สี่หัวใจลุ้นรักให้ลงล็อค

มาอัพกันต่อนะคะ
“ฮัลโหล”  “คับ”
“ฮัลโหลว่าไง”
“ผมจะโทรมาบอกว่าคุณกับผมสลับโทรศัพท์มือถือกัน” 
“แล้วไง”
“เอาเป็นว่าผมว่าพรุ่งนี้ที่โต๊ะไม้หินอ่อนเรามาแลกโทรศัพท์คืนกัน”
“อืมก็ตามที่นายว่า”
“คับ”   “แค่นี้นะ”
“อืม”  หลังจากที่ทั้งสองคนคุยกันเสร็จแล้วก็ต่างแยกย้ายกันไปนอน
เช้าวันรุ่งขึ้นแพรพลอยก็ตื่นขึ้นมาช่วยพ่อแม่ทำขนมก่อนที่จะออกจากบ้านไป
“ไปเรียนได้แล้วละ”   “พลอย”
“คะ”  “แม่”     “ถ้างั้นพลอยขอตัวก่อนนะคะ”   
“จร้า”
แพรพลอยก็รีบขึ้นรถเมล์เพื่อไปลงที่หน้ามหาลัย    และหญิงสาวก็ตรงไปที่โต๊ะไม้หินอ่อน แล้วก็เจอพานัจ  มีนารัตน์  และโจ๊ก
“มาแล้วเหรอไอ้พลอย” 
“อืม”
ทางด้านพวกหนุ่มๆ
พีระวัฒน์จึงยื่นโทรศัพท์และแพรพลอยก็เช่นกัน
“คราวหน้าคราวหลังก็ดูให้มันดีๆซะก่อน”   “ก่อนที่จะหยิบก่อน”   แพรพลอยพูด
พีระวัฒน์อยากจะโต้ตอบแต่ก็ตกตะลึงอึ้งไปช่วงหนึ่ง    เหมือนฝันเลยยังไงอย่างนั้นเลย
“ไอ้พี”    กฤษณะเป็นคนเรียก
“ว่าแต่ไอ้โตละ”  
“โน่นไง”  “พูดถึงก็มาปั้บเลย”    “กำลังบ่นถึงมันพอดี”
“เฮ้ย”    “ว่าแต่พวกแก่กำลังนินทาอะไรฉัน”
“เปล่านี้”    ชลกรพูด
ทางด้านพวกสาวๆกับหนึ่งหนุ่ม
“เอ๋อจริงซิเมื่อวานฉันโทรไปหาแก่จึงได้รู้ว่าแก่กับไอ้พี่พีนะสลับโทรศัพท์กัน”
“ฉันนะจะโทรไปสั่งขนมสาคูไส้กุ้งซะหน่อย”   พานัจเป็นคนพูด
“เอาละไอ้นัทเอาเป็นว่าพรุ่งนี้ฉันจะเอามาให้แก่โอเคมั้ย”
“อืม”
“ไอ้นัท”
“อืม”   “ว่าไง”
“ยัยตาล่ะ”
“โน่นไงกำลังเดินมาพอดี”
“กู๊ดมอร์นิ่งจ้าเพื่อนๆ”    เสียงของฐิตา
“อืม”  “พูดถึงก็มาปุบเลยตายยากจริงๆเลยนะแก่” พานัจพูด
“ปากเสียยังนี้ไงไอ้นัท”  “ถึงทำให้ผู้ชายกลัวขยาดและไม่กล้ามาจีบแก่อ่ะ”
“นี่ยัยตาฉันไม่เห็นจะสนเลย”    “เพราะผู้หญิงอย่างฉันนี่ดูแลตัวเองได้ไม่เห็นจำเป็นเลย”   “จริงมั้ย”   “ไอ้โจ๊ก” 
“จริงคับ”   “ลูกพี่”    “ลูกพี่ของไอ้โจ๊กพูดถูกมาทั้งหมดเลยคับ”
“ใช่ฉันเห็นด้วยกับไอ้นัท”    แพรพลอยก็แสดงความคิดเห็นอีกคน
“แต่ฉันเห็นด้วยกับยัยตานะ”   มีนาพูดแทรกอีกคน
พานัจจึงพุดอีกว่า  
“สมัยนี้นะผู้หญิงอย่างเราสามรถดูแลตัวเองได้ไม่เห็นจะต้องพึ่งผู้ชายเลยว่ะ”  “เพราะว่าฉันโสดและขึ้นคานฮะ ฮะ ฮะ”(แม้นัทเดี่ยวคุณกรก็สอยลงมาจากคานเอง )(ไรเตอร์หุหุหุหุ)  “ส่วนพวกแก่แต่งงาน”   “ส่วนฉันสบายไม่ต้องคิดมากไม่ต้องกังวล” พานัจพูด
“ใครบอกว่ามีแต่แก่ก็ยังมีฉันอีกคนหนึ่ง”  แพรพลอยพูด
ในที่สุดหลังจากที่พวกเขาคุยกันอย่างสนุกสนานพวกเขาต่างแยกย้ายกันไปเรียนกัน