กฏ คู่ รัก

*********************************************************************

 "มะ...มีเหตุผลอะไรค่ะย่า ทำไมฟางต้องแต่งงานกับมันด้วย ฟางกับมัน

เป็นเพื่อนกันตั้งแต่เด็ก ให้มารักกัน แต่งงานกัน อยู่ด้วยกัน มันช่างน่า .."

"อ้วก =_="ป็อปปี้

"ใช่"

พ่อที่เริ่มเห็นว่าฉันโวยวายไม่ยอมนั่งเสียทีก็ดึงฉันให้นั่งลงตามเดิมเพื่อรักษา

มารยาท แล้วเป็นฝ่ายอธิบายแทนคุณย่าทั้งหมด

"อันที่จริงทั้งสองครอบครัวตกลงกันเอาไว้ตั้งแต่วันที่เราสองคนคลอดออกมา

แล้วว่าโตขึ้นจะให้แต่งงานกัน"

"อันนั้นหนูก็เคยรู็แล้วยังไงกันค่ะ จะไม่ถามความรู้สึกลูกสาวตอนโตก่อนหรือไง

หนูเพิ่งจะอายุ17ปี พ่อค่ะ หนูยังไม่ครบ18ปีด้วยซ้ำ! บางทีหนูอาจจะมีคนที่ชอบแล้ว

ก็ได้ ซึ่งถ้าเป็นแบบนั้นพ่อกับแม่แล้วก็คุณย่ายังจะบังคับให้หนูแต่งงานกับไอ้ตูดนี่ก็

ใจร้ายไปหน่อยแล้ว!"

"ฉันชื่อป็อปปี้ ไม่ใช่ตูด''ป็อปปี้

"มันมีเรื่องมากกว่านั้นก็ตรงที่..ที่ดินทำเลทองย่านสีลมจำนวนกว่าร้อยล้านนั่น คุณปู่ของ

ป็อปปี้ตั้งใจจะยกมันให้กับลูกหลานก่อนตาย แต่ก็อยากจะให้ครอบครัวของเราได้มีส่วนร่วมด้วย

เพราะคุณปู่ของลูกเป็นเพื่อนรักของท่าน ทว่าคุณปู่ของป็อปปี้ก็มีอันต้องล้มหายตายจากไปเสียก่อน

คุณย่าของป็อปปี้ซึ่งเป็นเจ้าของที่ดินอีกคนเลยอยากจะสืบทอดเจตนารมณ์เดิมของผู้เป็นสามี

ด้วยการให้ฟางกับป็อปปี้ดองกันเอาไว้"

"แต่ปู่ของเราทั้งคู่ก็ไม่ได้อยู่แล้วนี่ค่ะ แล้วพ่อจะหวงไปทำไมค่ะ ที่ดินไม่ใช่ของเราสักหน่อย อีกอย่าง

คุณปู่ของป็อปปี้ก็ไม่ได้เขียนเป็นลายลักษณ์อักษรเอาไว้ด้วย"

"ที่ดินจะเป็นของเราครึ่งหนึ่งหลังจากที่เราสองคนแต่งงานกัน คุณปู่ทั้งสองมีความเชื่อว่า

หากทำแบบนี้แล้วสายสัมพันธ์ของทั้งสองครอบครัวจะไม่จางหายไป เพราะพวกท่านเคยผิดหวัง

กันมาก่อนนี้แล้วที่ดันมีลูกชายสองคนเลยทำให้ดองกันไม่ได้ คราวนี้ฟางกับป็อปปี้ก็ช่วยสานฝัน

คนแก่หน่อยก็แล้วกัน"

"ก็เลยให้หนูรับกรรมแต่งงานกับไอ้ตูดนี่แทน พ่อกับแม่มีทางเลือกแต่หนูไม่มีทางเลือก

อย่างนี่สิ ไม่ยุติธรรม"  ฉันหยิบกระเป๋านักเรียน ลุกพราดเตรียมจะกลับบ้าน

แต่ก้ต้องชะงักกับสิ่งที่ได้ยิน

"ย่ากำลังจะตาย"

"ค่ะ? O_o"

"มะเร็งระยะสุดท้ายแล้วจ้ะ สู้โว้ย!!!"

"อะไรกันย่า อยู่ๆ มาพูดแบบนี้อย่าคิดว่าเชื่อนะ ย่าแข็งแรงออกปานนี้

ป็อปไม่เชื่อหรอกว่าย่าเป็นมะเร็ง อีกอย่างย่าไม่เห็นเคยบอกให้ป็อปรู้เลย"

"ก็จะให้กลุ่มใจไปทำไมหล่ะ น่าก็รักษาของย่าเงียบๆ ป็อปยังเด็กจะไปรู้เรื่องเครียดๆแบบนี้ทำไมกัน"

หลังจากนั้นป็อปก็หันมาสบตากับฉันพร้อมทั้งรอยยิ้มเศร้าๆ

"ตกลงมั้ยฟาง ย่าฉันกำลังจะตายว่ะ ฮ่าๆ"

"ฉันไม่ตลก...ย่าค่ะหนูไม่เชื่อ"

"ฟาง!"

"ไม่ว่าจะยกเหตุผลบ้อบอมากมายขนาดไหนหนูก็ไม่เชื่อ ดังนั้นไม่ต้องมาอ้าง

ว่ากำลังจะตายหรืออะไรทั้งนั้น" พูดจบฉันก็วิ่งหนีออกมาราวกับเด็กมีปันหา

ณ ที่้บ้าน ตอนกลางคืน

"ออกมาคุยกันหน่อย...เปิดประตูเดี๋ยวนี้นะ นี่พ่อเอง!"

"หนูบอกแล้วไงว่าถ้าจะมาคุยเรื่องแต่งงานบ้าบออะไรนั่นหนูไม่คุย"

ตรู๊ดดดดดด...

เสียงโทรสัพดังแทรกขึ้นมา

"ฮัลโหล"

(ฟางนี้ฉันเอง)

"ฉันเองน่ะมันใคร คนบนโลกนี้มีชื่อแบบนี้ด้วยหรือไงกัน"

(แกอย่ามากวนทีนตอนนี้ ฉันมีเรื่องสำคัญมากจะคุยกับแก แต่ก่อน

อื่นเปิดประตูให้พ่อแกซะ เพราะฉันยืนอยู่หน้าห้องแก)

"แกมาทำไรที่บ้านของฉัน"ฉันเปิดประตูแล้วถาม

"ขอบคุณครับคุณลุง เดียวป็อปคุยกับฟางเองดีกว่า"

"แปลว่าจะให้ลุงลงไป?"

"ขอโทษครับลุงแต่ป็อปว่าถ้าป็อปอยู่คุยเอง ฟางจะโอเคกว่านะครับ"  แล้วพ่อก็ลงไปข้างล้าง

"มีไรก็ว่ามา

"งั้นเข้าเรื่องเลยนะ"

"เออ แกเป็นคนอ้อมค้อมไม่เป็นอยู่แล้วนี่"

"แต่งกับฉันเถอะ"

"นี่แกก็เป็นบ้าไปกับเขาอีกคนหรอเนี่ย!"

"แล้วแกจะให้ฉันทำยังไง ย่าฉันกำลังจะตาย"

"แกเชื่อจริงๆ เหรอว่าย่าแกจะตายท่านก็คงพูดออกมาเพื่อเกลลี้บกกล่อมเรานั้นแหล่ะ"

ฟึ่ป!!!

ถุงยากับผลการตรวจแพทย์ชูหราอยู่ตรงหน้าฉัน  นี้คงเป็นหลักฐานยืนยันว่า

สิ่งที่เขาบอกเป็นความจริง นั่นเลยทำให้ฉันสลด

"สรุปว่ามันเป็นเรื่องจริงเหรอเนี้ย"

"อืม"

"แต่เราจะแก้ปัญหาด้วยการแต่งงานเนี่ยนะ"

"ฉันไม่ไดสนใจเรื่องที่เลย สนแต่ว่าย่าให้ทำรัยฉันก้จะทำ"

"แม้แต่ม่ายให้แกไปตาย"

"ถ้ามันทำให้ย่าฉันรอดฉันก็จะทำ แต่นี่ย่าขอแค่แต่งงานกันเท่านั่นเอง"

"เองหรอ แกใช้คำว่าเองเลยนะ"

"ถ้าเป็นคนอื่นสำหรับฉันเรื่องใหญ่ แต่เพราะเป็นแก"

"...."

"ถ้าเป็นแกฉันโอเคแต่งก็แต่ง แกว่าไง จะแต่งกับฉันหรือเปล่า"

"แต่เราจะเป็นคู่แต่งงานที่ไม่เหมือนชาวบ้านเลยนะ"

"มันแน่นอนอยู่แล้ว จะไปเหมื่อนคนอื่นได้ไง

และเพราะว่าเราไม่เหมื่อนใคร เราจึงต้องทำตามในแบบวิธีของเราเข้าใจมั้ย"

"ฟังดูซับซ้อนแฮะ แล้ววิธีในแบบของเรามันคืออะไร?"

"กฎ"

"หือ?"

มาอัพให้อีกตอนน้าค้า

เป็นไงบ้างค่ะโอเคมั้ยอ่า

ยังไงเม้น+โหวดให้ด้วยเน้อ