A moment of Romance ชาตินี้ทั้งชาติจะไม่พรากจากเธอ

โทโมะกับป๊อบปี้ ที่ล้มเหลวจากการตามหาเบาะแสคนร้ายก็เดินคอตกเข้ามาในห้องพักของเคนตะในโรงพยาบาล " เฮ้ย เคนตะ แกเป็นไรว้ะ? ทำหน้าเครียดเชียว " ป๊อบปี้ถาม เมื่อเห็นเพื่อนนั่งหน้าบึ้งตึงอยู่บนเตียง " พวกฉันพยายามเต็มที่แล้ว แต่เราก็จะหาให้ถึงที่สุด นายไม่ต้องเสียใจหรอก " โทโมะพยายามปลอบเคนตะ " ตอนนี้เกิดเรื่องใหญ่กว่านั้นแล้วล่ะ โทโมะ " เคนตะบอกโทโมะ " เรื่องอะไรอีกล่ะ ? " โทโมะถาม " แก้วโดนจับตัวไปแล้ว เธอโทรมาหาฉัน ฉันพยายามจะโทรกลับ แต่โทรศัพท์เธอแบตหมด" เคนตะบอก โทโมะที่ได้ยินข่าวร้ายจากปากของเคนตะ ก็ถึงกับอึ้ง ทั้งเนื้อตัวทั่วร่างของเขาถึงกับชาราวกับเป็นอัมพาต เขาค่อยๆ ทรุดตัวคุกเข่าลงกับพื้น ราวกับคนสิ้นสติ "นี่มันเกิดบ้าอะไรกันนักหนา......" โทโมะรำพันกับตัวเอง "โทโมะ....." ป๊อบปี้พยายามจะเข้าไปปลอบโทโมะ " แต่ฉันพอจะมีวิธีตามหาแก้วอยู่ เพื่อนฉันคนนึงมันพอจะช่วยได้ " เคนตะพูด โทโมะกับป๊อบปี้ ที่ได้ยินถึงกับตาลุกวาว "งั้นนายบอกที่อยู่ของเขาหน่อยสิ ฉันจะรีบไปหา " โทโมะเร่งเคนตะ "ฉันจะไปด้วย " เคนตะพูด " เฮ้ย แต่ว่านายยังบาดเจ็บอยู่นะ เคนตะ" ป๊อบปี้เตือน " เจ็บแค่นี้ไม่ถึงตายหรอกโว้ย " เคนตะบอกเพื่อนๆ ----------------------------------------------- ที่โกดังเก็บสินค้าเถื่อน " เป็นไงมั่ง พี่เป้ ไอ้หมอนั่นมันโทรกลับมารึเปล่า? " เอิร์ธถามลูกพี่ของตน " ไม่เลยหว่ะ โทรศัพท์นังผู้หญิงนั่นแบตหมด ใครโทรหาก็ไม่ติดหรอก " เป้ตอบลูกน้อง " เวร แล้วแผนที่วางไว้ก็จบกันนะสิพี่ " เอิร์ธตัดพ้อ " ไม่หรอก ยังไงๆมันก็ต้องมาเชื่อฉันสิ " เป้พูดอย่างมั่นใจ แล้วยิ้มที่มุมปาก --------------------------- ที่หอพักแห่งหนึ่ง เคนตะพาโทโมะและป๊อบปี้ขึ้นมาที่ห้องห้องหนึ่ง "ที่นี่แหละ เพื่อนฉันจะช่วยตามหาแก้วได้แน่นอน " เคนตะบอก "แล้วพี่นกล่ะ ? " ป๊อบปี้ถาม เล่นเอาโทโมะถึงกับคอตก "ฉัน......" โทโมะพูดอะไรไม่ออก " ไม่เป็นไรโทโมะ แกกับป๊อบปี้ช่วยหาแก้วก่อนดีกว่า พี่นกไม่น่าจะเป็นอะไรมาก เดี๋ยวฉันจะช่วยหาเอง " เคนตะพยายามปลอบโทโมะ โดยเข้ามาสวมกอดคอกับเพื่อนรัก ป๊อบปี้เห็นดังนั้น ก็เข้ามากอดคอกับโทโมะอีกคน โทโมะซาบซึ้งในน้ำใจของเพื่อนจนน้ำตาไหล เคนตะกับป๊อบปี้ถึงกับบ่อน้ำตาแตกไปพร้อมกัน "ฉันมันอ่อนแอ จะปกป้องใครก็ทำไม่ได้ ฉันไม่น่าปล่อยให้แก้วกลับบ้านคนเดียวเลย " โทโมะร้องไห้ฟูมฟายพร่ำเพ้อในความผิดของตน " แกไม่เท่าไหร่ แต่ฉันสิ ต่อหน้าต่อตาฉันแท้ๆ ฉันยังช่วยพี่นกไว้ไม่ได้เลย " เคนตะตัดพ้อในความอ่อนแอของตน " เอาเถอะๆ ตอนนี้เราเข้าไปหาเพื่อนนายกันดีกว่าเคนตะ " ป๊อบปี้บอก " อือ ได้ๆ" เคนตะพูด ปึงๆๆ เคนตะเคาะประตูหน้าห้อง สักพัก เจ้าของห้องก็โผล่มา " อ้าว เคนตะเองเหรอ มีไรล่ะ ? " เจ้าของห้องเปิดประตูออกมาทักทาย " พอดีมีเรื่องจะให้ช่วยน่ะ จองเบ " เคนตะบอกกับจองเบ เจ้าของห้อง " งั้นเข้ามาข้างในก่อนสิ " เจ้าของห้องเชื้อเชิญแขกทั้งสามให้เข้ามา สามสหายเดินเข้ามาในห้อง ก็พบแต่ความรกรุงรัก ห้องที่ปิดหน้าต่างจนมืดสนิท มีแต่แสงไฟสลัวๆ ที่ออกมาจากหน้าจอคอมพิวเตอร์ " มีอะไรจะให้ช่วยล่ะ ว่ามาเลย " จองเบ ถามเพื่อน เคนตะ เปิดโทรศัพท์ให้จองเบดู เป็นเบอร์โทรของแก้ว ที่โทรเข้ามาหาเคนตะ " ช่วยตามหาที่อยู่ของเบอร์โทรศัพท์ เบอร์นี้ได้มั้ย ? " เคนตะบอก " หึๆ สบายมาก ขอเวลาหน่อยละกัน " จองเบบอก จองเบ ไปนั่งที่หน้าคอมของเขา ก่อนจะลงมือทำการค้นหาหมายเลข เขานั่งเคาะแป้นพิมพ์พลางคลิกเมาส์ทำงานเรื่อยๆ เป็นเวลาเกือบ 20 นาที " เจอแล้ว " จองเบบอก โทโมะ เคนตะ และ ป๊อบปี้ ที่นั่งรออยู่ ก็ลุกขึ้นมารุมกันที่หน้าคอมพิวเตอร์ " นายทำได้ยังไงกัน " ป๊อบปี้ถาม " ของง่ายๆ ก็แค่เสิร์ชเบอร์โทรเข้าโปรแกรมแฮค แล้วเข้าค้นหาจากระบบ GPRS แค่นี้ก็ได้แล้ว " จองเบตอบอย่างภาคภูมิใจ " ฮ่ะๆๆๆ นายเนี่ย สุดยอดไปเลยนะ " เคนตะเอ่ยปากชม " แล้วไอ้ที่เนี่ย มันที่ไหนเนี่ย ? " โทโมะถาม " เอ่อ...แป๊บนะ เดี๋ยวฉันจะดูจากกูเกิ้ลเอิร์ธ ให้ " จองเบตอบ ก่อนจะลงมืออีกครั้ง แป๊บเดียว จองเบก็ทำการค้นหาสำเร็จ " เดี๋ยวฉันปริ้นท์แผนที่นี่ให้ ทำไมนายถึงต้องตามหาล่ะ คนหายเหรอ ? " จองเบถามโทโมะ " อืม แฟนฉันโดนลักพาตัวไปน่ะ " โทโมะตอบ " แย่หน่อยนะ ที่ฉันพอจะช่วยได้ก็มีแค่นี้เอง " จองเบพูด " แค่นี้ก็เป็นบุญคุณมากแล้ว " โทโมะ ตอบ แผ่นกระดาษที่ออกมาจากเครื่องปริ้นท์ไม่ทันไร โทโมะก็รีบดึงมันออกมา " ป๊อบปี้ รีบไปเถอะ " โทโมะเรียกป๊อบปี้ " เออๆๆๆ" ป๊อบปี้รับคำของเพื่อนก่อนเร่งตามออกไป ในห้องที่เหลือแต่จองเบกับเคนตะ " เมื่อกี๊ก็ลืมถามไปเลย ว่าหน้าแกไปโดนอะไรมาว้ะ? " จองเบถาม " อ๋อ โดนรุมกระทืบน่ะ " เคนตะตอบ ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ของเขาขึ้นมา " ฮัลโหล ต๋องเหรอ เกิดเรื่องใหญ่แล้วเว้ย พี่นกโดนลักพาตัวไปไหนไม่รู้ รีบรวบรวมพรรคพวกตามหามันที " เคนตะบอกกับเพื่อนที่ปลายสาย แล้วกดวางไป " ไหนแกว่าแกเลิกเป็นนักเลงแล้วไง " จองเบถามอีกครั้ง " ก็เลิกแล้วแหละ แต่พอดีโดนหาเรื่องน่ะ เลยต้องเอาคืน " เคนตะตอบ --------------------------------------------- หน้าโรงงานร้างแห่งหนึ่งซึ่งถูกแปรสภาพเป็นโกดังเก็บสินค้าเถื่อน โทโมะกับป๊อบปี้ที่จอดรถที่แอบดูอยู่ห่างก็กำลังปรึกษากัน " เอายังไงดี จะบุกเข้าไปเลยมั้ย ? " ป๊อบปี้ถามโทโมะ " ยังไงๆ ก็ต้องแอบเข้าไปดูก่อน " โทโมะตอบ " เอาว้ะ เป็นไงเป็นกัน " ป๊อบพูด ทั้งคู่จอดรถและแอบแทรกซึมเข้าไปภายในเขตโรงงานแห่งนั้น ก็พบ กลุ่มคนที่ทำการแพ็คของใส่ลังกันอยู่ โดยที่กลุ่มคนเหล่านั้นไม่รู้ตัวเลยว่า มีผู้ลักลอบเข้ามาภายในเขตโรงงาน " นั่นมันกำลังทำอะไรกัน ? " ป๊อบปี้หันมาถามโทโมะด้วยความสงสัย " อยากรู้ก็ออกไปถามดิ .... " โทโมะตอบหน้าตาย "...อะ...ไอ้บ้า...." ป๊อบปี้ด่าโทโมะเบาๆ " แก้วจะอยู่ในตัวโรงงานนั่นหรือเปล่านะ ? " โทโมะพึมพำ " เดี๋ยวนายรอดูสถานการณ์ทางนี้ไปก่อน ฉันจะแอบไปสำรวจรอบๆดู " ป๊อบปี้บอก " เฮ้ย!!! เวลานี้อย่าแยกกันดีกว่า มันอันตราย " โทโมะเตือน " เอาน่า...เดี๋ยวฉันมา " ป๊อบปี้พูดจบก็พรวดพราดลุกออกไป ----------------------------------------------------------------- ที่โรงพัก รถตำรวจจำนวนมาก กำลังเคลื่อนพลออกจากที่มั่น เพราะเสร็จสิ้นการวางแผนแล้ว และกำลังจะเข้าจู่โจมโรงงานร้าง ซึ่งเป็นโกดังเก็บสินค้าเถื่อน " อย่าเปิดไซเรน และแยกย้ายกันไป แล้วค่อยไปรวมพลตามตำแหน่ง แผนครั้งนี้เราจะพลาดไม่ได้ " จ่าเคลลี่ วิทยุบอกนายตำรวจทุกคัน ------------------------------------------------------------------- โทโมะที่ซุ่มดูสถานการณ์อยู่ ก็ต้องต้องสะดุ้ง เมื่อป๊อบปี้มาสะกิด " ทีหลังมาให้ซุ่มให้เสียงมั่งก็ได้ ตกใจหมด " โทโมะว่าให้ป๊อบปี้ " จะบ้าเรอะ มาแบบให้เสียง เดี๋ยวพวกข้างในก็ได้ยินหมดหรอก " ป๊อบปี้ว่าให้บ้าง " แล้วเป็นไง ได้เรื่องมั้ย ? " โทโมะถาม " ได้สิ ตามมาเลย ฉันเจอทางเข้าดีๆเข้าแล้ว " ป๊อบปี้พูด พลางดึงเสื้อโทโมะให้ลุกขึ้น โทโมะลุกขึ้นตามป๊อบปี้ไป ทั้งสองคน แอบเดินหลบๆไปตามแนวกำแพง ก่อนจะเห็นช่องทางที่สุนัขไว้ลอดเข้าไป ซึ่งตรงนี้มีพงหญ้ารกชัฎขึ้นบังไว้ แต่ป๊อบปี้ก็ตามหามันจนเจอ " นี่แหละๆ เข้าไปเลย " ป๊อบปี้ชี้ให้โทโมะดู โทโมะมุดเข้าไปเป็นคนแรก ตามด้วยป๊อบปี้ที่มุดตามมา ทั้งคู่กำลังจะวิ่งหาที่ซ่อนตัว แต่ทว่า.......................!!!!!!!!!!!!!!!! -------------------------------------
 
 
โปรดติดตามตอนต่อไป