Secret You & I No.1 ความลับของผมคือ....คุณ

วันนี้พวกเราสี่คนมาเรียนกันตามปกติส่วนนมสดยังคงวิ่งวุ่นกับการหากุญแจอยู่ ฉันกะว่าจะแอบเอากุญแจไปคืนนมสดซะเพราะเห็นหน้าแล้วสงสารอีกอย่างก็ไม่อยากได้ชื่อว่าเห็นแก่ตัว แต่ฉันไปปั๊มกุญแจอีกชุดเก็บเอาไว้เป็นที่เรียบร้อยแล้วล่ะ รอบคอบล่ะสิ อิอิ

“อามิ นั่นพวกซีเครทแบล็คนี่” ฉันมองตามนิ้วของยัยคิมที่ชี้ไปยังพวกซีเครทแบล็ค

“โผล่หัวออกมาแล้วเหรอ” O_O แช่อิ่มแรงส์

“เอาไงต่ออ่ะอามิ” แก้มยุ้ยถามขึ้นหลังจากยืนดูสถานการณ์อยู่นาน

“เดินเข้าไปใกล้ๆพวกเขาหน่อยดีกว่า”

            ฉันแกล้งเดินเข้าไปใกล้พวกเขาเพราะอยากรู้ว่าพวกเขาคุยอะไรกันอยู่ อาจจะคุยกันเรื่องที่เมื่อวานพวกเขาโดดเรียนก็เป็นได้ ฉันเดินสวนกับฟีนิกซ์พลันสายตาของฉันกับเขาก็ประสานกันโดยไม่ได้ตั้งใจ โอ๊ะ!!มุมปากของเขาแตกนี่เหมือนโดนต่อยมาเลย แต่ทำไมคนอื่นๆไม่มีรอยอะไรเลยล่ะ หรือว่าที่พวกเขาหายไปเมื่อวานเพราะไปมีเรื่องกันมา เอ๊ะ!! แต่ก็อย่างที่เห็นคนอื่นๆไม่มีแผลอะไรเลย จะมีก็แค่ฟีนิกซ์

“โอ๊ย!!! ไอฟรอสฉันเจ็บแผลที่หัวจังเลยว่ะ สงสัยเมื่อวานคงโดนไอบ้านั่นฟาดแรงไปหน่อย” อ๋อ คนอื่นๆก็โดนมาเหมือนกันเหรอเนี่ย แต่ทำไมเพิ่งมาเจ็บล่ะเมื่อกี๊ยังดีๆอยู่เลย

“เออๆ ใช่ๆฉันก็รู้สึกระบมๆเหมือนกันว่ะ ใช่มั้ยกัส”

“-_- อืม เจ็บมาก” นั่นนายเจ็บแล้วเหรอกัส

“อามิ!!!”

“O_O อะ...อะไร แล้วนายรู้ชื่อฉันได้ไง”

“-_- เมาหรือเปล่าก็เธอเป็นคนบอกฉันเอง ตอนที่เธออาสาพาพวกเราไปห้องน้ำชายไง”

“อามิ แกพาพวกเขาไปห้องน้ำชายเหรอ OoO”

“ไม่ได้พาไปนะยัยคิม นี่นายพูดให้มันเคลียร์ๆหน่อยสิเพื่อนฉันเข้าใจผิดกันหมด”

“แล้วมองหน้าฉันทำไม”

“มองตอนไหนไม่ทราบ” รู้ทันตลอด หมอนี่ต้องเป็นญาติกับสับปะรดเป็นอาหารแน่เลย มีตารอบทิศประมาณนั้น

“พวกโรคจิตก็งี้แหละฟีนิกซ์ชอบแทะโลมคนหล่อทางสายตา”

“อย่างนายเนี่ยนะหล่อ ตายๆโลกแตกพอดี” บัตเตอร์กับแช่อิ่มเริ่มเปิดศึกน้ำลายกัน

“อย่างพวกฉันเนี่ยแหละหล่อ โลกมันจะแตกก็เพราะมีพวกหญิงอย่างเธออยู่ต่างหาก”

“บัตเตอร์!!” โอว แค่ฟีนิกซ์เรียกชื่อเท่านั้นแหละหมอนั่นหุบปากดังฉับเลย เอิ๊กๆสมน้ำหน้า

“ที่พวกนายไม่เข้าเรียนเมื่อวานก็เพราะไปตีกับชาวบ้านเขามานี่เอง” ฉันพูดขึ้นหลังจากยืนดูศึกน้ำลายของบัตเตอร์กับแช่อิ่มอยู่นานพอสมควร

“แอบไปหาฉันที่ห้องมาเหรอ” เขาเลิกคิ้วขึ้นเป็นเชิงกวนประสาทนิดๆ

“บ้าเหรอฉันไม่ได้แอบไปหานายซะหน่อย สำคัญตัวผิดไปหน่อยแล้วมั้ง”

“เธอเดินผ่านมาก็ดีแล้วฉันหาคนทำแผลให้อยู่พอดี” ไม่พูดเปล่าหมอนี้ก็คว้าข้อมือฉันแล้วลากให้เดินตามเขาไปทันที

“เอ้า อามิ”

“จะไปไหนยัยปากกรรไกร” บัตเตอร์ยังคงหาเรื่องแช่อิ่มไม่หยุด

“ตามอามิไปเหอะอย่ามัวเสียเวลามีเรื่องเลยแช่อิ่ม”

“ไปไม่ได้” กัสพูดขึ้นเมื่อเห็นแก้มยุ้ยกำลังจะตามเพื่อนสาวของเธอไป

“นายเป็นใครถึงมาห้ามพวกเรา”

“เป็นคนหน้าตาดี -_-”

“ยี้กล้าพูดนะ รีบตามไปเหอะแก้ม อิ่ม”

“ยัยนี่ก็อีกคนบอกว่าไม่ต้องตามไปก็ไม่ต้องตามไปดิ มีหูมั้ยเนี่ย ห๊ะ!!!” ฟรอสหนุ่มใจร้อนที่สุดในกลุ่มพูดขึ้นหลังจากที่อารมณ์เสียมานาน

“T^T ทำไงดีล่ะแก้ม อิ่ม”

“ไปที่ห้องสิยัยคิมถามได้ ฮึ่ย!!” แก้มยุ้ยพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่พอใจขีดสุด

“พวกผู้หญิงนี่น่ารำคาญจริงๆเลยว่าป่ะฟรอส”

“จริงของแกไอบัตเตอร์ พูดไม่รู้ฟังเลย”

“แล้วพวกเราจะไปไหนกันอ่ะ” มิสยูถามขึ้นหลังจากยืนงงกับสถานการณ์ตรงหน้ามาสักพัก

“ไปที่ห้องดิ จะให้ไปไหนอ่ะ” บัตเตอร์ตอบด้วยน้ำเสียงที่เหนื่อยใจกับความไร้เดียงสาของมิสยูเต็มประดา

 

            ตอนนี้ฉันนั่งอยู่ในห้องพยาบาลกับฟีนิกซ์แค่สองคน นักเรียนอาสาสมัครที่ทำหน้าที่อยู่ที่ห้องพยาบาลก็เข้าเรียนไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เมื่อกี๊ยัยคิมโทรมาบอกว่าโกหกอาจารย์ให้เรียบร้อยแล้วว่าฉันปวดหัวเลยต้องนอนพักที่ห้องพยาบาลสักพัก ถือว่ารอดตัวไป เฮ้อ~

“จะยืนอีกนานมั้ยนั่งลงสิจะได้ทำแผลสักที”

“...............”

“อ๋อ หรือเธอจะถ่วงเวลาไว้ อยากอยู่กับฉันนานๆก็ไม่บอก”

“ฟีนิกซ์!!” ลากคนอื่นเค้ามาแล้วยังจะมาพูดจากวนประสาทอีก

“งั้นก็นั่งลงสิ”

“ก็ได้ๆ ไหนดูสิ ปากแตกขนาดนี้ทำไมไม่รู้จักทำแผลซะบ้างปล่อยไว้แบบนี้ได้ไงเนี่ย ถ้าแผลมันติดเชื้อจะทำไง”

“ทำแล้ว”

“นี่คือการทำแผลของนายเหรอ ยาน่ะใส่บ้างหรือเปล่าเนี่ย”

“เปล่า แค่ล้างแผลเฉยๆ”

“นั่นเขาไม่เรียกว่าการทำแผลย่ะ” ในขณะที่ฉันกำลังสำรวจแผลบนใบหน้าของฟีนิกซ์ ฉันก็รู้สึกว่าหน้าเขาโน้มลงมาใกล้ฉันเรื่อยๆ

“นายจะทำอะไรเนี่ย >o<”

“ถ้ายังบ่นไม่หยุดจนฉันหมดความอดทนล่ะก็........”

“นายก็อย่าเข้ามาใกล้ฉันมากสิ ฮึ่ย!!”

“จะพยายาม” พูดจบเขาก็ดึงมือฉันให้นั่งลงต่อ

“ฉันไม่เข้าใจเลยจริงๆว่านายจะแกล้งฉันทำไมนักหนา คนโดนแกล้งอย่างฉันไม่สนุกด้วยหรอกนะ” ฉันเริ่มโมโหแล้วนะยะ

“แต่คนแกล้งอย่างฉันโคตรสนุกเลย”

“โรคจิต!!”

“ครับ ^^” รอยยิ้มแบบนี้หมายความว่าไงเนี่ย ฉันด่านายอยู่นะ ตึกตักๆ อ๊าย หัวใจบ้าอย่าเต้นแรงสิ T^T ฉันอายเขา

“อ่ะ เสร็จแล้วคราวหลังก็อย่าไปมีเรื่องอีกล่ะขี้เกียจมานั่งทำแผลให้”

“หมายความว่าถ้าคราวหลังฉันมีเรื่องอีกเธอก็จะทำแผลให้อีกเหรอ”

“ไม่!!! นายโตแล้วนะเที่ยวไปมีเรื่องแบบนั้นไม่ได้ อนาคตน่ะรู้จักมั้ย”

“บ่นเหมือนยายแก่เลยเธอเนี่ย”

“ฉันยังไม่แก่!! ไปเรียนดีกว่าเสียเวลากับนายมามากพอแล้ว”

“นี่!!”

“อะไร O////O” นายนี่ชักจะอ่อยฉันมากไปแล้วนะยื่นหน้าเข้ามาทำไมเนี่ย!!! ตอนนี้หน้าเราก็เลยห่างกันแค่เซนเดียวเห็นจะได้

“เมื่อกี๊ใจเธอเต้นแรงมากเลยรู้ตัวหรือเปล่า”

“O_O ไม่รู้แล้ว ฉันไม่คุยกับนายแล้ว ไอบ้า!! >///<”

            ฉันกลับมาเรียนท่ามกลางสายตาสงสัยของเพื่อนในห้องและอาจารย์ที่กำลังสอนอยู่ แน่ล่ะสิก่อนหน้านี้บอกว่าปวดหัวต้องนอนห้องพยาบาลแล้วตอนนี้ดันเดินลั้นลากลับห้องได้ไม่สงสัยกันก็แปลกแล้ว ฉันก็เลยแถไปว่าเมื่อกี๊อาเจียนซะยกใหญ่หลังจากนั้นก็เลยรู้สึกดีขึ้น อาจารย์ยังพูดสมทบด้วยนะ ‘ไม่น่าล่ะหน้าเธอถึงได้แดงขนาดนี้ เพราะอาเจียนหนักนี่เอง’ O_O หน้าฉันยังแดงอยู่อีกเหรอ อ๊ากกกก นายฟีนิกซ์นายแกล้งฉัน T^T

หลังจากที่เรียนคาบบ่ายเสร็จแก้มยุ้ยกับแช่อิ่มก็แยกตัวออกไปทำหน้าที่เช็ครายชื่อนักเรียนแต่ละห้อง ส่วนฉันกับคิมก็แยกย้ายกันกลับบ้านเพื่อไปเตรียมตัวบุกห้องสภานักเรียนกันวันนี้ขอให้ทุกอย่างราบรื่นด้วยเถอะ เพี้ยง!!!

 

ตอนนี้ได้เวลาที่พวกเรานัดกันเอาไว้แล้ว ฉันมาถึงโรงเรียนเป็นคนแรกตามมาด้วยคิม แก้มยุ้ยและแช่อิ่ม เมื่อมากันครบแล้วพวกเราก็เลือกที่จะเดินเข้ามาได้โรงเรียนโดยไม่ใช้แสงสว่างจากไฟฉายเพราะกลัวยามของโรงเรียนจะเห็น

“มืดดีแท้ แกไม่กลัวบ้างเหรอยัยแก้ม”

“บ่นหาอะไรของแกเนี่ยยัยคิม” แก้มยุ้ยแหวขึ้นหลังจากที่เพื่อนสาวดันกระตุกต่อมความกลัว

“อามิเอาไงต่ออ่ะ” แช่อิ่มถามขึ้นเพราะทนฟังยัยเพื่อนสาวสองคนทะเลาะกันไม่ไหว

“เดินไปให้ถึงห้องสภานักเรียนให้เงียบและเร็วที่สุด”

“แต่มันก็มืดอย่างที่แกว่าจริงๆน่ะแหละยัยคิม” แก้มยุ้ยพูดขึ้นแต่ไร้เสียงตอบรับจากคิม

“ยัยคิมแกอย่าเงียบสิ” แก้มยุ้ยพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นเพราะเกิดความกลัวขึ้น

“แช่อิ่มยัยคิมหายไปไหนแล้วก็ไม่รู้อ่ะ T^T” แช่อิ่มเองก็ไม่ตอบรับเหมือนกัน

“อามิ ยัยสองคนนั้นหายไปไหนง่า”

“ฉันเองก็ไม่รู้แกมาเดินใกล้ๆฉันดิ”ฉันเองก็เริ่มกลัวแล้วเหมือนกันนะเนี่ย ว่าแต่ทำไมยัยแก้มไม่ตอบฉันล่ะ

“แก้ม แกยังอยู่แถวนี้หรือเปล่า”

“................” มีเพียงความเงียบเท่านั้น นี่เพื่อนฉันหายไปไหนกันหมดเนี่ย ฮึ่ม!ไม่ได้เราจะกลัวไม่ได้ เราต้องทำเพื่อชมรมของเราเพราะฉะนั้นเดินหน้าโลด

            ตอนนี้ฉันได้มายืนอยู่หน้าตู้เก็บประวัตินักเรียนที่ตั้งอยู่ภายในห้องสภานักเรียนเป็นที่เรียบร้อยแล้ว มาถึงขั้นนี้แล้วคงต้องใช้แสงสว่างจากไฟฉายช่วยหากุญแจแล้วล่ะ มีตั้งสี่ดอกถ้าไขในความมืดแบบนี้มีหวังไม่ต้องรู้เรื่องกันพอดี ในระหว่างที่ฉันพยายามไขกุญแจอยู่นั้นแสงสว่างที่มาจากไฟฉายก็ทำให้ฉันรู้ว่ามีใครบางคนอยู่ด้านหลังฉันและตอนนี้เงาของเขาคนนั้นก็ใกล้ฉันเข้ามาเรื่อยๆ อย่าเข้ามาเชียวนะ >o< แต่ไม่ว่าจะเป็นคนหรือผีฉันก็ต้องไม่กลัว ไม่กลัว ไม่กลัว ไขต่อไปอามิ

“จะทำอะไร”

“นะ นะ นั่นนายเป็นใครน่ะ”

“จะทำอะไร!”

“บอกมาก่อนสิว่านายเป็นใคร”

“โง่หรือเปล่า ในมือก็มีไฟฉาย” เออจริง >o< แต่ฉันไม่ได้โง่นะยะ

“O_O ฟีนิกซ์”

“ฉันถามว่าเธอจะทำอะไร”

“ทำอะไรงั้นเหรอ ฉันก็จะค้นประวัติของพวกนายไงล่ะ วันนี้ฉันต้องรู้ให้ได้ว่าพวกนายเป็นใครกันแน่” ใช่ เสียงแข็งเข้าไว้อามิ เขาจะได้รู้ว่าเธอไม่กลัวเขา

“เอากุญแจมา”

 “ไม่ให้!!”

“ส่งกุญแจมาซะ”

“บอกแล้วไงว่าไม่ให้ ฟังรู้เรื่องหรือไง”

“จะให้ดีๆมั้ย” ไม่พูดเปล่าเขาก็เดินใกล้ฉันเข้ามาเรื่อยๆ ฉันถอยจนหลังติดกับตู้แล้วเขาก็ยกมือคร่อมตัวฉันเพื่อกันไม่ให้ฉันหนีไปไหน

โครม!!!

“เอากุญแจมา”

“ไม่!!!” เขาเบียดตัวเข้ามาใกล้ฉันเรื่อยๆแล้ว >O<

“จะให้มั้ย”

“ไม่ให้!!!” เขาใกล้เข้ามาอีกแล้ว ตอนนี้ระหว่างร่างกายของเราแทบไม่มีช่องว่างเหลือเลย หน้าของเขากับฉันใกล้กันมาก ขยับหน้าทีจมูกของเขาก็เฉี่ยวแก้มฉันที

“ฉันถามเธอเป็นครั้งสุดท้าย จะให้มั้ย”

“ไม่ อุ๊บ!! O_O” ฉันพูดยังไม่ทันจบเขาก็โน้มหน้าลงแล้วกดริมฝีปากของเขาลงมาบนริมฝีปากของฉันอย่างรวดเร็ว สัมผัสที่เข้ามอบให้มันบ่งบอกถึงความเอาแต่ใจของเขาที่ต้องการให้ฉันมอบกุญแจให้เขาซะ แล้วสัมผัสนั้นก็เปลี่ยนมาเป็นอ่อนโยนและหวาน สัมผัสอย่างแรกน่ะพอเข้าใจนะแต่อย่างหลังเนี่ยมันอะไรกัน ตึกตักๆ ตายล่ะใจฉันเต้นแรงอีกแล้ว ตอนนี้เรี่ยวแรงที่มีของฉันมันหายวับไปกับตา ทำให้มือที่กำกุญแจทั้งสองพวงคลายออกจนตอนนี้กุญแจก็ตกไปอยู่ในมือฟีนิกซ์เป็นที่เรียบร้อยแล้ว อาเมน T^T

“ถ้ารู้ว่าใช้วิธีนี้แล้วเธอว่าง่ายขนาดนี้ฉันใช้ไปนานแล้ว”

“O///O นายมันทุเรศที่สุดเลย”

“จูบแรกสินะตัวถึงสั่นแบบนั้น แต่หวานดีนะไว้วันหลังฉันจะมาชิมรสชาติใหม่ ไปล่ะ”

“ไอ้.......ไอ้.......” ฉันได้แต่ยืนทำปากพะงาบๆเพราะไม่รู้ด่าเขาว่าอะไรดีบวกกับความเขินด้วยแล้วทำให้ด่าไม่ออกเข้าไปใหญ่ ต่อไปฉันคงต้องระวังตัวมากกว่านี้แล้วล่ะหมอนี่อันตรายจริงๆ >O< จูบแรกของช้านนนนนนนน มันไปแล้วจูบแรก ฮือๆๆๆๆๆๆ