Secret You & I No.1 ความลับของผมคือ....คุณ

“ฉันไม่ได้คิดอะไรกับเขา!!!”

“ฉันเข้าไปใกล้เขาเพราะต้องการความลับของเขาเท่านั้น!!!”

“ฉันไม่ได้ใจเต้นเพราะเขา!!! ว๊ากกกกกกกกกกก”

            ก่อนจะงงกันไปมากกว่านี้ เมื่อเช้าฉันตื่นขึ้นมาฉันก็ยังไม่หายจากอาการจิตตกเรื่องฟีนิกซ์ ฉันก็เลยยกกระจกขึ้นมาส่องหน้าแล้วก็พูดใส่หน้าตัวเองว่าฉันไม่ได้คิดอะไรกับเขา ฉันไม่ได้ใจเต้นเพราะเขาและที่สำคัญฉันเข้าไปใกล้ชิดกับเขาเพราะต้องการรู้ว่าเขาเป็นใครเท่านั้น ซึ่งแน่นอนว่าวิธีนี้มัน.......ไม่ได้ผล T^T

“งืมๆ ละเมอหรือไงอามิ =_=”

“โทษทีที่ทำให้เธอตื่นแช่อิ่ม”

“ตื่นแค่อิ่มที่ไหนกันล่ะ =o=”

“เธอก็ด้วยเหรอแก้มยุ้ย โทษทีนะ” นอกจากฉันจะเตือนสติตัวเองไม่ได้แล้วฉันยังทำให้เพื่อนรักทั้งสองคนตื่นอีก ที่ว่าสองคนน่ะคือแช่อิ่มกับแก้มยุ้ยนะส่วนคิมยังคงหลับไม่รู้เรื่องอยู่เลย

“ฉันว่าแกเป็นเอามากนะเนี่ยอามิ -_-” แช่อิ่มพูดด้วยสีหน้าที่บ่งบอกว่าเธอหนักใจกับอาการของฉันมาก

“T^T ฉันต้องใกล้เป็นบ้าแน่เลยอ่ะแช่อิ่ม แก้มยุ้ย”

“แกกำลังสับสนกับใจตัวเองอยู่ใช่มั้ย” แก้มยุ้ยถามฉันด้วยสีหน้าจริงจัง

“ฉันไม่รู้ ( .. )”

“นั่นไงแกยังไม่รู้เลยว่าชอบเขาหรือเปล่า แกทำตัวแบบนี้มันมีพิรุธอาจทำให้เขาคิดว่าแกชอบเขาได้นะ”

“OoO จริงดิ แล้วฉันต้องทำยังไงเนี่ย”

“O.o โอ....ฉันว่าฟีนิกซ์คงมีอิทธิพลกับจิตใจของอามิมากๆเลยล่ะ เขาทำให้อามิทำตัวไม่ถูกและไม่กล้าเจอหน้า” แก้มยุ้ยพูดขึ้นด้วยความแปลกใจ

“นั่นสินะ เขาทำให้อามิหวั่นไหวได้ภายในเวลาไม่ถึงเดือนทั้งที่ปกติอามิไม่สนใจใครง่ายๆเลย”

“พอๆ พวกแกกำลังทำให้ฉันประสาทกิน ฉันควรทำตัวปกติ...ใช่....เขายังทำตัวปกติเลยแล้วทำไมฉันต้องวิ่งหนีให้เหนื่อยด้วยล่ะ อื้ม....เจ๋งมากอามิที่คิดได้ไปอายน้ำได้ เย้!!”

            ฉันสลัดความคิดเรื่องฟีนิกซ์ออกไปจากหัวและเดินไปหยิบอุปกรณ์อาบน้ำรวมถึงเสื้อผ้าชุดใหม่ที่จะสวมใส่แล้วเดินออกไปจากห้องพักเพื่อไปอาบน้ำ

“แก้มยุ้ยแกว่าอามิถึงขั้นไหนแล้วเนี่ย O.o”

“เดอะโมส...ขั้นสุด -O-”

            วันนี้พวกเราก็ตามเก็บภาพการทำงานเพื่อนนักเรียนตามเคยโดยเริ่มจากเก็บภาพนักเรียนผู้ชายที่กำลังสร้างศาลานั่งเล่นของหมู่บ้าน รวมถึงสร้างเครื่องเล่นซึ่งทำจากไม้อีกหลายชนิด พวกเขาทำงานกันอย่างรวดเร็วและกระฉับกระเฉง

“แกดูสิ~ ฉันเพิ่งรู้นะเนี่ยว่าพวกห้องหนึ่งมีซิกซ์แพ็กส์ที่สวยงามขนาดนี้ *o*”

“น้อยๆหน่อยยัยแก้ม ถ่ายรูปการทำงานเท่านั้นนะไม่เอารูปซิกซ์แพ็กส์ -_-”

“นิดหน่อยนาแช่อิ่ม” แก้มยุ้ยแย้งเพื่อนสาวในขณะที่ตายังขับจ้องไปยังซิกซ์แพ็กส์เหล่านั้น

“แกว่ามั้ยแก้มยุ้ย.....มันคงจะดีถ้าได้ลูบ เอร๊ยยยยย >///<”

“เห็นด้วยสุดใจขาดดิ้นจ้ะคิมเพื่อนรัก” มีอยู่สองเรื่องเท่านั้นล่ะที่คิมและแก้มยุ้ยเข้าขากันดีคือเรื่องผู้ชายและการแซวฉันเรื่องฟีนิกซ์

“ฉันก็ไม่อยากให้แกคิดมากหรอกนะเพียงแต่ว่า.....ตอนนี้ฟีนิกซ์กำลังมองแกอยู่” แช่อิ่มกระซิบฉันเพื่อไม่ให้พวกซีเครทแบล็คที่ทำงานอยู่ใกล้ๆกับที่พวกเรายืนอยู่ได้ยิน

“เอ่อ......แต่ฉันไม่เห็น ^___^”

            หลังจากที่พวกเราเก็บภาพการทำงานของพวกผู้ชายเสร็จเรียบร้อยก็เดินไปยังห้องประชุมของหมู่บ้าน ซึ่งมีนักเรียนผู้หญิงบางส่วนกำลังสอนหนังสือให้กับน้องๆในหมู่บ้านและเลยไปยังสวนดอกไม้ใกล้ๆหอประชุมซึ่งก็มีนักเรียนผู้หญิงบางกลุ่มกำลังรดน้ำต้นไม้ ใส่ปุ๋ยและพรวนดินให้ต้นไม้ แล้วก็เดินต่อไปยังใต้ต้นไม้ใหญ่ที่มีนักเรียนผู้หญิงกลุ่มหนึ่งสอนน้องๆวาดรูปอยู่ วันนี้งานเก็บภาพของพวกเราเดินหน้าไปเยอะมาก วันนี้ฉันและเพื่อนๆทำงานได้อย่างเต็มที่โดยไม่มีพวกซีเครทแบล็คคอยพูดจาเหน็บแนม ไม่มีกลุ่มหนุงหนิงคอยพูดแขวะเพราะทุกคนกำลังทำงานกันอย่างขยันขันแข็ง เก็บรูปกันซะเพลินก็ได้เวลากินข้าวเที่ยงแต่ไม่ยักจะเห็นพวกซีเครทแบล็คสักคนเลยแฮะ

“น้องๆอีกสิบสามคนยังไม่มากันเลยนะคะ” พี่อรทักขึ้นเมื่อเห็นว่านักเรียนอยู่กันไม่ครบ

“น้องอามิช่วยไปตามให้พี่หน่อยได้มั้ย ^^”

“เอ่อ.....ได้ค่ะ”

“ให้หนุงหนิงไปแทนก็ได้นะคะ หนุงหนิงเต็มใจม๊ากมาก ^____^” ยิ้มซะปากจะฉีกแล้วนะนั่น

“อ้าว ไหนพี่บอกว่าจะอยู่กินข้าวเป็นเพื่อนหนูไง *_*” เด็กน้อยหน้าตาน่ารักหันไปพูดกับหนุงหนิงเมื่อเห็นว่าเธอกำลังจะเดินออกไปตามพวกซีเครทแบล็ค เด็กคนนี้ติดหนุงหนิงมากเพราะชอบให้หนุงหนิงสอนเขาวาดรูป เมื่อหนุงหนิงเห็นสายตาของเด็กน้อยเข้าก็ถึงกับเข่าทรุดเดินไปไหนไม่ได้เพราะใจอ่อน

“ถ้าไม่ติดว่าสัญญาไว้กับเด็กคนนี้ล่ะก็เธอไม่มีวันได้เข้าใกล้สุดหล่อของฉันหรอกนะยัยอามิ”

“ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไร -_-” เมื่อเห็นว่าหนุงหนิงไปไม่ได้แล้วฉันก็ต้องไปแทน ฉันชวนแช่อิ่มไปเป็นเพื่ออีกคนเพราะรู้ดีว่าถ้าไปคนเดียวฉันต้องสติแตกวิ่งเตลิดเข้าไปเป็นแน่

“โอ๊ะ! นั่นไงพวกซีเครทแบล็คข้าวไม่ไปกินมายืนชุมนุมกันอยู่นี่เอง” แช่อิ่มทักขึ้นเมื่อเห็นพวกยืนคุยกันอยู่คล้ายกับประชุมอะไรสักอย่าง

“ฉันว่าเราเข้าไปเงียบๆดีกว่า บางทีเขาอาจกำลังคุยเรื่องอะไรที่น่าสนใจกันอยู่” ฉันบอกแช่อิ่ม

“อื้ม ฉันเห็นด้วย”

            พวกเราสองคนพยายามเดินเข้าไปใกล้ๆพวกเขาอย่างเบาที่สุดเพราะอยากรู้ว่าพวกเขาคุยอะไรกันอยู่ ช่วยไม่ได้นี่นาสัญชาตญาณนักข่าวมันฝังอยู่ในดีเอ็นเอไปแล้ว

“ที่นี่เสี่ยงเรื่องยาเสพติดมาก” ฟีนิกซ์พูดด้วยสีหน้าเคร่งขรึมและจริงจัง

“ฉันเห็นด้วย จากที่ได้ข้อมูลมาที่นี่เป็นทางผ่านสำหรับขนยาได้สบายมาก” ริวอ้างถึงข้อมูลที่เขามี คุยกันเรื่องยาเสพติดงั้นเหรอ OoO หรือว่าพวกเขาขายยานรกพวกนั้น

“ฉันลองเดินสำรวจพื้นที่กับเรนแล้วก็ซันเดย์ ผ่านน้ำตกไปอีกนิดแล้วเดินเลาะป่าไปหน่อยก็จะเจอถนนซึ่งถนนสายนี้ต่อกับถนนสายหลักพอดี”ทัชให้ข้อมูลบ้าง

“แกว่าพวกเขาคุยกันเรื่องยาทำไมเหรออามิ” แช่อิ่มกระซิบถามด้วยเสียงเบาที่สุด

“ฉันก็ไม่รู้ ( - -) (- - ) ( - -)” ฉันบอกพลางส่ายหน้าเพราะไม่รู้จริงๆว่าจุดประสงค์ของพวกเขาคืออะไรกันแน่

“อุ๊ย!! OxO” ฉันรีบเอามือปิดปากแช่อิ่มทันที

“ชวู่! อย่าส่งเสียง”

“โทษทียุงกัดน่ะ ยุงเยอะจริงวุ้ย” แช่อิ่มบ่นเสียงอู้อี้เพราะกลัวพวกเขาได้ยิน ฉันหันกลับมาสนใจพวกซีเครทแบล็คอีกครั้งก็พบว่าพวกหายไปไหนกันหมดแล้วก็ไม่รู้

“หายไปกันหมดแล้ว เร็วชะมัด”

“ในเมื่อพวกเขาไปกันหมดแล้วพวกเราก็ไปกันเถอะอามิ ยุงจะหามพวกเราอยู่แล้วเนี่ย”

            ฉันต้องรู้ให้ได้ว่าพวกเขาคิดจะทำอะไรกัน จากที่ฉันได้ยินพวกเขาคุยกันมันไม่ได้ส่อไปในทางที่ไม่ดีแต่มันก็ไม่มีอะไรยืนยันว่ามันเป็นไปในทางที่ดี และสิ่งที่ฉันคิดมันก็เบนไปทางที่ไม่ดีซะด้วยสิก็ดูประวัติของพวกเขาแต่ละคนสิจะให้ฉันคิดไปในทางที่ดีคงจะลำบาก ฉันบอกให้แช่อิ่มเก็บเรื่องที่เราไปได้ยินมาเป็นความลับไปก่อนค่อยไปเล่าให้คิมกับแก้มยุ้ยฟังที่ห้องพักเพราะกลัวว่าจะมีใครได้ยินเข้า ฉันว่าเรื่องนี้มันต้องมีอะไรแน่ๆพวกเขาเป็นใครกันแน่นะ....ซีเครทแบล็ค