หัวใจเธอ เป็นของฉัน...

ณ โรงเรียน

แก้วเดินเข้าห้องแล้วไปนั่งที่โต๊ะของตัวเอง พิมกับหวายก็เดินมานั่งคุยด้วย

พิม/หวาย:ดีจ้า แก้ว

แก้ว:จ้า จ้า

หวาย:นี่ มากันครบแล้วฉันมีอะไรจะบอก นี่ไง(เปิดโทรศัพท์ให้แก้วและพิมดูรูปที่ถ่ายกับโทโมะ)ฉันไปเจอโทโมะที่ผับมาย่ะ เป็นไงจ้า

พิม:นี่ แกไปโดยไม่ชวนฉันหรอ ยัยหวาย

แก้ว:อืม พวกแกชอบนายนั่นหรอ

หวาย:ชอบซะยิ่งกว่าชอบอีก แล้วแกอ่ะ ยัยแก้ว ฉันไม่เคยเห็นแกจะชายตามองใครเลย

แก้ว:ก็ฉันไม่อยากคิดนี่

พิม:แล้ววันนั้น ทำไมไม่มาเรียนแก้ว

แก้ว:เอ่อ...คือ...คือ ฉันปวดท้องนะ(ก้มหน้าไม่กล้าสบตา)

พิม:แต่...ฉันเห็นแกกำลังจะเดินเข้าห้องแล้วแกเดินไปไหนอีก

แก้ว:ก็ฉันกำลังจะเดินเข้าห้องแต่พอดีรู้สึกปวดท้องนะเลยไม่เข้าแล้ว แล้วก็รู้สึกปวดตลอดเลยกลับบ้านนะ

พิม:งั้นหรอ นึกว่าไปไหนกับใครบางคน

ณ ร้านขายหนังสือ(หลังเลิกเรียน)

แก้วกำลังมองหาหนังสือที่สนใจ แล้วดันไปทำหนังสือข้างๆร่วง แต่อยู่ๆก็มีใครมาหยิบหนังงสือที่กำลังจะตกถึงพื้น ใครคนนั้นคือ โทโมะ นั่นเอง!

แก้ว:นาย มาทำอะไร

โทโมะ:ก็มาหาเธอไง(มองหน้ากวนประสาท)

แก้ว:มาหาฉัน(ใช้นิ้วชี้ชี้ตัวเอง)มาทำไม ฉันเกี่ยวอะไรกับนาย

โทโมะ:มากับฉัน(จับมือแก้ว เดินออกจากร้านขายหนังสือทันที)

แก้ว:นี่ นายปล่อยนะ ปล่อย(ไม่ทันแล้ว เพราะ โดนโทโมะลากขึ้นรถ แล้วขับออกไปเลย)นายจะพาฉันไปไหน

โทโมะ:ไปบ้านฉัน

แก้ว:บ้านนาย ทำไมฉันต้องไปด้วย

โทโมะ:อย่าถามอะไรมากมายนะ(หันมามองด้วยหน้าตาน่ากลัว ทำเอาแก้วไม่พูดอะไรหันไปมองข้างหน้า)

ขับใกล้จะถึงบ้านแต่ก็ต้องหยุดข้างทาง โทโมะหันมามองแก้วอย่างจริงจัง

แก้ว:นายหยุดทำไม

โทโมะ:มีเรื่องหนึ่งที่เธอต้องรู้

แก้ว:เรื่องอะไร

โทโมะ:ฉัน รัก เธอ

แก้ว:ห...หา นี่เราเจอกันไม่กี่วันเองนะ ทำไมนายแน่ใจขนาดนั้นละ

โทโมะ:แน่ใจสิ ฉันรอเธอมานานร้อยปีแล้วนะ

แก้ว:ห่ะ!ร้อยปี งั้นก็แสดงว่า นาย...นายไม่ใช่คน อย่างนั้นหรอ(แก้วถึงกับตกตะลึง แล้วจ้องหน้าโทโมะ)

โทโมะ:ใช่ ฉันไม่ใช่คน แล้วเธอด้วย

แก้ว:บ้านะ ฉันนะคนแต่นายนะไม่ใช่คน

โทโมะ:ฉันอ่านความคิดเธอไม่ได้ แสดงว่าเธอคือเนื้อคู่ของฉัน

แก้ว:นายอ่านความคิดได้ แต่ทำไมนายถึงอ่านความคิดฉันไม่ได้ แสดงว่าฉันไม่คนนะสิ แล้วนายเป็นอะไร

โทโมะ:ฉันก็คือ...แวมไพร์(แก้วได้ยินดังนั้นถึงกับตาโตตกตะลึง)แต่...ฉันไม่กัดเธอหรอกน่า

แก้ว:ทำไมละ

โทโม:ก็เธอคือคนรักของฉันไง แล้วที่ฉันพาเธอไปบ้านฉันนะมีแต่แวมไพร์ของฉันทั้งนั้น ฉันถึงต้องบอกเธอไว้ก่อนไม่อยากให้เธอตกใจ แต่พวกเขาไม่ทำร้ายเธอแน่นอน

แก้ว:แต่...ฉันไม่ได้รู้สึกอะไรกับนายเลยนะ ฉัน...อุปส์(โดนประกบปากอีกแล้ว ทีนี้มันรู้สึกถึงความต้องการขึ้นมาได้ยังไงกัน แก้วไม่แม้พยายามดันออกแต่นี่ไม่ใช่อาการเคลิ้ม แต่เป็นอาการที่รู้สึกว่าคนคนนี้ เป็นสิ่งที่เธอต้องการ รอคอย มาโดยตลอด แก้วปล่อยให้โทโมะทำกับตัวเธอเอง)