A moment of Romance ชาตินี้ทั้งชาติจะไม่พรากจากเธอ

 
 
 
ที่พิจิตร แก้ว และ โทโมะ อยู่ด้วยกันกับโฟร์ และยี่หวา ถึง 3 วัน โดยที่แก้วไม่ได้สนใจทางบ้านเลย วันนี้ก็อีกเช่นเคย แก้วกับโทโมะมาซื้อกับข้าวที่ตลาด ทั้งคู่เดินจูงมือหยอกล้อหัวเราะกันอย่างสุขี โดยไม่รู้เลยว่ามีชายคนหนึ่ง ลอบมองทั้งสองคนอยู่ เมื่อทั้งคู่กำลังจะเข้าบ้าน ชายผู้นั้น ก็เปิดเผยตัว จ่าเคลลี่นั่นเอง " โทโมะ!!! " จ่าเคลลี่เรียกโทโมะจากด้านหลัง โทโมะ ได้ยินเสียงเรียก จึงหันกลับไป " จ่า....จ่ามาได้ไงเนี่ย ? !!! " โทโมะถามเคลลี่อย่างตกใจ " การตามหาแกกับพี่สาวจากข้อมูลทะเบียนราษฎ์ ไม่ได้ยากเกินกำลังของฉันหรอก " เคลลี่บอก " เอ่อ....แล้วจ่ามีธุระอะไร จะมาจับผมหรือรึไง ? " โทโมะถาม " ก่อนอื่นฉันขอบอกนายก่อนว่า ตอนนี้ฉันเลื่อนขั้นเป็นผู้หมวดแล้วนะ " " เออ... แล้ว จ่ามาหาผมมีเรื่องอะไรกันแน่!!! " โทโมะชักจะเริ่มฉุนเฉียว " ฉันจะมาบอกนายว่า ตอนนี้ คดีของนาย ฉันไม่ได้ทำแล้ว ตอนนี้ มีคนมารับช่วงต่อแล้วนะ แล้วนายตำรวจคนนี้ก็หวังจะปิดคดีให้จบเร็วๆ " หมวดเคลลี่พล่าม " ขอบใจผู้หมวดมากนะ ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ผมขอตัวเข้าบ้านล่ะ !!! " โทโมะตัดบท " เดี๋ยวก่อน!!! " หมวดเคลลี่เรียกอีกครั้ง " อะไรอีกล่ะหมวด " โทโมะถามอีกครั้ง " ตอนนี้แม่ของแฟนแก มาแจ้งตำรวจแล้ว ว่าแกลักพาตัวลูกสาวเขา รีบกลับไปชี้แจงดีกว่า ก่อนที่นายจะโดนซิวเข้าคุก " หมวดเคลลี่เตือน แก้วหันมามองหน้าโทโมะ โทโมะเองก็เริ่มหนักใจขึ้นมาแล้ว " ขอบใจจ่า เอ๊ย!! หมวดมากนะ ผมจะรีบพาแก้วกลับบ้านให้เร็วที่สุด " โทโมะพูดอย่างเจ็บใจ แก้วเองเมื่อได้ยินคำตอบของโทโมะ เธอเองก็เจ็บปวดใจยิ่งกว่า " ถ้างั้นฉันก็กลับก่อนละ " หมวดเคลลี่ปลีกตัวกลับไป -------------------------------------------------------------- ที่บ้านของพี่โฟร์ " ฉันไม่อยากกลับนะโทโมะ ฉันอยากอยู่กับนาย " แก้วพูดด้วยน้ำเสียงสะเทือนอารมณ์ " ฉันทำเธอเสียหายมามากแล้วนะแก้ว ฉันก็จะกลับไปพร้อมกับเธอด้วยนะ " โทโมะตอบ " แต่ว่า....แต่ว่า...... " แก้วพยายามจะพูดต่อ เธอเริ่มมีน้ำตาปลริ่มล้นมาที่ขอบตาของเธอแล้ว " เอาน่า ไม่ต้องแต่แล้ว ไปเก็บของเถอะ พรุ่งนี้เช้าเราจะรีบกลับ " โทโมะพูดต่อ แก้วไม่พูดอะไรต่อ เธอร้องไห้สะอึกสะอื้น วิ่งขึ้นบนห้องไป ปล่อยให้โทโมะกับโฟร์ยืนมองอยู่ด้านล่าง " แน่ใจแล้วเหรอ โทโมะ ที่จะทำแบบนี้ " โฟร์ถามน้องชายของเธอ " เธอเสียหายมามากแล้ว ตั้งแต่เราเริ่มคบกัน " โทโมะตอบพี่สาว " เรื่องความรักน่ะ พี่สอนแกไม่ได้หรอกนะ เรื่องแบบนี้ มันต้องเจอด้วยตัวเองถึงจะรู้ " โฟร์เตือนสติน้องชาย " เอาน่าพี่....ถึงจะกลับกรุงเทพไป แต่ผมกับแก้วก็ยังแอบเจอกันได้อยู่ดีแหละ " " เฮ้อ....!!!!! " โฟร์ถอนหายใจ ก่อนที่จะเดินเลี่ยงออกไป โทโมะเดินขึ้นไปดูแก้วบนห้อง ก็พบว่าเธอกำลังยัดเสื้อผ้าใส่กระเป๋า ทั้งๆที่เธอร้องไห้อยู่ด้วย " แก้ว..... " เสียงเรียกของชายหนุ่ม สะกิดให้หญิงคนรักหันมามอง ใบหน้าของเธอมีแต่น้ำตา โทโมะเดินเข้าไปหาเธอ ก่อนที่จะดึงร่างเล็กๆของเธอมาสวมกอด " ฉันขอโทษ...ฉันไม่อยากให้เรื่องมันเป็นแบบนี้ " โทโมะปลอบ " ไม่เป็นไร ฉันเข้าใจ..... " แก้วพูดทั้งยังสะอื้น " ถึงกลับไปแล้ว เราก็ยังแอบพบกันได้ ถึงจะโดนกีดกันก็เถอะ ฉันเชื่อว่าสักวัน พ่อกับแม่ของเธอจะต้องยอมรับฉันแน่นอน " " โทโมะ !!! " " หืมส์ ? " " คือ..... " แก้วพยายามจะบอกเรื่องที่เธอต้องย้ายไปอยู่สวิตเซอร์แลนด์ " คือ.....เราจะยังได้พบกันใช่มั้ย ? " " อืม.... " " เราจะไม่พรากจากกันใช่มั้ย ? " " ยังไงๆ ฉันก็ไม่พรากจากเธอแน่ๆ ฉันสัญญา " โทโมะตอบ แก้วร้องไห้อยู่ในอ้อมกอดของชายคนรัก เธอตัดสินใจ ไม่บอกเรื่องที่เธอต้องย้ายไปต่างประเทศให้โทโมะฟัง โทโมะเอง แม้กายจะแข็งแกร่ง แต่หัวใจของเขาเปราะบาง แม้จะสงสารในชะตามกรรมของพวกเขาเพียงไร โทโมะก็ยังไม่มีน้ำตาไหลออกมาเลยแม้แต่นิด
 
 





 
 
------------------------------------------------------------------------------------- บขส. หมอชิต เวลาประมาณ 19.30 น. โทโมะและแก้ว เดินลงมาที่ด้านหน้า บขส. เพื่อจะนั่งรถแท็กซี่ไปบ้าน แต่ทว่า !!!! เบื้องหน้าของทั้งคู่ คือ พ่อและแม่ ของแก้ว ที่มาดักรออยู่ก่อนแล้ว " ค....คุณแม่.... " แก้วพูดอย่างอ้ำอึ้ง อย่างกับเด็กที่ทำความผิด " แก้ว....กลับบ้านกับแม่เดี๋ยวนี้ " แม่ของแก้วพูดด้วยน้ำเสียงเฉียบขาด แก้วจำใจยอมเดินไปหาแม่ อย่างขัดไม่ได้ เธอหันมามองโทโมะหนึ่งอึดใจ เธอตัดสินใจหันหลังกลับมาหาชายคนรักของเธอ " แก้ว ทำไมถึงทำแบบนี้ " แม่ของแก้วพูดเสียงดังลั่น ทำให้คนแถวนั้นหันมามุงดูกันเต็ม " หนูอยากอยู่กับโทโมะ หนูไม่อยากไปสวิตเซอร์แลนด์ " แก้วเถียงแม่ " เดี๋ยวนี้กล้าขึ้นเสียงกับแม่เหรอ ลุงเริง ไปจับตัวแก้วมา " แม่ของแก้วสั่งให้คนขับรถ ไปจับแก้วไว้ แก้วพยายามจับขัดขืนการจับกุมของลุงเริง โทโมะเห็นดังนั้น ทำท่าว่าจะเข้าไปช่วย แต่กลับถูกเข้าชาร์ตจากนายตำรวจสอง คน นายตำรวจสองคนนั้น กดตัวโทโมะลงกับพื้น ก่อนจะใส่กุญแจมือไว้ ชายที่เดินเข้ามาหาโทโมะ ก็คือหมวดป๋อ " แม่เขาแจ้งจับแกแล้ว แกติดคุกหัวโตแน่ ไอ้หนุ่ม !!!! "หมวดป๋อพูดอย่างเย้ยหยัน " โทโมะๆ ปล่อยโทโมะนะ " แก้วที่ถูกลุงเริงจับตัวไว้พยายามตะโกน แต่ก็ไม่เป็นผล โทโมะ ถูกตำรวจทั้งสามนาย พาตัวไปแล้ว แก้วก็ถูดลุงเริงลากตัวไปเช่นกัน เธอร้องไห้อย่างไม่อายสายตาใครทั้งนั้น แม้ว่า ผู้คนนับร้อย ใน บขส. จะพลุกพล่านก็ตาม ---------------------------------------------------------------------