Secret You & I No.1 ความลับของผมคือ....คุณ

            ตอนนี้รถได้แล่นมาจอดอยู่หน้าหมูบ้าน ‘แต้มยิ้ม’ เรียบร้อยแล้วและฉันก็ไม่ลืมที่จะส่งข้อความไปบอกคุณพ่อว่าถึงหมู่บ้านที่จะเข้าค่ายเรียบร้อยแล้ว ชาวบ้านในหมู่บ้านส่วนหนึ่งออกมายืนต้อนรับพวกเราที่ด้านหน้าของหมู่บ้าน หลังจากนั้นก็พาพวกเราเดินเข้าไปด้านในของหมู่บ้านทันที บ้านส่วนใหญ่ของที่นี่ทำด้วยไม้มีส่วนน้อยที่ทำด้วยดิน แต่ฉันว่ามันก็น่าพอๆกันเลยล่ะ เดินมาเรื่อยๆก็จะเจอบ่อเลี้ยงปลาฉันว่าคงจะมีปลาหลายชนิดเลยล่ะ เพราะบ่อมันค่อนข้างใหญ่ เราเดินมาเรื่อยๆและหยุดที่ตรงลานกลางหมู่บ้าน ซึ่งเบื้องหน้านั้นมีบ้านที่ทำด้วยไม้ปลูกอยู่บ้านหลังนี้ดูเหมือนจะเป็นเรือนสำหรับแขกที่มาเที่ยวหรือทำกิจกรรมที่นี่ เพราะมีห้องพักหลายห้องเรียงต่อกันเป็นตัวยู ตรงกลางมีม้านั่งทำด้วยไม้ตั้งอยู่สองสามชุด

“สวัสดีครับพี่ชื่อ ‘ชาติชาย’ เรียกว่าพีชายก็ได้ ที่อยู่ด้านหน้าพวกน้องๆก็คือเรือนพักสำหรับผู้หญิงนะครับ” พี่ชายหนึ่งในชาวบ้านที่มาต้อนรับพวกเราอธิบาย

“ส่วนเรือนพักของผู้ชายจะอยู่ท้ายหมู่บ้านครับ” พี่ชายยังคงอธิบายต่อ

“ค่ะ ส่วนพี่ชื่ออรนะคะ เวลาน้องๆทานข้าวก็จะใช้ลานนี้เป็นที่นั่งทานนะคะ” พี่อรอธิบายต่อ และส่งยิ้มให้พวกเรา

“ด้านหลังเรือนพักผู้หญิงเราจะใช้ทำกับข้าวกัน เดินอ้อมไปด้านขวาของเรือนพักก็จะเป็นห้องน้ำสำหรับน้องผู้หญิงนะคะ หากมีใครบาดเจ็บหรือไม่สบายให้มารับยาหรือปฐมพยาบาลที่เรือนพักหญิงเพราะพี่และคุณครูผู้หญิงจะพักอยู่ที่นี่ ส่วนน้องๆผู้ชายสามารถใช้น้ำตกท้ายหมู่บ้านเป็นที่อาบน้ำได้เลย มีอะไรจะสอบถามเพิ่มเติมมั้ยคะ ^^”

“ไม่ครับ/ไม่ค่ะ”

“งั้นเชิญน้องๆพักผ่อนกันตามสบายนะคะ ^^”

            เหล่านักเรียนต่างแยกย้ายกันไปยังที่พักของตนเองเพื่อเก็บสัมภาระให้เรียบร้อย

“นี่คือคุณยายจันทร์ ท่านเป็นเจ้าของเรือนพักแห่งนี้และเป็นบุคคลที่พวกเราให้ความเตารพในฐานะผู้อาวุโสของหมู่บ้านค่ะ” พี่อรแนะนำให้เรารู้จักยายจันทร์ ท่านดูเป็นคนใจดี รอยยิ้มที่ส่งมาให้พวกเรานั้นบ่งบอกได้ถึงความเอ็นดูที่ท่านมอบให้พวกเรา

“สวัสดีค่ะ” พวกเรากล่าวสวัสดียายจันทร์อย่างพร้อมเพรียง

            ฉันและเพื่อนสาวสามคนนำสัมภาระทั้งหมดไปเก็บในเรือนนอน ภายในเรือนพักจะแบ่งออกเป็นห้องทั้งหมดสี่สิบกว่าห้อง นอนได้ห้องละสี่ถึงห้าคน แต่ผู้หญิงของเรามีเพียงหนึ่งร้อยหกสิบคน เพราะฉะนั้นจึงสามารถแบ่งกันได้อย่างลงตัวคืนห้องละสี่คน หลังจากนั้นพวกเราก็ออกมาเดินเล่นเพื่อเก็บภาพเรือนพักซึ่งน่าจะปลูกมานานพอสมควร ฉันและสามสาวเดินมาหยุดอยู่หน้ารูปถ่ายขาวดำรูปหนึ่งขนาดของรูปไม่ใหญ่มาก เป็นรูปผู้ชายมีอายุกำลังยิ้มอย่างมีความสุข อายุคงประมาณยายจันทร์

“รูปนี้คือรูปผัวของยายเอง” ยายจันทร์พูดกับพวกเราด้วยภาษาง่ายๆว่านั่นคือรูปสามีของยายเอง

“อ๋อค่ะ แล้วตอนนี้คุณตาไปไหนเหรอคะ” ยัยคิมเริ่มชวนยายจันทร์คุย ฉับพลันใบหน้าที่เคยยิ้มของคุณยายก็เศร้าลง

“ยัยคิม ใครบอกให้แกถามคุณยายแบบนั้น” แก้มยุ้ยเอ็ดเพื่อนสาว

“ไม่เป็นไรๆ ผัวยายไปที่ชอบๆแล้วล่ะตอนนี้”

“เอ่อ......ที่นี่อากาศดีนะคะคุณยาย ^^” แช่อิ่มเปลี่ยนเรื่องคุยทันที เพราะไม่อยากให้คุณยายเศร้า

“จริงด้วยค่ะ อากาศดีมากๆเลย” ฉันช่วยเสริม

“ตามสบายนะ ยายว่าจะเข้าไปพักในบ้านซะหน่อยเดินมากแล้วมันเมื่อยไปหมด”

“ค่ะ ^^” คุณยายเดินช้าๆเข้าไปในห้องของตัวเอง คุณยายท่านคงจะเหงามากแน่เลย เฮ้อ~

“พวกแก~ ฉันไม่ได้ตั้งใจทำให้คุณยายเศร้าน๊า T^T” ยัยคิมพูดด้วยน้ำเสียงรู้สึกผิด

“ไม่เป็นไรหรอก ใครจะไปรู้ล่ะว่าคุณตาจะตายไปแล้ว” แช่อิ่มพูดปลอบใจเพื่อนสาว

“ฉันว่าเราไปถ่ายรูปบรรยากาศในหมู่บ้านกันดีกว่า”

“เป็นความคิดที่ดีมากอามิ ^^” คุณหนูประจำกลุ่มชมความคิดของฉัน รู้หรอกนาว่าอยากเที่ยวใจจะขาดแล้วน่ะยัยแก้ม

            พวกเราเดินดูนู่นชมนี่ ถ่ายรูปบรรยากาศภายในหมู่บ้านเผลอแป๊ปเดียวเวลาก็ล่วงเลยมาถึงตอนเย็นแล้ว นี่แหละน๊าที่เขาว่าเวลาแห่งความสุขมักผ่านไปเร็วเสมอ พวกเราสี่คนก็เลยตกลงกันว่าจะกลับไปที่เรือนพักเพื่ออาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า จะได้ไปช่วยพี่อรและชาวบ้านคนอื่นๆทำกับข้าว พี่อรบอกว่ามื้อนี้พวกชาวบ้านจะมาช่วยทำกับข้าวให้แต่มื้ออื่นๆคงต้องแบ่งเวรกันเอง พวกเราก็โอเคกับข้อตกลงนี้นะ ดีออกนานๆทีฉันจะได้ทำกับข้าวเองปกตินมแจ่มจะเป็นคนเตรียมให้ตลอด ฝีมือการทำอาหารของฉันก็เลยไม่ค่อยกระเตื้องทำเป็นแค่อาหารพื้นๆอย่างพวกแกงจืด ไข่เจียว ฮ่าๆๆๆ แม่ศรีเรือนดีมั้ยล่ะ

หลังจากกินข้าวเย็นเสร็จพวกเราสี่คนก็มานั่งเล่นกันที่ม้านั่งหน้าเรือนพัก จะให้เดินเล่นก็ไม่ไหวตอนนี้อิ่มจนไม่อยากลุกไปไหนเลย

“ฮ๊าาาาาาา อิ่มมั๊กๆ”

“ยี๊! ยัยคิมทำเสียงอะไรของแกน่ะ น่าเกลียดชะมัด”

“ก็คนมันอิ่มนี่คะคุณหนูแก้มมมม” ยัยคิมแขวะยัยแก้มกลับ

“นี่เธอสองคนไม่เหนื่อยกันบ้างหรือไง ทะเลาะกันตั้งแต่ตอนขึ้นรถละ -_-” แช่อิ่มพูดขึ้นเพราะเหนื่อยกับการที่ต้องฟังคิมและแก้มยุ้ยแขวะกันไปแขวะกันมาอย่างสนุกปาก

“เอานาแช่อิ่ม เดี๋ยวยัยสองคนนี้ก็เหนื่อยเองแหละ ^^” ฉันพูดปลอบแช่อิ่ม

“ฉันจะไปนอนแล้วนะใครจะไปมั้ง” ยัยคิมพูดขึ้น หนังท้องตึงหนังตาของยัยนี่ก็เริ่มหย่อนทันที

“ไปด้วย  เลทโก (^o^)/ ” แล้วคิมกับแก้มยุ้ยก็เดินกอดคอกันไปที่เรือนนอน

“เหอะ ดูสิเมื่อกี๊ยังตั้งท่าจะทำสงครามกันอยู่เลย”

“ก็บ้าทั้งคู่นี่นา ทำไงได้จริงมั้ยอิ่ม”

“ฮ่าๆๆ นั่นดิแล้วแกไม่ง่วงเหรออามิ”

“ง่วงดิ แกง่วงยังอ่ะอิ่ม”

“ง่วงเหมือนกัน งั้นไปนอนกันเหอะ” เราสองคนเดินไปที่เรือนพักเพราะเริ่มง่วงขึ้นมาเหมือนกันถึงแม้ว่ามันจะเพิ่งสองทุ่มก็ตาม

            ฉันหลับไปสักพักก็รู้สึกปวดฉี่ขึ้นมา จะปลุกยัยสามคนนี่ก็ไม่กล้าเพราะพวกคุณเธอกำลังหลับสบาย ฉันก็เลยเลือกที่จะออกมาเข้าห้องน้ำคนเดียว ที่นี่ตอนค่ำๆก็น่ากลัวใช่ย่อยเลยนะเนี่ย แต่ก็คงไม่มีอะไรหรอกเพราะคนที่นี่เป็นมิตรกับพวกเรามาก แต่สิ่งที่มองไม่เห็นจะเป็นมิตรด้วยหรือเปล่าอันนี้ฉันก็ไม่รู้ - o -!!

เอ๊ะ! ใครมาเดินแถวเรือนพักหญิงในเวลาแบบนี้เนี่ย สามทุ่มเข้าไปแล้วนะ

“คุณตาจะไปไหนคะ นี่มันเรือนพักผู้หญิงนะคะ” ฉันตะโกนถามด้วยความตกใจ บางทีเขาอาจจะเข้าผิดบ้านก็ได้เพราะดูแล้วอายุเยอะอยู่

“คุณตาคะ!!!” เขาหยุดเดิน แล้วหันมาทางฉันพร้อมยิ้มให้

“O_O!!!” สะ...สะ...สามียายจันทร์ ไม่จริง >o< ฉันอาจจะฝันอยู่ ใช่ๆต้องทำให้ตัวเองตื่นสิ

“(>_<) / ” ฉันยกมือตีแก้มตัวเอง แต่ผลสุดท้ายคือ.....เจ็บ T^T ฉันไม่ได้ฝัน และคุณตาก็เดินมาทางฉันแล้ว

“คะ...คุณตาอย่าเข้ามานะคะ หนูกลัวแล้ว ( T/\T )” ฉันยกมือไหว้เพราะหวังว่าคุณตาอาจจะเมตตาและก็หายไป

“(>_o)” T^T ท่านยังอยู่และกำลังเดินเข้ามาใกล้ฉันเรื่อยๆแล้ว ฉันคงต้องใช้วิชาขั้นสูงสุดแล้วล่ะ

“>O< กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด” ฉันแหกปากสุดฤทธิ์หวังว่าอาจมีใครมาช่วยฉัน สักคนก็ยังดี ตอนนี้ทุกคนคงหลับลึกเกินจะดึงขึ้นมาได้แล้ว และอีกอย่างตอนนี้ฉันก็ยืนอยู่หลังเรือนพักซึ่งไม่มีใครอยู่เลย ฉันได้แต่ภาวนาขอให้ยัยสามสาว ยายจันทร์หรือใครก็ได้ ได้ยินเสียงฉันแล้วรีบออกมาช่วย ตอนนี้ขาฉันแข็งจนก้าวไปไหนไม่ได้แล้ว ToT

 “เกิดอะไรขึ้น!!”

“ฟีนิกซ์!!! T^T” ถึงจะยังโกรธเขาอยู่แต่ว่าวินาทีนี้ผีน่ากลัวกว่า

“คุณตา T^T” ฉันพูดอะไรไม่ถูกเพราะกลัวมากได้แต่ชี้มือไปทางคุณตาเท่านั้น

“คุณตาทำไม เขาทำอะไรเธอ” เสียงฟีนิกซ์ดูเป็นห่วงฉันมาก แต่จะยังไงก็เถอะข้างหน้าฉันคือผี  

“ขะ..ขะ...เขาตายไปแล้ว ToT”

“ห๊ะ O_O” ฟีนิกซ์ยังตกใจเลยง่า T^T

“เธอมาหลบหลังฉัน เร็ว!”

“อื้อๆ” ฉันวิ่งไปหลบอยู่หลังเขาอย่างว่าง่าย ตอนนี้อะไรก็ไม่น่ากลัวเท่าคุณตาตรงหน้าอีกแล้ว >o<

“อย่าเข้ามานะ ถึงคุณตาจะเป็นผีผมก็ไม่เว้นนะต่อยแหลกจริงๆด้วย” นายจะต่อยผีเหรอฟีนิกซ์ กล้าไปแล้ว T^T

“เกิดอะไรขึ้นน่ะ = O = ” ยายจันทร์เดินออกมาจากห้องของตัวเอง และถามด้วยสีหน้าตกใจ

 “ยัยอามิแกเป็นอะไร OoO” แก้มยุ้ยวิ่งออกมาจากเรือนพักด้วยสีหน้าตกใจไม่แพ้คุณยาย

“OoO ค่ะ...ค่ะ...คุณตา” ยัยคิมถึงกับพูดติๆขัดๆเมื่อได้เห็นบุคคลตรงหน้า

“O_O” แช่อิ่มยืนอึ้งเป็นหินถูกสาปเมื่อเห็นภาพตรงหน้า

“คุณยายช่วยบอกคุณตาหน่อยเถอะค่ะว่าอย่ามาหลอกหนูเลย T^T” ยายจันทร์ทำหน้างงเมื่อได้ยินสิ่งที่ฉันพูด เอ่อ...แล้วคุณยายไม่กลัวสักนิดเหรอคะ นั่นผีนะคะ T^T

            หลังจากฟังคุณยายจันทร์อธิบายเรื่องคุณตาจบฉัน ฟีนิกซ์และสามสาวก็ขอโทษขอโพยกับเรื่องที่เกิดขึ้นกันยกใหญ่ ยายจันทร์บอกพวกเราว่าคุณตาไปที่ชอบๆแล้วนี่นาใครๆก็ต้องคิดว่าคุณตาตายไปแล้วน่ะสิ แต่จริงๆคุณตายังไม่ตายและที่ชอบๆที่คุณยายพูดก็คือน้ำตกท้ายหมู่บ้านที่คุณตาชอบไปนั่งวาดรูป แถวนั้นเต็มไปด้วยป่าพวกผู้ชายก็เลยไม่เห็นว่าคุณตานั่งวาดรูปอยู่และที่คุณยายทำหน้าเศร้าตอนที่ยัยคิมถามถึงคุณตาก็เพราะว่าเธอออกไปวาดรูปกับคุณตาไม่ได้เพราะเดินไม่ไหวก็เลยรู้สึกเสียดาย

“โล่งไปนะแกที่สิ่งที่เราเห็นคือคน” ยัยคิมพูดออกมาด้วยอาการโล่งอกสุดๆ

“นั่นสิฉันวิ่งทั้งๆที่ยังไม่ลืมตาด้วยซ้ำอ่ะ ตกใจเสียงกรี๊ดของยัยอามิชนประตูด้วยเนี่ย”แก้มยุ้ยบ่นไปยกมือคลำหน้าผากที่ตอนนี้มีรอยช้ำเพราะชนประตูมาหมาดๆ

“ฉันเองก็ตกใจเหมือนกัน พูดอะไรไม่ออกเลย” แช่อิ่มพูดขึ้นหลังจากอึ้งจนพูดอะไรไม่ออกมานาน

“ขอบคุณนะที่เป็นห่วงฉัน ^_^” ฉันยิ้มให้เพื่อนสาวทั้งสามคน

“หาวววว –o– ฉันง๊วงง่วงอ่ะไปนอนก่อนนะ” ยัยคิมพูดขึ้นพร้อมกับทำหน้าตางัวเงียสุดๆ

“เอ้อ....ใช่โคตรง่วงเลยอ่ะ” ฉันเห็นนะว่ายัยคิมขยิบตาให้เธอน่ะยัยอิ่ม

“โอ๊ยยย ฉันว่าหน้าผากของฉันต้องช้ำมากๆแน่เลย...อามิฉันไปทายาก่อนนะ” ว่าแล้วยัยสามคนนั่นก็รีบวิ่งกลับห้องพักไปอย่างรวดเร็วทิ้งให้ฉันยืนอยู่กับฟีนิกซ์สองคน ฝากไว้ก่อนเถอะยัยพวกตัวแสบ

“ฉันเห็นเธอตัวบิดตั้งแต่นั่งฟังคุณยายอธิบายแล้วนะ เป็นอะไรหรือเปล่า -_-”

“คือ.....ฉันปวดฉี่น่ะ....นายไปเป็นเพื่อนหน่อยสิ....ฉันกลัว T^T” ฉันบอกฟีนิกซ์ตรงๆเพราะตอนนี้ความกลัวมันวิ่งนำหน้าความอายแล้ว

“เธอนี่จริงๆเลย  เดินไปสิ”

“ว่าแต่นายมาทำอะไรที่เรือนพักพวกเราล่ะ”

“เอาฟืนมาเก็บ ฉันเพิ่งผ่าเสร็จ -_-”

“อ๋อ เอ่อ....นายช่วยยืนห่างจากห้องน้ำหนึ่งเมตรได้มั้ย”

“-_- ทำไมเธอเรื่องเยอะจังนะ”

“ฉันก็อายเป็นนะยะ”

            หลังจากเข้าห้องน้ำเสร็จฟีนิกซ์ก็เดินมาส่งฉันที่หน้าเรือนพัก โดยอ้างว่าเขายังไม่ค่อยง่วง

“นายกลับไปพักได้แล้ว”

“เธอเข้าไปในเรือนพักก่อนสิ -_-”

“นายนั่นแหละกลับไปได้แล้ว”

“ถ้าเธอยังไม่เข้าไปข้างในฉันก็ยังกลับไม่ได้”

“ไม่มีอะไรแล้ว กลับไปเหอะ”

“อืม”

“ขอบใจนะที่ช่วย...ทั้งๆที่นายเป็นคนบอกเองว่าจะไม่ช่วยฉันอีกแล้ว”

“จริงๆก็กะจะไม่ช่วยน่ะแหละแต่มารู้ตัวอีกทีดันหลวมตัวเข้ามาช่วยเธอซะแล้ว”

“เหอะ แต่ยังไงก็ขอบใจ” ฉันเดินเข้ามาในเรือนพักและหันกลับไปมองเขา ตอนนี้เขาค่อยๆเดินถอยหลังออกไปจากหน้าเรือนพักแต่สายตายังคงมองมาที่ฉัน คงจะไม่รอให้ฉันเข้าห้องพักก่อนแล้วค่อยแบบที่พระเอกเขาทำกับนางเอกหรอกนะ และแน่นอนสิ่งที่ฉันคิดมันไม่มีทางเป็นไปได้อยู่แล้ว