ฤดูฝนแสนหวาน...

                                ณ บ้านเฟย์ฟาง
แก้ว:ฟางเฟย์เปิดประตูหน่อย
แก้วพูดด้วยเสียงอ่อนๆ
ฟาง เฟย์:อื้อๆ
แก้ว:^^!ฉันขอไปนอนก่อนนะเด๊ววันนี้ลงมาหานะกินข้าวก่อนเลย
แก้วพูดยืดยาวโดยไม่รอคำตอบก็วิ่งเข้าห้องนอนไป
แก้ว:แค่กๆ!!
แก้วไออกมาแต่ต้องตกใจเมื่อเป็นเลือดออกมาแก้วเห็นผมตัวเองที่ล่วงอยู่นั้นก็รู้เลย....
แก้ว:เฟย์ฟางแก้วคงอยู่ได้อีกไม่นาน...
แก้วพูดเบาๆก่อนจะสลบไปเนิ่นนาน
       3วันผ่านมาแก้วฟื้นมา
แก้ว:ปวดหัวจัง...
โทโมะ:ยัยบ๊องตื่นแล้วหลอหน้าซีดเชียวกินน้ำก่อน
แก้ว:ขอบใจนะ^^
แก้วพูดด้วยเสียงเบาๆก่อนจะยิ้มอย่างอ่อนโยนให้จนโทโมะหน้าแดงแต่โทโมะต้องเบี่ยงหน้าเพราะเขามีพิมแล้ว
โทโมะ:เอ่อพรุ่งนี้อย่าลืมไปงานแต่งงานฉันนะ
แก้วตกใจทันทีเพราะมันเร็วมากๆแต่แก้วก็พยายามฝืนพยักหน้าน้ำตาที่ไหลออกมาตองพยายามไม่ให้โทโมะเห็น
โทโมะ:ฉันไปก่อนนะ
แก้ว:อื้ม...
เมื่อโทโมะไปแก้วก็ปล่อยร้องไห้ออกมาแก้วยิ่งไอเข้าใหญ่แก้วรู้ว่าวันนี้อาการโรคมะเร็งยิ่งหนักกว่าเดิมเสียอีกแต่
แก้วต้องไปงานพรุ่งนี้ให้ได้
เฟย์:ไงเอ่ยทานข้าวก่อนคงหิวมากอะดิหลับลึกนะเรา
ฟาง:นมด้วยจ๊ะแก้วชอบทานรสนี่ไม่ใช่หลอ
แก้ว:อื้ม เฟย์ฟางถ้าแก้วไม่อยู่แล้วห้ามเสียใจนะ
แก้วส่งสายตาอ่อนๆไปให้ดวงตาที่แดงกล่ำเพราะร้องไห้มองด้วยความอ่อนโยน
เฟย์ ฟาง:ทำไมละ
แก้ว:ฉันพูดไปงั้นแหละพวกเธอไปนอนเถอะฉันง่วง
เฟย์ฟางพยักหน้าเพราะกลัวแก้วรำคาญเลยออกไป
                                           วันรุ่งขึ้น
แก้วตื่นมาแต่เช้าพร้อมกับนึกถึงงานแต่งงานที่ทำให้แก้วร้องไห้
แก้ว:เฟย์ฟางไปงานแต่งโทโมะกันเถอะจ๊ะ
เฟย์:จ้า>O<
ฟาง:รีบไปกันเถอะ
แก้ว:แค่กๆ!!
แก้วไอออกมาเลือดเต็มปากผมก็ล่วงแก้วนอนชักไปซึ่งทำให้เฟย์ฟางตกใจเลยรีบพาไปโรงบาลทันที
                              ณ โรงบาล
แก้วเข้าไปในห้องฉุกเฉินปานนี้ยังไม่ออกมาโทโมะวิ่งมาด้วยชุดแต่งงานซึ่งไม่มีพิมอยู่ด้วย
โทโมะ:แก้วเป็นไงมั้งๆ
เฟย์ ฟาง:ไม่รู้
ทันใดนั้นหมอก็ออกมาด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
เฟย์ฟางโทโมะ:เป็นไงมั้ง??
หมอ:คุณหมอขอโทษนะครับโอกาสรอดมีอยู่แค่30เปอร์เซ็นเพราะเธอคนนี้ร่างกายไม่แข็งแรงครับ
เฟย์ ฟาง โทโมะ นิ่งพักใหญ่โทโมะเข็บใจตัวเองที่ทำให้แก้วเป็นแบบนี้เฟย์ฟางไปดูห้องแก้วพร้อมโทโมะ
แก้ว:ฉันรักโทโมะนะ...
แก้วพูดด้วยเสียงหอบน้ำตาไหลสีหน้าที่ซีดๆยังคงละเมอถึงโทโมะ เมื่อโทโมะเห็นก็เข้าไปกอดแก้ว
โทโมะ:แก้วฉันขอโทษเธอต้องรอดนะ ฮือๆ
โทโมะเข้าไปร้องไห้เฟย์ฟางตกใจไม่คิดว่าลูกผู้ชายอย่างโทโมะจะร้องไห้
เฟย์:ทำใจเถอะโทโมะเมื่อวานแก้วเขาถามเรา
โทโมะ:ถามอะไร??
ฟาง:ถ้าเกิดสักวันนึงฉันไม่อยู่ห้ามเสียใจนะ...
ฟางพูดแล้วปาดน้ำตาที่คิดถึงเพื่อนสาวสาวที่เคยร่าเริงหลังจากเลิกกับโทโมะก็กลายเป็นคนที่เศร้าโศกเอาแต่หลับ
ฟาง:แก้วรักนายมากโทโมะนายไม่เคยสนใจเลยรึไงหา!!
ฟางตะหวาดเพราะโมโหที่แก้วต้องมานอนเป็นแบบนี้เพราะเขาอะไรก็ยัยพิม
เฟย์:แก้วเขารักนายมากๆเขาแอบน้อยใจแอบละเมอถึงสะใจรึยัง!!
โทโมะนิ่งพักใหญ่เลยทันที
แก้ว:ฉันอยากให้หัวใจและความรักให้นายถึงแม้มันจะไม่ทันโทโมะ
แก้วยังละเมอไปเรื่อยๆโทโมะพยายามไม่ร้องไห้เมื่อแก้วไอแล้วมีเลือดออกมาหัวใจที่เริ่มเต้นช้าลง
เฟย์:พี่ฟางฮือๆ
ทุกคนในห้องร้องไห้เมื่อเห็นหัวใจแก้วเริ่มช้าลงเพราะแก้วเริ่มทนไม่ไหว
แก้ว:ฉันรักนายโทโมะรักมากด้วยไม่อยากให้เป็นแบบ...
แก้วพยายามจะละเมอต่อแต่
ตื๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
เสียงหัวใจแก้วหยุดนั้นร่างที่ไล่วิญญาณที่คนเข้ามากอด
โทโมะ:แก้วฉันรักเธอ
ฟาง:นี่จดหมายของแก้วตอนที่ยังคบกับนาย
                             จดหมายรักให้โทโมะ>O<
เอ่อฉันเขียนจดหมายนี่ให้นายแหละ><ฉันอยากจะบอกฉันรักนายโว๊ยเราคบกันนานแล้วเนอะความรักฉันไม่เคย
เปลี่ยนนะย๊ะฉันรักนาย><ห้ามแอบไปมีกิ๊กนะไม่งั้นแม่จะตบให้ล่วง
                        จดหมายนี่คือหัวใจของฉันที่ให้โทโมะ
เมื่อโทโมะอ่านจบโทโมะน้ำตาไหลออกมาเพราะมันสายไปเสียแล้ว