Wattajak หยุดไม่ไหวใจมันรัก!

ตึก ๆ ๆ

เสียงร้องเท้ากระแทรกพื้นดังสะนั่นไปทั่วบริเวณ เสียงมันดังเรื่อยๆและไม่หยุดอยู่กับที่

เจ้าของเสียงหยุดวิ่งแล้ว หอบด้วยความเหนื่อย ทั้งกายและใจ!

 

 

“อยู่ที่ไหนกันนะ”แก้วเอ่ยเสียงเบาๆ พูดกับตัวเองด้วยเสียงที่เหนื่อย ที่เธอกำลังตามหาอะไรสักอย่าง...

นั้นคือ คนรักของเธอนั้นเอง ใช่! คนรักเธอหาย หายไปไหน?

 

 

“ฉันอยู่ทางนี้”เสียงดังจากซอกหนึ่ง เธอได้ยินก็หันไปมองอย่างเร็ว ใช่นั้นใช่เสียงคนรักเธอแน่ๆ เธอคิดอยู่ในใจ

 ร่างกายเธอไปได้ทำแต่มอง แต่ตอนนี้ขาของเธอกำลังก้าวเท้าเดินไปหาต้นตอของเสียง

เธอเจอแล้วผู้ชายที่เธอตามหา

 

 

“คิดถึง...ฉันคิดถึงนายเหลือเกิน”มือบางนิ่มของแก้วลูบไล้บนใบหน้าสุดที่รักของเธอ นั้นคือเขื่อนนั้นเอง

ด้วยความที่เธอคิดถึงมาก เธอจึงโอบอุ้มใบหน้าที่ใสสะอาดไว้ หน้าตาเขายังนิ่งเหมื่อนเดิม แก้วจ้องมองไปยัง

ดวงตาคนข้างหน้า ดวงตาไร้ความคิดอะไร ไม่มีแม้แต่ความรู้สึกใดๆ

 

 

“เราไม่เหมาะสมกัน”เขื่อนพูดทั้งที่แววตาและหน้ายังนิ่งอยู่  แก้วผงะมือออกจากใบหน้าเขื่อน  คำนี้อีกแล้วหรอ เธอไม่ชอบคำนี้เป็นที่สุด

 

 

“ฉันรักนายเขื่อน อย่าไปไหนนะ”แก้วกอดเขื่อนเหมื่อนไม่อยากให้เขา จากไปไหน หนีไปไหน จากเธออีกแล้ว

 

 

“ลาก่อน”อยู่ๆจากที่เธอกอดเขื่อนกับเป็นกอดอากาศซะงั้น เธอมองร่างเขื่อนที่ห่างจากเธอเกือบ2เมตร 

แก้วเดินไปหาเขื่อนแต่กลายเป็นว่าเหมื่อนเดินอยู่ที่เดิม แต่เธอยังไม่ยอมแพ้

เธอก้าวเท้าเร็วขึ้นจนกลายเป็นวิ่งไปซะแล้ว แต่ทำไม เหมื่อนเธอยังอยู่ที่เดิม วิ่งอยู่ที่เดิม

 

 

“เขื่อน อย่าไปนะ”แก้วยื่นมือออกไปหวังว่าจะได้จับเขื่อนได้แต่ไม่เลย เธอยังอยู่ที่เดิม

อยู่ๆก็มีผู้หญิงคนนึงเดินมาข้างๆเขื่อนแล้วจูงมือกันออกไปด้วยรอยยิ้ม และแล้วก็ห่าง ห่างไปเรื่อยๆ

 

 

 

“เขื่อนไม่นะ”แก้วเด้งจากเตียงนอนขนาดใหญ่ ด้วยท่าทางที่เหนื่อยหอบ นี้เป็นอีกครั้งที่เธอฝันร้ายที่สุดในชีวิต 

อยู่ๆน้ำตาก็เอ่อล้นออกมา ร่างบางนอนลงเหมื่อนเดิมและให้น้ำตาแห่งความเจ็บปวดไหลออกมาอย่างไม่มีที่สิ้นสุด

 

 

 

 

14:30

Tomo talk

นั้นมันไอ้ป๊อปนี้หว่า ?  ถือดอกกุหลาบช่อใหญ่มาด้วยให้ใครว่ะ หรือว่าจะเป็นแฟนสุดที่รักที่เล่นชู้นั้น

“เห้ย! เอาไปให้ใครว่ะ”ผมเดินเข้าไปทักทายไอ้ป๊อปแล้วมองช่อดอกกุหลาบสีขาว

ยัยแก้วอะไรนั้นชอบดอกไม้เหมื่อนพิมเลย

 

 

“เอาไปให้คนพิเศษไปก่อนนะเว้ยเดี่ยวสาย”ป๊อปปี้ส่งมือบายๆผมแล้วรีบวิ่งไปอย่างเร็ว มันจะรีบไปไหนว่ะ

อ๋อสงสัยไปหาแฟนทอมของมันแง่ๆ  ผมหล่ะสงสารมันจริงๆ ยังไม่รู้ตัวหรอว่าโดนสวมเขา

 

 

 

บ้านพิม

“อ้าวพี่ป๊อป แก้วไม่มาหรอ”เมื่อหญิงสาวเปิดประตูบ้านให้ชายหนุ่มก็ถามถึงน้องสาวของชายหนุ่มทันที

 

 

“มันยังไม่ตื่นเลยมั้ง ?”ป๊อปปี้พูดด้วยเสียงอบอุ่น

 

 

“แล้วมานี้ มีธุระอะไรกับพิมหรอคะ ?”พิมถามป๊อปปี้อย่าง งงๆ ว่าชายหนุ่มจะมาหาเธอทำไม

 

 

“พี่ให้”ป๊อปปี้หยิบช่อกุหลาบสีขาวที่ซ่อนอยู่ข้างหลัง มาส่งให้พิม พิมยิ้มเขินอย่างน่ารัก ก็เธอลืมไปว่าป๊อปปี้กำลังจีบเธออยู่

 

 

“ขอบคุณค่ะ ^//^”พิมรับช่อดอกไม้ช่อใหญ่แล้วกล่าวขอบคุณ

 

 

“^++++++^”ป๊อปปี้ไม่ตอบเพียงแต่ยิ้มเฉยๆ

 

 

“เข้ามาในบ้านพิมไหม”พิมถามป๊อปปี้หลังจากที่เงียบอยู่นาน เพราะความเขินด้วยหล่ะมั้ง

 

 

“ไม่ดีกว่า พี่กลับหล่ะ”ป๊อปปี้โบกมือลาพิมแล้วขับรถออกไป

 

 

“ทำไมพี่แกน่ารักอย่างงี้เนี่ย >\\<”พิมกุมแก้มตัวเองแล้วบิดไปมา

 

 

 

 

 

 

 

“หมูย่าง 10 ไม้ค่ะ/ครับ”เสียงผู้หญิงและผู้ชายและผู้หญิงสั่งหมูย่างพร้อมกัน  ทั้งสองหันมองหน้ากัน

 

 

“เธอ? แฟนป๊อปนิ”โทโมะเอ๋ยทักก่อน

 

 

“แฟนป๊อปหรอ ?”แก้วงงเป็นไก่ตาแตก ป๊อปปี้นั้นมันพี่ชายเธอนะไม่ใช่แฟน

 

 

“ใช่ เธอไง”

 

 

“ไม่ใช่ค่ะ ฉันไม่ใช่...”ยังไม่ทันที่ร่างบางพูดจบร่างสูงก็แทรกมาก่อน

 

 

“อ๋อลืมไป เธอคบหลายคนจัด”โทโมะมองแก้วตั้งแต่หัวจรดเท้าแล้วแสยะยิ้ม

 

 

“คุณกล้ามาพูดกับฉันอย่างงี้ได้ไง แล้วกรุณาหยุดมองฉันด้วยสายตาอย่างงั้น”แก้วเริ่มโมโหไม่ใช่เพราะเขาหาว่า

เธอคบหลายคนหรอก แต่เขากลับมองเธอด้วยสายตาดูถูกอย่างงั้น

 

 

“โฮะ! ไอ้ป๊อปนี้ช่างโง่แท้ หลงไปได้ไงผู้หญิงอย่างงี้”โทโมะยังไม่หยุดพูดว่าแก้วเสียๆหายๆ

แก้วโกรธเลือดขึ้นหน้าพายายามกำหมัดไว้

 

 

“คุณพูดดูถูกฉันอีกแล้วนะ หยุดสักที”แก้วพายายามสงบอารมณ์ที่กำลังปรี๊ด

 

 

“เธอน่ะ เอาจริงๆก็ ถ้าไม่ได้ขาวฉันว่าเธอคงไม่มีใครเลย”

 

 

“หยุดพูดเดี่ยวนี้นะ”

 

 

“อ๋อๆ ใช่ ยั่วหล่ะสิ ทั้งไอ้ป๊อป แล้วไอ้ผู้ชายนั้นถึงหลงเธอ”

 

 

“กรี๊ดด ฉันบอกให้หยุดไงเว้ย”ร่างบางกรี๊ดร้องอย่างทนไม่ไหว มือสวยของแก้วถูกกำเป็นหมัด

แล้วถูกปล่อยไปยังคนตรงหน้า โทโมะล้มลงไปด้วยแรงที่มหาศาลจากหมัดของแก้ว

ใบหน้าหล่อ เปื้อนด้วยเลื่อดที่ไหลพลูทั้งมุมปาก จมูก และริมตา ทั้งช้ำทั้งเจ็บ

แก้วหยิบแบงค์ร้อยแล้วยื่นให้คนขายหมูปิ้งแล้วดึงถุงหมูเดินไปอย่างหมดอารมณ์

 

 

“โอ้ย! ยัยบ้า ฝากไว้ก่อนเถอะ คราวหน้าจะ...”ร่างสูงพยุงตัวเองลุกขึ้นแล้วตะโกนด่าแก้ว

แล้วกำลังจะคาดโทษแต่ยังไม่ทันที่ตนจะพูดเสร็จก็....

 

 

“หมั๊นไส้!”ร่างบางเดินหน้ามุ้ยมาที่ร่างสูงแล้วหยัดหมูปิ้งเข้าไปในปากร่างสูง แล้วเดินหนีไป....

 

 

---

 

 อั๊นน่ะ กำลังจะด่าไรเตอร์เลยใช่ม๊า ? 

 "เขียนบทที่ไม่สำคัญออกมา ขี้เกียจอ่าน"

"โอ้ย! ไรเตอร์ โยงให้ป๊ากับม๊ารักๆกับสิ สะโป๊กดากส์กันซะที"

"เขียนให้ป๊าลากม๊าเข้าห้องเลยจะได้อยู่กินกันแล้วรักกัน"

ประมาณนี้ใช่ม้ะ ?

เฮยยย ไม่ได้เดี่ยวไม่เป็นตามพล็อกเรื่อง  ถ้าไม่ตอนหน้าก็ตอนต่อไปจะ เขียนบทป๊าม๊าเต็มๆ(กว่านี้) - -

ตอนนี้ยังคิดไม่ออก ถ้าเม้นให้ก็คิดออกเลย 5555 

ตอนที่แล้วน้อยใจมาก 2เม้น!!

ขอ 4เม้นขึ้นแล้วกันนะ จะได้อยู่นานๆ ไม่งั้นจะดองป๊าม๊าไว้จริงๆด้วย

โอเคๆไรเตอร์ไม่พูดมากแหละฝากด้วยถ้า

ไม่เม้นน๊า  ฉันน่ะ! ....ฉันน่ะ!  ฉันน่ะ

จะน้อยใจ TT^TT

 

9:25 <3 16:10:2555