Baby Baby แก่กว่าแล้วไง!

“ไอ้โทโมโมโมโมโมโมโมโมโม๊ะ! แหมๆ มันจะมากไปหน่อยละแก...แค่น้องสาวอายุ 9 ขวบหอมแก้มฟอดเดียว ยิ้มอย่างกับมิสยูนีเวอร์สมาจูบปากจ๊วบๆ”

 

เป็นพี่ชายของเขานั่นเองที่เดินกลับเข้ามาแซว ท่าทางคงจะแอบดูอยู่สักพักแล้วด้วย

 

“อะไรอาเฮียเคนจุ๊ย! ทำเสียอารมณ์หมดเลย ชิส์!”

 

 

 

“เคนจิ! เรียกอย่างงั้นแล้วขนลุกชิบเป๋ง ..เออ ว่าแต่แก...จะกินหญ้าอ่อนหรอวะพ่อโคแก๊แก่ สิบสองปีเลยนะเว่ย! อีกสามปีน้องแก้วก็เป็นลูกบุญธรรมแกได้แล้วนะ”

“ก็เพราะมันอีกสามปีไง จะได้‘แก่’จนเป็นพ่อบุญธรรมให้น้องแก้วใจได้เหมือนเฮียน่ะ แล้วอีกอย่างอ่ะนะ ณ เวลานี้โทโมะก็ยังไม่คิดจะเคลมเด็กเก้าขวบที่โคตรจะน่ารักน่าฟัด แต่อีกเก้าปีล่ะไม่แน่..หึ!”

“เฮ้ยๆ สิบแปดก็ยังไม่บรรลุนิติภาวะนะโว้ยยย”

“หุหุ ใครจะไปรู้ล่า~”

“ไอ้น้องบ้า ทำไมจู่ๆถึงชอบเด็กล่ะว้า”

“ก็เด็กมันไม่มีจริต”

“แล้วไอ้ที่คั่วๆ อยู่เนี่ย ไม่มีจริตเลยสินะ น้องแอปเปิ้ลน้องเชอร์รี่น้องแอนดี้น้องเมมโม่น้อง...”

“เฮ้ย พอๆๆๆ พอเลยเฮีย ที่พูดมาแต่ละคนน่ะเด็กบาร์หมดเลย โทโมะแค่คุยไม่เคยคั่ว ไม่เคยลากขึ้นเตียงซักคน”

“แล้วน้องเกล...?”

“อ่า...อันนั้นก็...อ่ะนะ แหะๆ”

“สุดท้ายก็เข้ากันไม่ได้ แล้วแกก็ไปพรากเวอร์จิ้นเค้า ไม่ให้เค้าเก็บไว้ให้คนรักจริงๆ ของเค้าล่ะวะ?”

“ก็มันไม่คิดหนิว่าจะไปกันไม่ได้..แต่พิชชี่มันก็รับได้นะ มันไม่ถือ มันรักจริง”

“ก็ดีไป..”

.

.

.

.

 

“น้องชายพี่คุยอะไรกันเนี่ย?”

 

 

 

สองหนุ่มคุยกันเพลินไม่ได้ทันสังเกตว่าพี่สาวคนโตที่ไปเปิดร้านอาหารไทยที่ญี่ปุ่นนั้นเดินเข้ามาในห้องตอนไหนก็ไม่รู้

 

 

“เจ๊มากิ! กลับมาเมื่อไหร่เนี่ย?”

“เพิ่งมาถึงเนี่ยแหละย่ะ คุยอะไรกันยะ เวอร์จ้งเวอร์จิ้นอะไรกัน”

“เปล่าๆ ไม่มีอะไรหรอกเจ๊ แค่ไอ้โทโมะมันคิดจะฉกเวอร์จิ้นน้องแก้วตอนอายุสิบแปดน่ะ”

“เฮ้ย ได้ไงเนี่ย! แกบ้าไปแล้วหรือไงไอ้โทโมะคุง”

“เปล่าบ้า...”

 

 

 

“พี่โทโมโม๊ะ~...อ่าวว พี่มากิ~ แก้วใจคิดถึงจังเลย”

 

 

เด็กหญิงตัวน้อยที่วิ่งเข้ามาอีกรอบซึ่งเป้าหมายตอนแรกคือมาหาพี่ชายสุดเลิฟ แต่พอเห็นหญิงสาวอีกคนที่อยู่ในห้องด้วยเธอเลยเปลี่ยนเป้าหมายพุ่งตรงไปหาพี่สาวแทนทันที

 

 

 

“น้องแก้วใจ จะเป็นสาวแล้วหรอเนี่ย คิดถึงเหมือนกันจ้า”

 

 

 

อ้าแขนกอดน้องสาว(ข้างบ้าน)ไปเต็มรักด้วยความคิดถึง เมื่อสองปีก่อนน้องแก้วยังเตี้ยตัวติ๊ดเดียว กลับมาอีกทีส่วนสูงเพิ่มขึ้นอย่างเห็นได้ชัด แต่ยังคงความน่ารักไม่เคยเปลี่ยนแปลง...มิน่าล่ะน้องชายคนเล็กของเธอถึงได้รักเด็กคนนี้นักหนา...น่ารักอย่างนี้นี่เอง ขี้อ้อนเหมือนลูกแมวเปอร์เซียไม่มีผิด!

 

 

 

“พี่มากิจะมานานมั้ยคะ”

“นานตลอดไปเลยล่ะจ้า พี่จะกลับมาอยู่ไทยแล้ว”

“แล้วร้านอาหาร?”

“พี่มีลูกน้องดูแลแทนแล้ว”

“ดีจัง มีลูกน้องด้วย แก้วใจอยากโตเร็วๆ อยากทำงาน อยากมีลูกน้องให้แก้วใจสั่งงาน อยากนั่งโต๊ะทำงานตัวใหญ่ๆ เหมือนในละคร”

“แก้วใจก็ต้องขยันเรียนก่อนนะตอนนี้ อีกไม่กี่ปีหรอกจ้ะ”

“ค่ะ...อุ๊ยน้องแก้วดูหน้าพี่ชายเราสิ หน้าบูดหมดแล้วน่ะ น้องแก้วไม่สนใจ ฮะๆ”

“เจ๊ ..โทโมะไม่ได้หน้าบูดนะ!”

 

 

 

 

พี่ชายสุดรักของน้องแก้วใจเถียงเมื่อโดนพี่สาวเล่นเข้าให้ ก็เขาเล่นไปทำหน้าบูดใส่พี่สาวจริงๆ นั่นแหละ ..ก็เพราะพี่สาวทำให้น้องแก้วใจสุดที่รักไม่สนใจเขาเลยทั้งๆ ที่ตอนแรกจะมาหาเขาด้วยซ้ำ! มันน่างอนเด็กนัก! อยากจะจับเด็กมาฟัดให้หนำใจชะมัด...แต่ทำไม่ได้ T^T

 

แต่งอนเด็กน้อยได้ไม่นานก็ต้องหายงอนเป็นปลิดทิ้งเมื่อเด็กหญิงเดินมาหาแล้วกอดคอเขาที่นั่งอยู่ (ถ้ายืนอยู่คงกอดได้แค่ไม่เกินอก - -)

 

 

 

“พี่โทโมโม๊ะทำหน้าบูดทำไมคะ?”

“พี่เปล่านะน้องแก้ว”

“แหน่ะ..งอนแก้วใจหรอคะ? ไม่เรียกชื่อนั้นอ่า”

“เปล๊า”

“พี่โทโมโม๊ะทำตัวเหมือนเด็กเลย ฮิๆๆ”

 

 

 

แซวพี่ชายน้อยๆ ตามประสาเด็กซื่อ แล้วเอานิ้วเล็กๆ นุ่มๆ ไปจิ้มแก้มคนตัวใหญ่ เขี่ยไปมาเบาๆ พอหมั่นเขี้ยวพี่ชายหนักๆ เข้าก็เลยเอามือคู่น้อยๆ บี้หน้าหล่อๆ ซะเต็มแรง(เด็ก)

 

พี่ชายคนหล่อก็เลยหมั่นเขี้ยวเด็กกลับบ้าง(?)โดยการดึงแขนเล็กให้อ้อมมาข้างหน้าแล้วกอดเด็กหญิงซะเต็มแรงรัก(??) มือก็ไม่อยู่สุขแกล้งจี้เอวน้องสาวไม่หยุด

 

 

 

“ฮึฮึ...ฮะ ฮ่าฮ่าฮ่า ..โอ๊ย! แก้วใจไม่ไหวแล้วนะคะพี่โทโมโม๊ะ!! ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า..เหนื่อย!”

“ไง...ทีหลังจะแกล้งบี้หน้าพี่อีกมั้ย ฮ่าๆๆ”

“ม่ะ...ไม่แกล้งแล้วค่ะ”

“โอเคคร้าบน้องแก้วใจยุ้ย ฮ่าๆ เหงื่อออกเลยเล่นแค่นี้”

 

 

 

ว่าพลางเอามือใหญ่ไปปาดเหงื่อที่ซึมๆ ตามหน้าผากมนสวยเบาๆ เด็กน้อยก็ยิ้มแฉ่งใสซื่อไม่รู้เรื่อง ส่วนพี่ๆ อีกสองคนที่ยืนไม่มีบทบาทอยู่พักใหญ่ๆ ก็ได้แต่ยืนต่อไป...และส่งสายตาเจ้าเล่ห์มาให้น้องชายตัวเอง

 

 

 

“โทโมะเอ๊ย หญ้าอ่อนมันอ่อนไปมั้ยเนี่ย ฮะๆ”

“นั่นสิเจ้ ฮ่าๆๆๆๆ”

“เดี๋ยวตัวเองมากินหญ้าอ่อนมั่งแล้วจะรู้สึกไอ้คุณเฮียเคนจุ๊ย!”

“ไม่หรอกน่ะ ฉันไม่เหมือนแกหรอก”

“คอยดู”

“พี่ๆ คุยอะไรกันหรอคะ? แก้วใจไม่เห็นเข้าใจเลย...หญ้าอ่อน? พี่โทโมโม๊ะจะกินหญ้าอ่อนหรอคะ? งั้นพี่ก็ต้องเป็นโคแก่อ่ะดิ...ใช่ป้ะ? พี่จะกินใครหรอ?”

 

 

---------------

มาอัพแล้วววว รอนานมั้ยเอ่ย?

อย่าบอกว่านานไม่งั้นงอนนะ 5555 ล้อเล่นๆ

ตอนนี้มาแบบ...ไม่มีอะไรเลยจริงๆ เป็นฟิคที่ไร้สาระมาก ..ฮา~

มันจะไร้สาระมากขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่งถึงขึ้นว่างเปล่าถ้ารีดเดอร์ไม่ช่วยโหวต!

โหวตด้วยพลีสสสสส เม้นไม่โหวตเลย แค่กดๆๆๆๆๆ

ฝากโหวตเรื่องนี้ด้วยละกัน http://keedkean.com/novel/KK0002026.html

 

แหล่งตามทวง!

facebook: http://www.facebook.com/jesterbtkr
twitter: https://twitter.com/M_ysterY_ploo