A moment of Romance ชาตินี้ทั้งชาติจะไม่พรากจากเธอ

แก้วที่ลงจากรถเมลล์ที่จอดตรงป้ายรถ ที่ปากซอยเข้าบ้าน ก็กำลังเดินกลับบ้าน โดยที่ไม่รู้เลยว่า มีคนสะกดรอยตามเธออยู่ รถเก๋งคันหนึ่ง ที่ติดฟิล์มดำหนาทึบ ขับเข้ามาใกล้ๆเธอจากด้านหลัง รถคันนั้นพุ่งมาด้านหน้าของแก้ว แล้วจอดเทียบฟุตบาท ชายสองคนลงจากรถมาหาเธอ "ว่าไงจ๊ะ น้องสาว เดินกลับบ้านคนเดียวแฟนทิ้งเหรอจ๊ะ " ไอ้หนุ่นคนแรกพูด แก้วเห็นท่าไม่ดีตัดสินใจวิ่งหนี แต่ดันโดนไอ้หนุ่มคนที่สองยืนขวางไว้ซะก่อน พั้วะ!!!! มันต่อยเข้าไปที่ท้องของแก้ว แก้วจุกจนตัวงอ เธอช็อกกับเหตุการณ์ครั้งนี้จนสลบไป "เฮ้ย มาริโอ้ ทำไมแกเล่นรุนแรงจังเลยว้ะ นั่นผู้หญิงนะ " ไอ้หนุ่มคนแรกด่าเพื่อน "ชักช้าเสียเวลาว่ะ เอิร์ธ รีบๆจัดการให้มันจบไปเหอะ " ไอ้หนุ่มที่ชื่อมาริโอ้ตอบเพื่อน มาริโอ้อุ้มร่างของแก้วขึ้นรถ ไปนอนที่เบาะหลัง เขาจัดแจงเอาเชือกมามัดมือมัดเท้าของแก้ว เอิร์ธที่นั่งเบาะข้างคนขับหันมาสั่งมาริโอ้อีกครั้ง "เฮ้ย!!! โอ้ รีบๆมัดดิว้า ชักช้าจริงๆเลย " เอิร์ธสั่ง "แกมามัดเองมั้ย บนรถนะเว้ย มือมันเลยไม่นิ่ง " มาริโอ้แก้ตัว "เออๆๆๆ ก็รีบๆมัดเร็วดิ เดี๋ยวมันตื่นก่อน " เอิร์ธยังพูดไม่หยุด "เฮ้ย พูดมากอยากโดนชกรึไง!!! " มาริโอ้ขึ้นเสียง เอิร์ธถึงกับจ๋อยแล้วเงียบปากลงไป "เป็นไงมึง แพล่มอยู่นั่นแหละ" เขื่อนที่ขับรถอยู่หันมาเยาะเย้ยเอิร์ธที่นิ่งไปแล้วอย่างสะใจ ------------------------------------------------------ สถานีตำรวจ จ่าเคลลี่กับลูกน้องอีกจำนวนหนึ่ง เดินเข้ามาที่ห้องของผู้กำกับ "ได้เบาะแสแล้วครับท่าน สถานที่เป็นโกดังเก็บสินค้ากับตู้คอนเทนเนอร์บังหน้า แต่สายสืบรายงานมาว่าเป็นแหล่งเก็บยาแหล่งใหญ่เลยครับ" จ่าเคลลี่รายงานกับนายของตน "อืม....ดี งั้นรีบไปวางแผนด่วนเลย พรุ่งนี้เราจะทำการจู่โจมแบบสายฟ้าแลบ " ผู้กำกับสั่งการ "ครับผม!!!!! " จ่าเคลลี่และนายตำรวจที่เข้ามาด้วย ยกมือทำความเคารพแบบตำรวจน้อมรับคำสั่งจากผู้กำกับ +++++++++++++ โทโมะกับป๊อบปี้ ที่แยกย้ายกันหารถที่คนร้ายใช้ ก็กลับมาพบกันที่จุดนัดพบ "เป็นไง...เจอมั้ย? " โทโมะถามป๊อบปี้ ป๊อบปี้ส่ายหัว โทโมะเครียดหนักกว่าเดิม จู่ๆป๊อบปี้ก็คิดออก "เฮ้ย!! โมะ แกเคยดูหนังรึละครมั้ย ? " ป๊อบปี้ถาม "เวลาแบบนี้แกจะเล่นตลกอะไรเนี่ย ? " โทโมะถามป๊อบปี้คือ "ไม่ใช่ๆ แกลองนึกดิ เวลาตัวโกงในละครเวลามันจับตัวนางเอกไปมันมักจะเอาไปซ่อนในที่ๆ คนไม่สนใจใช่มั้ยล่ะ " ป๊อบปี้เกริ่น "นี่แกกำลังจะบอกว่า......." โทโมะพูดขึ้นอย่างมีความหวัง "เออ เราก็ไปหาตามบ้านร้างๆ หรือสถานที่ ที่คนไม่ค่อยสนใจยังไงล่ะ " ป๊อบปี้เฉลย "งั้นแยกย้ายอีกรอบ อีกหนึ่งชั่วโมงกลับมาเจอกันที่เดิม " โทโมะบอกป๊อบปี้ แล้วเลี้ยวรถขับอ้อมไปอีกทาง ---------------------------------------- โกดังที่เก็บตัวพี่นกไว้ ประตูห้องถูกเปิดออก มาริโอ้ อุ้มร่างที่หมดสติของแก้วเข้ามา แล้ววางลงไป "นี่พวกแกไปลักพาตัวใครมาอีกแล้วเนี่ย ? " พี่นกถาม "แกจะรู้ไปทำไมว้ะ ไอ้แก่ ฝากดูแลด้วยละกัน ห้องขังคนมีแค่ห้องเดียวหว่ะ" เอิร์ธที่เดินเข้ามาด้วยตอบ "ตกลงแกจะบอกฉันได้รึยัง ว่าจับฉันมาทำไม ? " พี่นกถามเอิร์ธ "ไม่รู้โว้ย ลูกพี่ฉันเป็นคนสั่ง เดี๋ยวเขามาแกก็รู้เองแหละ " เอิร์ธบอก เอิร์ธบอก แล้วเดินออกจากห้องไปพร้อมๆกับมาริโอ้ แล้วปิดประตูใส่กลอนล็อกจากข้างนอกไว้ "เฮ้ยๆๆๆ พวกแก ฉันยังถามไม่เสร็จนะโว้ย เปิดประตูก่อน เฮ้ย บอกให้เปิดไง " พี่นกใช้พละกำลังที่เหลืออยู่ลุกขึ้นไปตะโกนและเคาะประตู เสียงของพี่นก ทำให้แก้วที่สลบไปตื่นขึ้นมา "ที่นี่ที่ไหนเนี่ย " แก้วที่สะลึมสะลือค่อยๆมองไปรอบๆตัว ก็พบพี่นกที่ยืนอยู่หน้าประตู "แก..ปล่อยฉันไปเถอะ อย่าทำอะไรฉันเลย ฉันขอร้อง " แก้วที่เห็นพี่นกก็ยกมือไหว้ขอความสงสาร "เดี๋ยวก่อน หนูเข้าใจผิดแล้ว อาไม่ได้เป็นคนร้ายนะ อาก็โดนพวกมันจับมาเหมือนกัน " พี่นกพยายามแก้ตัว แก้วที่เห็นรอยฟกช้ำบนใบหน้าและสภาพร่างกายที่บอบช้ำ ก็เริ่มคลายความระแวงลงไป พี่นกที่ร่างกายอ่อนล้า ก็ทรุดตัวล้มลงไป แก้วเห็นดังนั้น ก็รีบวิ่งไปประคองตัวพี่นกให้มานั่งลง "โอย...ขอบใจหนูมากนะ หืมส์....? " พี่นกมองหน้าแก้วอย่างสงสัย "เอ่อ..มีอะไรหรือเปล่าคะ? คุณอา " แก้วถาม " หนูใช่ผู้หญิงที่อยู่กับโทโมะในวันที่มันโดนแทงรึเปล่า ? " พี่นกถามแก้ว " เอ่อ ใช่แล้วค่ะ ทำไมเหรอค้ะ ? " แก้วถามพี่นกอีกครั้ง " จำอาไม่ได้เหรอ อาไปช่วยมันไว้ในวันนั้นไง " " อ๋อ .....จำได้แล้วค่ะ จำได้แล้ว " แต่ทว่า ประตูห้องก็ถูกเปิดออกอีกครั้ง ร่างของมาริโอ้ เอิร์ธ และลูกน้องที่เฝ้าประตูหน้าห้องก็เดินเข้ามา คราวนี้ เป้ก็เดินเข้ามาด้วย เพี้ยะ!!! เป้ตบหัวเอิร์ธลงฉาดใหญ่ "โอ๊ย!! พี่เป้ พี่ตบผมทำไมเนี่ย ? " เอิร์ธโวยวายถามอย่างงงๆ "แหม ถ้ากูไม่บอกมึงจะรู้มั้ย ว่าต้องยึดโทรศัพท์มันไว้ด้วย มึงด้วยไอ้โอ้" เป้ด่าเอิร์ธเสร็จ ก็จะหันมาตบมริโอ้อีกคน " พี่ตบ ผมต่อยสวนจริงๆนะ เอ้า!! " มาริโอ้ตั้งท่ากำหมัดจะต่อยสวน เป้ที่เห็นท่าทางของมาริโอ้ถึงกับลดมือลง แล้วหันมาสั่งเอิร์ธ "เฮ้ย!!! เอิร์ธ ไปเอาโทรศัพท์มันมาดิ๊ " เอิร์ธเดินตรงมายื้อแย่งกระเป๋ากับแก้ว แก้วพยายามรั้งไว้สุดแรง พี่นกก็ช่วยแก้วดึงด้วยเช่นกัน แต่ทว่า มาริโอ้ก็เตะพี่นกจนหงายท้องตึง แก้วเองก็ตกใจจนมือหลุดออกจากกระเป๋า เอิร์ธ ที่ได้กระเป๋าแก้วมาแล้ว ก็เปิดดูของในนั้น แล้วหยิบโทรศัพท์ออกมา "หยิบให้แต่แรกไอ้แก่นั่นก็ไม่ต้องเจ็บตัวแล้ว.... ฮ่าๆๆๆ " เอิร์ธเยาะเย้ย ก่อนจะโยนกระเป๋าคืนให้แก้ว เอิร์ธยื่นโทรศัพท์มือถือให้กับเป้ เป้หยิบมากดๆ ดู เพื่อสำรวจการโทรเข้าโทรออก "โทรบอกใครดีพี่ พ่อแม่มันเลยมั้ย " เอิร์ธถาม " ไม่ได้ๆ เดี๋ยวพ่อแม่มันแจ้งตำรวจ โทรหาแฟนมันดีกว่า " เป้บอก " เฮ้ย อีหนู แฟนแกชื่อไรว้ะ? " เป้ตะโกนถาม แก้วไม่ตอบแต่หันหน้าหลบ " หนอยอีนี่ทำหยิ่ง ตบสักทีดีมั่ยเนี่ย? " เอิร์ธเห็นท่าทางของแก้วแล้วออกอาการนักเลง " เฮ้ย!!! ให้มันน้อยๆหน่อย นั่นผู้หญิงนะเว้ย เป็นผู้ชายทำร้ายผู้หญิงมันไม่ดี " เป้สั่งห้ามเอิร์ธ พร้อมสั่งสอนไปหนึ่งบทเรียน เอิร์ธได้ยินที่เป้สอนเลยหันมามองหน้ามาริโอ้ที่ยืนมองดูอย่างเงียบๆ "มองเชี่ยไรของมึงไอ้เอิร์ธ? " มาริโอ้ถามแบบเอาเรื่อง เอิร์ธส่ายหัวยิกๆ "แหม เมื่อกี้มึงก็ต่อยผู้หญิงแหละ ไอ้มาริโอ้เอ๊ย...." "ถึงมันไม่บอก เราก็หาชื่อเองได้ว้อย..." เป้พูด แล้วกดหาเบอร์โทร "โทโมะ....ใครว้ะ? " เป้บ่น แก้วไม่ตอบ แต่ก็ยังนิ่งเหมือนเดิม "เบอร์นี้ชัวร์ แฟนมันแน่ๆ " เป้ออกอาการดีใจ "ผมว่าไม่ใช่มั้งพี่...." เอิร์ธตัดบท "ผมว่าชื่อมันออกญี่ปุ่นๆนะ อาจจะเป็นเพื่อนอีนี่ก็ได้ เห็นว่าเป็นลูกคุณหนูด้วย สงสัยจะเป็นเพื่อนหญิงมัน " เอิร์ธอธิบาย "ผู้หญิงอะไรชื่อโทโมะว้ะ ? " เป้งง " เค้าอาจจะชื่อ โทโมะโกะจัง ก็ได้มั้งพี่ " เอิร์ธอธิบายอีกรอบ "เอ้า งั้นมึงหาเอง โทรเองเลย " เป้ยื่นโทรศัพท์มาให้เอิร์ธ "โห่...พี่เป้ พี่ไปหาในบันทึกการโทรมันจะได้เรื่องอะไรล่ะ เดี๋ยวผมจะลองหาในรายชื่อให้ดู " เอิร์ธอวดเก่ง พร้อมกับกดไล่ชื่อในโ?รศัพท์ของแก้ว "นี่เลยพี่ นี่เลย เคนตะ ชื่อญี่ปุ่นแบบนี้ ผู้ชายแน่นอน โทรเลยพี่ โทรเลย " เอิร์ธยื่นโทรศัพท์คืนมาให้เป้ เป้หัวเราะร่าชอบใจ แล้วกดโทรออกไปที่เบอร์ของเคนตะทันที เคนตะที่นอนพักอยู่ที่โรงพยาบาลได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังก็คว้ามารับสาย "ฮัลโหล " เคนตะรับสาย " เฮ้ย ไอ้หนุ่ม ตอนนี้แฟนเอ็งถูกจับตัวไว้แล้ว ถ้าอยากได้คืนก็รีบๆมารับตัวไป " เป้พูดตอบกลับมา " แฟนเฟินอะไรว้ะ? โทรผิดหรือเปล่าเนี่ย? " เคนตะพูดอย่างหัวเสีย " เฮ้ย แฟนแกไง แก้วไง แกไม่รีบมาเดี๋ยวพวกฉันรุมโทรมแน่ๆ แกจะมารึเปล่า? " เป้ถามกลับไป เคนตะโมโหมากที่มีคนโทรมาก่อกวนจึงกดตัดสายทิ้ง เป้เองก็ถึงกับงง ที่เคนตะไม่สนใจแก้วเลย "อ้าว...มันวางสายไปแล้วหว่ะเฮ้ย " เป้พูด " ไอ้บ้านี่มันจะสนใจแฟนมันมั้ยเนี่ย ? " เอิร์ธก็งงเหมือนกัน "เฮ้อ....!!!" มาริโอ้ที่ถอนหายใจเสียงดัง ก่อนจะเดินออกจากห้องไป "โทรศัพท์นี่ขอเก็บไว้ก่อน เดี๋ยวแฟนแกโทรมาฉันจะคุยเอง" เป้หันมาคุยกับแก้ว ก่อนจะเดินออกจากห้องไป โดยมีเอิร์ธ วิ่งออกตามไปด้วย ปึง!!!! ประตูถูกล็อกกลอนจากด้านนอกอีกครั้ง "นี่หนู....ทำไมหนูไม่บอกเบอร์ไอ้โทโมะมันไปเลยล่ะ? " พี่นกถามแก้วอย่างข้องใจ "คือ....หนูไม่อยากให้เขาต้องเจ็บตัวเพราะหนูอีกแล้ว ตั้งแต่วันที่หนูเห็นเขาปกป้องหนูจนถูกแทง หนูก็สงสารเขา ไม่อยากเป็นภาระให้เขาอีก" แก้วพูดโดยมีน้ำตาเอ่อ ขึ้นมาปริ่มๆขอบตา พี่นกเห็นดังนั้น จึงไม่พูดอะไรอีก ได้แต่นั่งมองแก้วที่สะอื้นร่ำไห้อยู่เช่นนั้น ----------------------------- โทโมะกับป๊อบปี้ วนกลับมาหากันที่เดิม "ไม่ได้เรื่องเลยหว่ะ " ป๊อบปี้พูด "ฉันก็เหมือนกัน " โทโมะบอก " แล้วเอาไงต่อดี " ป๊อบปี้ถามเพื่อน " ฉันว่ากลับไปหาเคนตะก่อนดีกว่า " โทโมะบอก ทั้งสองคนก็ขับรถกลับ โรงพยาบาลไป เคนตะที่หัวเสียกัยการโทรมาก่อกวน เริ่มครุ่นคิดอะไรบางอย่างขึ้น "แฟน.....แก้วเหรอ.....? " เคนตะนอนนึก ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ของเขาขึ้นมาดูหมายเลขเมื่อครู่ และสิ่งที่ปรากฎบนหน้าจอโทรศัพท์มือถือของเขา ก็ทำให้เคนตะ ต้องตกใจ!!!! "ชิพหาย!!!! นี่มันเบอร์แก้วนี่หว่า........................!!!!!!!!! " เคนตะกดโทรหาแก้ว แต่ทว่า ก็ต้องเสียอารมณ์อีกครั้ง เมื่อ มีเสียงบอกตามสายมาว่า หมายเลขของแก้วไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้ "แบตมาหมดตอนนี้ได้ยังไงกันล่ะ แก้ว......!!!!!!!! " .........................................
 
 
โปรดติดตามตอนต่อไป.....