Secret You & I No.1 ความลับของผมคือ....คุณ

“ฉันเก็บของเสร็จแล้วนะแกเก็บเสร็จยังอามิ”
“เสร็จแล้วๆรีบจริงเลยยัยแก้ม”
“วันนี้ต้องรีบกลับหน่อยน่ะคุณพ่อคุณแม่นัดทานข้าวเย็น ^^”
“อ๋อ ดีจังเลยนะ”
“อย่าทำเสียงเศร้าแบบนั้นสิอามิ เราไปเช็ครายชื่อนักเรียนกันดีกว่านะ”
            การเช็ครายชื่อก็ไม่มีอะไรมากเพียงแค่ไปบันทึกสถิติของนักเรียนที่เข้าเรียนในแต่ละวันเท่านั้น แก้มยุ้ยอาสาไปเช็คโซนห้องคู่ ส่วนฉันเช็คโซนห้องคี่ฉันเริ่มจากห้องสามซึ่งเป็นห้องของฉัน แล้วเดินย้อนกลับไปยังห้องห้าและกลับมาห้องหนึ่งเป็นห้องสุดท้าย
“มาทำอะไรหน้าห้องฉัน -_-”
“นาย -_-” คงไม่ต้องบอกก็น่าจะรู้กันนะว่าใคร
“มาสืบอะไรอีกล่ะ”
“สืบอะไร ฉันไม่ได้สืบอะไรสักหน่อย”
“เข้าไปทำงานกับพวกสภานักเรียนจนได้นะ คิดว่าเป็นสภานักเรียนแล้วจะทำอะไรพวกเราได้งั้นเหรอ”
“ก็ไม่แน่หรอก ดูเหมือนนายจะระแวงฉันเหลือเกินนะ”
“ฉันว่าทางที่ดีเธออย่ามายุ่งกับพวกฉันเลยดีกว่า”
“ฉันไม่ได้ไปยุ่งกับกลุ่มนายเลยนะ มีแต่นายนั่นแหละที่เข้ามาวุ่นวายกับฉันก่อน นายทักฉันก่อนมาสองรอบแล้วนะ ^^”
“อย่าพยายามทำให้ความอดทนของฉันหมด”
“กลัวที่ไหนจ๊ะ ^^”
“แล้วฉันจะคอยดู หึ”
            ดูเหมือนว่าพวกเขาจะรู้การเคลื่อนไหวของพวกเราเป็นอย่างดีสินะ หลังจากนี้ฉันคงต้องระวังตัวและรอบคอบกว่านี้แล้วล่ะ
“มีอะไรหรือเปล่าอามิ”
“อ๋อเปล่าหรอกแก้มยุ้ย เช็คเรียบร้อยแล้วใช่มั้ย”
“จ๊ะ ^^”
“งั้นเธอกลับก่อนเลย เดี๋ยวฉันเอาสมุดเช็คไปเก็บที่ห้องสภานักเรียนเอง”
“เอางั้นก็ได้ ขอบคุณมากนะ ^^”
“จ้ะ แล้วเจอกัน”
            ฉันเลือกที่จะให้แก้มยุ้ยกลับบ้านไปก่อนคุณพ่อกับคุณแม่ของแก้มยุ้ยจะได้ไม่ต้องรอนานส่วนฉันกลับบ้านไปก็มีแค่นมแจ่มเท่านั้น เพราะฉะนั้นไม่ต้องรีบกลับมากก็ได้และที่สำคัญฉันต้องการค้นประวัตินักเรียนในห้องสภานักเรียนด้วย ฉันค่อยๆเปิดประตูเข้าไปในห้องสภานักเรียนเพื่อจะดูว่ามีใครอยู่หรือเปล่า แต่โชคไม่เข้าข้างฉันสักเท่าไหร่เพราะนมสดยังคงนั่งทำงานอยู่
“หวัดดีนมสด ^^”
“อ้าวอามิ คิดว่ากลับไปแล้วซะอีก”
“ฉันเอาสมุดเช็ครายชื่อมาเก็บน่ะ ^^”
“อ๋อ จ้ะ”
“เธอเป็นสภานักเรียน แล้วอีกอย่างก็ทำงานเกี่ยวกับประวัติของนักเรียนด้วยเธอก็คงจะรู้ประวัติเยอะใช้ได้เลยใช่มั้ยนมสด”
“ก็ใช่ ทำไมเหรออามิ”
“ฉันว่าเธอมาช่วยฉันสืบประวัติของพวกซีเครทแบล็คดีกว่า ฉันว่าพวกเขาต้องมีอะไรมากกว่าที่พวกเราเห็นแน่นอนเลย”
“ฉันว่าเธออย่าพยายามสืบเลยนะอามิ ฉันไม่อยากให้เธอเดือดร้อน”
“เธอหมายความว่าไง”
“ฉันแค่เตือนเธอในฐานะที่เราเป็นเพื่อนกัน อย่าไปยุ่งกับพวกเขาเลยนะ”
“สรุปคือเธอจะไม่ช่วยฉันงั้นสิ”
“^^” แค่เธอยิ้มฉันก็รู้คำตอบแล้วล่ะว่าเธอไม่เข้าร่วมกับฉันแน่นอน
“ไม่เป็นไร งั้นฉันกลับก่อนนะ”
            ชวดผู้ร่วมอุดมการณ์ไปแล้วหนึ่งคน โอยยยยยยยยยยทำไงดีฉันจะทำยังไงดีๆๆ อยากรู้จริงๆว่าใครคอยช่วยเหลือพวกเขาอยู่ถึงได้เข้าถึงตัวยากขนาดนี้ กลับบ้านดีกว่าอารมณ์เสีย!!!
 
หวังว่าวันนี้ฉันคงไม่ชวดการค้นประวัตินักเรียนในห้องสภานักเรียนอีกนะ กลุ้มใจจริงๆเลยทำไมข่าวที่มันน่าสนใจต้องเป็นข่าวของพวกเขาด้วยนะ ยอมรับเลยว่างานนี้เป็นงานหินเท่าที่ฉันเคยเจอมาเลย
“ไง เช็คชื่อเรียบร้อยป่ะเมื่อวาน”
“ระดับฉันมันต้องเรียบร้อยสิยัยคิม”
“ย่ะ รู้ว่าเก่ง” ก็เก่งอ่ะ อิอิ
“โอ๊ะ! อาจารย์เข้าแล้วๆ”
หลังจากเรียนคาบเช้าเสร็จพวกเราก็ไปกินข้าวกันที่โรงอาหารตามปกติ หลังจากนั้นก็เดินเล่นกันมาเรื่อยๆจนถึงสนามบาส  เอ๊ะ!!! นั่นพวกซีเครทแบล็คนี่ เล่นบาสกันตอนเที่ยงเนี่ยนะ จะเกรียนไปไหนยะ >o< จะว่าไปถ้าพวกเขาไม่ทำตัวเสเพลจนประวัติยับเยินล่ะก็พวกเขาก็จัดอยู่ในพวกเทพบุตรจุติลงมาเกิดเลยก็ว่าได้เรียนก็ดี หน้าตาก็ดี บ้านก็รวยติดตรงนิสัยเนี่ยแหละ
“เฮ้ย!!! อามิ”แหกปากทำไมเนี่ยยัยคิม
“OoO!!!” คร็อก
 
            โอ๊ย ทำไมมันปวดหัวแบบนี้ T^T แล้วนี่ฉันมาอยู่ห้องพยาบาลได้ไงเนี่ย
“อามิ เป็นไงบ้าง”
“งืมๆ.....ฉันโอเค แล้วแช่อิ่มกับคิมล่ะ”
“ไปเช็คชื่อน่ะ วันนี้เวรยัยสองคนนั้นว่าแต่แกเหอะยังเจ็บอยู่มั้ยน่ะหัวอ่ะ” นั่นสินะวันนี้เป็นหน้าที่ของยัยสองคนนั้นที่ต้องเชื่อนี่นา
“ก็นิดหน่อย นี่พวกแกอุ้มฉันจากสนามบาสมาถึงนี่เลยเหรอ ถึกใช่ย่อยนะยะ”
“เปล่า ไม่ใช่พวกเราหรอก”
“อ้าว นี่ฉันละเมอเดินมาเองเหรอ”
“ไอบ้า! ฟีนิกซ์อุ้มแกมาต่างหากเล่า”
“ O.o ว่าไงนะ”
“ไม่ต้องมางงเลย แกบอกฉันมาเดี๋ยวนี้นะว่าไปรู้จักกันถึงขั้นที่เขามานั่งเฝ้าแกไม่ห่างได้ไง”
“หมายความว่าไงอ่ะงงไปหมดแล้วนะเนี่ย เฝ้าไม่ห่างเหรอ”
“ก็ใช่อะดิ เพิ่งออกไปประมาณสิบนาทีที่แล้วเองเนี่ย ตกลงว่าไงไปสนิทกันเมื่อไหร่ยะ”
“อะไรเล่า ฉันเคยคุยกับเขาแค่สองสามครั้งเอง”
“แล้วทำไมเขาดูเป็นห่วงแกจังเลยน๊า โอ๊ะ! เดี๋ยวนะคุณพ่อโทรมา”
“อื้มๆ” ฟีนิกซ์อุ้มฉันมา จริงหรอเนี่ยหรือว่าเขาเป็นคนที่ทำให้ลูกบาสโดนหัวฉัน ต้องใช่แน่ๆ
“อามิ คุณพ่อฉันมารับแล้วอ่ะเอาไงดี”
“ท่านมารับแล้วแกก็กลับไปดิ ฉันหายแล้วไม่เป็นไรหรอก”
“ฉันไปส่งแกที่บ้านดีมั้ย”
“ไม่เป็นไร แกกลับเถอะเดี๋ยวคุณพ่อรอนานนะ”
“เฮ้อ งั้นไปนะถ้าไม่ไหวแกต้องโทรมาหาฉันนะ”
“รู้แล้ว ไปเหอะ”
            นี่ถ้าฉันกลับบ้านเลยได้มั้ยเนี่ยไม่อยากเดินกลับไปเอากระเป๋าเลย ถ้าไม่ติดว่ามีกล้องสุดที่รักอยู่ล่ะก็ฉันไม่กลับไปเอาจริงๆด้วย หัวก็ยังเจ็บจี๊ดๆอยู่เลย
“ขอโทษเธอด้วย ที่คนของฉันทำให้เธอเจ็บตัว”
“OoO มะ...มะ....มาเมื่อไหร่เนี่ย แล้วไม่ใช่นายหรอกเหรอที่เป็นคนทำ” อืม ช่างเป็นคนที่น่าคบหามาก จู่ๆก็โผล่มายืนอยู่หน้าห้องพยาบาลเงียบๆ เป็นแวมไพร์หรือไงยะ
“เปล่า บัตเตอร์บอกว่าเห็นเธอมองฉันอยู่ มันเห็นแล้วรำคาญแทนเลยปาลูกบาสมากะจะทำให้เธอแค่ตกใจไม่คิดว่าจะแม่นโดนเต็มๆหัว”
“อ๋อ งั้นบอกเพื่อนนายด้วยละกันว่าคราวหน้าปาแสกกลางหน้าฉันเลยก็ได้ -_-”
“-_- ยังเจ็บอยู่หรือเปล่า” น้ำเสียงของเขาฟังดูอ่อนโยนมากกว่าครั้งก่อนๆที่ฉันเคยได้คุย
“ก็นิดหน่อย แล้วทำไมนายยังไม่กลับบ้านอีกเนี่ย”
“คนของฉันทำเธอเจ็บฉันต้องรับผิดชอบ”
“อ๋อ ถ้าไม่ใช่คนของนายทำป่านนี้นายคงกลับบ้านไปแล้วงั้นสิ”
“เรากลับบ้านกันเถอะ” ทำไมไม่ตอบคำถามฉัน!!!
“นายก็กลับไปสิ”
“ฉันจะไปส่งเธอเพื่อเป็นการรับผิดชอบ”
“เหอะ เอางั้นก็ได้ รอแป๊ปฉันไปเอากระเป๋าก่อน”
“เอามาแล้ว -_-”
“อ้าวเหรอ แล้วกล้องฉันอ่ะ”
“อยู่ในกระเป๋าเนี่ย ถามมากจริงไปได้แล้ว” ไม่พูดเปล่าฟีนิกซ์ก็เอื้อมมือของเขามาจับมือฉันแล้วลากออกไปทันที
 
“นายจับมือฉันตั้งแต่ยังไม่ออกมาจากโรงเรียนแล้วนะ ตอนนี้ก็อยู่บนรถเมล์แล้ว ทำไมไม่ปล่อยมือล่ะทำแบบนี้อย่างกับคนเป็นแฟนกันเลย”
“อยากเป็นหรือเปล่าล่ะ (  -_-)”
“เป็นอะไรเล่า ( .///. )” พูดบ้าอะไรของเขาเนี่ย....เขินนะเว้ย
“หน้าแดงทำไม เขินเหรอ”
“ไม่ได้เขิน บ้าหรือไงฉันกับนายไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อยฉันจะไปเขินนายทำไม”
“ก็ถามอยู่นี่ไงว่าอยากเป็นหรือเปล่า ฉันจะยอมเป็นแฟนเธอสักวันก็ได้นะ”
“ไม่จำเป็นหรอก ขอบคุณนะที่เมตตา”
“อะไรของเธอ -_-!”
“ถึงบ้านฉันละขอบใจที่มาส่ง แล้วก็ขอบอกไว้เลยว่า....ฉันสวยเลือกได้ย่ะ เชอะ!!” ไอคนบ้าพูดมาได้ยอมเป็นแฟนให้วันนึงงั้นเหรอ ประสาทหรือเปล่าระดับฉันมีตัวเลือกเยอะแยะย่ะ
“ยัยโง่ -_-”