เพราะดื้อดึงถึงต้องเสียเธอ...

แก้วนอนสลบที่โรงพยาบาลหลายวัน

แก้ว:หิวน้ำ...

แก้วพูดลอยๆ

เฟย์:แก้วฟื้นแล้วหลอ^^

เฟย์รีบถามแล้วปาดน้ำตา

แก้ว:ร้องไห้ทำไมยัยเฟย์ฟางเขาทำอะไรเธอรึป่าว...

เฟย์:ฮือๆ ยัยแก้วตัวเองยังไม่รอดยังห่วงคนอื่นอีกฮือๆ

เฟย์เข้ามากอดแก้วเพราะความเสียใจเช่นเดียวกัน

เปาะ...เสียหยาดน้ำตาที่ตกลงใส่หัวเฟย์

แก้ว:^^อย่าร้องไห้นะอย่าอ่อนแอเหมือนฉันแล้วฟางกับโทโมะเป็นไงบ้างจ๊ะเฟย์

ฟาง:ก็สบายดีนะ^^

แก้ว:ฟาง...

ฟาง:ฉันนึกว่าพวกแกตายแล้วซะอีก^^

เฟย์:หืมแก๊

เพี๊ยพะ!!

เฟย์ล้มหันไปตามแรงที่ฟางตบ

ฟาง:อย่ามาลองดีหน่อยเลยยัยเฟย์แกน้องฉันแต่แกเข้าข้างคนที่ทำให้เจ็บรึไง!!

เฟย์:ก็ดีกว่าคนใจร้ายแล้วกันวะ

เฟย์พูดแล้วพยายามพยุงตัวเอง

ฟาง:ไงไม่ได้เจอกันหลายวันเลยหน้าซีดเชียว

ฟางมองใบหน้าที่ซีดเซียวน้ำตาที่เริ่มอ่อนล้นออกมาอย่างมีความสุข

แก้ว:โทโมะละ...

แก้วยังถามถึงคนชื่อนั้นคนที่แก้วชอบเรียกบ่อยๆกับฟางอยู่เสมอ...

เพี๊ยะ!!มุมปากของแก้วมเลือดซึม

ฟาง:จนป่านี้ยังปากดีอีกนะแก!!

แก้ว:ฉันคิดถึงเขานี่ให้ฉันเจอเขาสักครั้งเถอะนะฟาง...

แก้วบอกด้วยน้ำเสียงสั่นๆดวงตาที่เสียใจ

เพี๊ยะ!!

ฟาง:อย่าเลยนะแกน่ะไว้หายดีก่อนเถอะนะค่อยผ่านด่านฉันไปหาโทโมะน่ะ5555

แก้ว:ฟางเรายังเป็นเพื่อนรักกันอยู่ใช่ไหม

เพี๊ยะ!!

เฟย์:ยัยฟางทำไมแก๊แก๊มันเร็วแบบนี้!!

เพี๊ยะ!!เฟย์เข้าไปตบฟางโดยไม่ยั้ง

ฟาง:ฮึ่มงั้นฉันจะตบนังแก้วให้ดู

เพี๊ยะ!!โทโมะเข้ามาที่มุมประตูมองด้วยสายแซะยิ้มแก้วมองโทโมะด้วยน้ำตาเขาไม่เคยจะเป็นห่วงบ้างรึไงนะ

แก้ว:ฉันมันอ่อนแอซินะ...นายถึงไม่รัก

โทโมะ:รู้ตัวนี่...

โทโมะพูดแล้วจากไป