A moment of Romance ชาตินี้ทั้งชาติจะไม่พรากจากเธอ

8.3

เขียนโดย เคนซัง

วันที่ 30 พฤศจิกายน พ.ศ. 2554 เวลา 15.13 น.

  21 ตอน
  126 วิจารณ์
  34.81K อ่าน
แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

8)

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ


บ้านของแก้ว ในรุ่งเช้า

ป้าพิศเดินขึ้นมาบนห้องของแก้ว แต่ก็ไม่พบแก้วอยู่อย่างเคย

"ออกไปไหนตั้งแต่เช้านะ คุณหนูเนี่ย?..." ป้าพิศบ่นพึมพำ

-----------------

ที่บ้านของป๊อบปี้

โทโมะและแก้วที่ขับรถเข้ามาจอด ก็พบป๊อบปี้กำลังหลับอยู่บนเปลที่ขึงไว้ระหว่างเสาหน้าบ้าน
โทโมะหันมาหาแก้ว พร้อมกับยกนิ้วชี้ขึ้นทำท่าจุ๊ปากบอกให้แก้วเงียบๆ
แก้วพยักหน้ารับ แล้วยิ้ม ราวกับรู้ว่าเหตุการณ์ที่กำลังจะเกิดต้องเป็นเรื่องสนุกแน่ๆ

โทโมะหยิบเศษกระดาษทิชชู่ที่ถูกทิ้งระเกะระกะอยู่ใกล้ๆ มาวางไว้ที่ระหว่างนิ้วโป้งและนิ้วชี้เท้าของป๊อบปี้ แล้วจุดไฟแช็คให้กระดาษไหม้
แล้วยื่นไฟแช็คมาให้แก้ว
"ฝากหน่อย...." โทโมะพูด แก้วพยักหน้ารับ แต่ก็มีเสียงหัวเราะคิกคักๆ

กระดาษชำระลุกไหม้อย่างรวดเร็ว ด้วยความร้อน ป๊อบปี้สะดุ้งตื่นขึ้นมา
โทโมะชี้ไปที่แก้ว
"แก้วเป็นคนจุดน่ะ..." โทโมะบอกหน้าตาเฉย พร้อมกับชี้นิ้วโบ้ยปากไปทางแก้วที่นั่งอยู่ข้างๆ
"ฉะ..ฉันเปล่านะ " แก้วรีบโบกมือแก้ตัว

ป๊อบปี้กระโดดลงมาจากเปล แล้วไล่เตะโทโมะทันที
"คิดว่ากูโง่เรอะมึง อย่าอยู่เลยไอ้โมะ " ป๊อบปี้วิ่งไล่เตะโทโมะ
แก้วเห็นสองเพื่อนซี้หยอกล้อกันก็หัวเราะร่าอย่างมีความสุข




-----------------

วันนี้ ป๊อบปี้ และ โทโมะ ก็ลงไม้ลงมือดัดแปลงสภาพรถมอเตอร์ไซค์คู่ใจของป๊อบปี้
แก้วเห็นสองหนุ่มกำลังทำงานกันอย่างขะมักขะเม้นเลยพูดโพล่งขึ้นมาว่า

"นี่ๆ ทำงานเหนื่อยๆแบบนี้ เดี๋ยวฉันไปซื้อน้ำมาให้นะ "
"อือ ดีๆๆ ปากทางเข้าหมู่บ้านมีเซเว่นอยู่น่ะ เดินดีๆระวังหมาไล่กัดนะ" ป๊อบปี้ที่เป็นเจ้าถิ่นพูดแซวแก้ว
"จ้าๆๆ " แก้วรับคำป๊อบปี้ ก่อนจะเดินออกจากบ้านไป


เมื่อแก้วเดินออกไปไกลแล้ว โทโมะวางประแจในมือลง แล้วหยิบผ้าเช็ดมือที่วางอยู่ใกล้ๆมาเช็ดเอาคราบน้ำมันเครื่องที่ติดมือของเขาออก
ก่อนจะล้วงมือลงไปหยิบบุหรี่ในกระเป๋าขึ้นมา ก่อนจะตามด้วยไฟแช็คขึ้นมาจุดอย่างใจเย็น

"นี่ ป๊อบปี้!!!! " โทโมะเรียกชื่อเพื่อนของเขา ที่กำลังวุ่นวายกับการถอดท่อไอเสียอยู่

"หืมส์...? " เจ้าของชื่อที่ถูกเรียกเอ่ยเสียงแสดงความงุนงงออกมาจากลำคอ แต่สายตาก็ยังจับจ้องที่ท่อไอเสียเบื้องหน้าของเขาอยู่ โดยที่มือทั้งสองข้างของเขากำลังง่วนอยู่กับงานต่อหน้าเค้านั่นเอง
"ชั้นว่าชั้นจะขายรถล่ะ..." โทโมะพูด พร้อมกับพ่นควันที่อุดมด้วยสารนิโคตินออกจากปากของเขาเป็นสายยาว
"อืม....แล้วไง" ป๊อบปี้ยังตอบด้วยท่าทางเรียบเฉย โดยที่ยังไม่ละมือออกจากงานเลย
"ช่วยหาที่รับซื้อรถให้หน่อยสิ เห็นแกแต่งรถบ่อย น่าจะพอรู้แหล่งที่ขายได้ราคาดีๆมั่ง..." โทโมะพูดก่อนจะสูดควันบุหรี่ลงปอดอีกครั้ง
"ไอ้ที่มีมันก็พอมีหรอก แต่แกนึกยังไงจะขายมันว้ะ? " คราวนี้ป๊อบปี้ผละออกจากงานของเขา ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาคุยกับโทโมะ
"ชั้นจะเลิกเป็นนักเลง ชั้นจะหาทำงานอื่นบ้าง อย่างเปิดร้านขายของ เหมือนที่ไอ้เคนตะไปขายขนมเค้กไง " โทโมะกล่าวถึงจุดประสงค์ของเขาให้เพื่อนรักฟัง

"ที่คิดแบบนี้ เพราะแก้วใช่มั้ย?....." ป๊อบปี้เอ่ยคำถามขึ้นมา

โทโมะนิ่งไปหนึ่งอึดใจ เขาอัดควันบุหรี่ยี่ห้อมาร์ลโบโร่ ชิพมินท์ ลงคออีกครั้ง แล้วพ่นควันออกมาอย่างเคย
ประหนึ่งว่าเขากำลังมีความในใจที่ลำบากจะพูดออกมาให้เพื่อนรักได้รับรู้

"ฉันเคยไปเห็นบ้านของแก้วมาแล้ว....." โทโมะเว้นวรรค ก่อนจะสูบบุหรี่ลงไปอีกครั้ง
"บ้านของเธอใหญ่โตมาก พ่อแม่ของเธอคงจะมีฐานะน่าดู ท่าทางของเธอก็ราวกับคุณหนูผู้สูงส่ง ไม่เหมาะกับนักเลงที่ชาวบ้านตราหน้าว่าเป็นกุ๊ยข้างถนนอย่างฉันซักนิด " โทโมะพร่ำเพ้อออกมา


"แล้วแกคิดจะทำอะไรกันแน่ว้ะ? " ป๊อบปี้ถามเพื่อนซี้ของเขาอีกครั้ง
"ฉันอยากขายรถ เพราะฉันไม่อยากให้แก้วลำบาก.....ถ้า....ฉันต้องอยู่กับเค้าจริงๆ " โทโมะพูด
"แค่อาทิตย์เดียว แกก็หลงรักแม่นั่นเข้าจนขนาดนี้แล้วเรอะ ฮ่ะๆๆๆๆ เอาเหอะๆ ฉันไม่เคยเห็นแกคิดจะมีแฟนซะที ถ้าแกตั้งใจแบบนั้นจริงๆ ฉันจะช่วยแกเอง " ป๊อบปี้ร่ายยาว
"ขอบใจนะ " โทโมะพูดพร้อมใบหน้าเปื้อนยิ้ม



ทางด้านแก้วที่กลับจากการออกไปซื้อเครื่องดื่ม ก็พบจ่าเคลลี่และนายตำรวจอีกคนนึงดักรอระหว่างเธอเดินกลับบ้านป๊อบปี้

"ชาติตระกูลก็สูง การศึกษาก็ดี ทำไมถึงมาเดินถิ่นอันธพาลคนเดียว " จ่าเคลลี่พูดเสียงเข้ม

"ฉะ...ฉัน...ฉันมาหาเพื่อน " แก้วพูดก่อนสะบัดตัวเดินเลี่ยงไป
"คิดว่าโทโมะมันจะรักเธอจริงรึไง มันทำดีด้วยก็เพราะเธอจะได้ไม่ชี้ตัวมันไงล่ะ " จ่าเคลลี่พูดจี้ลงไป ทำเอาแก้วถึงหยุดนิ่ง
"มันก็แค่นักเลงข้างถนนคนหนึ่ง ที่พยายามจะเอาเธอไปเป็นเกราะกำบังมัน ก็เท่านั้น เธอไม่รู้จริงๆเหรอ? " จ่าเคลลี่เห็นแก้วนิ่งไปก็ยิ่งพูดจี้ใจดำลงไปอีก


"เฮ้ย!!! แล้วพวกแกแส่อะไรด้วยว้ะ? " โทโมะที่ได้ยินก็เดินออกมา
"เฮ้ย มันจะมากเกินไปแล้วนะ....!!!!! " นายตำรวจที่มากับจ่าเคลลี่เห็นท่าทีเหิมเกริมของโทโมะก็ตรงรี่เข้าไปหา
"หยุดนะ จะรังแกประชาชนรึไง ? " ป๊อบปี้ที่เดินตามมารีบห้ามศึก ก่อนจะฉุดโทโมะกับแก้วเข้าบ้านไป

จ่าเคลลี่และลูกน้องมองดูทั้งสามคนเดินเข้าบ้าน ก่อนที่พวกเขาจะขึ้นรถแล้วขับออกไปจากที่แห่งนี้


-----------------------------------------


บ้านหลังโตรโหฐานแห่งหนึ่ง
ซึ่งเป็นฐานบัญชาการของเครือข่ายธุรกิจมืดของเจ้าสัวกวิน

"เงินปันผลก็ออกมาแล้วเรียบร้อย ส่งยาคราวนี้ไปไกลถึงพัทยา เฮียหนุ่มรับไปเลยครับ 3 ล้าน " เสียงของกวิน เจ้าสัววัยหนุ่มดังขึ้นมาอย่างร่าเรง
"เดี๋ยวนะ...3 ล้าน นี่มันก็ทั้งหมดแล้วนะ แล้วเจ้าสัวล่ะ? " เฮียหนุ่มพูดขึ้นบ้างเมื่อได้ยินว่าเจ้าสัววัยหนุ่มยกเงินทั้งหมดให้กับตน
"โถ่...เฮียคร้าบ!! คราวนี้เฮียลำบากเอายาไปส่งเอง ผมจะใจดำเก็บเงินไปทำไมล่ะคร้าบ!!!! " เสียงทะเล้นออกแววเจ้าเล่ห์ของเจ้าสัวน้อยดังขึ้นอีกคำรบ
"แหม... ผมเองก็เกรงใจเจ้าสัวนะครับ อุตส่าห์มาร่วมงานด้วยแล้วเจ้าสัวยังยกเงินทั้งหมดให้ผมอีก คือว่าผม...."
"ไม่เป็นไร ม่ายเป็นไร " กวินตัดบทของเฮียหนุ่ม
"เรายังต้องร่วมงานกันอีกนาน เรื่องแค่นี้จิ๊บจ๊อยครับเฮีย " กวินพูดด้วยน้ำเสียงทะเล้นเช่นเดิม

กริ๊งๆๆๆ กริ๊งๆๆๆ

เสียงโทรศัพท์ตั้งโต๊ะดังขึ้นทำลายบทสนทนาระหว่างเฮียหนุ่มและกวิน
"รอประเดี๋ยวนะเฮีย สงสัยจะมีงานเข้า " กวินพูด แล้วหันหน้าไปทางมอส องครักษ์ประจำกาย
"ไม่มีการดักฟังครับ เจ้าสัว " มอสบอกเจ้านายของตนอย่างรู้ใจ

กวินยิ้มให้กับมอสก่อนจะหันมายิ้มให้เฮียหนุ่มด้วยอีกคน ก่อนจะเอื้อมมือไปคว้าหูโทรศัพท์ตั้งโต๊ะขึ้นมา
เฮียหนุ่มได้แต่รับยิ้มแหยๆ

"อืม..โหล กวินรับสาย........อืม.........โอเค......อืม...........เคๆๆๆ เข้าใจแล้ว พรุ่งนี้จะส่งคนไป.........เออๆๆๆ อืม..... ตกลงตามนี้นะ ได้ๆๆๆ บายครับ "

"เอ้อเฮียหนุ่มครับ ผมมีงานใหม่ให้ทำ...." กวินหันมาสนทนากับชายวัยกลางคนที่นั่งอยู่เบื้องหน้า
"อะไรหรือครับเจ้าสัว ? " เฮียหนุ่มถาม
"พรุ่งนี้เราจะต้องลักลอบขนยาข้ามโขงมาจากฝั่งมุกดาหาร ไปสะหวันนะเขต ฝั่งลาว ช่วยเอาของไปส่งให้หน่อยนะครับ " เจ้าสัววัยรุ่นเอ่ยปากสั่งการกับชายตรงหน้า

"ได้เลยครับ พรุ่งนี้ผมจะรีบไปทันทีเลยครับ " เฮียหนุ่มรีบตกปากรับคำ
"เอ้อ เกือบลืมไป พอดีว่ามีออเดอร์ขนสาวน้อยจากแถวนั้นมาขายที่พัทยา เค้าให้ไปรับด้วยวันมะรืน ยังไงๆ ก็อยู่รับเค้าด้วยนะครับ เดี๋ยวเบอร์ติดต่อผมจะให้ไปทีหลังนะ " เจ้าสัวยังใช้ให้ลูกน้องคนใหม่ทำความชั่วต่อ

"ได้เลยครับ ขอให้เจ้าสัวสั่ง ผมจะทำตามทุกอย่างเลยครับ " เฮียหนุ่มพูด
"งั้นส่วนแบ่งคราวนี้ 70/30 นะครับ ผมขอ 30 เอง ส่วนที่เหลือ เฮียหนุ่มเอาไปทั้งหมดเลยนะครับ " เจ้าสัวพูด
"จะดีเหรอครับเจ้าสัว ? "

"ดีสิคร้าบ!!!! ผมทำแบบนี้เพราะผมต้องการซื้อใจเฮียไงครับ เอาละครับ ผมไม่รบกวนแล้ว เชิญเฮียกลับบ้านไปเตรียมตัวเลยครับ เดี๋ยวผมต้องไปที่บริษัทต่อ แหะๆ ขอโทษที่ไม่ได้ไปส่งหน้าบ้านนะครับ " เสียงทะเล้นของกวินยังดังออกมาเป็นระยะ
"ครับๆ ถ้างั้นผมขอตัวครับ " เฮียหนุ่มเอ่ยคำลาก่อนจะเดินออกจากห้องโถงรับแขกออกไป



หน้าบ้าน
เขื่อนที่ยืนรอพ่ออยู่ เมื่อเห็นพ่อเดินออกมา ก็เปิดประตูรถเข้าไป ก่อนจะสตาร์ทเครื่องรอ
เฮียหนุ่มเปิดประตูเข้ามา แล้วโยนกระเป๋าเจมส์บอนส์ ไปที่เบาะท้าย


"ได้เท่าไหร่ล่ะพ่อ ? " เขื่อนเอ่ยปากถามพ่อ แล้วเข้าเกียร์รถบึ่งออกจากหน้าบ้านหลังนั้น
"สามล้านบาท....." เฮียหนุ่มบอกลูกชาย

"สามล้าน!!!!!! " เขื่อนพูดด้วยความตกใจ
"เออ สามล้าน แค่งานเดียวเราก็รวยแล้ว ลูกเอ๊ย!!! " เฮียหนุ่มหัวเราะร่า
"ไม่น่าเชื่อเลยเนอะพ่อ แค่จ๊อบเดียวเราจะรวยได้เลย ฮ่าๆๆๆ " เขื่อนแผดเสียงแห่งความหฤหรรษ์ออกมาเหมือนเฮียหนุ่มผู้เป็นพ่อ
"เออ...วันนี้กลับไปเตรียมข้าวของเลย เดียวเราต้องไปรับของล็อตใหญ่ที่มุกดาหาร ทั้งยาทั้งคนเลยลูก " เฮียหนุ่มบอกลูกชาย
"โห....พ่อ!!!! มันจะไกลไปมั้ยน่ะ ? " เขื่อนทำเสียงอ่อนแรงเมื่อได้ยินชื่อสถานที่
"เออน่า ทนลำบากหน่อย คราวนี้เจ้าสัวให้ส่วนแบ่งตั้ง 70% เลยนะว้อย " เฮียหนุ่มบอกลูกอีกครั้ง
"โอ้ว งี้เราก็รับเละเลยดิพ่อ เจ้าสัวกวินนี่ รู้จักใช้คนจริงๆ มิน่า พ่อถึงมาร่วมงานกับเจ้าสัว " เขื่อนเริ่มออกลายประจบพ่อและนายใหม่พร้อมๆกัน
"หึๆ เจ้าสัวกวินน่ะนะ เค้าใช้คนเป็น แถมยังรู้จักซื้อใจลูกน้องอีก อีกไม่นานหรอกลูกเอ้ย ความฝันของเราจะเป็นจริง หึๆๆๆ " เฮียหนุ่มเริ่มออกแววความเจ้าเล่ห์อีกครั้ง
"ความฝันอะไรพ่อ ? " เขื่อนถามอย่างสงสัย
"อ้าว ก็ความฝันที่เราจะฮุบแก๊งค์ของเสี่ยนพพลยังไงเล่า ฮ่ะๆๆๆๆๆ "




ไม่มีคำถามอะไรออกมาจากปากของเขื่อนอีกแล้ว เขาแผดเสียงหัวเราะกับพ่ออยู่ในรถด้วยความสุขใจ
แผนการณ์ร้ายของสองพ่อลูกคราวนี้ จะทำให้แก๊งค์ของโทโมะนั้นต้องสั่นคลอนเช่นไร
ความรักของโทโมะและแก้วจะถูกกีดกันแบบไหน

โปรดติดตามตอนต่อไป To be continued...............

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
8.1 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
8.8 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
8 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา