My Love รักนะค่ะท่านศา-ลา-วัด

"เมื่อกี้เธอพูดว่าอะไรนะ"

ป๊อปปี้หันไปถามฟาง

"ป่าว...ปล่อยฉันไปก่อนได้ป่ะ"

"ไม่ได้อ่ะ เดียวเธอหนี"

"ฉันม่หนีหรอกน่า...."

"ไม่เชื้อ..."

"โอ๊ย!ใช้เสียงได้ป่ะ"

"เอิ่ม...ก็ได้"

พอจบการสนทนาขั้นยาวแล้วเธอก็ยิ้มหน้าบานทันที ก่อนจะส่งเสียงเรียกสามมีเพื่อนสาว

"นายโทโมะ!มานี่ๆๆ"

ไม่นานเจ้าของชื่อก็เดินลงมา

"อ้าว....นึกว่าใครยัยฟางนี่เอง มีไร แล้วทำไมโดนล็อกข้อมืออ่ะ"

พอมาปุ๊ปก็ร่ายคำถามยาวปั๊ป

"นี่นายช่วยฉันหน่อย ก็ไอ้ท่านศา-ลา-วัด นี่อ่ะดิ ฉันกำลังซุ่มถ่ายภาพคนร้ายอยู่ดีๆ ตำรวจก็มา(มันก็ถูก)แต่พอมาแล้วก็ยังไม่เสด็จกันลงจากรถสักตนไม่รู้ว่าจะให้คนร้ายมันวิ่งไปลพบุรีกันก่อนรึไงถึงจะลงกันมาได้ ฉันก็เลยตามพวกนั้นเข้าไปในซอย แต่ว่าไม่เจอ ก็เลยกำลังจะออกมา พอก้าวขาข้างเดียวเท่านั้นแหละ กระบอกปืนชูมานับสิบ!"

ฟางเล่าติดน้ำเสียงโกธรๆนิดหน่อย ทำให้คนฟังบางคนถึงกับหน้าซีดกันเลยทีเดียว

"นี่ไอ้ป๊อปเพื่อนสนิทฉันเอง"

โทโมะชี้ไปที่เพื่อนหนุ่มสุดหล่อให้ฟางรู้จัก

"ไอ้ป๊อปนี่ฟางเพื่อนสนิทแก้ว"

โทโมะชี้ไปที่เพื่อนภรรยาให้ป๊อปปี้รู้จัก

"อืม...ว่าแต่เมียมึงนี่ก็ตาถั่วเหมือนกันนี้หว่า คบเพื่อนบ๊องๆแบบนี้ก็เป็นด้วย"

"อ้าวไอ้นี้...."

"เดียวๆอย่าพึ่งทะเลาะกัน"

ฟางเห็นท่าศึกคู่นี้คงอีกนาน เลยรีบยกมือห้ามสงครามก่อนที่เธอจะไม่มีสิทธิ์พูด

"คือถ้าจะทะเลาะกันฉันก็ไม่ได้ว่าอะไรหรอกนะ แต่ปล่อยฉันก่อนได้ม๊ายยย"

ป๊อปปี้หยิบลูกกุญแจออกจากกระเป๋าเสื้อ แล้วจัดการไขออกให้ฟาง

"คือฟางวันนี้ฉันต้องขอโทษแทนไอ้เพื่อนตัวดีนี้ตัวนะ เอางี้...เดียวเย็นนี้ฉันจะให้มันไปรับเธอมากินข้าวเป็นกันขอโทษแล้วกันนะอคือ....ฉันมีเวลาไม่มากอ่ะไปก่อนนะ BYE"

จบไปแล้วอีกหนึ่งตอน แฮ่กๆ สนุก..มั๊ย 

                                                                                                                   FAH