Baby Baby แก่กว่าแล้วไง!
9.3
KhunPooH
แชร์นิยายฟิคชั่น
1)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ10 years ago
‘อุแว๊ อุแว๊~’
‘ลูกข้าคลอดแล้ว! คลอดแล้วโว๊ย!!!’
‘เฮ้ย ยินดีด้วยนะเว้ย!’
‘ยินดีด้วยนะคะ’
เสียงจ้อกแจ้กจอแจเกิดขึ้นหน้าห้องคลอด เมื่อหญิงสาวในห้องนั้นได้ให้กำเนิดบุตรสาวหน้าตาน่ารักน่าชังออกมา ผู้เป็นสามีของหญิงผู้นั้นออกอาการดีใจเสียจนโอเวอร์...ก็อย่างว่าล่ะ..ลูกสาวทั้งคน ถึงจะไม่ใช่ลูกคนแรกก็เถอะ!
ฝ่ายเพื่อนสนิทมาตั้งแต่สมัยเรียนชั้นอุดมศึกษาก็พลอยยิ้มยินดีไปด้วย จะมีเพียงเด็ก(เริ่มเข้าวัย)หนุ่มอายุ 12 ปี ที่ใส่หูฟังครอบหูอยู่เท่านั้นที่ทำหน้าบึ้งตึงหงุดหงิด
..ก็พ่อแม่เขาน่ะสิ! จะตื่นเต้นอะไรหนักหนา? ก็แค่เพื่อนสนิทคลอดลูกคนแรกก็เท่านั้น เหตุการณ์เดียวกับเมื่อห้าปีก่อนตอนครอบครัวนี้ได้ลูกคนแรกไม่มีผิดเพี้ยน! เขายังจำมันได้ดี!
‘แม่ครับ คุณน้าเขาคลอดแล้ว เราจะกลับกันได้รึยัง โทโมะอยากกลับบ้าน โทโมะเกลียดโรงพยาบาล เหม็นกลิ่นยา!’
เสียงที่เริ่มแตกหนุ่มถูกเอ่ยออกมาจากปากเรียวบางอย่างหงุดหงิด
‘เอ๊ะลูกนี่! แม่ยังไม่ได้เห็นหน้าน้องเลย ไม่รู้จะน่ารักน่าหยิกขนาดไหน ฮุฮุ’
‘จะน่ารักอะไร? ก็แค่เด็กแรกเกิดตัวแดงๆ ตาบวมๆ ชอบร้องแหกปาก น่าเบื่อจะตาย!’
‘เออ! จำคำพูดลูกไว้นะคุณ..’ หันไปพูดกับสามีแทนที่จะมานั่งเถียงกับลูกชายหน้าหวานสุดหล่อจอมเรื่องมาก ‘คอยดูนะถ้าไอ้เจ้าโทโมะมันบอกว่าน้องน่ารักเมื่อไหร่จะขำให้ฟันหลุดเลย’
ยืนฟาดฟันประชันฝีปากกับลูกชายได้สักพัก คุณพยาบาลก็มาเรียกให้พวกเธอไปเยี่ยมทารกน้อยที่ห้องเด็กอ่อนหลังจากที่ได้เช็ดเนื้อเช็ดตัวให้หนูน้อยแล้ว
‘หนูน้อยชื่อว่าอะไรคะคุณศักดิ์ ตั้งไว้หรือยัง?’
‘มลเค้าจะให้ชื่อแก้วน่ะ จะได้คล้องกับพี่สาว...กิ่ง..แก้ว..’
‘เพราะจังเลยนะคะ...’
เมื่อถึงหน้าห้องเด็กอ่อน พยาบาลสาวก็รูดม่านเปิดห้องให้ดูทารกน้อยที่นอนหลับปุ๋ยไม่รู้เรื่องอยู่ในเตียงเด็กอ่อน ผิวบางสีชมพูน่าทนุถนอม แก้มเป็นพวง ปากแดง ดูแล้วคาดคะเนได้ไม่ยากเลยว่าถ้าหากโตขึ้นแล้วจะสวยน่ารักขนาดไหน.. เพราะขนาดเด็กหนุ่มที่โวยวายอยู่เมื่อครู่นี้ยังเกาะกระจกดูทารกน้อยตาค้าง มุมปากยกยิ้มขึ้นเล็กๆ และเผลอครางออกมาเบาๆ ... ‘น่ารัก...’
แต่ก็คงจะเผลอตัวนานไปเสียหน่อยเมื่อผู้เป็นแม่สังเกตเห็นอาการเจ้าลูกชายตัวดีเข้า!
‘ไหนบอกเด็กทารกไม่น่ารักไง..ฮึ? ฮะๆๆ...โอ๊ย!!!’
ผู้เป็นแม่เอ่ยแซวและเริ่มขำในสีหน้าเอ๋อๆ ของลูกชาย แต่ขำไม่ทันไรก็มีเหตุการณ์ไม่คาดฝันเกิดขึ้น! เตียงผู้ป่วยว่างๆ ที่บุรุษพยาบาลเข็นมาเกิดหลุดมือมาทางที่พวกเธอยืนอยู่ คุณสามีเป็นห่วงกลัวว่าภรรยาจะได้รับอันตรายจึงผลักเธอเต็มแรงให้พ้นแนวเหวี่ยงของเตียง..แต่งคงแรงไปหน่อย..เพราะใบหน้าสวยๆ ของเธอได้ไปปะทะกับกระจกห้องเด็กอ่อนอย่างแรงจนเลือดไหลกลบปาก..แต่ที่น่าตกใจกว่าเลือดคือสิ่งที่ไหลออกมาพร้อมเลือด...
‘ฟ..ฟันฉันหัก!’
สุดท้ายแล้วคุณแม่ก็ต้องไปทำฟันปลอม 1 ซี่ เพราะปากอันศักดิ์สิทธิ์ของตัวเอง...
... ‘คอยดูนะถ้าไอ้เจ้าโทโมะมันบอกว่าน้องน่ารักเมื่อไหร่จะขำให้ฟันหลุดเลย’...
Today
จากเด็กทารกเมื่อ 10 ปีที่แล้ว บัดนี้เด็กน้อยโตขึ้นเป็นเด็กหญิงหน้าตาสะสวยน่ารัก ไม่ว่าใครพบเห็นก็จะต้องมองจนเหลียวหลังแทบทุกราย แม้ว่าเธอจะอยู่แค่ ป.4 ก็ตาม
ส่วนเด็กหนุ่มวัย 12 หรือนักเรียนเกรด 7 (ม.1) เมื่อ 10 ปีที่แล้วก็ได้โตเป็นชายหนุ่มรูปหล่อ นักศึกษาปี 4 คณะนิเทศศาสตร์ ของมหา’ลัยชื่อดัง ทั้งยังรับจ๊อบพิเศษเป็นติวเตอร์ส่วนตัวให้สาวน้อยประถม 4 ลูกเพื่อนแม่ที่อยู่บ้านข้างๆ กันมาตั้งแต่เด็กๆ
..จ๊อบเนี้ยไม่ได้ค่าตอบแทนหรอกนะ...แต่ได้ใจ(?) หุหุ..
“พี่โทโมโม๊ะ!!~”
“คร้าบๆ ว่าไงน้องแก้วจายยยยยุ้ย~”
“แก้วใจทำการบ้านวิชาศิลปะไม่ได้อ่ะพี่โทโมโม๊ะ”
เสียงหวานใสปราศจากการปรุงแต่ง(ด้วยจริต)เอ่ยอย่างออดอ้อนพร้อมเอาใบหน้าเนียนใส แก้มพองๆ อมชมพูแบบbaby faceไปถูไถกับไหล่กว้างของพี่ชายที่นั่งอยู่
“แก้วใจยุ้ย?...โทโมโม๊ะ!? หึ”
“อะไรพี่เคนจุ๊ย! โทโมโม๊ะมันเป็นชื่อพิเศษที่น้องแก้วใจยุ้ยเรียกได้คนเดียวนะ! ฮ่าๆๆๆ”
“อยู่กับน้องแก้วมากๆ แกชักจะทำตัวเด็กลงๆ นะเนี่ย ฮ่าๆๆ ..อ้อ..อีกอย่างฉันชื่อเคนจิ ไม่ใช่เคนจุ๊ย! Get!?”
“เออๆ ไอ้พี่บ้า ไปไหนก็ไปไป๊! โทโมะจะสอนการบ้านน้อง”
ไล่พี่ชายออกจากห้องมินิเธียเตอร์ได้ก็รีบเอาสมุดอาร์ตของน้องสาวข้างบ้านมากางดู แล้วก็ต้องผงะกับลายเส้นขยุกขยุย...ท่าทางน้องแก้วใจยุ้ยคงวาดรูปไม่เก่งจริงๆ แต่เอาน่า เจ้าพ่ออาร์ตอย่างเขาช่วยได้!~
“เละมากใช่ป่ะคะพี่โทโมโม๊ะ...แหะๆ ก็แก้วใจวาดไม่เก่ง”
“เดี๋ยวพี่สอนวาดให้ มานั่งนี่เร็ว”
ว่าพลางตบพื้นข้างๆ เรียกเด็กหญิงให้มานั่งทางฝั่งขวาของตัวเอง
“แป๊บนึงนะพี่โทโมโม๊ะ ร้อนอ่ะ เดี๋ยวแก้วใจไปเปลี่ยนชุดก่อน”
“คร้าบ”
ตอบน้องเสียงหวาน แล้วนั่งมองเด็กหญิงตัวน้อยๆ วิ่งจี๋ไปเปลี่ยนชุดที่บ้านตัวเอง ไม่นานนักสาวน้อยแก้วใจของเขา(?)ก็วิ่งกลับมานั่งข้างๆ ด้วยเสื้อกล้ามสีขาวและกางเกงJJสีน้ำเงินเข้มขาสั้นจุ๊ดจู๋ที่คงจะใส่ไว้ในชุดนักเรียนเมื่อครู่
..เอ่อ..เด็กนะโว้ยไอ้หมาโม๊ะ! อย่ามองขาขาวๆ อย่ามองไหล่เนียนๆ...อ๊ากก! อย่ามอง~..
“เมื่อไหร่จะสอนแก้วใจวาดรูปล่ะคะ?”
สาวน้อยเอียงคอถามพี่ชาย(ข้างบ้าน)ตาแป๋วแหวว
“อ่า..เอ่อ..ครับๆ ท่านน้อง~ คุณครูให้ทำอะไรครับเนี่ย?”
“ครูให้แก้วใจวาดรูปในหลวงในแบงค์ยี่สิบค่ะ”
“รูปในหลวง? ยากนะนั่น มาๆๆ พี่ช่วย”
บ่นน้อยๆ เมื่อรู้ว่าการบ้านของเด็กหญิงตัวน้อยคืออะไร ก่อนแขนยาวของร่างสูงจะพาดข้ามไหล่เล็กๆ ของเด็กหญิงไปกอบกุมมือน้อยที่จับดินสอไว้เพื่อจะสอนเด็กวาดรูป..อันที่จริงก็คือวาดให้เลยนั่นแหละ
เวลาผ่านไปร่วมชั่วโมงได้ ภาพในหลวงในแบงค์ยี่สิบก็ปรากฏขึ้นบนกระดาษสมุดอาร์ต ลายเส้นที่วาดออกมาไม่ได้เนี๊ยบสวยเป๊ะนัก ตรงตามความต้องการของชายหนุ่ม...เพราะถ้าขืนวาดสวยนิ้งไปก็จะกลายเป็นจุดสังเกตของคุณครูได้ เพราะรูปวาดที่น้องสาวคนน่ารักวาดออกมาก่อนหน้านี้ก็...เอ่อ...อ่า...ไม่เป๊ะ!
“สวยอ่ะพี่โทโมโม๊ะ!~ ขอบคุณมากๆ เลยนะค้า พี่ชายยยย~ จุ๊บบ~!”
เมื่อสาวน้อยตัวเล็กเห็นผลงานที่ออกมาก็ยิ้มดีใจจนแก้มใสๆ น่าจตุ๊บนั่นแทบปริ ก่อนจะหอมแก้มนุ่มขอพี่ชายไปหนักๆ หนึ่งทีเป็นการขอบคุฯ แล้วเจ้าตัวก็หยิบสมุดอาร์ตกลับบ้านเพื่อจะเอาไปอวดมารดา
ส่วนพี่ชายร่างสูงก็ยังคงนั่งค้างอยู่ที่เดิม มุมปากยกยิ้มขึ้นเรื่อยๆ จนตอนนี้ปากแทบฉีกกว้างถึงใบหูเลยทีเดียว
...ปากน้องแก้วใจ..นุ่มมากกกกกกกกกกกกกกก!~…
“ไอ้โทโมโมโมโมโมโมโมโมโม๊ะ! แหมๆ มันจะมากไปหน่อยละแก...แค่น้องสาวอายุ 9 ขวบหอมแก้มฟอดเดียว ยิ้มอย่างกับมิสยูนีเวอร์สมาจูบปากจ๊วบๆ”
___________________________________
เปิดตอนแรกมาแบบ...ไม่มีอะไรเลย แถมสั้นด้วย 5555
จริงๆฟิคเรื่องนี้กะจะแต่งเล่นๆแก้เซ็งช่วงก่อนสอบเฉยๆ แหะๆ
ก็หวังว่ามันจะสร้างความสุขให้กับคนอ่านได้นะค้า~
เหมือนเดิม ตามทวงได้ที่นี่...
facebook: http://www.facebook.com/jesterbtkr
twitter: https://twitter.com/M_ysterY_ploo
‘อุแว๊ อุแว๊~’
‘ลูกข้าคลอดแล้ว! คลอดแล้วโว๊ย!!!’
‘เฮ้ย ยินดีด้วยนะเว้ย!’
‘ยินดีด้วยนะคะ’
เสียงจ้อกแจ้กจอแจเกิดขึ้นหน้าห้องคลอด เมื่อหญิงสาวในห้องนั้นได้ให้กำเนิดบุตรสาวหน้าตาน่ารักน่าชังออกมา ผู้เป็นสามีของหญิงผู้นั้นออกอาการดีใจเสียจนโอเวอร์...ก็อย่างว่าล่ะ..ลูกสาวทั้งคน ถึงจะไม่ใช่ลูกคนแรกก็เถอะ!
ฝ่ายเพื่อนสนิทมาตั้งแต่สมัยเรียนชั้นอุดมศึกษาก็พลอยยิ้มยินดีไปด้วย จะมีเพียงเด็ก(เริ่มเข้าวัย)หนุ่มอายุ 12 ปี ที่ใส่หูฟังครอบหูอยู่เท่านั้นที่ทำหน้าบึ้งตึงหงุดหงิด
..ก็พ่อแม่เขาน่ะสิ! จะตื่นเต้นอะไรหนักหนา? ก็แค่เพื่อนสนิทคลอดลูกคนแรกก็เท่านั้น เหตุการณ์เดียวกับเมื่อห้าปีก่อนตอนครอบครัวนี้ได้ลูกคนแรกไม่มีผิดเพี้ยน! เขายังจำมันได้ดี!
‘แม่ครับ คุณน้าเขาคลอดแล้ว เราจะกลับกันได้รึยัง โทโมะอยากกลับบ้าน โทโมะเกลียดโรงพยาบาล เหม็นกลิ่นยา!’
เสียงที่เริ่มแตกหนุ่มถูกเอ่ยออกมาจากปากเรียวบางอย่างหงุดหงิด
‘เอ๊ะลูกนี่! แม่ยังไม่ได้เห็นหน้าน้องเลย ไม่รู้จะน่ารักน่าหยิกขนาดไหน ฮุฮุ’
‘จะน่ารักอะไร? ก็แค่เด็กแรกเกิดตัวแดงๆ ตาบวมๆ ชอบร้องแหกปาก น่าเบื่อจะตาย!’
‘เออ! จำคำพูดลูกไว้นะคุณ..’ หันไปพูดกับสามีแทนที่จะมานั่งเถียงกับลูกชายหน้าหวานสุดหล่อจอมเรื่องมาก ‘คอยดูนะถ้าไอ้เจ้าโทโมะมันบอกว่าน้องน่ารักเมื่อไหร่จะขำให้ฟันหลุดเลย’
ยืนฟาดฟันประชันฝีปากกับลูกชายได้สักพัก คุณพยาบาลก็มาเรียกให้พวกเธอไปเยี่ยมทารกน้อยที่ห้องเด็กอ่อนหลังจากที่ได้เช็ดเนื้อเช็ดตัวให้หนูน้อยแล้ว
‘หนูน้อยชื่อว่าอะไรคะคุณศักดิ์ ตั้งไว้หรือยัง?’
‘มลเค้าจะให้ชื่อแก้วน่ะ จะได้คล้องกับพี่สาว...กิ่ง..แก้ว..’
‘เพราะจังเลยนะคะ...’
เมื่อถึงหน้าห้องเด็กอ่อน พยาบาลสาวก็รูดม่านเปิดห้องให้ดูทารกน้อยที่นอนหลับปุ๋ยไม่รู้เรื่องอยู่ในเตียงเด็กอ่อน ผิวบางสีชมพูน่าทนุถนอม แก้มเป็นพวง ปากแดง ดูแล้วคาดคะเนได้ไม่ยากเลยว่าถ้าหากโตขึ้นแล้วจะสวยน่ารักขนาดไหน.. เพราะขนาดเด็กหนุ่มที่โวยวายอยู่เมื่อครู่นี้ยังเกาะกระจกดูทารกน้อยตาค้าง มุมปากยกยิ้มขึ้นเล็กๆ และเผลอครางออกมาเบาๆ ... ‘น่ารัก...’
แต่ก็คงจะเผลอตัวนานไปเสียหน่อยเมื่อผู้เป็นแม่สังเกตเห็นอาการเจ้าลูกชายตัวดีเข้า!
‘ไหนบอกเด็กทารกไม่น่ารักไง..ฮึ? ฮะๆๆ...โอ๊ย!!!’
ผู้เป็นแม่เอ่ยแซวและเริ่มขำในสีหน้าเอ๋อๆ ของลูกชาย แต่ขำไม่ทันไรก็มีเหตุการณ์ไม่คาดฝันเกิดขึ้น! เตียงผู้ป่วยว่างๆ ที่บุรุษพยาบาลเข็นมาเกิดหลุดมือมาทางที่พวกเธอยืนอยู่ คุณสามีเป็นห่วงกลัวว่าภรรยาจะได้รับอันตรายจึงผลักเธอเต็มแรงให้พ้นแนวเหวี่ยงของเตียง..แต่งคงแรงไปหน่อย..เพราะใบหน้าสวยๆ ของเธอได้ไปปะทะกับกระจกห้องเด็กอ่อนอย่างแรงจนเลือดไหลกลบปาก..แต่ที่น่าตกใจกว่าเลือดคือสิ่งที่ไหลออกมาพร้อมเลือด...
‘ฟ..ฟันฉันหัก!’
สุดท้ายแล้วคุณแม่ก็ต้องไปทำฟันปลอม 1 ซี่ เพราะปากอันศักดิ์สิทธิ์ของตัวเอง...
... ‘คอยดูนะถ้าไอ้เจ้าโทโมะมันบอกว่าน้องน่ารักเมื่อไหร่จะขำให้ฟันหลุดเลย’...
Today
จากเด็กทารกเมื่อ 10 ปีที่แล้ว บัดนี้เด็กน้อยโตขึ้นเป็นเด็กหญิงหน้าตาสะสวยน่ารัก ไม่ว่าใครพบเห็นก็จะต้องมองจนเหลียวหลังแทบทุกราย แม้ว่าเธอจะอยู่แค่ ป.4 ก็ตาม
ส่วนเด็กหนุ่มวัย 12 หรือนักเรียนเกรด 7 (ม.1) เมื่อ 10 ปีที่แล้วก็ได้โตเป็นชายหนุ่มรูปหล่อ นักศึกษาปี 4 คณะนิเทศศาสตร์ ของมหา’ลัยชื่อดัง ทั้งยังรับจ๊อบพิเศษเป็นติวเตอร์ส่วนตัวให้สาวน้อยประถม 4 ลูกเพื่อนแม่ที่อยู่บ้านข้างๆ กันมาตั้งแต่เด็กๆ
..จ๊อบเนี้ยไม่ได้ค่าตอบแทนหรอกนะ...แต่ได้ใจ(?) หุหุ..
“พี่โทโมโม๊ะ!!~”
“คร้าบๆ ว่าไงน้องแก้วจายยยยยุ้ย~”
“แก้วใจทำการบ้านวิชาศิลปะไม่ได้อ่ะพี่โทโมโม๊ะ”
เสียงหวานใสปราศจากการปรุงแต่ง(ด้วยจริต)เอ่ยอย่างออดอ้อนพร้อมเอาใบหน้าเนียนใส แก้มพองๆ อมชมพูแบบbaby faceไปถูไถกับไหล่กว้างของพี่ชายที่นั่งอยู่
“แก้วใจยุ้ย?...โทโมโม๊ะ!? หึ”
“อะไรพี่เคนจุ๊ย! โทโมโม๊ะมันเป็นชื่อพิเศษที่น้องแก้วใจยุ้ยเรียกได้คนเดียวนะ! ฮ่าๆๆๆ”
“อยู่กับน้องแก้วมากๆ แกชักจะทำตัวเด็กลงๆ นะเนี่ย ฮ่าๆๆ ..อ้อ..อีกอย่างฉันชื่อเคนจิ ไม่ใช่เคนจุ๊ย! Get!?”
“เออๆ ไอ้พี่บ้า ไปไหนก็ไปไป๊! โทโมะจะสอนการบ้านน้อง”
ไล่พี่ชายออกจากห้องมินิเธียเตอร์ได้ก็รีบเอาสมุดอาร์ตของน้องสาวข้างบ้านมากางดู แล้วก็ต้องผงะกับลายเส้นขยุกขยุย...ท่าทางน้องแก้วใจยุ้ยคงวาดรูปไม่เก่งจริงๆ แต่เอาน่า เจ้าพ่ออาร์ตอย่างเขาช่วยได้!~
“เละมากใช่ป่ะคะพี่โทโมโม๊ะ...แหะๆ ก็แก้วใจวาดไม่เก่ง”
“เดี๋ยวพี่สอนวาดให้ มานั่งนี่เร็ว”
ว่าพลางตบพื้นข้างๆ เรียกเด็กหญิงให้มานั่งทางฝั่งขวาของตัวเอง
“แป๊บนึงนะพี่โทโมโม๊ะ ร้อนอ่ะ เดี๋ยวแก้วใจไปเปลี่ยนชุดก่อน”
“คร้าบ”
ตอบน้องเสียงหวาน แล้วนั่งมองเด็กหญิงตัวน้อยๆ วิ่งจี๋ไปเปลี่ยนชุดที่บ้านตัวเอง ไม่นานนักสาวน้อยแก้วใจของเขา(?)ก็วิ่งกลับมานั่งข้างๆ ด้วยเสื้อกล้ามสีขาวและกางเกงJJสีน้ำเงินเข้มขาสั้นจุ๊ดจู๋ที่คงจะใส่ไว้ในชุดนักเรียนเมื่อครู่
..เอ่อ..เด็กนะโว้ยไอ้หมาโม๊ะ! อย่ามองขาขาวๆ อย่ามองไหล่เนียนๆ...อ๊ากก! อย่ามอง~..
“เมื่อไหร่จะสอนแก้วใจวาดรูปล่ะคะ?”
สาวน้อยเอียงคอถามพี่ชาย(ข้างบ้าน)ตาแป๋วแหวว
“อ่า..เอ่อ..ครับๆ ท่านน้อง~ คุณครูให้ทำอะไรครับเนี่ย?”
“ครูให้แก้วใจวาดรูปในหลวงในแบงค์ยี่สิบค่ะ”
“รูปในหลวง? ยากนะนั่น มาๆๆ พี่ช่วย”
บ่นน้อยๆ เมื่อรู้ว่าการบ้านของเด็กหญิงตัวน้อยคืออะไร ก่อนแขนยาวของร่างสูงจะพาดข้ามไหล่เล็กๆ ของเด็กหญิงไปกอบกุมมือน้อยที่จับดินสอไว้เพื่อจะสอนเด็กวาดรูป..อันที่จริงก็คือวาดให้เลยนั่นแหละ
เวลาผ่านไปร่วมชั่วโมงได้ ภาพในหลวงในแบงค์ยี่สิบก็ปรากฏขึ้นบนกระดาษสมุดอาร์ต ลายเส้นที่วาดออกมาไม่ได้เนี๊ยบสวยเป๊ะนัก ตรงตามความต้องการของชายหนุ่ม...เพราะถ้าขืนวาดสวยนิ้งไปก็จะกลายเป็นจุดสังเกตของคุณครูได้ เพราะรูปวาดที่น้องสาวคนน่ารักวาดออกมาก่อนหน้านี้ก็...เอ่อ...อ่า...ไม่เป๊ะ!
“สวยอ่ะพี่โทโมโม๊ะ!~ ขอบคุณมากๆ เลยนะค้า พี่ชายยยย~ จุ๊บบ~!”
เมื่อสาวน้อยตัวเล็กเห็นผลงานที่ออกมาก็ยิ้มดีใจจนแก้มใสๆ น่าจตุ๊บนั่นแทบปริ ก่อนจะหอมแก้มนุ่มขอพี่ชายไปหนักๆ หนึ่งทีเป็นการขอบคุฯ แล้วเจ้าตัวก็หยิบสมุดอาร์ตกลับบ้านเพื่อจะเอาไปอวดมารดา
ส่วนพี่ชายร่างสูงก็ยังคงนั่งค้างอยู่ที่เดิม มุมปากยกยิ้มขึ้นเรื่อยๆ จนตอนนี้ปากแทบฉีกกว้างถึงใบหูเลยทีเดียว
...ปากน้องแก้วใจ..นุ่มมากกกกกกกกกกกกกกก!~…
“ไอ้โทโมโมโมโมโมโมโมโมโม๊ะ! แหมๆ มันจะมากไปหน่อยละแก...แค่น้องสาวอายุ 9 ขวบหอมแก้มฟอดเดียว ยิ้มอย่างกับมิสยูนีเวอร์สมาจูบปากจ๊วบๆ”
___________________________________
เปิดตอนแรกมาแบบ...ไม่มีอะไรเลย แถมสั้นด้วย 5555
จริงๆฟิคเรื่องนี้กะจะแต่งเล่นๆแก้เซ็งช่วงก่อนสอบเฉยๆ แหะๆ
ก็หวังว่ามันจะสร้างความสุขให้กับคนอ่านได้นะค้า~
เหมือนเดิม ตามทวงได้ที่นี่...
facebook: http://www.facebook.com/jesterbtkr
twitter: https://twitter.com/M_ysterY_ploo
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.7 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.4 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
