A moment of Romance ชาตินี้ทั้งชาติจะไม่พรากจากเธอ

ที่บ้านเฮียหนุ่ม โครม!!! เฮียหนุ่มที่กำลังโมโหเตะข้าวของในบ้านอยู่ "หนอย ไอ้โทโมะ แกนะแก...." "ใจเย็นน่าพ่อ ผมขี้เกียจเก็บของที่พ่อเตะนะ" เขื่อนพูด "เออ พ่อขอโทษทีเว้ย มันกำลังโมโหนี่หว่า " เฮียหนุ่มอธิบาย "แล้วพ่อจะเอายังไงต่อไปเนี่ย? " เขื่อนถาม "ตอนนี้คงต้องปล่อยมันกับนังผู้หญิงคนนั้นไปก่อน " "อ้าว ทำไมล่ะพ่อ?" "เราจะเริ่มงานของเราต่อนะสิ " เฮียหนุ่มพูดก่อยยิ้มกริ่มแล้วเดินออกจากห้องไป เขื่อนซึ่งรู้ใจพ่อก็ยิ้มตาม .............. ที่โรงพยาบาล "โธ่เอ๊ย!!! ไม่เจ็บตัวก็ไม่หยุดซ่าส์นะแกเนี่ย " ป๊อบปี้อุทานทันที เมื่อเห็นโทโมะนอนเหยียดยาวอยู่บนเตียงพยาบาล "เออน่า หมอบอกว่าแผลไม่ลึกมาก นอนโรงบาลคืนเดียว พรุ่งนี้ค่อยกลับบ้าน " โทโมะพูดราวกับว่าตัวเองสบายดี "เรื่องค่ารักษา เดี๋ยวฉันช่วยออกละกัน " เคนตะเอ่ยขึ้นด้วยใบหน้าเรียบเฉย "อืม ขอบใจนะ " โทโมะเอ่ยคำขอบคุณเพื่อนรัก "ถ้าไม่มีอะไรแล้ว งั้นพวกชั้นกลับบ้านก่อนนะ ถ้าหมอให้กลับบ้านแล้วก็โทรบอกชั้นได้เลย " ป๊อบปี้พูดขึ้น โทโมะพยักหน้ารับปาก หลังจากนั้น ป๊อบปี้และเคนตะก็เดินออกจากห้องไป โทโมะนอนครุ่นคิดถึงแก้ว หลังจากที่เค้าแยกกับเธอวันนั้นแล้ว เธอจะเป็นอย่างไรบ้างก็ไม่รู้ ที่บ้านของแก้ว แก้วจำได้ว่า เธอมีเสื้อที่โทโมะให้มา เธอจึงไปหยิบมันขึ้นมา เสื้อแจ็คเก็ตตัวนี้ มีรอยขาดเล็กน้อย แก้วจึงลงมือเย็บมันด้วยมือของเธอเอง "ทำอะไรค้ะ คุณหนู ลำบากเปล่าๆ มาให้ป้าทำให้ดีกว่าค่ะ คุณหนูขา.." ป้าพิศพูดขึ้น ขณะเสิร์ฟชานมให้กับแก้ว "ไม่เป็นไรค่ะป้า หนูอยากทำเองมากกว่า " แก้วหันมาบอกป้าพิศด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม "แล้วเสื้อใครค่ะนั่น ป้าจำได้ว่าคุณหนูไม่มีเสื้อแบบนี้นี่ค้ะ " ป้าพิศทำหน้าสงสัย หลังจากวางแก้วน้ำไว้บนโต๊ะไม้สักขนาดใหญ่ "อ๋อ เสื้อเพื่อนแก้วเองค่ะ ป้าพิศ พอดีแก้วทำมันขาดนิดนึงอ่ะค่ะ ก็เลยมาเย็บให้เค้า " แก้วบอก "จ้ะๆๆๆ ถ้างั้นป้าไม่กวนแล้วล่ะคะ ป้าขอตัวไปทำงานก่อนนะคะ " ป้าพิศพูดก่อนจะเดินเลี่ยงออกไปที่ห้องครัว -------- เย็นวันนั้น ที่หน้าบ้านของป๊อบปี้ ป๊อบปี้ก็ล้างรถจักรยานยนต์ช็อปเปอร์สุดรักของเค้าอย่างทุกวัน "เบบี้ เบบี้ โอ๊ว....ไลค์ เบบี้ เบบี้ โอ๊ว.......!!!! " ป๊อบปี้ฮัมเพลงอย่างสบายอารมณ์ แก้วที่เดินสะพายกระเป๋า ที่มีเสื้อของโทโมะอยูภายในเดินเข้ามากดกริ่งที่หน้าบ้าน ปิ๊งป่อง ป๊งป่อง !!!! "เออๆ มาแล้วๆ!!!!! " เสียงเจ้าของบ้านเจื้อยแจ้วออกมา ป๊อบปี้เดินมาที่หน้าบ้านก็พบแก้วยืนอยู่ "เธอนั่นเอง...ที่มากะโทโมะเมื่อวาน มีไรล่ะถึงมาหาฉันถึงบ้านเนี่ย " ป๊อบปี้ถามแก้ว "คือ...ฉันมาหาโทโมะน่ะ เมื่อวานเค้าถูกแทง นายพอจะรู้มั้ยว่าเค้าอยู่ไหน " แก้วถามหาโทโมะจากป๊อบปี้ "ฮึๆ ไอ้โมะเพื่อนฉันมันไม่เคยถูกแทงเพราะช่วยผู้หญิงมาก่อนเลยนะ เธอเป็นคนแรกเลยนะเนี่ย รู้รึปล่าว " ป๊อบปี้พูด จนทำให้แก้วยิ้มเจื่อนๆ ประมาณว่าโดนป๊อบปี้หลอกด่า "แล้วตอนนี้เค้าอยู่ไหน เป็นยังไงบ้าง นายช่วยบอกที่อยู่ของเค้าให้ฉันรู้ได้มั้ย ฉันอยากเจอเค้าน่ะ " แก้วถามต่อ "หึ!!! เรื่องไรจะให้ฉันบอก ฉันไม่อยากทรยศเพื่อนฉัน ฉันไม่บอกเธอหรอก" ป๊อบปี้พูดอย่างไร้เยื่อใย ทำเอาแก้วหน้าเสียไป แก้วก้มลงไปหยิบของบางอย่างในกระเป๋าสะพายของเธอ ก่อนจะยื่นของสิ่งนั้นให้ป๊อบปี้ แบงค์ 1,000 บาท !!!!!!! ป๊อบปี้มองธนบัตรใบนั้นด้วยแววตาลุกวาว......... ผับแห่งหนึ่ง.... หนุ่มสาวหลายคนกำลังโยกย้ายส่ายสะโพกไปตามจังหวะเพลงแดนซ์มันส์ๆ แก้วที่เดินเข้ามา สอดส่ายตามองหาโทโมะตามที่ป๊อบปี้บอก "น้องสาวจ๋า.....มานั่งดริงค์กะพี่มั้ยจ๊ะ!!!! " เสียงของชายหนุ่มในวัยยี่สิบกว่าๆเรียกแก้วที่เดินดุ่มๆเข้ามา ก่อนที่จะหันไปซุบซิบกับเพื่อนในวงที่นั่งกันอยู่สามสี่คนบนโต๊ะ แก้วส่ายหัว ก่อนจะเดินมองหาโทโมะต่อ แต่ไอ้หนุ่มคนนั้น ก็ลุกขึ้นมาคว้ามือแก้วเอาไว้ "นี่เธอ...ไม่เคยมีใครปฏิเสธฉันเลยนะ เธอกล้าได้ไงเนี่ย หืมส์...? " แก้วพยายามสะบัดข้อมือ แต่ไอ้หมอนั่นก็ไม่ยอมปล่อย "ปล่อยฉันนะ!!! " แก้วร้อง เพื่อนๆบนโต๊ะก็หัวเราะเฮฮาชอบใจ ที่เห็นเพื่อนกำลังปู้ยี่ปู้ยำผู้หญิง ไอ้หมอนั่นที่กระหยิ่มยิ้มย่องก็ต้องหยุดลง เมื่อมีมือมาแตะที่บ่าของมัน "เฮ้ย!! มึงกล้าดียังไงมาขัดจังหวะกูว้ะ มึงรู้มั้ยกูลูกใคร ? พ่อกูใหญ่แถวนี้นะเว้ย!!! " มันพล่าม คนที่แตะบ่าของมันก็คือโทโมะนั่นเอง โทโมะที่กำลังโมโหที่เห็นแก้วโดนลวนลามก็มาช่วยเธอเอาไว้ "เป็นลูกใครแล้วยังไง !!! ในเมื่อลูกพี่อั๊วชื่อ เสี่ยนพพล พ่อเอ็งรู้จักเค้ามั้ย? " โทโมะพูด สีหน้าของไอ้หนุ่มจิ๊กโก๋เปลี่ยนไป เมื่อได้ยินโทโมะพูด มันปล่อยมือแก้วก่อนที่จะค่อยๆ ถอยไปนั่งที่โต๊ะ พร้อมกับเพื่อนๆที่นิ่งเงียบอยู่ โทโมะหันมามองแก้วที่ยืนก้มหน้าอยู่ เค้าจึงคว้ามือแก้วแล้วพาเธอเดินออกมาจากผับ "เธอไม่ควรมาที่นี่ กลับไปซะเถอะ..." โทโมะพูด เมื่อพาแก้วมาถึงที่ด้านหน้าลานจอดรถของผับแห่งนั้น "...." แก้วยังก้มหน้านิ่ง ไม่พูดจา โทโมะเห็นเธอไม่พูดจึงเดินหลบไป แก้วเห็นโทโมะเดินหนี เธอจึงรีบจ้ำเท้าตามไป แก้วตามโทโมะมาถึงซอกตึกแห่งหนึ่งก็ไม่พบโทโมะ แต่กลับพบจิ๊กโก๋ขี้ยาสองคนกำลังเสพยาม้ากันอยู่ ด้วยความหลอนจากฤทธิ์ยาเสพติดที่มันเสพเข้าไป มันจึงเดินตรงดิ่งมาที่แก้วทันที "อย่า...อย่าเข้ามานะ !!! " แก้วกรีดร้องตกใจด้วยความกลัว พั้วะ!!!! โทโมะที่ได้ยินเสียงกร๊ดของแก้ว ได้เข้ามาช่วยเธอได้ทันเวลาอีกครั้ง โทโมะชกไปที่โหนกแก้มของขี้ยาคนนึงจนล้มตึงไป เพื่อนมันอีกคนเห็นก็รีบช่วยพยุงขึ้นก่อนจะวิ่งหนีไป โทโมะเดินมาหาแก้วที่นั่งร้องไห้ด้วยความกลัว "ฉันบอกให้เธอกลับบ้านไป ทำไมถึงยังตามฉันมาอีก? " "ก็เพราะวันนี้เป็นวันเกิดฉัน ฉันถึงได้ตามหานาย..." แก้วพูดไปด้วยเสียงสะอื้น โทโมะมองดูแก้วที่นั่งร้องไห้ก่อนจะช่วยพยุงร่างของเธอขึ้นมา "งั้น...ไปกับฉันละกัน " โทโมะพูดด้วยใบหน้าเรียบเฉย แต่น้ำเสียงของเค้าก็ยังแฝงไปด้วยความอ่อนโยน จนแก้วยิ้มออกมาก่อนจะเดินตามโทโมะที่จูงมือเธอไป บนถนนของเมืองหลวงยามค่ำคืน แก้วที่นั่งซ้อนท้ายรถมอเตอร์ไซต์ที่มีโทโมะเป็นคนขับ เธอไม่รู้ว่าเธอกำลังคิดกับโทโมะเช่นไรกันแน่ โทโมะเองก็เริ่มจะมีความรู้สึกที่ดีต่อเธอเช่นกัน บนหนทางที่รถนับร้อยที่กำลังวุ่นวาย หัวใจของทั้งคู่จะเป็นเช่นไร ตอนต่อไป จะลงเอยแบบไหน นักเลงข้างถนนที่ไร้อนาคต กับ ลูกคุณหนูที่เป็นแก้วตาดวงใจของครอบครัว ความรักของทั้งสองคนจะก่อเกิดเช่นไร โปรดติดตามตอนต่อไป..........!!!!!!!