สี่หัวใจลุ้นรักให้ลงล็อค

พอวันรุ่งขึ้นพานัจก็ตื่นขึ้นมาด้วยสดใส  ทำให้สามสาวถามเรื่องเมื่อคืน   หญิงสาวร่างระหงไม่ลืมที่จะตอบคำถามพวกเพื่อนระหว่างที่ลงไปเล่นน้ำกัน   ส่วนพวกหนุ่มก็พากันมาเล่นน้ำ  ทำให้พวกสาวๆถึงกับกริ๊ดอารมณ์ดี 
ส่วนแนนนี่กับเกรซถือโอกาสมาเล่นน้ำข้างชลกร   สองสาวถือโอกาสแย่งสองหนุ่มไปเล่นน้ำกันไป    ต่างจากกฤษณะที่เฉยชากับพวกสาวๆ ส่วนโตมรก็ถือโอกาสโปรยเสน่ห์ใส่สาวๆ    พีระวัฒน์เองก็ไม่สนใจแม่พวกนั้นต้องหาทางออกให้ได้  ส่วนกุมารก็ถือดอกาสมาเล่นน้ำเหมือนกันกับโจ๊ก
หลังจากพวกนักศึกษากับอาจารย์เสร็จจากธุระก็มารวมตัวที่บ้านของผู้ใหญ่พร้าว
“มากันครบแล้วใช่มั้ยนั้นพวกเราเดินตามผมมาผมจะพาพวกนักศึกษากับอาจารย์ไปที่โรงเรียนอารีย์พัฒนาคับ”
“นี้แหละคับ”
“ทำไมถึงเป็นแบบนี้คะลุงผู้ใหญ่”  พานัจถาม
“เมื่อเดือนก่อนฝนตกหนักและก็มีน้ำป่าไหลหลากทำให้ดรงเรียนและบ้านของพวกชาวบ้านได้รับความเสียหายกันคับ”
“นัทว่าอย่าเสียเวลาพวกเรามาร่วมมือกันดีกว่าเพื่อช่วยเหลือน้องๆเพื่อที่พวกเขาจะได้กลับมาเรียนอีกครั้งดีกว่ามั้ยคะอาจารย์”
“ดีจะพานัจครูเห็นด้วยกับเธอ”
“ถ้างั้นอย่ารอช้าอยู่เลยเริ่มกันเลยดีกว่ามั้ย”
“ไปไอ้นัท”  
พวกนักศึกษาต่างได้แบ่งหน้าที่กันไปทำ  โดยไม่มีเหนื่อยกันหรือปริปากบ่นทั้งวัน
มีพวกเต็มใจกับไม่เต็มใจ   ส่วนพวกไม่เต็มใจก็มักจะอุ้งานอย่างพวกเรืองเดชกับพวกแนนซี่ที่คิดจะไม่ช่วยเอาแต่บ่นอย่างเดียวสร้างความเอื้อมระอาให้กับบรรดาพวกนักศึกษา
ระหว่งที่สี่สาวกำลังทาสีอยู่นั้นเกิดมีอุบัติเหตุนิดหนึ่ง  ระหว่างที่พานัจกำลังทาสีอยู่นั้นเกิดถังทาสีที่ตั้งอยู่บนชั้น   วึ่งชั้นนั้นเกิดรับน้ำหนักไม่ไหว    ระหว่างที่ถังทาสีร่วงหล่นมาชลกรเห็นท่าไม่ดีวิ่งเข้าไปขวางและตนเองก็โดนถังทาสีมาเลอะเทอะหมดทั้งตัว   ทำให้หญิงสาวร่างระหงที่ยืนอยู่ตัวช้าทำอะไรมาถูก
ทางด้านแนนซี่กับเกรซรู้เข้าก็เข้ามาพยุงแต่ช้ากว่าพีระวัฒน์ไปหน่อยหนึ่ง
“ไอ้กรเป็นไรบ้าง” พีระวัฒน์ถามเพื่อนหนุ่มด้วยความเป็นห่วง
ส่วนแพรพลอยก็เดินเข้ามาสะกิดเรียกเพื่อนสาวที่ยืนตัวชาโดยมีโจ๊กและกุมารมาด้วย
“นัทเป็นอะไรไปหรือเปล่าคับ”  เรืองเดชเข้ามาถามด้วยความเป็นห่วง
“เปล่าไม่เป็นอะไรปล่อยฉันได้แล้ว”  หญิงสาวร่างระหงพูดหลังจากได้สติตั้งแต่เพื่อนสาวมาเรียก
“ไม่เป็นไรและคุณล่ะนัทเป็นไงบ้างคับ”  ชลกรถามด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
“ฉันไม่เป็นอะไรซะหน่อย”
“นั้นก็ดีแล้วล่ะคับ”
“พี่กรจะไปสนใจยัยนัททำไมพี่กรอุตส่าห์ช่วยแถมคำว่าขอบคุณอย่างไม่มีซะคำ   ทำแบบนี้นะเขาไม่เรียกว่าเนรคุณเหรอคะพี่กร”
“เธอพูดให้ดีน่ะยัยเกรซก็ใครใช้ให้เขาแสหาเรื่องไปเองล่ะและฉันเองก็ไม่ได้อ้อนวอนขอร้องให้แฟนของเธอช่วยด้วย อีกอย่างเขาหาเรื่อวเองแท้ๆ”
“นี้นังนัทแก่ว่าพี่กรแสเหรอพูดแบบนี้ได้ไงพุดแบบนี้มาตบกันเลยดีกว่ามั้ย”
“เขามาซินึกว่าฉันกลัวเธอหรือไงยัยแกลบ”
“นี้แก่หลอกด่าฉันเลยอย่าอยู่เลย”  เกรซถือโอกาสตบหญิงสาวร่างระหง   เกรซตบหญิงสาวร่างระหงแต่หลบทันไปโดนแนนซี่
“นี่นั่งเกรซแก่ตบฉันเหรอ”   ระหว่างนั้นโจ๊กเอาน้ำที่ถูพื้นไปแท้ทิ้ง
“นั่นน้ำอะไร”
“น้ำถูพื้นคับลูกพี่”
“แล้วแก่จะเอาไปไหน”
“จะเอาไปแท้ทิ้งคับ”
“ไม่ตองเอามานี้”
ระหว่างที่แนนซี่กับเกรซกำลังลุมตะบอน  พานัจได้ยิ้มแส้ร้ายกาจจึงยกถังน้ำราดใส่ทั้งสอง
“ที่นี้พวกเอทั้งสองจะเลิกหายบ้าซะทีไง   เป็นไงสบายดีมั้ย”
“นั่งนัทแก่กล้าดียังไงมาเอาน้ำสาดใส่ฉันรู้มั้ยว่าชุดของฉันมันแพงอ่ะ”
“ใช่แก่”
“ชุดของพวกเธอจะแพงหรือไม่ฉันไม่สนแต่ถ้าจะทะเลาะไปทะเลาะกันที่อื่น”
“พี่กรขาดูซินั่งนัทเอาน้ำสาดใส่แนนซี่นะคะ”  แนนซี่หันไปออดอ้อนชายหนุ่ม   ส่วนเกรซก็ไม่ยอมเหมือนกัน
“ใช่หล่อนคนเดียวที่ไงเกรซก็โดนเหมือนกันนะคะ”เกรซถือโอกาสเอาหน้าอกไปคลอเคลียกับชายหนุ่ม ทำให้หนุ่มๆถึงกับน้ำลายสอ
“ว่าแต่หล่อนใช้น้ำอะไรทำไมตัวฉันถึงได้เหม็นขนาดนี้”
“อยากรู้จริงๆเหรอ”
“เอ๋อใช่”
“ไอ้โจ๊กช่วยบอกหน่อยซิ”
“ได้เลยคับลูกพี่  น้ำเมื่อตะกี้นี้เป็นที่ผมเพิ่งล้างไม้ถูพื้นมานะคับ”
“กริ๊ด    กริ๊ด   กริ๊ด”  ทั้งสองคนกริ๊ดจนหญิงสาวร่างระหงหูชา
“นี่หล่อนแกล้งฉันเหรอคราวนี้ถือว่าแก่ได้แต่คราวหน้าฉันไม่ยอมแก่แน่นังนัท”
“แก่สุดยอดไปเลยนัท”  ฐิตาถึงกับออกปากชมเพื่อนสาว
“ให้มันได้ยังงี้ไอ้นัทยังงี้ค่อยสมเป็นแก่หน่อย” แพรพลอยกล่าว
“นัทพวกเขาจะไม่ว่าเหรอ”  มีนารัตน์กล่าวด้วยน้ำเสียงอย่างเป็นห่วง
“ไม่มีอะไรเหรอมีนาฉันดูแลตนเองได้เรามีรีบทำงานที่ค้างกันต่อเถอะ”
“เอาไอ้กรไม่ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าล่ะ”  โตมรหันมาดุเพื่อนหนุ่ม
“ไม่เป็นไรหรอกเดี่ยวแนขอจัดการงานพวกนี้ให้เสร็จเสียก่อน”
“เอ๋อตามใจมันแล้วกัน”  กฤษณะได้แต่ส่ายหัวกับความดื้อรั้นของเพื่อน
หลังจากที่พวกเขาเสร็จจากการทาสีแล้วพวกเขากะว่าจะมาทยอยช่วยกันขนที่ละอย่างและพวกเขาก็ต่างแยกย้ายกันไปทำหน้าที่กัน
ส่วนพานัจปลีกตัวออกมาจากห้องครัวแล้วก็มาเดินแตร่อยู่คนเดียวโดยมีแพรพลอยตรงเข้ามาทัก
“คิดอะไรอยู่ไอ้นัท”
“เปล่านี้”
“แก่อย่ามาโกหกฉันเพราะแก่รักษาศีสห้าอยู่ไม่ใช่เหรอ”
“เอ๋อก็ได้แก่มีอะไรจะพูดก็รีบพูดเดี่ยวไปทานข้าวอีก”
“แก้กำลังคิดถึงเรื่องพี่กรใช่มั้ย  ฉันรุ้นะว่าแก่ไม่ค่อยชอบเขาแต่ยังไงพี่เขาช่วยแก่เอาไว้แก่ก็ต้องขอบคุณเขาไม่ใช่เหรอ  ไหนแก่บอกว่าถ้าใครดีแก่ก็ดีด้วยไง  แค่คำว่าขอบคุณแค่นี้แก่จะพูดไม่ได้หเชียวเหรอ”
“ก่อนที่แก่จะมาสอนฉันฉันว่าแก่เอาเวลาไปจูจี๋กับไอ้พี่พีดีกว่ามั้ย”
“ไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่องเลยแนพูดให้แก่ฟังหวังว่าแก่จะคิดได้นะไอ้นัท”  พูดจบแพรพลอยก็เดินออกไปลับตาแล้ว    คนตัวโตเห็นหญิงสาวร่างระหงมานั่งคนเดียว  ชายหนุ่มไม่เห้นหญิงสาวอยู่ในครัวใจก็นึกเป็นห่วงก็เลยออกตามหาจนได้มาเจอที่หน้าลำธาร
“ผมขอนั่งคุยด้วยคนได้มั้ย”
“เชิญซิที่นี้เป็นที่สาธารณะและฉันก็ไม่ใช่เจ้าของด้วยถ้านายอยากนั่งก็เชิญ แต่ฉันจะไป”
“จะไปไหนนัทคุณโกรธผมเรื่องของสองคนนั้นเหรอ”
“ปล่อยฉันบอกให้ปล่อยไง”  หญิงสาวร่างระหงเดินหนียิ่งหนีคนตัวโตก็ตาม
“คุณจะหนีผมทำไมไหนเมื่อผมมีเรื่องจะคุยกับคุณ”
“มีอะไรก็พุดมาซิ”
“ผมอยากจะบอกว่าผมกับทั้งสองคนนั้นไม่ได้เป็นอะไรกัน”
“แล้วนายมาบอกฉันทำไมไม่เห็นจะเกี่ยวอะไรกับฉันตรงไหน”
“เกี่ยวซิเพราะคุณ”  ชายหนุ่มอ้ำอึ้ง
“เพราะฉันอะไร”   ชายหนุ่มไม่ทันได้พูดจบโจ๊กกับกุมารก็ได้มาเรียกหญิงสาวไปเสียก่อน
“โธ่โว้ยไอ้กรแค่นี้ก็พูดไม่ได้ พุดไปเลยว่าเขาคือคนสำคัญ  คนอื่นเขาจะคิดยังไงไม่สำคัญแค่คุณเข้าใจผมและเชื่อใจผมก็เกินพอแล้ว”
จะมั่วพูดอยุ่นานมั้ยรีบๆหน่อยซิไปทานข้าวได้เวลาทานข้าวแล้วนะคุณชายกร”
“คับไอ้เพื่อนจอมเจ้าเล่ห์”  พุดจบชายหนุ่มก็เดินตามเพื่อนจอมเจ้าเล่ห์ไปทันที
“ว่าไงพีเจอไอ้กรมั้ย”   กฤษณะถาม