A moment of Romance ชาตินี้ทั้งชาติจะไม่พรากจากเธอ

จ. พิจิตร ในอีกวันถัดมา โทโมะเดินเข้ามาในบ้านหลังเล็กๆหลังหนึ่ง แล้วตะโกนเรียกเจ้าของบ้าน " พี่โฟร์ พี่โฟร์ครับ ผมกลับมาแล้ว....!!!!! " เสียงวิ่งตึงตังดังมาจากในบ้าน ทันทีที่โทโมะเรียก " อ้าว....โทโมะ กลับมาแล้วเหรอ ? " เสียงพี่สาวของโทโมะดังออกมาพร้อมการปรากฎตัวของเธอ " มาแล้วครับพี่...." โทโมะตอบ " แล้วทำไมหน้าบวมปูดอย่างนั้นล่ะ ไปชกต่อยกับใครอีกแล้วสิเนี่ย ? " " แหะๆๆ เรื่องปกติของผมเองครับพี่ " " เข้ามาข้างในก่อนสิ " โฟร์เรียกน้องชายของเธอเข้าบ้าน -------------------------------------- แก้วมาหาโทโมะที่ห้อง ก็พบว่า ประตูล็อคอยู่ เธอพยายามโทรหาโทโมะ แต่โทรศัพท์ของโทโมะปิดเครื่องอยู่ เธอรู้สึกร้อนใจขึ้นมา จึงไปหาป๊อบปี้ที่บ้าน ไม่ถึงชั่วโมง แก้วก็มาถึงบ้านของป๊อบปี้ เธอเดินเข้าไปในบ้าน พบว่าป๊อบปี้ นอนเหยียดยาวอยู่กับสาวน้อยนางหนึ่ง " นี่ไง ฟาง เพราะพี่ไปช่วยผู้หญิงคนนี้แหละ เลยเจ็บตัวแบบเนี้ย!!! " ป๊อบปี้ชี้ให้ฟาง พบแก้ว " สวัสดีค่ะ พี่แก้ว ฟางเป็นแฟนของพี่ป๊อบปี้เองค่ะ" ฟางยกมือไหว้แก้ว " จ่ะๆๆ ยินดีที่ได้รู้จักนะ " แก้วยกมือรับไหว้ฟางทันควัน " แล้วเธอมาหาฉันทำไมเหรอแก้ว" ป๊อบปี้ถามแก้ว " ฉันไปหาโทโมะที่ห้องไม่เจอ นึกว่าเขาอยู่นี่ก็เลยมาตามหา " แก้วพูด ป๊อบปี้มองดูแก้วที่เริ่มทำหน้าเศร้าๆ " ฉันรู้ว่ามันอยู่ไหน !!!! " ป๊อบปี้พูดอีกครั้ง แก้วได้ยินป๊อบปี้พูดดังนั้น ก็เงยหน้าขึ้นมาพร้อมใบหน้าที่มีรอยยิ้มเปื้อนหน้า --------------------------------------------------------------------- สถานีตำรวจ จ่าเคลลี่ ซึ่งได้รับคำชมเชยอย่างมาก หลังการบุกเข้าทลายโรงงานแก๊งค์ค้ายารายใหญ่ ซึ่งยังสาวตัวไปถึง เจ้าสัวกวิน บอสของแก๊งค์จนถูกจับกุมด้วย ทางเหล่าตำรวจชั้นผู้ใหญ่ จึงมีมติ เลื่อนยศให้จ่าเคลลี่ มาเป็นผู้หมวด " ยินดีด้วยนะครับ หมวดเคลลี่ " นายตำรวจลูกน้องของเคลลี่เอ่ยปากแซว หลังเสร็จสิ้นพิธีติดยศ " ฮึ่ม อย่าแซวกันสิ " จ่าเคลลี่เขิน " เอ้อ พอดีผู้กำกับเรียกตัวน่ะครับ ผู้หมวด " นายตำรวจคนเดิมบอก " อืมม์...เดี๋ยวผมจะรีบไป " เคลลี่ตอบ ที่ห้องของผู้กำกับ จ่าเคลลี่เคาะประตูเป็นสัญญาณ ก่อนจะเปิดเข้ามา ก็พบว่า มีชายหนุ่มคนหนึ่ง นั่งคุยอยู่กับ ผู้กำกับก่อนแล้ว " ท่านเรียกผม มีอะไรหรือเปล่าครับ " หมวดเคลลี่ ถาม " ผมจะบอกว่า คดีปล้นธนาคาร เมื่อเดือนก่อน ผมจะให้คุณยุติไปซะ " ผู้กำกับพูด " เพราะอะไรครับ ? " เคลลี่ถามอย่างสงสัย " เพราะว่า ผมจะให้หมวดป๋อ ที่เพิ่งย้ายมา รับงานนี้ไปทำน่ะสิ " ผู้กำกับพูด พร้อมผายมือไปทางชายที่นั่งอยู่ก่อนแล้ว หมวดป๋อลุกขึ้นยืน พร้อมพูดว่า " งานนี้ผมจะรีบจัดการให้อย่างเร่งด่วนครับ ผมขอตัวไปเตรียมแฟ้มคดีก่อนนะครับ " หมวดป๋อพูด พร้อมยกมือขึ้นทำความเคารพผู้กำกับก่อนจะเดินออกจากห้องไป เคลลี่ เริ่มเป็นห่วงโทโมะขึ้นมาเสียแล้ว แม้ว่าโทโมะจะมีส่วนเกี่ยวข้องกับคดี แต่ก็ยังเคยช่วยชีวิตเขาเอาไว้ หมวดเคลลี่ ต้องรีบแจ้งเรื่องนี้ให้โทโมะรู้โดยเร็วที่สุด ---------------------------------------------------------------------- ที่บ้านของโฟร์ จ.พิจิตร ในวันต่อมา " อาโมะ อาโมะ" เสียงเจื้อยแจ้วของ เด็กน้อยวัยขวบเศษที่เพิ่งหัดพูดดังขึ้นมา " อ่าว!!! ยี่หวา มาหาอาเร็ว " โทโมะร้องเรียกหลาน " ธุจ้าอาโมะก่อนสิลูก " โฟร์บอกลูกสาวของเธอ " ตุ๊...จ้า.." ยี่หวา ยกมือไหว้โทโมะอย่างน่ารัก " ฮ่าๆๆ น่ารักจริงๆเลย " โทโมะโผเข้าไปอุ้มหลานรักอย่างเอ็นดู " เออนี่ โทโมะ กินข้าวซะสิ พี่ทำกับข้าวเสร็จแล้ว ยกไปกินบนห้องเลยก็ได้ " โฟร์บอกน้องชายของเธอ " ครับพี่ " โทโมะตอบรับคำพี่สาว โทโมะวางยี่หวาลง แล้วเดินเข้าไปในครัว ก่อนที่จะเดินขึ้นไปบนห้องพร้อมจานข้าว โฟร์ก็กำลังจะไปทำงานบ้านต่อ ก็ได้ยินเสียงรถจอดหน้าบ้าน จึงอุ้มยี่หวาขึ้นมาแล้วเดินไปที่หน้าบ้าน ก็พบแก้ว ยืนอยู่ แก้วเห็นโฟร์ก็รู้ว่าคงเป็นพี่สาวของโทโมะ จึงยกมือไหว้ทักทาย " สวัสดีค่ะ พี่สาวของโทโมะหรือเปล่าคะ ? " " อืม ใช่จ้ะ หนูเป็นเพื่อนโทโมะเหรอ ? " โฟร์ถามแก้ว " ค่ะ โทโมะอยู่นี่หรือเปล่าคะ " แก้วถามกลับ " กินข้าวอยู่บนห้องแน่ะ ขึ้นไปหาสิ " โฟร์พูดพลางเปิดประตูรั้ว ให้แก้วเข้ามา " ขอบคุณมากค่ะ " แก้วพูดก่อนจะเดินขึ้นไปบนห้องของโทโมะ แก้วเปิดประตูเข้ามา ก็พบโทโมะที่นั่งอยู่บนพื้นเสื่อ กำลังนั่งตักข้าวเข้าปากอยู่ โทโมะตกใจจนสำลักข้าวออกมา แก้วเห็นดังนั้น ก็เดินมาหา พร้อมหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาเช็ดปากให้โทโมะ โทโมะจับมือของแก้วที่กำลังเช็ดปากของเขาอยู่ ก่อนจะพูดขึ้นว่า " แก้ว.....พอเถอะ .........อย่ามายุ่งกับฉันเลย เธอทำแบบนี้ เธอจะมีแต่ทางเสียหายนะ " โทโมะพูด แก้วไม่พูดอะไร เธอหยิบช้อนมาตักข้าวขึ้นมาป้อนให้โทโมะ โทโมะมองหน้าแก้วแล้วพูดต่อไปอีกว่า " เข้ามาใกล้ๆหน่อยซิ " แก้วโผเข้ากอดโทโมะ เธอพูดอะไรไม่ออก ความรู้สึกและคำพูดที่อยากจะพูด มันตันอยู่ในอกของเธอ จนไม่สามารถพรั่งพรูออกมาได้ โทโมะเองก็กอดแก้วเอาไว้ เช่นกัน " เธอจะไม่....เสียใจแน่นะ " โทโมะถาม แก้วพยักหน้า เป็นการให้คำตอบแทนคำพูด เธอตื้นตันใจจนไม่สามารถพูดอะไรได้อีกแล้ว แม้ว่าเธอจะเสียหายอย่างไร แต่การที่เธอได้อยู่กับคนที่เธอรัก เธอดีใจยิ่งกว่านั้น โทโมะกับแก้วอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข โฟร์เองก็เช่นกัน บ้านของเธอเงียบเหงามานานแล้ว หลังจากที่แฟนหนุ่มของเธอไปทำงานที่อื่น เสียงหัวเราะกลับเข้ามาสู่บ้านหลังนี้อีกครั้ง โทโมะและแก้ว เล่นกับยี่หวาอย่างสนุกสนาน จนโฟร์ต้องแซว " แล้วเมื่อไหร่ พี่จะมีหลานเหมือนแกมั่งฮึ โทโมะ...? " คำถามของโฟร์เล่นเอาแก้วกับโทโมะสะดุ้งไปตามๆกันเลยทีเดียว " ก็เร็วๆนี้แหละมั้งพี่...." โทโมะพูดก่อนจะหันมายิ้มให้แก้ว " ทะลึ่ง " แก้วพูดใส่โทโมะ โฟร์ที่เห็นสองคนคู่รักงอนให้กันก็ยิ้ม ในความน่ารักของโทโมะและแก้ว --------------------------------------------------- เพลงประกอบฉาก
 
 
 
 





 
 
โทโมะกับแก้ว อยู่ด้วยกันที่พิจิตรอย่างมีความสุข โดยไร้ความกังวลใดๆ ราวกับว่าโลกนี้มีแต่พวกเขาทั้งสองคน ทั้งแก้วและโทโมะเอง ก็อยากจะให้ช่วงเวลานี้มันหยุดลงไป หากทำได้ ทั้งคู่ ก็คงไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว.............