Secret You & I No.1 ความลับของผมคือ....คุณ

            วันนี้พวกเราตื่นเช้ากันเป็นพิเศษเพราะวันนี้เป็นหน้าที่ที่ต้องอาหารข้าวเลี้ยงเพื่อนๆ พวกเราอยู่ค่ายทั้งหมดห้าวันไม่รวมเมื่อวาน พี่อรชี้แจงว่าหน้าที่ทำอาหารจะยกให้ผู้หญิงขัดการเพราะถ้าให้พวกผู้ชายทำคงจะ....เละ -_-!! พวกผู้ชายแค่ผ่าฟืนเป็นพอ พวกเราเวรทำอาหารออกเป็นวันละสามสิบสองคนและให้แบ่งกันทำอาหารกันในแต่ละมื้อ อย่างที่บอกไปวันนี้เป็นหน้าที่ของฉัน ฉันก็เลยเลือกที่จะทำอาหารเช้าเพราะช่วงเที่ยงฉันต้องเก็บภาพบรรยากาศการเข้าค่ายเลยไม่สะดวกที่จะมานั่งทำอาหาร และนักเรียนที่รับหน้าที่ทำอาหารมื้อเช้าของวันนี้คือ ฉัน แก้มยุ้ย แช่อิ่ม คิม หนุงหนิง โคล่า เนยและนักเรียนอีกสองคนซึ่งฉันไม่รู้จัก เราใช้เวลาทำอาหารประมาณสองชั่วโมง เล่นซะหมดแรงเลยนะเนี่ย

“เฮ้ย! นี่ฉันทำจริงเหรอเนี่ย อร่อยเหมือนกันแฮะ *o*” ยัยคิมพูดอย่างไม่อยากเชื่อว่านี่คืออาหารที่ทำเอง

“เชอะ! เธอทำคนเดียวที่ไหนกันยัยคิม” หนุงหนิงแย้งเพราะไม่พอใจที่คิมพูดเหมือนทำเองคนเดียว

“เธอปรุงเหรอหนุงหนิง คนปรุงน่ะมันฉัน” คิมแย้งกลับเมื่อเห็นว่าคนที่ให้อาหารอร่อยคือตัวเธอเอง

“เออๆหยุดเหอะ เถียงกันแบบนี้เมื่อไหร่จะได้กิน -_-” แช่อิ่มห้ามศึกระหว่างสองสาว

“เป็นยังไงกันบ้างสาวๆ ทำกับข้าวเหนื่อยมั้ย ^__^” คุณยายจันทร์เดินมาทักทายพวกเรา

“ทานด้วยกันสิคะคุณยาย ^^” ฉันชวนคุณยายทานข้าวเพราะเห็นว่าคุณยายยังไม่ได้ทานอะไรเลย

“ยายยังไม่หิวเลย พวกหนูๆกินกันเถอะ” คุณยายพูดด้วยท่าทางใจดี

“นี่แม่หนู ยายสังเกตตั้งแต่มาถึงแล้วล่ะพ่อหนุ่มคนเมื่อคืนเป็นแฟนเราหรือเปล่า” คุณยายพูดถึงฟีนิกซ์สินะคะ

“เปล่าหรอกค่ะ ทำไมคุณยายถามหนูแบบนั้นล่ะคะ”

“เขาดูเป็นห่วงแม่หนูนะ เป็นแฟนกันก็บอกยายมาเถอะ ^__^” คุณยายยังคงพูดถึงฟีนิกซ์เรื่อยๆ

“แหมคุณยายขา ความรักหนุ่มสาวก็แบบนี้แหละคะ” ยัยคิมแซวฉันผ่านคุณยาย

“นั่นสินะ เอาเถอะๆกินข้าวกันข้าวกันได้แล้วสาวๆยายไม่รบกวนแล้ว”

“คุณยายไม่ได้รบกวนอะไรพวกเราเลยนะคะ ^^” แล้วคุณยายก็เดินไปทักทายนักเรียนกลุ่มอื่นต่ออย่างเป็นมิตร

            หลังจากกินข้าวเสร็จพวกเราก็นั่งคุยกันต่อนิดหน่อยก่อนจะไปจัดการล้างจานของเพื่อนๆและอาจารย์จนเสร็จเรียบร้อยและออกมานั่งเล่นบริเวณหน้าเรือนพักซึ่งตอนนี้นักเรียนบางกลุ่มได้ทยอยกันไปเดินเล่นเพื่อให้อาหารย่อยและเตรียมตัวสำหรับการทำงานซ่อมแซมบ้านเรือนให้ชาวบ้านในช่วงสายๆ เมื่อเดินมาถึงหน้าเรือนพักฉันก็มาจ๊ะเอ๋กับซีเครทแบล็คทั้งสิบสามคนที่นั่งเล่นๆกันอยู่ก่อนแล้ว ในเมื่อไม่มีที่ว่างให้นั่งพวกสี่คนก็เลยเลือกที่จะเดินเลี่ยงไปอีกทาง

“จะไปไหนล่ะ มานั่งก่อนสิ” ฟีนิกซ์พูดขึ้นเมื่อเห็นว่าพวกเราจะเดินไปอีกทาง

“ก็ที่เต็มแล้วนี่ จะให้นั่งตรงไหนล่ะ” เมื่อฉันพูดจบฟีนิกซ์ก็หันไปพยักหน้าให้กับบัตเตอร์ ฟรอส ริวและทัช พวกเขาสี่คนก็พยักหน้าตอบและลุกขึ้นยืนเพื่อให้พวกเราสี่คนได้นั่ง

“นี่ไงมีที่ว่างแล้ว มานั่งสิ” อืม...ว่างแล้วจริงๆด้วย

“อย่ามัวเล่นตัวได้มั้ย ฉันไม่ได้เต็มใจสละที่นั่งให้พวกเธอหรอกนะถ้าไม่นั่งฉันจะได้นั่งต่อ” บัตเตอร์พูดด้วยใบหน้าไม่สบอารมณ์สักเท่าไหร่

“บัตเตอร์!” ฟีนิกซ์ปรามเขาด้วยการเรียกชื่อด้วยเสียงที่เฉียบขาด

            พวกเราสี่คนเดินไปนั่งที่ม้านั่งแต่โดยดีเพราะไม่อยากให้คนในกลุ่มของเขามองว่าพวกเราเล่นตัวหรืออะไรทั้งสิ้น

“ฟีนิกซ์นายว่าอาหารมื้อเช้าอะไรอร่อยสุดเหรอ” ยัยคิมถามฟีนิกซ์ด้วยสีหน้าดี๊ด๊า

“อืมมมมม......ฉันว่าแกงจืดเห็ดรวม”

“ว้าววววว เจ๋งเลยอ่ะ....รู้มั้ย...อามิเป็นคนทำล่ะ (  *o*)” ยัยคิมไม่พูดเปล่าแต่ยังหันหน้ามาส่งสายตาวิงค์ๆใส่ฉัน

“จริงเหรอ.....เธอเนี่ยนะ” ฟีนิกซ์มองฉันด้วยสายตาที่บ่งบอกว่าเขาไม่ค่อยอยากจะเชื่อสักเท่าไหร่

“ฉันว่าฉันใกล้จะหายโกรธนายแล้วนะ  แต่พอนายพูดความโกรธของฉันมันไหลย้อนทุกทีเลย”

“สาวๆใครอยากไปเสาะหาหนุ่มๆชาวบ้านหล่อๆกับฉันบ้าง (-_<) ” แก้มยุ้ยพูดขึ้นพร้อมกับขยิบตาให้สองสาวที่เหลือ

“ไปดิอยู่แถวนี้แล้วรู้สึกเป็นส่วนเกินยังไงก็ไม่รู้ เน๊ออออ” แช่อิ่มพูดด้วยน้ำเสียงที่ฟังก็รู้ว่าหล่อนกำลังแซวฉันอยู่

“ใช่ ฉันว่าพวกเราไปที่อื่นดีกว่า” คิมพูดสมทบและสามสาวก็เดินออกไปจากบริเวณหน้าเรือนพักอย่างรวดเร็วและฉันเองก็เพิ่งสังเกตว่าพวกซีเครทแบล็คเองก็ทยอยกันเดินออกไปเรื่อยๆที่ละคนสองคนจนสุดท้ายมีเพียงฉันและฟีนิกซ์ที่นั่งกันอยู่แค่สองคน

“เมื่อคืนหลับสบายมั้ย” ฟีนิกซ์เปิดบทสนทนาหลังจากที่ต่างคนต่างเงียบมาสักพัก

“ก็โอเค...นายล่ะ”

“นอนไม่ค่อยหลับเท่าไหร่”

“คงจะหนาวใช่มั้ยล่ะ ขนาดฉันนอนในเรือนพักยังหนาวเลย” เมื่อคืนอากาศหนาวมากๆเลยล่ะ

“เปล่า...แค่คิดว่าตอนเช้าหัวเธอจะฟูหรือเปล่า ฉันเห็นในละครเวลาโดนผีหลอกหัวมักจะฟู”

“นายอยากไปเกิดใหม่ใช่มั้ยถึงพูดกับฉันแบบนั้น”

“ไม่ล่ะ ถ้าชาติหน้าฉันไม่เจอเธอขึ้นมาคงซวย”

“O///O”

“ไม่มีใครให้แกล้ง -_-”

“จะเอาใช่มั้ย -_- ถามจริงเถอะทำไมวันนั้นนายต้องแกล้งฉันด้วย”

“ทำไมคิดว่าฉันแกล้งเธอล่ะ”

“ก็ฉันตามสืบความลับของพวกนายและต้องการจะเอาไปเปิดเผยยังไงล่ะ”

“เรื่องงานกับเรื่องความรู้สึก มันคนละเรื่องกันนะ”

“แต่นายพูดเองนี่ว่าถ้านายทำอะไรรุนแรงมันก็เป็นสิทธิ์ของนายที่จะปกป้องกลุ่ม และถึงแม้สิ่งที่นายทำมันจะไม่ได้รุนแรงแต่มันก็.......”

“แต่ฉันไม่ได้แกล้งเธอ -_-”

“นาย.....ว่าไงนะ”

“บอกว่าไม่ได้แกล้ง”

“........” ไม่ได้แกล้งเหรอ หรือว่าสิ่งที่นายทำมันออกมาจากใจล่ะห๊ะ

“ฉันแค่.......” ฉันลุ้นกับคำพูดของเขามาก ถึงมันจะดูแปลกๆที่ต้องมานั่งลุ้นแบบนี้แต่ก็อยากรู้อยู่ดีว่าเขาจะพูดว่าอะไร

“ฉันแค่หมั่นไส้แก้มเธอเฉยๆ -_-” O///O อยากจะบอกว่าความโกรธกลายเป็นศูนย์ไปแล้วในตอนนี้

“เวลาเธอหน้าแดงมัน....น่ารักดี” เขาพูดพลางลูบท้ายทอยแก้เก้อ

“ฉัน....ไม่คุยกับนายแล้ว”

            หลังจากที่ฉันจบบทสนทนาระหว่างฉันกับฟีนิกซ์ด้วยการวิ่งหนีเขาออกมาฉันก็ไม่กล้าเจอหน้าเขาเลย ได้แต่บอกให้ยัยสามสาวดูต้นทางให้ถ้าเห็นเขาเมื่อไหร่ฉันจะได้หนีทัน ไม่ใช่อะไรหรอกนะเพียงแต่ฉันไม่กล้ามองหน้าเขาก็เท่านั้น....มันเขินอ่ะ สุดท้ายแก้มยุ้ย คิมและแช่อิ่มก็เลยบอกให้ฉันกลับไปที่เรือนพักซะ

“แกกลับไปที่เรือนพักเหอะ -_-”

“เออ นั่นสิอามิฉันเห็นด้วยกับคิมนะ ขืนแกยังทำท่าทางเป็นพวกจิตตกแบบนี้งานพวกเราไม่เดินแน่อ่ะวันนี้น็” แก้มให้เหตุผลเพราะรับไม่ได้กับท่าทางโรคจิตๆของฉัน

“ฉันก็เอาเปรียบพวกแกน่ะสิ -*- ”

“ฉันไม่ถือพวกโรคจิต -_-” แช่อิ่มตีหน้าตายใส่ฉัน

“T^T ฉันควรไปใช่มั้ย”

“เออ!!!” ยัยสามสาวตอบพร้อมกันแล้วก็เดินสะบัดก้นไปทันที เฮ้อ~ บางทีวันนี้ฉันอาจจะต้องกลับไปตั้งสติใหม่แล้วล่ะ