:ฉันรักแก้วนะ

แก้ว:ฉันก็รักนายโทโมะ

----------------------------------------------------------------------------------------------

                The END ขอบคุณที่มาอ่านเรื่องนี้คะความรักที่เศร้าโศกนี่จะเป็นตัวอย่างให้ได้นะคะขอบคุณคะ