เพราะดื้อดึงถึงต้องเสียเธอ...

                        วันรุ่งขึ้น
แก้วเดินออกจากโรงบาลด้วยความเจ็บปวดเพื่อนรักเฟย์กับแก้วพยายามจะเดินไปให้ถึงบ้านเพราะโดนฟางซ้อม
เสียน้วมเลยแต่แก้วจะทำไรฟางไม่ได้เป็นอันขาดเพราะฟาคือเพื่อนของแก้ว...
เฟย์:ไหวไหมแก้วฮือๆ...
เฟย์ร้องไห้เมื่อเห็นร่างบางที่เดินเซๆใบหน้าที่มีเลือดอยู่นั้นยังคงสวยอยู่แต่สีหน้าคงไม่ร่าเริงอีกแล้วเฟย์เจ็บใจ
เหลือเกินที่ช่วยแก้วไม่ได้เจ็บใจที่ช่วยเพื่อนรักไม่ได้...
แก้ว:ไหวสิ^^
แก้วพยายามใช้แรงทั้งหมดเดิน
เฟย์:ถึงบ้านแล้วนะ
เฟย์กับแก้วพยุงเข้าบ้านอย่างน่าเวทนาแต่มีคนนึงที่มองด้วยสายตาสมเพช
ฟาง:อ้าวกลับมาแล้วหลอจ๊ะ
เฟย์:แกคงตาไม่บอดนะฟางที่มีความรักแล้วตาบอดน่ะ!!
ฟาง:ยัยเฟย์!!
เพี๊ยะ!!
เฟย์หันตามแรงของฟาง
แก้ว:เฟย์!!
แก้ววิ่งเข้าไปดูเฟย์ทันที
ฟาง:แกน่ะมานี่ยัแก้ว!!
แก้ว:อย่าทำฉันเลยนะขอร้อง...
เพี๊ยะ!!
ฟาง:แกมันแสบมากท่มาหาวิทยาลัยเขาลือไปทั่วว่าแกกลับโทโมะยังรักกันอยู่
แก้ว:แค่โทโมะเขารักเธอก็พอแล้วไม่ใช่หลอ...
แก้วถามเสียงอ่อนลงเพระมันไม่ใช่วความจริงเลยไอ้ความลือบ้าๆนั้น
เพี๊ยะ!!
ฟาง:อย่ามาอวดดีฉันไม่ได้แสนดีราวกับนางฟ้าเหมือนแกตัวจริงฉันเป็นแบบนี้แหละ!!
เพี๊ยะ!!
แก้ว:พอเถอะฟางฉันเจ็บฮือๆ...
ฟาง:อ๋อแกเจ็บหลอแกเจ็บนักหลอ!!
ฟางตะคอกใส่แก้วแก้วร้องไห้อย่างหนักเพราะแก้วเจ็บใจที่ปากป้องเฟย์ไม่ได้ทั้งความรักด้วย
แก้ว:ฉันไม่ได้ตั้งใจนะ...
เพี๊ยะ!!
ฟาง:ไม่ได้ตั้งใจฉันถามแกหน่อยนะแกยังรักโทโมะอยู่ใช่ไหม!!
แก้ว:ใช่ถึงฉันยังรักเขาอยู่มันคงไม่มีประโยชน์อะไรแล้วละถึงข่าวลือนั้นจะลือแบบนั้นแต่มันไม่ใช่ความจริงเลยนะ
เพราะฉันมันรักเขาข้างเดียว...
โทโมะที่ได้ยินเสียงแก้วร้องไห้พร้อมตอบคำถามเฟย์โทโมะก็อึ้งเขาไม่รู้มาก่อนเลยแต่เขาแกล้งทำเป็นไม่รู้
เพี๊ยะ!!
ฟาง:นังหน้าด้านแกนี่มันหน้าด้านจริงๆ
เพี๊ยะๆๆ!!
เฟย์:อย่าทำไรแก้วนะยัยฟางฮือๆ
แก้วนอนสลบกับพื้นใบหน้าที่ขอร้องให้หยุด
เพี๊ยะ!!
โทโมะมนไม่ได้แล้วที่เห็นฟางรังแกแบบนี้เลยเข้าไปห้ามทันที
โทโมะ:เอ่อฟางไปเที่ยวกับเถอะ
ฟาง:ไปซิคะบายนะพวกแก^^
ฟางยิ้มอย่างสะใจ
เฟย์:แก้วๆ
แก้ว:อย่าร้องไห้นะ...
แก้วพูดเสียงอ่อนๆทั้งที่เจ็บเห็นโทโมะกับฟางไปเที่ยวด้วยกันก็ตาม