กฏ คู่ รัก
NewWy
3)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
“เราต้องมีกฎในการอยู่ร่วมกัน!”
การแต่งงานถูกจัดขึ้นอย่างลับๆ หรือพูดให้ถูกก็คือเป็นการแต่งงานที่รู้กันเฉพาะคนกันเอง แขกทีมาบ้านก็มีแค่ญาติๆ ซึ่งแต่ละคนบ้างก็เห็นด้วยบ้างก็ไม่เห็นด้วย หว่าไม่กล้าพูดอะไรเพราะนี้เป็นการตัดสินใจของคุณย่าล้วนๆ
ตอนเช้าเป็นพิธีหมั้น ตอนคืนเป็นพิธีแต่ง จนกระทั่งมาถึงจุดไคลแมซ์นั่นคือ……
“นี้คือห้องหอ ซึ่งต่อไปนี้ฟางจะต้องมาอาศัยอยู่กับคุณย่าแล้วก็ป็อปปี้ที่นี่จ้ะ”
“=0= คะ…ค่ะ”
ก็ไม่ได้รู้สึดตื่นเต้นอะไรหรอก เพราะฉันก็เข้าออกห้องนี้เป็นประจำตั้งแต่ยังเล็กๆ เพราะมาเล่นกับป็อปปี้บ่อยๆ ที่ว่ามันก็นานหลายปีแล้ว ฉันไม่เคยคิดว่าวันหนึ่งจากที่เคยเล่นต้องกลับกลายมาอยู่ที่นี่อย่างจริงจัง ป็อปปี้มองหน้า
ฉันอย่างเข้าใจ
“ทำตัวสบายๆ เถอะ ไม่มีเหตุผลอะไรที่แกจะต้องเกร็งอย่างนั้น”
“ไม่เกร็งได้ยังไง ฉันกำลังจะนอนร่วมเตียงเดียวกับแกนะเว้ย “
ป็อปปี้เงียบไปเมื่อฉันพูดจบฉันไม่รู้เลยว่าเขาคิดอะไร แล้วคุณย่าที่ดูจะชื่นมื่นเป็นพิเศษเรียกให้เราไปนั่รับพร มันช่างเป็นอะไรที่น่าประทับใจก็จริง แต่ฉันไม่คิดว่าเรื่องแบบนี้จะเกิดขึ้นกับคนอายุสิบเจ็ดอย่างสิบแปดอย่างเราเลย
พอพิธีจบลงคุณย่าก็ยื่นหนังสือแปลกๆให้ป็อปปี้ จากนั้นก็แวบออกไปจากห้องด้วยใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส
“ย่ายื่นอะไรมาให้แก”
“ไม่ต้องรู้ทุกเรื่องก็ได้ -_-”
“อะไรกัน นี้ฉันเป็นเมียแกแล้วนะ อย่ามามีความลับ”
“เต็มปากเต็มคำเลยนะเมีย -*- เอาเป็นว่าแกไม่ต้องรู้นั้นแหล่ะดีที่สุดแล้ว” ป็อปปี้ถอดเสื้อนอกกับพวงมาลัยที่คล้องคอแล้วโยนไปทางอื่น จากนั้นก็ทิ้งตัวลงนอนกับเตียง
“เหนื่อยเป็นบ้าเลย ขนาดไม่ค่อยจะได้ทำอะไร แค่ยิ้มไปยิ้มมาแล้วก้พูดอะไรแปลกๆบนเวทียังเหนื่อยได้ขนาดนี้”
“ฉันเองก็เหนื่อย ชุดบ้านี่ทำให้ฉันคันไปหมดแล้ว ไม่เคยเข้าใจเลย่าทำไมเจ้าสาวถ้าไม่ใส่ชุดบานเป็นสุ่มไก่ก็ต้องมาใส่ชุดไทยท่มีแต่ดอกไม้ไปหญ้า”
“เขาเรียกว่ากล้วยไม้ “
“เขาเรียกว่าลูกไม้ “จะแก้ยังแก้ผิดเลย -*-
“เออ จะเรียกอะไรก็ช่างมันเถอะ ฉันเหนื่อยจะแย่อยู่แล้ว นอนดีกว่า =_= “ป็อปปี้
“แล้วนี้แกไม่คิดจะอาบน้ำอาบท่าหน่อยหรือไง “
“มันเหนื่อยเกินกว่าจะลุกขึ้นไปอาบได้…จริงสิ เราแต่งงานกันแล้วนี่ ทำไมไม่ไปอาบด้วยกันล่ะ แล้วแกก็อาบให้ฉันหน่อย ฉันเหนื่อยมาก! “
“แกต้องอยากโดนส้นเท้าของฉันลูบที่ปลายคางแน่ๆเลย”
“โหด “ ป็อปปี้ลุกขึ้นนั่งอีกครั้งแล้วบิดขี้เกีจจนเสียงกระดูกดังกรอบแกรบ ก่อนจะทำท่านึกอะไรบางอย่างได้
“จริงสิ ฉันเกือบลืมไปแน่ะ “ ป็อปปี้เอื้อมไปหยิบกระดาษที่พับแลดูยู่ยี่นั่นถูกคลี่ออกแล้วส่งมาทางฉัน
“รับไปซ่ะ “
“มันคืออะไร โพยบอลหรอ “
“ความเป็นผู้หญิงของแกอยู๋ที่ไหนกัน อ่านก่อนแล้วค่อยถาม -_-“
“กฎของการอยู้ร่วมกัน ? อะไรของแกเนี่ย “
“ฉันเพิ่งคิดได้ตอนที่ขึ้นเวที พอย่าพูดว่าเราต้องมีลูกเต็มบ้านมีหลานเต็มเมืองเชิดชูวงค์ตระ…”
“หยุด ฉันไม่สามารถทนฟังได้ ToT “
“นั่นแหล่ะ มันเลยทำให้ฉันขึ้นมาได้ว่าเราควรจะมีกฎในการอยู้ร่วมกันสักหน่อย เพราะแกคงคิดเหมื่อนฉันว่าการแต่งงานของเรานอกจากตามใจย่าแล้ว มันก็ไม่ได้มีอะไรลึกซึ้งมากไปกว่านั้น “
“แหงอยู่อยู่แล้ว เพราะเห็นแกมาทำหน้าจ๋องหง็องอยู่ในห้องนอนฉันหรอกนะ ฉันถึงได้รับปากแต่งงานด้วย
แต่ถ้าจะให้มีอะไรลึดซึ้งมากไปกว่านั้นฉันขอเซย์โน”
“งั้นเราก็เข้าใจตรงกันพอคิดได้อย่างนั้นฉันก็เลยคิดว่าเราควรจะมีกฎ ไม่อย่างนั้นความใกล้ชิดของเราอาจจะทำอันตรายกับความรู้สึกได้ “
“อี๋…. ไม่มีอะไรทำให้เราสองคนเปลี่ยนไปได้หรอกแก ต่อให้แกเดินแก้ผ้าโทงๆ รอบห้องฉันก็ไม่รู้สึกอะไร
เคยเห็นตั้งแต่อันเท่าหนอน”
“แต่ตอนนี้อันเท่างูเหลือมเผือก”
“กรี๊ดดด หยุด!”
“เห็นมั้ยล่ะว่าแกอาย แปลว่าแกมีพลังขับเคลื่อนของเพศหญิงเต็มจำนวน การใกล้ชิดของเรามันควรมีระยะปลอดภัยเอาไว้หน่อย จริงมั้ยหล่ะ ดังนั้นฉันเลยคิดว่าเราควรจะมีกฎควบคุมเราสองคนเอาไว้ไม่ให้มากเกินไปและน้อยเกินไปถ้าจะอยู่ร่วมกัน “
“เว่อร์จริงๆ ฉันคิดว่าตัวเองเป็นนางเอกฟูลเฮ้าส์แล้วเนี้ย ว่าแต่ไหนล่ะกฎ เห็นแต่เลขข้อ ไม่เห็นมีรายละเอียดอะไรสักอย่าง แล้วทำไมต้องสิบข้อด้วย ? “
“มันเป็นเลขที่กำลังดี ไม่มากเกินไป ไม่น้อยเกินไป “
“แล้วถ้ามันมากกว่านั้นหล่ะ “
“ทำให้มันครบก่อนค่อยคิดถึงตอนมันเกิน “
“แล้วแกคิดไว้บ้างรึยัง “
“ยัง คิดไม่ออก “
“ถุย “
“ดังนั้นฉันจะให้แกเอากลับไปคิดเป็นการย้านว่ามันควรจะมีกฎอะไรบ้าง “
“แล้วแกหล่ะ “
“จะไปอาบน้ำก่อน “
“แล้วแกจะนอนตรงไหน “
“นอนบนเตียง “
“แล้วฉันหล่ะ”
“จะไปรู้หรอ นี้ห้องนอนฉันนะ “
“ฉันจะนอนกับแก “
“แต่.. “
“หรือแกรู้สึกอะไรกับฉัน -__-++ “
“ยัยไม้กระดาน “
ปัง!!!!
ป็อปปี้วิ่งเข้าห้องน้ำแล้วรีบหันมาปิดประตูอย่างรวดเร็วราวกับรู้ว่าจะมีอะไรลอยตามหลังเขาไป นี่แต่งงานกันวันแรกก็เถียงกันจะเป็นจะตายแล้วต่อไปจะเป็นยังไงเนี้ย !!!!
วันต่อมา….
“น้ำตาของย่ามันพานจะไหลเมื่อเห็นหลานๆ ออกมาจากห้องนอนด้วยชุดนักเรียนสุดแสนจะน่าร๊าก “ คุณย่าเอามือวางทาบไว้บนอกตัวเองด้วยความปลาบปลื้มตามที่พูด จริงๆเราสองคนได้แต่มองหน้ากันแล้วหันไปทางอื่นด้วยความกระดากอายยังไงพิกล
“ป็อปไปเรียนดีกว่าครับ “
“แล้วไม่กินข้าวก่อนหรอ “
“ไม่ดีกว่า เดี๋ยวย่าชวนคุยเรื่องแปลกๆ “
ฉันเห็นด้วยกับป็อปปี้เต็มร้อย เราสองคนรีบเดินออกมาขึ้นรถส่วนตัวของป็อปปี้ น่าแปลกดี วันก่อนฉันยังนั่งรถเมล์อยู่เลย วันนี้ฉันนั่งรถเก๋งแล้วล่ะ >0<
“เมื่อคืนหลับสบายดีหรือเปล่า ? “ ป็อปปี้ถามหลังจากขึ้นรถเป็นเรียบร้อยแล้ว ฉันสดุ้งสุดตัวด้วยความขนลุก
“เราไม่ได้ทำอะไรกันสักหน่อย “
“อะไรของแก ฉันก็ถามไปตามมารยาท เห็นมานอนบ้านฉันกลัวจะนอนไม่หลับเพราะแปลกที่เลยถามด้วยความเป็นห่วงเป็นใย อย่าสะดีดสะดิ้งงไปนักเลย “
“จะไปรู้ได้ไง อยู่ๆแกก็ถามขึ้นมา …. เออ ก็นอนหลับสบายดี แม้จะแปลกๆ ที่มีคนตัวใหญ่อย่างแกมานอนอยู่ข้างๆ บนเตียง ว่าแต่แกล่ะนอนหลับสบายดีป่ะ? “
“อึดอัด” พูดตรงชิบเป๋ง -*-
“แกอยากจะปล้ำฉันเหรอ “
“ไอ้บ้า ฉันไม่คิดเรื่องนั้นเลย ที่อึดอัดฉันหมายถึงว่าเตียงมันแคบเกินไป “
“พูดให้ชัดคือ แกตัวใหญ่เกินไปต่างหาก แต่อย่างว่าเตียงมันใช้สำหรับนอนคนเดียวจะเอามานอนสองคนมันก็แลแปลกๆ อยู่“
“ซื่อเตียงใหม่ดีมั้ย “
“จะไปรู้หรอ ก็มันห้องของแกนี่”
“ก็แกเป็นเมียฉัน ฉันก้ต้องถามความเห็นของแกสิ “
“แกจำเป็นต้องพูดแบบนี้ออกมาด้วยหรือไงกัน ทุเรส “
“ฉันทำไรผิด - _ - “
“แกจะซื่อเตียงใหม่หรือจะประดับโคมไฟระย้าฉันก็ไม่ว่าแกหรอก ถึงโรงเรียนแล้ว!!! “
ฉันพุ่งตัวลงจากรถเป็นคนแรก พอจะก้าวขาเข้าไปในโรงเรียนก็รู้สึกเหมื่อนตัวเองถูกรั้งคอโดยคนตัวใหญ่ จากนั้นร่างของฉันกับป็อปปี้ก็กระแทกเข้าหากันด้วยความตั้งใจของใครบางคน
“ไง ทำไมวันนี้สองคนมาพร้อมกันได้เนี้ย “
โทโมะ เพื่อนสนิทของป็อปปี้ที่เพิ่งก้าวลงจากรถคันงามอย่างร่าเริงมาถึงก็ทักทายอย่างรุนแรงจนกระดูกกระกระเดี้ยวจะหัก =_=
“ฉันไปนอนบ้านป็อปปี้มา “
“หา!!! “
โทโมะทำหน้าเหมื่อนผี้เข้า มองฉันสลับกับป็อปปี้ด้วยความสงสัยใคร่รู้หน้าตาหล่อเหลาของเขาถึงกับเปลี่ยนจากอมชมพู เป็นซีด แล้วก็เปลียนเป็นเขียวเหมื่อโดนบีบไข่ =__=
“ทำไมเธอต้องไปนอนบ้านมันด้วย “
“ก็..... “ฉันตั้งใจจะพูดความจริงไปทำนองเล่นเรื่อยเฉื่อย แต่ดูเหมื่อนป็อปปี้จะรู้แกวก็เลยเอื้มมือมาหยอกเอวฉัน
“แย้กส์ เจ็บนะ “
“มันเป็นเรื่องปกติของบ้านฉันน่ะ อีกอย่างแกก็รู้ดีว่าฟางเป็นเพื่อนสนิทฉัน แถมยัวสนิทกับย่าฉันแค่ไหน การที่มานอนค้างบ้านฉันก็ไม่เห็นจะแปลก เลิกทำหน้าตื่นตกใจเสียที “
“แล้วที่ค้างได้นอนด้วยกันหรือเปล่า “
“แน่นอน!!! “ฉัน
“แน่นอนว่าไม่ได้นอนด้วยกัน ฉันอายุเท่าไหร่ ฟางอายุเท่าไหร่ แล้ว แกเลิกถามเซ้าว้ได้มั้ย เสียลุคหมด “
“อืมอยางนี้นี่เอง “
โทโมะทำหน้าโล่งอกแล้วก็แทรกตัวเข้ามาอยู่ตรงกลางระหว่างฉันกับป็อปปี้ตอนที่เราสามคนเดินไปพร้อมกันก็จะมีเหล่าสาวๆ มองตามสองหนุ่มนี่อยู่ตลอด (มองข้ามฉันอย่างสิ้นเชิง T0T) จะว่าไปก็เป็นเรื่องแปลกเหมื่อนกันที่คนอย่างฉันดันมาสนิทกับผู้ชายสองคนที่ผู้หญิงทั้งโรงเรียนต่างจับจ้องกันตาเป็นมัน โดยเฉพาะ โทโมะที่หน้าตาหล่อเหลา แถมยังรวยด้วยทรัพย์ศฤงคาร บุคลิกที่เต็มไปด้วยความเป็นผู้นำและร่ำรวยพ่วงท้ายนั่นจึงเป็นเรื่องธรรมดาที่สาวๆ ต่างก็ชอบ ส่วนป็อปปี้ที่มีบุคลิกนิ่งๆ ไม่ค่อยพูดค่อยจากัยใครเท่าไหร่ สงวนท่าที แต่พอยิ้มที
สาวๆใจละลายทั้งนั้น นั่นเลยทำให้สองคนนี้เป็นเหมื่อนหยินกับหยางที่พอมาอยู่ด้วยกันแล้วแลกดูอุดมไปด้วยวิตามิน และแร่ธาตุ
“วันนี้มีแข่งตนตรี “
“……”
“ได้ยินหรือเปล่า -_ - “
“พูดกับฉันหรอ ? “ ฉันที่แทบไม่ได้สนใจเลยนอกจากความคิดของตัวเองถึงกับสดุ้งเมื่อโทโมะดึงชายเสื้อฉันเอาไว้
“เธอกล้ามองข้ามคำชักชวนของโทโมะคนนี้หรอ”
“โทษที ฉันนึกว่านายคุยกับป็อปปี้น่ะ “
“ฉันคุยกับป็อปปี้ด้วย แต่เธออยู่ตรงนี้ก็ควรจะต้องได้ยินฉันด้วย หรือไม่ใช่ “
“แล้วทำไมฉันต้องฟังนายด้วยลืมไปเลยนะเนี่ยว่าไม่ได้สนิทกัน “ ฉันกระโดดจากโทะโมะ แล้วเผ่ออร่าน่ากลัวใส่ทันที
“วันนี้นายเอามือมาแตะต้องตัวฉันด้วย “
“เธอมันไร้สติเอง อีกอย่างถ้าเธอไม่พูด ฉันก็ลืมไปเลยเหมื่อนกันนะ ต้องรีบไปล้างมือซะหน่อยล่ะ”
“ไอ้……”
“แล้วสรุปว่ายังไง จะไปมั้ย “
“ไปไหน.”
“นี่เธอโง่หรือโง่เนี้ย ก็เรื่องแข่งตนตรีน่ะสิ”
“พูดอย่างนี้อยากให้ฉันไปเชียร์หรือไง “
“อยากตายหรอ คนอย่างฉันเนี่ยนะอยากให้เธอไปเชียร์ จัอ้วก!! “
“เราไปคุยกับคนในวงกันเถอะ “โทโมะบอกป็อปปี้
“อะไร! ตัดบทกันอย่างนี้ มาด้วยกันทำไมไปกันสองคน “
“ก็เธอมันคนนอก “
“นายไปก่อนฉันขอคุยกับยัยนี่แป๊ปนึง “
ฝากเม้น+โหวตให้ด้วยน้า
ขอโทษที่หายไปนานสันยาเลยพรุ้งนี้อัพให้อีกตอน 
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
