My Love รักนะค่ะท่านศา-ลา-วัด

"เมื่อกี้เธอพูดว่าอะไรนะ"
 
ป๊อปปี้หันไปถามฟาง
 
"ป่าว...ปล่อยฉันไปก่อนได้ป่ะ"
"ไม่ได้อ่ะ เดียวเธอหนี"
"ฉันม่หนีหรอกน่า...."
"ไม่เชื้อ..."
"โอ๊ย!ใช้เสียงได้ป่ะ"
"เอิ่ม...ก็ได้"
 
พอจบการสนทนาขั้นยาวแล้วเธอก็ยิ้มหน้าบานทันที ก่อนจะส่งเสียงเรียกสามมีเพื่อนสาว
 
"นายโทโมะ!มานี่ๆๆ"
 
ไม่นานเจ้าของชื่อก็เดินลงมา
 
"อ้าว....นึกว่าใครยัยฟางนี่เอง มีไร แล้วทำไมโดนล็อกข้อมืออ่ะ"
 
พอมาปุ๊ปก็ร่ายคำถามยาวปั๊ป
 
"นี่นายช่วยฉันหน่อย ก็ไอ้ท่านศา-ลา-วัด นี่อ่ะดิ ฉันกำลังซุ่มถ่ายภาพคนร้ายอยู่ดีๆ ตำรวจก็มา(มันก็ถูก)แต่พอมาแล้วก็ยังไม่เสด็จกันลงจากรถสักตนไม่รู้ว่าจะให้คนร้ายมันวิ่งไปลพบุรีกันก่อนรึไงถึงจะลงกันมาได้ ฉันก็เลยตามพวกนั้นเข้าไปในซอย แต่ว่าไม่เจอ ก็เลยกำลังจะออกมา พอก้าวขาข้างเดียวเท่านั้นแหละ กระบอกปืนชูมานับสิบ!"
 
ฟางเล่าติดน้ำเสียงโกธรๆนิดหน่อย ทำให้คนฟังบางคนถึงกับหน้าซีดกันเลยทีเดียว
 
"นี่ไอ้ป๊อปเพื่อนสนิทฉันเอง"
 
โทโมะชี้ไปที่เพื่อนหนุ่มสุดหล่อให้ฟางรู้จัก
 
"ไอ้ป๊อปนี่ฟางเพื่อนสนิทแก้ว"
 
โทโมะชี้ไปที่เพื่อนภรรยาให้ป๊อปปี้รู้จัก
 
"อืม...ว่าแต่เมียมึงนี่ก็ตาถั่วเหมือนกันนี้หว่า คบเพื่อนบ๊องๆแบบนี้ก็เป็นด้วย"
"อ้าวไอ้นี้...."
"เดียวๆอย่าพึ่งทะเลาะกัน"
 
ฟางเห็นท่าศึกคู่นี้คงอีกนาน เลยรีบยกมือห้ามสงครามก่อนที่เธอจะไม่มีสิทธิ์พูด
 
"คือถ้าจะทะเลาะกันฉันก็ไม่ได้ว่าอะไรหรอกนะ แต่ปล่อยฉันก่อนได้ม๊ายยย"
 
ป๊อปปี้หยิบลูกกุญแจออกจากกระเป๋าเสื้อ แล้วจัดการไขออกให้ฟาง
 
"คือฟางวันนี้ฉันต้องขอโทษแทนไอ้เพื่อนตัวดีนี้ตัวนะ เอางี้...เดียวเย็นนี้ฉันจะให้มันไปรับเธอมากินข้าวเป็นกันขอโทษแล้วกันนะอคือ....ฉันมีเวลาไม่มากอ่ะไปก่อนนะ BYE"

จบไปแล้วอีกหนึ่งตอน แฮ่กๆ สนุก..มั๊ย 
                                                                                                                   FAH