LOVE ME OR not รักหรือไม่....เดี๋ยวได้รู้กัน

 
 
TOMO 
ย้อนกลับไป 7 ปี ที่แล้ว
 
แก้ว : พี่ธาม นั่นใครอ่ะ ? (แก้ว เด็กหญิงวัย 13 เอ่ยถามพี่ชายที่ลาก ผญ. เค้าบ้าน)
 
ธาม : ไม่ต้องยุ่งเลยนะ ไปไหนก็ไปเลย เอ่อ แก้ว ห้ามเล่าเรื่องนี้ให้พ่อ และ แม่ ฟัง เข้าใจไหม?
 
แก้ว : เอ่อ ค่ะๆ งั้น แก้วออกไปหาเฟย์ฟางก่อนนะ
 
ธาม : เออๆ ล๊อกประตูด้วย 
 
(ธาม เพื่อนสมัยเรียนของผม เมื่อก่อนเราสนิทกันมาก แต่มันก็ทำเรื่องเลวบัดซบ
ด้วยการวางยาน้องผม แล้วจับไปมีอะไรด้วย พอถึงเวลาก็ทิ้งอย่างไม่ใยดี ทั้งๆที่มันก็รู้ว่าน้องผมท้อง
มันไล่ให้ไปแท้ง  )
 
โทโมะ : ไอธาม มึงมาเคลียร์กับกูเดี๋ยวนี้ มังเอาน้องกูไปไม่พอ
มึงยังทิ้งน้องกู ให้น้องกูไปแท้ง จนน้องกูฆ่าตัวตาย
 
ธาม : น้องมึง ฆ่าตัวเอง กูไม่ได้ฆ่า 
 
โทโมะ : ถ้าไม่ใช่เพราะมึง น้องกูคงไม่เป็นแบบนี้ ไอเลว
 
ธาม : แล้วมึงจะมายืนด่ากูให้ได้อะไร มึงก็ไปทำศพน้องมึงสิ
 
โทโมะ : คอยดูนะเว่ยไอธาม สักวัน กูจะทำให้น้องมึงเจ็บ แบบที่ยชน้องกูเจ็บ
 
ธาม : ไอโมะ อย่าทำอะไรแก้ว มันไม่ได้รู้เรื่อง มีอะไรก็เคลียร์กับกู
 
โทโมะ : แล้วน้องกูล่ะ ? รู้เรื่องแล้วรึไง จำไว้ มึงจะต้องเสียใจแบบที่กูเสียใจ
 
ธาม : ถ้ามึงคิดงั้น กูก็ฝากแก้วด้วยละกัน เพราะกูคงอยู่ได้อีกไม่นาน
 
ผ่านไปไม่ถึง 3 เดือน ไอธามก็ตายด้วยโรคมะเร็ง ผมจะเสียใจ หรือสะใจดี
แต่ผมกลับเสียดายมากกว่าที่มันรีบตายโดยไม่ได้รับรู้ถึงความเจ็บปวด ผมจึงต้องเปลี่ยนคน
แก้ว.......เธอนั่นแหละ  ถ้าเธอเป็นอะไรไป ไอธามมันคงจะเจ็บมาก แม้วันนี้มันมองเธอได้ในนรกเท่านั้น
 
 
 
 
poppy
 
ย้อนไป 5 ปีที่แล่ว
 
ป๊อป : เอ้ยยยยย ไอจงเบ มาได้ไงวะ? (ผมเอ่ยถามเพื่อนรักที่สุด ที่บินมาจากเกาหลี)
 
จงเบ : ฉันมาขอน้องฟางเป็นแฟนเว่ยยยย ^O^
 
ป๊อป : ฟาง ฟางไหนวะ?
 
จงเบ : เออ เอาน่า เดี๋ยวฉันไปหาน้องเค้าก่อนนะ 
 
หลังจากนั้นไม่กี่วัน ข่าวเรื่องที่ฟางคบกับจงเบก็แพร่ออกไปอย่างรวดเร็ว
จงเบก็อาศัยบ้านผมในการอยู่ที่เมืองไทย ผมว่า....มันคงตกหลุมรักยัยน้องฟางเข้าเต็มๆ
มันถึงไม่ยอมกลับเกาหลีไปสักที!!
 
แล้วจนวันนึง
 
ป๊อป  : เอ้ยยยย เบ แกเป็นไร  
(จงเบในสภาพที่เมายัยเยินเดินมากอดผม แล้วเอาแต่ละเมอพูดชื่อฟาง ฟาง ฟาง)
 
จงเบ : ฮึก ฮึ ฟาง ไม่รักกูแล่วว่ะ ฟาง ฟาง อึก ฟาง 
 
ป๊อป : เห้ยยย ไอเบ ใจเย็นๆ เกิดอะไรขึ้นวะ
 
จงเบเล่าให้ผมฟังทุกเรื่อง มาเธอมาบอกเลิกไปเป็นแฟนกับคนอื่น 
แถม มันจะบินกลับเกาหลีให้ได้
 
จงเบ : ฉันเกลียดเธอแล้ว ฮึกๆ ทั้งๆที่กูรักน้องเค้าทุกอย่าง ไมวะ? 
 
ป๊อป :  ไอเบ เรื่องยัยนั่นเดี๋ยวฉันจัดการให้เอง แกใจเย็ยเว่ยยย 
 
จงเบ : แต่ว่า ฉันรักเค้าจริงๆนะ ฮือออออ ไอป๊อป ฉันอยากตายว่ะ
 
ป๊อป : อย่านะเว่ยยย ฉันล้างแค้นให้แกเอง
 
ฟุบบบบบบ จงเบเมาจนสลบไป หลังจากนั้น ผมกับเบก็ไม่ได้ติดต่อกันอีกแล้ว ทางบ้านที่เกาหลีเล่ามา
ไอเบ ไม่ยอมกิน ไม่ยอมนอน ไม่เรียน ไม่ทำอะไรเลย 
วันๆก็เอาแต่ร้องไห้ เพ้อถึงแต่ฟาง ฟาง ฟาง จนแม่ของจงเบบอกว่า มันเป็นโรคซึมเศร้า 
 
 
 
 
KOEN
 
ย้อนกลับไป 3 ปีที่แล้ว
 
ผม เฟย์ และ เคนตะ เป็นเพื่อนสนิทกับมาก โดยที่ไม่มีใครรู้หรอกว่าผมแอบชอบเพื่อนสนิทตัวเอง
แต่แล้ววันนึง 
 
เคนตะ : ไอเขื่อน ฉันมีอะไรจะสารภาพ  >///<
 
เขื่อน : ไอเคน มึงชอบกูหรอ
 
เคนตะ : -0-บ้า......... ฉันชอบเฟย์ว่ะ
 
เขื่อน : เออ ชอบเฟย์ ......o.O!! แกชอบเฟย์?
 
เคนตะ : เออๆ ฉันจะจีบเฟย์ดีป่ะวะ?
 
เขื่อน :...........อืมๆ
 
หลังจากนั้นไม่กี่วัน ยัยเฟย์ก็ยอมตกลงเป็นแฟนเคนตะ 
หลังจากนั้นทั้งสองคนก็สวีทกันเรื่อยๆ ๆ ๆ ๆ 
จนผมต้องถอยออกมา เพราะ สองคนนั้นเห็นผมเป็นส่วนเกิน
ผมจึงมาอยู่กับไอโมะ และ ไอป๊อป
 
เคนตะ : ไอเขื่อน เราเลิกเป็นเพื่อนกันเหอะ
 
เขื่อน : ทำไมวะ ?
 
เคนตะ : ฉันไม่ชอบลำบากในการให้แกมาคอนติดตามเราสองคน
(เคนตะว่าพลางโอบเอวเฟย์ไว้ เธอพยักหน้าเห็นด้วย)
 
เขื่อน : เออๆ งั้นต่อไปนี้กูไม่ไปกับมึงก็ได้ โชคดีเว่ยย 
 
หลังจากวันนั้น จนถึงวันนี้ ความหวานของทั้งคู่ก็ได้ลดเลย เฟย์กับเคนยังคงรักกันเหมือนเดิม มีแต่ผมสินะ ......
ที่จมอยู่กับอดีตอันปวดร้าว ผมเกลียดมัน เกลียดไปเคน !! ทำไมเธอต้องรักมันด้วยนะเฟย์