หัวใจเธอ เป็นของฉัน...

ณ โรงเรียน

แก้วกำลังเดินไปที่ห้องวิชาเคมี ก็ต้องหยุดชะงักเมื่อโทโมะมายืนขวางไว้

แก้ว:เอ่อ...นายถอยหน่อยได้ไหม ฉันขอเข้าห้องเรียนหน่อย

โทโมะ:...

'พูดด้วยก็ไม่พูดด้วย ตาบ้า ยังมายืนขวางอีก'แก้วพยายามแทรกตัวเข้าไปแต่ไม่เป็นผล โทโมะจับข้อมือแก้วแล้วพาออกไปจากหน้าประตูห้องวิชาเคมี พิมหันไปมองจังหวะที่โทโมะจับมือแก้วไปไหนไม่รู้

พิม:นั่น! ทำไมแก้วไม่เข้าห้องเรียนละ แล้วไปทำอะไรกับโทโมะ

หวาย:ห่ะ...ห อะไรนะยัยพิม แกพูดไรฉันไม่ได้ทันฟัง

พิม:อ้อ ป่าวจะ ป่าว แค่พูดลอยๆนะ(ชะเง้อมองตรงประตู หวายที่กำลังเม้าส์กับเพื่อนหันกลับไปเม้าส์ต่อ)

ณ ป่าหลังโรงเรียน

แก้ว:นี่! นาย...ปล่อยฉันนะ ปล่อยสิ ปล่อย!(พยายามสะบัดแต่ไม่เป็นผล)

โทโมะ:ถึงแล้ว นั่งลงสิ(พาแก้วมานั่งตรงโขดหิน ที่มีวิวน้ำตก)

แก้ว:นายพาฉันมาทำไม เราไม่รู้จักกันสักหน่อย(แก้วนั่งแล้วมองหน้าโทโมะอย่างสงสัย)

โทโมะ:นี่ ฉันไม่รู้หรอกนะว่าทำไมฉันถึงต้องพาเธอมา แต่ฉันรู้สึก...(เขยิบเข้ามาใกล้ๆหน้าแก้ว แล้วเอามือมาจับคางอันขาวเนียน)

แก้ว:น...นาย จะทำอะไรอ่ะ ออกไปนะ ออกไปสิ(พยายามผลักแต่ไม่เป็นผล ตอนนี้แก้วอยู่ในอ้อมกอดของโทโมะ)

โทโมะ:ฉัน...รอวันนี้มานานแล้ว เธอนะเป็นสิ่งที่ฉันแสวงหามานานแล้วนะรู้ตัวไหม(เอามือมาลูบผมแก้ว)

แก้ว:รอมานาน รอฉัน แล้วรอ... อุปส์...(ยังพูดไม่จบประโยค ก็โดนโทโมะประกบปากอย่างเร้าร้อนไม่ทันตั้งตัว แก้วพูดแต่เสียงอยู่ในลำคอ ลิ้นสัมผัสลิ้นอย่างรับรส จนทำให้แก้วเคลิ้ม แล้วรู้สึกเหมือนเคยได้รสชาตินี้มาก่อนแต่จำไม่ได้ แต่มันเหมือนในฝัน)

ในตอนนี้แก้วเหมือนต้องมนต์สะกดอยู่ในห่วงแห่งความรัก แต่แล้วสติก็กับมา'เธอจะทำอย่างนี้ไม่ได้นะยัยแก้ว เราไม่เคยรู้จักเขา เราจะเอาร่ายกายของเรามอบให้เขาไม่ได้'พอเรียกสติขึ้นมา ลิ้นที่ยังพัวพันทำให้แก้วกัดลิ้นของโทโมะ

กึก!

โทโมะ:โอ๊ะ...โอ๊ย...ลิ้นฉัน(ดันตัวแก้วออก แล้วดูลิ้นตัวเอง)

แก้ว:ไอ้บ้ากาม ไอ้ลามก ชอบทำร้ายผู้หญิง นายนี่มัน โอ๊ย! ฉันไม่รู้ว่าจะพูดอย่างไรดี(แก้วมองหน้าด้วยอารมณ์เกรี้ยวโกรธ แล้วเดินจากไป เดินกลับทางที่โทโมะพามานั่นเอง)

'ยังไง เธอก็ต้องเป็นของฉัน หัวใจเธอ ต้องเป็นของฉัน!'โทโมะคิดในใจแล้วเดินเข้าไปในป่าอีกทางหนึ่งซึ่งสามารถเลาะมาหน้าโรงเรียนได้

ณ บ้านของแก้ว

แก้วไม่คิดที่จะเรียนในวันนี้ถึงแม้คาบแรกไม่ได้ไปก็ถือว่าเธอไม่ได้มาโรงเรียนแล้ว เธอจึงกลับมาบ้าน แล้วทบทวนเรื่องที่เกิดขึ้น'ความฝัน ทำไมไอ้บ้ากามนั่นมันเหมือนในฝันเลยละ แต่ความจริงทำไมต้าบ้านั่น บ้ากามได้ขนาดนี้ เรายังไม่รู้จักกันเลยสักนิด ทำแบบนี้มันหยามศักศรีดิ์กันนี่'

แก้ว:อ้ายยย! ฉันเกลียดนาย ไอ้บ้ากาม(ตะโกนร้องโวยวายอยู่ในบ้าน เพื่อระบายอารมณ์)แต่...ความรู้สึกนั้น ทำไมกันนะ ทำไมต้องรู้สึกวาบหวิวด้วย เราเคลิ้มตามไปด้วย มันเกิดอะไรขึ้นกัน(พูดเบาๆ แล้วคิดแต่คิดแล้วคิดอีกก็ไม่เข้าใจอยู่ดี)