Wattajak หยุดไม่ไหวใจมันรัก!

วันต่อไป
07:00
~หนิ๊งหน่อง ๆ ๆ ๆ~(มันคือเสียงอ๊อด)
 
“เห้ย! กดหาอะไรว่ะนั้น”ป๊อปปี้เดินหน้ามุ้ย เปิดรั่วประตูบ้านให้เพื่อนของเขา ที่กำลังกดกริ้งรัวๆๆๆ
ร่างสูงถอดแว่นดำแล้ว ยิ้มกะลอนให้ เหตุผลที่มาหาป๊อปปี้เพราะว่า...
‘วันนี้แหละ ฉันจะแฉเธอ ว่าเธอเล่นชู้’โทโมะ
 
 
“หิวข้าวๆ”แต่ตอนนี้เขาหิวมาก ก่อนที่จะแฉขอหาอะไรลงท้องซักหน่อย เขาเดินไปที่ในครัว แล้วมองหาอาหาร
 
 
“ไม่มีหรอกว่าจะทำอยู่”ป๊อปปี้ตอบแล้วเทน้ำใส่แก้วให้โทโมะกินรองท้อง(ถ้าเป็นไรเตอร์รองท้องไม่ไหวหรอก)
โทโมะหม้ามุ้ยไปกว่าเก่า
 
 
“ทำสิ”
 
 
“ทำไม่เป็นโว้ย ถ้าอยากกินรอแก้ว”
 
 
 
10:45
ฉันลงมาจากข้างบน แล้วตรงไปที่ในครัว ปานนี้รอแย่แล้วมั้ง  ต้องรีบทำอาหารให้พี่กินแล้ว
 
“แก้วมาแล้ว~”พูดด้วยเสียงลั่นล้าสุดๆ
 
 
“ทำอาหารเร็วๆนะ เผื่ออีกที่ด้วย”ฉันมองไปยังผู้ชายที่หันหลังไปทางซิ้งล้างจาน  
ร่างนั้นค่อยๆหันมาที่ละน้อยที่ละน้อย  ฉะ!!
 
 
 
 
“นึกว่ารอใคร รอยัย...เอ้ย...น้องแก้วนี้เอง”โทโมะพูดแล้วเหยีดปาก
มองร่างบางที่ใส่เสื้อยืดสีเทาตัวใหญ่บางๆ กางเกงบล็อกเซอร์ ผมยุ่งๆ
 
 
“มองไรห้ะ! เดี่ยวต่อยเลย”แก้วชูหมัดขึ้นให้ ร่างสูงตกใจรีบเอามือปิดหน้าทันที
แผลโทโมะจิงๆยังไม่หายหรอก แต่เพราะให้รองพื้นบีๆของเดอะบาร์มเลยปกปิดรอยแผลได้ดีสุดๆ
(แล้วจะโฆษณาให้ทำไมว่ะ)
 
 
“พอแล้ว พี่หิว”ป๊อปปี้จับหมัดของแก้วลงแล้วหมุนตัวแก้วไปที่ตู้เย็น
 
 
“เอาตัวอะไรที่ยื่นอยู่ตรงนั้นออกไปด้วย!”คำว่า  ตัวอะไร  ทำให้โทโมะหน้าบู้ด
‘เหมื่อนเราไม่ใช่คนเลยแหะ’โทโมะ
 
พอทำอาหารเสร็จ แก้วก็วางอาหารให้ป๊อปปี้ โทโมะ แล้วก็ตัวเองที่โต๊ะอาหาร
แล้วเรียกพวกข้างนอกมากิน พอมาถึงก็นั้นก็นั่ง โทโมะมองหน้าตาอาหารแล้ว
งงเป็นเป็ดตาแตก
 
 
“ข้าวผัดอะไรเนี่ย หมูอยู่ไหน? ไข่ด้วย? ไม่มีเนื้อสัตว์เลย  ใส่เต้าหู้ทำไม?”โทโมะถามกับคนทำอาหารเป็นชุด
ทำให้แก้วหน้าเอี่ยนแล้วตอบด้วยเสียงปกติ
 
 
“หมูไม่มี ไข่ไม่มี เนื้อสัตว์ไม่มีสักอย่าง ใส่เต้าหู้แทนเนื้อสัตว์ ฉันกินเจ!”แก้วพูดแล้วตักข้าวใส่ปาก
 
 
“ได้ไง! เธอกินคนเดี่ยวไปสิ ฉันกับไอ้ป๊อปจะกินเนื้อ”
 
 
“กูกินเจว่ะ”มีเสียงเพล้งที่ใบหน้าโทโมะ โทโมะลูบหน้าตัวเองอย่างอายๆ
 
 
“ไม่กินแหละไม่อร่อยแหง!”โทโมะพูดกระแทรกหน้าแก้ว
 
 
“กินไปเลย เปลืองของ”แก้วพายายามสงบอารมณ์  มีเรื่องไม่ได้ เดี่ยวพี่เธอด่า
 
 
“มันไม่อร่อย”
 
 
“รู้ได้ไง”แก้วเริ่มเดื่อดน้อยๆ
 
 
“ดูจากหน้าตาของเธอแล้ว....”โทโมะยังพูดไม่จบ แก้วก็เอามือกระแทรกโต๊ะ แล้วหยิบช้อนตัวเอง
ตักข้าวผัดใส่ปากโทโมะ อย่างหมั้นไส้
 
 
“หุบจากซะ!”แก้วเลยหยิบช้อนโทโมะที่ยังไม่ได้กินมาตักข้าวตัวเองเข้าปาก(แลกช้อนกันด้วย ฮิ้ววว)
หลังจากบทสนทนาบนโต๊ะอาหารอันเล่าร้อน(ตรงไหน)จบลงอย่างดี โทโมะ ป๊อปปี้ แก้ว
ก็มานั่งเล่นกันที่โซฟา จริงๆแล้วเป็นป๊อปปี้กับโทโมะ ที่เล่นเกมส์เพย์กัน โทโมะเหลือบมองแก้วบ่อยครั้ง
ไม่ใช่อะไรนะ หาจังหวะให้แก้วไปจากตรงนี้เร็วๆจะได้รีบแฉเร็วๆ แก้วยังไม่ขึ้นห้อง
โทโมะเลยชวนป๊อปขึ้นตามภาษาลูกผู้ชาย
 
 
“เห้ยไอ้ป๊อบ”เสียงร่างสูงพูดเรียกป๊อปปี้ ทั้งที่ตายังจ้องอยู่หน้าจอทีวี
 
 
“ฮืม ?”ป๊อปปี้ขานตอบอยู่ในลำคอ ตายังมองที่หน้าจอทีวีเหมื่อนกัน
 
 
“กูไปเจอคนที่ใช่มาว่ะ โครตน่ารักเลย”
 
 
“แล้วไงว่ะ”ป๊อปปี้ไม่สนใจที่โทโมะพูดแล้วเล่นเกมส์ต่อ
 
 
“น่ารักมาก กูเห็นแล้วใจละลาย มึงเห็นแล้วมึงจะรัก”โทโมะยั่วโมโหแก้ว
เพราะคิดว่าแก้วเป็นแฟนป๊อปอยู่เลยแนะนำคนอื่นให้เพื่อนตัวเอง
 
 
“กูไม่เอาหรอก กูมีคนที่ใช่แล้ว”ป๊อปปี้ยิ้มกริม แล้วนึกถึงหน้าพิมในอุดมความคิด
 
 
“แต่พิมน่ารักกว่าคนที่ใช่ของมึงเยอะ”คำว่าพิม ที่เปล่งออกมาจากปากโทโมะ 
ทำให้แก้วที่นั่งอ่านหนังสือนิยายหันมองและป๊อปปี้ที่เล่นเกมส์อย่างเมามันส์ก็หันมองเช่นเดียวกัน
 
 
“เดี๋ยวนะ พิมหรอ”ป๊อปปี้ถามโทโมะที่ยังเล่นเกมส์อย่างมัวมันส์กับการได้โอกาศตอนป๊อปปี้เผลอไม่เล่นเกมส์ 
 
 
“พิมสวยๆ น่ารักๆ หวานๆ เด็ดๆ ผิวอมชมพู หน้าใสตากลมโต ปากบางๆ”โทโมะสต็อบเกมส์แล้วสาระยายรูปร่าง
สรีระของพิมคนที่เธอรัก  แก้วคิดว่าต้องเป็นเพื่อนเธอแน่ๆ เพราะพิมเคยบอกกับแก้วว่านอกจากพี่ชายเธอแล้ว
ยังมีตัวละครที่ยังคอยจีบพิมอยู่
 
 
“พิมน่ะ...”เสียงเล็กห้าวๆ ออกมาจากปากแก้วยังไม่ทันหมด
 
 
“แก้วขึ้นห้องไปอาบน้ำไป”ป๊อปปี้ไล่แก้วให้ขึ้นไป ป๊อปปี้คิดว่าใช่แน่ๆ พิมที่โทโมะพูดถึงคือคนที่เขาชอบแน่ๆ
เขาไม่อยากให้โทโมะรู้ กลัวเสียเพื่อน...แก้วมองหน้าพี่ชายก็รู้ว่าเจ็บปวด ทำให้แก้วต้องรีบขึ้นไป
พี่ชายบอกอะไรก็ต้องทำ
 
 
 
Tomo  talk
อ้าวเห้ย! ยัยแก้วตัวแสบขึ้นไปแล้วหรอ ดีหล่ะเดี่ยวจะแฉให้หมดเลย แต่เมื่อกี้เหมื่อนยัยนั้นจะพูดถึงพิมเลย 
แต่ชั่งมันเหอะ ผมจะแฉให้ได้
 
 
“ยัยแก้วของแก....”ยังไม่ทันที่ผมจะพูดเสร็จ เสียงดูขุ่นๆของป๊อปเพื่อนรักดังแทรกขึ้นมา
 
 
“แกชอบพิมหรอ”แววตาของป๊อปปี้ดูจริงจังมาก ทำให้ผมแอบสงสัยหลายๆอย่าง
 
 
“แกพูดอย่างงี้แกรู้จักหรอว่ะ”ผมถามป๊อปปี้ ที่จดจอฟังคำตอบผมมาก
 
 
“กูถามว่ามึงชอบพิมหรอ”เสียงขุ่นขึ้นของป๊อปปี้ ทำใหหผมจ้องไปที่แววตาสีดำเหลือบน้ำตาลนั้น
ผมอ่านอะไรไม่ออกเลย มันเป็นคนเก็บแววตาและกิริยาเก่ง แต่ถ้าดูจากน้ำเสียงแล้วเหมื่อนจะโกรธอยู่
แต่แววตานั้นมันไม่ใช่
 
 
“ใช่กูชอบคนชื่อพิม”เมื่อผมพูดเสร็จมันก้มหน้าลงไป นี้ถ้ามันเป็นผู้หญิงนะผมคิดว่ามันงอนผมอยู่
แต่มันเป็นผู้ชาย - - ซึ่งผมมั่นใจร้อยเปอร์เซ็นว่ามันไม่ใช่เกย์
 
 
“กูง่วน มึงออกไปปิดบ้านให้กูด้วย”อยู่ๆมันก็ทิ้งเกมส์แล้วเดินขึ้นไปบนชั้นบน แล้วทิ้งคำสุดท้ายไว้
ผมมองตามหลังอย่าง งงๆ ว่ากริยาอย่างนั้นมันคืออะไร ??



โอ้เย้! เอาไปอ่านก่อน ไรเตอร์ต้องไปเรียนพิเศษ 
เดี่ยวบ่นกันอีกแน่เลย 
'ไม่มีฉากป๊ากับม๊าสักที'
ใจเย็นวัยรุ่นไทย เดี่ยวสะสางตรงนี้ให้คลายก่อน ผูกปมแน่นจัด
 
ขอบใจวัยรุ่นไทยทุกคนที่เม้นกันให้ กลัวไรเตอร์งอลหล่ะเซ่
ถ้าแบบว่างงตรงไหนถามไรเตอร์มาเลยนะได้ที่
tw:@calamallnomsod
fb:surajee  chalemprajong
รักทุกคนจุ๊ฟ
 
เฉลย ??
ถาม:ไม่เอาป๊อปพิม เอาป๊อปฟาง
ตอบ:จ้าๆ ฟางออกแน่นอน
ถาม:เขื่อนเลิกกับแก้วเพราะอะไร
ตอบ:กลับไปดูตัวละคร ตอนที่ 1 นะจ้ะ
ถาม:เฟย์เกี่ยวอะไร
ตอบ:เดี่ยวได้รู้จ้า
 
ถ้าไม่เม้นโหวตกันนะ จะดองยาวเลย
ดองยาวๆๆๆๆๆๆเลย
ต้องเม้นๆๆๆๆๆ
ต้องโหวตๆๆๆๆๆ
11:14   <3   18:10:2555