Secret You & I No.1 ความลับของผมคือ....คุณ

            เวลามักผ่านไปเร็วเสมอเผลอแป๊ปเดียวพรุ่งนี้ฉัน แก้มยุ้ย แช่อิ่ม คิมและเพื่อนๆร่วมชั้น ม.4 ก็ต้องไปเข้าค่ายจิตอาสากันแล้ว วันนี้พวกเราก็เลยมารวมตัวกันที่บ้านของแก้มยุ้ยเพื่อจัดของใส่กระเป๋ากันและค้างคืนกันที่นี่ ตอนเช้าจะได้ไปโรงเรียนและขึ้นรถพร้อมกัน พวกเรามักจะทำแบบนี้เสมอเวลาจะไปเข้าค่ายที่ไหน บางครั้งก็ไปค้างที่บ้านฉัน บ้านแช่อิ่ม บ้านคิม สลับกันตามอารมณ์ 5555555

“นี่ ฉันเอาเดรสชุดนี้ไปดีมั้ยอามิ ^^”

“นี่ยัยแก้ม ไปเข้าค่ายจิตอาสานะยะไม่ได้ไปปิกนิคในสวนดอกไม้”

“หุบปากไปเลยยัยคิม ฉันถามอามิต่างหาก” แก้มยุ้ยทำแก้มป่องเป็นเชิงบอกให้คิมรู้ว่าเจ้าหล่อนงอน

“ฉันว่าเราน่าจะเอาเสื้อผ้าที่ใส่สบายๆไปนะ จะได้ทะมัดทะแมงเวลาทำข่าวแล้วก็ตามถ่ายรูปไง ”

“อื้ม ฉันเห็นด้วยกับแช่อิ่มนะ”

“ได้ข่าวมาว่าค่ายนี้จัดขึ้นในหมู่บ้านเล็กๆล่ะ ฉันอยากไปเที่ยวในหมู่บ้านแบบนั้นมานานแล้ว มีป่าล้อมรอบ มีน้ำตกธรรมชาติ ว้าวววววว *o*” แก้มยุ้ยทำท่าชวนฝัน เพราะตั้งแต่เกิดมาคุณเธอยังไม่เคยไปใช้ชีวิตในหมู่บ้านเล็กๆเลยสักครั้ง

“ไม่เคยเห็นน้ำตกเหรอยัยคุณหนูแก้ม -_-” ยัยคิมแขวะ

“เออ พอเถอะๆถ้าแกสองคนยังทะเลาะกันแบบนี้มีหวังไม่ได้นอนกันพอดี” แช่อิ่มพูดเพื่อห้ามศึกที่กำลังจะเกิดขึ้นระหว่างยัยคิมกับยัยแก้ม ฉันได้แต่มองเพื่อนสาวสองคนอย่างขำๆ

“ชื่อหมู่บ้านน่ารักมากเลยล่ะ” ฉันพูดบ้างหลังจากเงียบมานาน

“ชื่ออะไรเหรออามิ” แก้มยุ้ยถามขึ้น ยัยนี่คงตื่นเต้นมากเลยนะเนี่ยฟังจากน้ำเสียงแล้ว

“ชื่อ หมู่บ้านแต้มยิ้ม ^^”

“ว้าววววววววว” เพื่อนสาวสามคนพูดพร้อมกัน เพราะชื่อหมู่บ้านนี้น่ารักมากๆ ฉันเองก็คิดแบบนั้นนะ อยากให้ถึงพรุ่งนี้เร็วๆจัง

กิ๊ง! กิ๊ง! กิ๊ง!

 “ใครส่งข้อความมาเหรออามิ” คิมถามทันทีหลังจากเสียงข้อความหยุดลง ไม่ค่อยอยากรู้เลย -_-

“คุณพ่อน่ะ”

“ท่านคงเป็นห่วงลูกสาวสุดที่รักล่ะสิ”

“^___^” ฉันยิ้มให้กับสามสาวด้วยความดีใจ

“ทำไมจะไม่ห่วงล่ะก็ท่านมีลูกสาวอยู่แค่คนเดียวนี่นา ^^” คิมพูดพลางส่งยิ้มอบอุ่นมาให้ฉัน

“บอกท่านว่าไม่ต้องเป็นห่วงพวกเราจะดูแลแกเอง”

“จ้ะ ^^” ฉันเปิดอ่านข้อความที่คุณพ่อส่งมาให้

‘ไปออกค่ายต้องดูแลตัวเองดีๆนะลูก พ่อเป็นห่วงหนูนะ’

“คุณพ่อเธอต้องอยากมาเยี่ยมเธอมากๆแน่”คิมพูดขึ้นเมื่ออ่านข้อความที่คุณพ่อส่งมาให้ฉัน

“ฉันอยากให้ท่านรีบมา ^^”

“ฉันว่าท่านต้องมาเยี่ยมเร็วๆนี้แหละอามิ”

“สมพรปากเถอะยัยแก้ม”

“พวกเรานอนกันเถอะ ฉันเริ่มง่วงแล้วล่ะ” แช่อิ่มพูดถูก ฉันเองก็ง่วงแล้วเหมือนกัน

                 ฉันส่งข้อตอบกลับคุณพ่อว่าไม่ต้องเป็นห่วงฉันดูแลตัวเองได้และบอกท่านว่าอยากให้ท่านรีบมาเยี่ยมฉันเพราะฉันคิดถึงท่านมาก คุณพ่อก็ส่งข้อความมาบอกว่าช่วงนี้ท่านงานยุ่งมากๆแต่คงจะมาเยี่ยมฉันได้ในเร็วๆนี้

                   วันนี้พวกเราสี่คนตื่นเช้าเป็นพิเศษเพราะอาจารย์พรวจีสั่งให้รีบไปที่โรงเรียน ตอนแรกก็คิดว่ามีเรื่องด่วนอะไร ที่ไหนได้เพราะพวกซีเครทแบล็คยืนเก๊กหล่อกันตั้งสิบสามคนและอาจารย์พรวจีก็เป็นอาจารย์ผู้หญิงคนเดียวที่อยู่แถวๆนั้นก็เลยเกิดอาการประหม่าที่มีผู้ชายหน้าตาดีอยู่ใกล้ๆ พอพวกเรามาถึงอาจารย์พรวจีก็รีบปลีกตัวออกไปทันทีโดยบอกว่าต้องไปเตรียมของให้เรียบร้อยไม่ว่าจะเป็นอาหารว่างของนักเรียน อาหารว่างของอาจารย์ อาหารว่างของคนขับรถไหนจะใบรายชื่อสำหรับเช็คชื่ออีก แล้วทำไมอาจารย์ไม่ปลีกตัวไปเตรียมของตั้งแต่แรกล่ะคะโทรเรียกให้พวกเราออกมาแต่เช้าทำไม -_-!!!

“มาเช้าดีหนิ อามิ” เห็นฉันปุ๊บก็ทักทายทันทีเลยนะยะนายฟีนิกซ์

“ก็อยากจะมาตอนเที่ยงอยู่เหมือนกัน แต่เผอิญรถมันออกช่วงเช้า -_-”

“กล้ามากนะที่พูดจากวนๆใส่ฉัน”

“............” ฉันเลือกที่จะเงียบเพราะยังโกรธกับสิ่งที่เขาทำเมื่อวาน

“ฉันพูดกับเธออยู่เธอไม่มีสิทธิเงียบ”

“...............” ฉันยังคงเงียบ

 “ถ้ายัยนี่ไม่ยอมพูดด้วย นายก็ไม่ต้องไปพูดกับเธอสิ หยิ่งนัก”

“ไม่ใช่เรื่องของนายเลยบัตเตอร์” ฉันตอบบัตเตอร์ด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“นี่!! เธอไม่รู้หรือไงว่าฟีนิกซ์ต้องการขอโทษเธอมากแค่ไหน เธอไม่พูดกับเขาแบบนี้มันไม่แฟร์เลยนะ” ยูตะบอกฉันด้วยสีหน้าเรียบเฉย

“ฟีนิกซ์ถามพวกเราเกือบทั้งคืนว่าแกล้งเธอแบบนั้นเธอจะโกรธมากหรือเปล่า มันทำให้พวกเราไม่ได้นอน” บัตเตอร์พูดขึ้นอีกครั้งเมื่อเห็นว่าฉันยังคงเงียบอยู่

 “เดี๋ยวนะๆ นี่พวกนายคงไม่ได้นอนห้องเดียวกันทั้งสิบสามคนหรอกนะ O.o” ยิยคิมถามด้วยสีหน้าตกใจ

“บ้าเหรอใครมันจะไปกระจุกกันในห้องเดียว ฉัน ฟีนิกซ์ ริว บัตเตอร์แล้วก็ทัชนอนห้องเดียวกันส่วนคนอื่นก็นอนห้องอื่น นี่เธอคิดวิปริตอะไรอยู่ยัยบ้า -_-”

“O.o ฉัน...ไม่ได้คิดอะไร๊” เสียงสูงเชียวยัยคิม

“อยากพูดอะไรก็พูดมาสิ” ฉันบอกฟีนิกซ์เสียงเรียบ

“ฉันขอโทษ -_-”

“แค่เนี๊ย”

“-_-” การขอโทษสำหรับเขามันคงเป็นเรื่องยากมาก

“นายทำทั้งๆที่รู้ว่ามันผิดกฎของโรงเรียนเนี่ยนะ”

“พวกเราไม่เคยทำตามกฎเธอก็รู้ -_-”

“นายคงจะตัวแบบนี้จนชินสินะ” ฉันพูดกับเขาด้วยน้ำเสียงเหยียดๆ ตอนนี้ฉันกำลังโมโหมากถึงแม้เขาจะขอโทษฉันแต่ก็คงจะไม่เต็มใจเท่าไหร่หรอก

“เราไปนั่งรอบนรถดีมั้ย” แก้มยุ้ยเสนอความคิดเพราะเธอไม่อยากอยู่ในสถานการณ์ที่อึดอัดแบบนี้สักเท่าไหร่

“ก็ดี” ฉันตอบสั้นๆ และเดินแยกตัวออกมาทันที

“ใจเย็นนาอามิ” แช่อิ่มพูดเพื่อสงบอารมณ์ของฉัน

“ฉันโอเค...แช่อิ่มฉันโอเค”

                   เราเดินคุยกันไปเรื่อยๆจนมาถึงรถคันที่เราต้องใช้นั่งไปยังค่ายจิตอาสา โชคดีที่ฉันกับฟีนิกซ์นั่งรถคนละคันกันไม่งั้นยัยสามสาวตัวแสบคงแซวฉันบานแน่ๆ และอีกอย่างถ้านั่งรถคันเดียวกันกับฟีนิกซ์มีหวังฉันคงโดนพวกแฟนคลับของเขารุมทึ้งหัวเละแน่ๆ แฟนคลับเขาเยอะยิ่งกว่าฝูงลิงอุรังอุตังในสวนสัตว์ซะอีก แต่ละคนนะมองหน้าฉันอย่างกับจะฉีกเนื้อแล้วสับเป็นชิ้นๆให้ได้เลยด้วยซ้ำ ยัยพวกโรคจิต!!!

รับโทรศัพท์ด้วยคร๊าบบบบ รอนานแล้วคร๊าบบบบ

“ฮัลโหลค่ะคุณพ่อ”

(ทำอะไรอยู่ลูกสาวพ่อ)

“อามิอยู่บนรถค่ะ”

(ถึงค่ายแล้วเมจเสจบอกพ่อด้วยนะ)

“ได้ค่ะพ่อ”

(รักษาตัวด้วยนะลูก พ่อไปประชุมก่อนนะจ๊ะ ตู๊ดๆ)

“คุณพ่อโทรมาเหรอ”

“ใช่ ”

“เธอโอเคแน่นะอามิ” ฉันไม่ตอบแต่พยักหน้าให้แช่อิ่มแทน

“คุณพ่อฉันไม่เห็นโทรมามั้งเลย” ยัยคิมพูดด้วยล้อเลียนฉัน

“คุณพ่อของฉันก็ไม่เหมือนกัน” แก้มยุ้ยรีบเสริม

“ฮ่าๆๆ วันนี้ฉันโชคดีไงคุณพ่อถึงโทรมา”ฉันแกล้งหัวเราะเพราะไม่อยากให้เพื่อนสาวของฉันคิดมาก

“เห็นแกหัวเราะพวกเราก็สบายใจ ^^” แช่อิ่มพูดขึ้นเมื่อเห็นฉัน (แกล้ง)หัวเราะ