A moment of Romance ชาตินี้ทั้งชาติจะไม่พรากจากเธอ

โทโมะขับรถจักรยานยนต์คู่ใจของเค้ามาจอดหน้าร้านขายเค้กที่เขาคุ้นเคยแห่งหนึ่ง แล้วเดินลงจากรถก่อนจะหันมามองแก้วแล้วยิ้มให้ จากนั้นก็เรียกชื่อเพื่อนรักของเขา "เคนตะ เฮ้ย เคน ไอ้เคน อยู่รึเปล่า!!!!!! " "เอ้อ!!!! อยู่ๆๆ ใครว้ะมาเรียกดึกๆดื่นๆ ไม่รู้รึไงว่าร้านปิดแล้ว " เสียงจากปลายทางตอบออกมา "กูเอง โทโมะ " โทโมะบอก "อ้าว ไอ้โมะเองเหรอ โทดทีๆ งั้นรอแป๊บ..." เสียงของเคนตะเจี๋ยวจ๊าวออกมาจากด้านใน สักครู่ ประตูพับของร้านก็ถูกเปิดขึ้น เผยให้เห็นภายในร้าน ที่มีตู้วางขนมเค้กไว้ให้ลูกค้าเลือกจำนวนหนึ่ง ชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่ง ผิวสีน้ำผึ้ง ซึ่งเป็นเจ้าของร้าน ที่สวมเสื้อยืดสีขาวกับกางเกงบ็อกเซอร์เงยหน้าขึ้นมามองหน้าโทโมะ "ไง...มาทำไรที่ร้านของกูว้ะ? " เคนตะ ผู้เป็นเจ้าของร้านโยนคำถามหาเพื่อนสนิทที่ยืนอยู่หน้าร้าน โทโมะไม่ตอบแต่เดินเบียดเคนตะเข้าไปข้างในร้าน แล้วชี้ไปที่เค้กขนาด 2 ปอนด์ก่อนจะพูดกับเคนตะว่า "เอาเค้กอันเนี้ยะ!!! แล้วก็เทียนด้วย..... " "ซื้อให้ใครว้ะ? " เคนตะถามพร้อมทำหน้างง พลางหยิบเค้กใส่กล่อง แล้วมองออกไปที่หน้าร้าน ก็พบแก้วนั่งอยู่บนเบาะรถมอเตอร์ไซค์ของโทโมะ "คะ..ใครว้ะ? " เคนตะหันกลับมาถามโทโมะ "แฟนชั้นเอง.....!!!" โทโมะตอบ ก่อนจะหยิบเอาถุงที่เคนตะใส่เค้กและเทียนไว้ให้ แล้วก็เดินออกไปหาแก้วด้านนอก ณ สวนสาธารณะแห่งหนึ่ง โทโมะกับแก้วกำลังวุ่นวายอยู่กับการปักเทียนลงบนเค้ก "นี่ๆ ปักตรงนี้ทำไม มันก็เบียดกะอันนี้พอดีเลย " เสียงแก้วบ่นเมื่อเห็นโทโมะปักเทียนลงบนหน้าเค้ก แล้วไม่ได้ดั่งใจ "พอเลยๆ เดี๋ยวเราทำเอง เธอเฉยๆไปเลย " โทโมะพูด "แล้วจะปักทั้งหมดทำไมล่ะ ปักตามอายุก็พอแล้ว " แก้วพูดขึ้นมาบ้าง "อ้าว...แล้วเธออายุเท่าไหร่ล่ะ? " โทโมะเงยหน้าขึ้นมาถาม "สิ...สิบเก้า.."แก้วตอบพร้อมก้มหน้าหลบสายตาเจ้าชู้ของโทโมะด้วยความเขินอาย "แล้ว..แล้วนายอ่ะ อายุเท่าไหร่ " แก้วสลัดความเขินของตัวเองออกด้วยการตั้งคำถามกับโทโมะ "ยี่สิบเอ็ดแล้ว..." โทโมะตอบก็ยังไม่มองแก้ว แต่กลับก้มหน้าปักเทียนลงบนเค้กต่อ "แล้ววันเกิดนายหล่ะ ใกล้จะถึงรึยัง? " แก้วถามต่อ "ก็....ผ่านมาแล้วล่ะ " โทโมะตอบ "อ้าว แล้ววันเกิดนายมันวันไหนล่ะ? " "เป็นวันที่เราเจอกันครั้งแรก วันนั้นแหละวันเกิดชั้น........!!!! " โทโมะตอบพลางเงยหน้าขึ้นมายิ้มยักคิ้วให้กับแก้ว จนแก้วต้องก้มหน้าหลบด้วยความเขินอีกครั้ง โทโมะล้วงลงไปในกระเป๋าเสื้อเพื่อหยิบไฟแช็ค จากนั้นกดจุดไฟที่เทียนวันเกิดของแก้วจนครบทั้ง 19 ดอก ก่อนจะหันมาพูดกับแก้วว่า "เอาล่ะ ก่อนจะเป่าเทียนก็ต้องอธิษฐานก่อนนะ" "นี่ๆๆ ไหนๆก็ไหนๆแล้ว เธอก็เป่าพร้อมฉันเลยดีกว่า เราจะได้จัดวันเกิดพร้มอกันไปเลย เนอะ!!!" แก้วพูด "อืมๆ ก็ได้ๆ นับถึงสามแล้วเป่าเค้กพร้อมกันนะ " โทโมะบอก 1..2..3 ทั้งคู่นับพร้อมกัน ก่อนจะเป่าเทียนที่วางบนหน้าเค้กจนดับทั้งหมด "โทโมะ.....!!!" แก้วเรียกชื่อชายหนุ่มที่นั่งอยู่เบื้องหน้าเธอด้วยน้ำเสียงที่แผ่วลง "หืมส์...มีอะไรเหรอ " โทโมะถาม "หลายปีมานี้ ฉันแทบไม่ได้จัดงานวันเกิดเลย เพราะพ่อกับแม่ต้องไปทำงานที่ต่างประเทศ ฉันอยู่กับป้าพิศคนใช้ที่บ้านมาตั้งแต่เข้าเรียนอนุบาลแล้ว" แก้วร่ายยาวด้วยแววตาที่ดูหงอยเหงา แต่ก็ไม่ได้กล้าสบตากับโทโมะ โทโมะเองก็มองหน้าแก้วอย่างตั้งใจฟัง "ป้าพิศเองก็อยากจะจัดวันเกิดให้ฉันมาตลอด แต่ฉันก็ปฏิเสธทุกปี เธอรู้มั้ยโทโมะ วันเกิดครบรอบสิบเก้าปีของฉันปีนี้ ฉันรู้สึกมีความสุขที่สุดเลย" "ฉันเองก็ดีใจนะ ที่เธอมีความสุข " โทโมะพูดกับแก้วด้วยใบหน้าระรื่น "เธอซื้อเค้กวันเกิดให้ฉันแล้ว ฉันขอให้ของขวัญวันเกิดกับนายบ้างนะ" แก้วพูด "อะไรล่ะ?..." โทโมะถามแก้ว นี่แน่ะ!!!!!! แก้วยกเค้กขึ้นโปะใส่หน้าโทโมะ ก่อนจะหัวเราะร่า "ฮ่าๆๆๆๆ เป็นยังไงล่ะ ของขวัญอร่อยมั้ย? " แก้วลุกขึ้นวิ่งหนีโทโมะทันที "หนอย....อย่าหนีนะ กลับมานี่เดี๋ยวนี้!!! ! " โทโมะลุกขึ้นวิ่งตามจับแก้ว ที่วิ่งหนีไป ทั้งคู่วิ่งไล่กันอย่างสนุกสนาน แม้ว่าฝนเริ่มตั้งเค้าและมีลมโชยมาแล้วก็ตาม ............................... เวลาประมาณสองทุ่มเศษๆ โทโมะขับรถมาส่งแก้วที่หน้าบ้าน สายฝนเริ่มตกลงมาประปราย แก้วรีบคว้าเสื้อของโทโมะที่อยู่ในกระเป๋าสะพายของเธอก่อนยื่นให้ชายหนุ่มที่นั่งคร่อมรถจักรยานยนต์สีส้มอยู่ "เสื้อของนายในวันนั้น ฉันคืนให้ " แก้วบอก โทโมะรับเสื้อนั้นมาจากมือของแก้ว ก่อนที่จะมองแก้ววิ่งเข้าไปในบ้าน แล้วกำคลัตช์ เข้าเกียร์ บิดรถออกไป โดยที่เขาไม่รู้เลยว่า มีรถที่แอบจอดมองพวกเค้าทั้งสองคนอยู่ ภายในรถมีจ่าเคลลี่กับตำรวจลูกน้องอีกนายหนึ่งเฝ้ามองอยู่ด้วยแววตาที่ดุจดั่งสัตว์ร้ายที่จ้องจะขย้ำเหยื่อ ภายในบ้านของแก้ว "ฝนตกขนาดนี้ ทำไมเพิ่งกลับถึงบ้านล่ะค้ะ คุณหนู " เสียงป้าพิศดังขึ้นเมื่อเห็นแก้ววิ่งเข้ามาในห้องโถงบ้าน "ไม่เป็นไรหรอกน่า ป้าพิศ " แก้ววิ่งขึ้นชั้นบนด้วยน้ำเสียงร่าเริง "รีบอาบน้ำเลยนะค้ะ เดี๋ยวจะเป็นหวัดนะคุณหนู " ป้าพิศตะโกนขึ้นไปเตือนแก้วด้วยความเป็นห่วง ........................................ โกดังร้างแห่งหนึ่ง เฮียหนุ่ม เดินเข้ามากับเขื่อน ผู้เป็นลูกชาย ขนาบข้างมาพร้อมลูกน้องอีกสองคน กลุ่มชายผู้เฝ้าอยู่หน้าประตูโกดัง เห็น แขกทั้งสี่เดินมาก็ตะโกนบอกด้านในว่า "เฮ้ยๆ บอกเจ้าสัวด้วย ว่าเฮียหนุ่มมาแล้ว" "ขอบใจมากนะ " เฮียหนุ่มยิ้มกริ่มให้กับชายหนุ่มร่างยักษ์ ที่รักษาการณ์อยู่หน้าประตู "เรื่องเล็กน้อยครับเฮีย " มันตอบ "พ่อ ผมไม่เข้าใจเลย ทำไมเสี่ยนพพลถึงสั่งห้ามไม่ให้ลูกน้องค้ายาล่ะพ่อ ดูดิ พวกเราเลยต้องมาแอบทำธุรกิจกับเจ้าสัวโดยไม่ให้เสี่ยรู้เลย" เขื่อนพูดกับพ่อ ขณะที่กำลังเดินเข้าไปด้านในโกดัง "พ่อก็ไม่รู้เหมือนกันเว้ย เก็บแค่ค่าคุ้มครองจากคนในถิ่น มันจะไปพอหากินอะไร ถ้าไม่ทำงานอื่นก็คงอดตายพอดี " เฮียหนุ่มตอบลูกชาย "ถ้าพ่อได้เป็นหัวหน้าแทนเสี่ยนพพล ทุกคนก็คงจะเห็นด้วย ไม่มีใครกล้าคัดค้านหรอก" เขื่อนพูดต่อ "เฮ่ยยย!!! ไอ้เขื่อน...เรื่องนี้พ่อกคิดๆอยู่เหมือนกัน ตอนนี้ถ้าเราเชื่อมสัมพันธ์กับพวกเจ้าสัวได้ละก็ พ่อจะขอยืมพวกของเจ้าสัวไปยึดอำนาจอยู่ ตอนนี้ เราเองก็ต่อรองยากนะลูก..." เฮียหนุ่มตอบลูกชายอีกครั้ง เขื่อนยิ้มเจ้าเล่ห์ แต่ก็ไม่ได้มีเสียงอะไรเล็ดรอดออกมาจากปากของทั้งสองพ่อลูก คณะของเฮียหนุ่มเดินเข้ามาถึงภายในสุดของโกดัง ก็พบ กลุ่มชายในสูทสีดำ ยืนอยู่เรียงราย แล้วด้านในก็มีโต๊ะทำงานตั้งอยู่ ชายหนุ่มรูปร่างสง่าผิวขาว ใส่เสื้อยืดกับกางเกงยีนส์ลีวายส์ของแท้ นั่งอยู่บนเก้าอี้หมุนเบาะไหมพรม โดยหันหลังกดบีบี ให้กับพวกลูกน้องอยู่ เมื่อเฮียหนุ่ม เขื่อน และลูกน้องเดินมาถึง มอส บอดี้การ์ดของเจ้าสัวก็หรี่แว่นตาดำลงแล้วมองไปที่กลุ่มของเฮียหนุ่มที่เดินเข้ามา "เฮียหนุ่มมาแล้วครับ เจ้าสัว!!!....." มอสบอกกับลูกพี่ของตน เจ้าสัววัยหนุ่มที่นั่งหันหลังกดบีบีอยู่ ก็ปิดการแชททั้งหมด ก่อนจะหันเบาะกลับมาหาแขก "สวัสดีครับ เฮียหนุ่ม ผมเจ้าสัวกวิน ยินดีร่วมธุรกิจด้วยครับ...." เจ้าสัววัยหนุ่มลุกขึ้นโอบมือขวาเข้ามาที่หน้าอก พร้อมกับก้มตัวแล้วมองเฮียหนุ่มด้วยแววตาที่เจ้าเล่ห์ยิ่งกว่า
 
 
 
 
To Be Continued โปรดติดตามตอนต่อไป.............