A moment of Romance ชาตินี้ทั้งชาติจะไม่พรากจากเธอ

คฤหาสถ์หลังงาม ใจกลางเมือง เขื่อนกับเฮียหนุ่ม เดินเข้ามาด้วยมาดมาเฟียเต็มรูปแบบ เฮียหนุ่มวางกระเป๋าเจมส์ บอนส์สีดำลงบนโต๊ะ กวินที่นั่งมองอยู่บนโซฟา หัวเราะและตบมืออย่างชอบใจ แปะ แปะ แปะ "เฮียไม่ทำให้ผมผิดหวังเลยจริงๆ..." กวินพูดพลางตบมือ "งานแค่นี้ ชิลเดร้นท์มากครับเจ้าสัว " เขื่อนชิงตอบแทนพ่อ มอสเปิดกระเป๋าใบนั้น ก็พบธนบัตรปึกใหญ่จำนวนหลายปึกวางเรียงกันอยู่ในกระเป๋า มูลค่านับล้านเลยทีเดียว "แลกเปลี่ยนสินค้าคราวนี้ ได้มาสี่ล้านครับเจ้าสัว " เฮียหนุ่มพูด "ฮ่าๆๆๆ เดี๋ยวเย็นนี้ผมจะโอนเงินไปให้เฮียตามที่ตกลงกันไว้นะครับ " กวินพูดบ้าง "เอ่อ...เจ้าสัวครับ ผมมีเรื่องอยากปรึกษา..." เฮียหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย "ว่ามาเลยครับเฮีย เราคนกันเอง ผมให้คำปรึกษาได้อยู่แล้ว... " กวินตอบหน้าทะเล้น "ผมจะยึดอำนาจแก๊งค์ของเสี่ยนพพลครับ.....!!!!!! " เฮียหนุ่มตอบด้วยใบหน้าจริงจัง "ผมว่างานนี้เราต้องคุยกันแบบจริงๆจังๆแล้วนะครับ เฮียครับ...." เจ้าสัวน้อย เปลี่ยนสีหน้ากลับมาดูเจ้าเล่ห์เหมือนเดิม ---------------------------------------------- ที่บ้านของป๊อบปี้ แก้วยังคงมานั่งเล่นที่นี่เหมือนเดิม แม้ว่าโทโมะกับป๊อบปี้จะสนใจแต่แต่งรถ แต่แก้วก็ไม่เบื่อเลย ที่จะมานั่งที่นี่ แล้วนั่งฟังศัพท์ ฟังชื่อของอะไหล่รถ ชื่อรถ ที่โทโมะและป๊อบปี้ถามตอบกัน โดยที่เธอไม่รู้เรื่องเกี่ยวคำเหล่านั้นเลย "เฮ้ย ป๊อบปี้ หลายมันมานี้ ตอนช่วงตอนบ่ายๆ แกไม่ค่อยอยู่บ้านเลย แกไปไหนนักหนาว้ะ ? " โทโมะถามเพื่อน "อ้าว... ก็ช่วงนี้ฉันต้องไปรับสาวตอนเลิกเรียนว้อย.... " ป๊อบปี้ตอบแบบภาคภูมิใจหน้าดู "เฮ้ย เดี๋ยวนี้แกมีแฟนแล้วเหรอ ไม่เห็นบอกกันมั่งเลย..." โทโมะค้อน "ก็ว่าจะเปิดตัวเร็วๆนี้แหละ ชื่อน้องฟาง น่ารักน่าหยิกโคตรๆ ฮ่าๆๆ " ป๊อบปี้ตอบแบบภูมิใจเหมือนเดิม "ก็ความรักของเรายังดีอยู่ใช่มั้ย ในความฝันเรายังมีกันใช่มั้ย ใจเธอนั้นมันยังไม่ได้เปลี่ยนไป และความรักของเรายังคงเหมือนเดิม" เสียงริงโทนโทรศัพท์ของป๊อบปี้ดังขึ้น ป๊อบปี้รีบเช็ดมือกับผ้าขี้ริ้ว แล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดรับสาย "โหล!!!! เคน ธีรเดชรับสาย มีอะไรเหรอครับ......" ป๊อบปี้รับโทรศัพท์อย่างทะเล้น "หา!!!! อย่ามาล้อกันเล่น นี่พี่พูดจริงหรือเปล่า " สีหน้าของป๊อบปี้เปลี่ยนไป เขาตกใจอย่างเห็นได้ชัด เสียงของเขาก็อ่อยๆลง โทโมะเห็นท่าทางผิดปกติของสหายรักก็ลุกขึ้นมามองดู ป๊อบปี้กดวางโทรศัพท์แล้วหันมาหาโทโมะ "เฮ้ย!!! โมะ...รีบไปโรงบาลด่วนเลย เสี่ยนพพลโดนลอบยิงหว่ะ!! " ป๊อบปี้พูดให้เพื่อนรักฟัง โทโมะเองก็ตกใจไม่น้อย เค้าเดินมาหาแก้วก่อนจะบอกว่า "แก้ว โทษทีนะ วันนี้เธอกลับเองได้มั้ย ตอนนี้ฉันมีเรื่องด่วน..." โทโมะบอก "อืมๆ นายรีบไปเหอะ เดี๋ยวจะไม่ทัน " แก้วบอกกับโทโมะ ก่อนจะรีบไปคว้ากระเป๋าเดินออกไป .................................................................... คฤหาสถ์ ของเจ้าสัวกวิน มอส กับลูกน้อง ขับรถ BMW สีดำปิดฟิล์มหนาทึบ วนเข้ามาจอดตรงหน้าประตูเข้าบ้านหลังโต มอสเดินลงจากรถ แล้วเข้ามาพูดกับเฮียหนุ่ม "งานที่เฮียสั่ง ผมทำให้เรียบร้อยแล้ว ส่วนค่าเหนื่อย ไม่ต้องจ่ายผมนะครับ " มอสพูด "หึๆๆ ขอบใจมาก " เฮียหนุ่มตอบ มอสก้มหัวรับคำขอบคุณ แล้วเดินเข้าบ้านไป ฉับพลัน เสียงโทรศัพท์ของเฮียหนุ่มก็ดังขึ้น เขารับสาย แล้วพูดพึมพำกับผู้ที่โทรหาด้วยเสียงที่เบาบาง เมื่อเฮียหนุ่มวางโทรศัพท์ลง เขาก็หันมาหาลูกชาย "งานเข้าแล้วล่ะ เขื่อนลูกรัก รีบไปเล่นละครกันที่โรวพยาบาลกันเร็ว ฮ่าๆๆๆๆ " เฮียหนุ่มแผดเสียงหัวเราะออกมา เขื่อนที่รู้งานก็ไม่ได้พูดอะไร แต่กลับฉีกยิ้มที่มุมปาก แล้วเดินขึ้นไปสตาร์ทรถ แล้วขับออกไป ............................................................. โทโมะและป๊อบปี้ขับรถแข่งกันจนถึงโรงพยาบาล ก็พบเหล่าเพื่อนพ้องนักเลง แก๊งค์เดียวกับเขามากมาย ที่นักอยู่เต็มหน้าห้องฉุกเฉินไปหมด ป๊อบปี้เหลือบสายตาไปมองเห็น พี่นก ลูกพี่ของเขา ก็รีบเดินเขาไปหา "พี่นก ตอนนี้เสี่ยนพพลเป็นไงบ้างพี่" ป๊อบปี้ถามลูกพี่ของตน "ไม่รู้เหมือนกัน แต่ตอนนี้หมอกำลังทำการผ่าตัดอยู่ เห็นบอกว่าเสียเลือดมาก" พี่นกตอบคำถามของลูกน้อง "เฮ้ยๆๆ เสี่ยเป็นไงบ้าง แล้วใครที่ไหนมันกล้ามายิงเสี่ยนพพลกันว้ะ!!! " เสียงของเฮียหนุ่มโวยวายเข้ามา "เฮ้ๆๆ ไอ้หนุ่ม แกจะโวยวายทำไมกัน นี่มันโรงพยาบาลนะ " พี่นกรีบปรามเฮียหนุ่ม เมื่อเห็นว่าเฮียหนุ่มทำเสียงดังเอ็ดตะโร "ไม่ให้โวยวายได้ยังไงกันเล่า ใครที่มันบังอาจทำร้ายเสี่ยนพพลล่ะก็ ฉันจะฆ่าล้างบางมันให้หมดเลย " เฮียหนุ่มทำเสียงดังลั่นขึ้นอีกครั้ง "เออๆๆ ใจเย็นๆ นั่งลงก่อนๆ " พี่นกพยายามระงับอารมณ์ของเฮียหนุ่มให้เย็นลง เขื่อนที่เดินตามพ่อมา มองหน้าป๊อบปี้กับโทโมะอย่างไม่สบอารมณ์นัก ป๊อบปี้กับโทโมะเองก็มองเขื่อนกลับด้วยแววตาไร้ความเป็นมิตรเช่นกัน "มองหน้าแบบนี้แกจะเอารึไง " เขื่อนถามป๊อบปี้กับโทโมะที่มองหน้าอยู่ "แล้วแกจะงัดกันเลยมั้ยล่ะ? " ป๊อบปี้ย้อน "เฮ้ย เขื่อนพวกเดียวกันยังจะหาเรื่องกันอีก นั่งลงเฉยๆเลย " เฮียหนุ่มสั่งลูกให้นั่งลง "อ้าว พวกแกก็ด้วย นั่งลงด้วยเลย อยู่แก๊งค์เดียวกันจะมาขัดคอกันเองทำไม " เฮียหนุ่มหันมาสั่งป๊อบปี้กับโทโมะบ้าง ป๊อบปี้เองก็ไม่ชอบท่าทางวางอำนาจของเฮียหนุ่มนัก แต่ก็ต้องยอมนั่งลง เพราะพี่นกลูกพี่ของตนจ้องอยู่ ทั้งป๊อบปี้และโทโมะก็นั่งลงตามคำสั่งของเฮียหนุ่มอย่างว่าง่าย เป็นเวลาเกือบสิบนาที ชายวัยกลางคนในชุดคลุมสีขาว เดินออกมาจากห้องผ่าตัด ทั้งพวกโทโมะ เฮียหนุ่ม และนักเลงในแก๊งค์คนอื่นๆ ก็กรูเข้าไปหาหมอ เพื่อถามความคืบหน้าอาการของเสี่ยนพพล "ขอโทษนะครับ หมอพยายามเต็มที่แล้ว แต่ไม่สามารถยื้อชีวิตเค้าไว้ได้ " สิ้นประโยคของหมอ เฮียหนุ่มถึงกับแผดเสียงดังลั่น "หนอย...!!! อย่าหวังว่าจะอยู่สบายกันเลยพวกมึง!!!! " จากนั้น เฮียหนุ่มก็เดินออกไปอย่างเร่งรีบ ด้วยอารมณ์โมโห โดยมีเขื่อนที่ลุกเดินตามไปติดๆ โทโมะและป๊อบปี้ก็หันมาสบตากับ ลูกพี่ของตน พี่นกส่ายหัวอย่างไร้ความหวัง กลุ่มนักเลงก็ร้องห่มร้องไห้ เมื่อรู้ว่าที่พึ่งใหญ่ของตนได้สิ้นลมไปแล้ว -------------------------------------------------- ที่ร้านของเคนตะ กลุ่มพวกนักเลงที่เคยมาเก็บค่าคุ้มครองได้กลับมาอีกครั้ง คราวนี้มันมาเยอะกว่าเดิม แล้วใช้กำลังกรรโชกเอาเงินไป เคนตะตัวคนเดียวก็ต้องยอมให้เงินไปแบบไร้ทางเลือก เวลานี้เค้าท้อแท้เหลือเกิน แล้วใครจะเป็นที่พึ่งให้กับเคนตะกันเล่า ............................................................................ To Be Comtinue