เพราะดื้อดึงถึงต้องเสียเธอ...

                        วันรุ่งขึ้น

แก้วเดินออกจากโรงบาลด้วยความเจ็บปวดเพื่อนรักเฟย์กับแก้วพยายามจะเดินไปให้ถึงบ้านเพราะโดนฟางซ้อม

เสียน้วมเลยแต่แก้วจะทำไรฟางไม่ได้เป็นอันขาดเพราะฟาคือเพื่อนของแก้ว...

เฟย์:ไหวไหมแก้วฮือๆ...

เฟย์ร้องไห้เมื่อเห็นร่างบางที่เดินเซๆใบหน้าที่มีเลือดอยู่นั้นยังคงสวยอยู่แต่สีหน้าคงไม่ร่าเริงอีกแล้วเฟย์เจ็บใจ

เหลือเกินที่ช่วยแก้วไม่ได้เจ็บใจที่ช่วยเพื่อนรักไม่ได้...

แก้ว:ไหวสิ^^

แก้วพยายามใช้แรงทั้งหมดเดิน

เฟย์:ถึงบ้านแล้วนะ

เฟย์กับแก้วพยุงเข้าบ้านอย่างน่าเวทนาแต่มีคนนึงที่มองด้วยสายตาสมเพช

ฟาง:อ้าวกลับมาแล้วหลอจ๊ะ

เฟย์:แกคงตาไม่บอดนะฟางที่มีความรักแล้วตาบอดน่ะ!!

ฟาง:ยัยเฟย์!!

เพี๊ยะ!!

เฟย์หันตามแรงของฟาง

แก้ว:เฟย์!!

แก้ววิ่งเข้าไปดูเฟย์ทันที

ฟาง:แกน่ะมานี่ยัแก้ว!!

แก้ว:อย่าทำฉันเลยนะขอร้อง...

เพี๊ยะ!!

ฟาง:แกมันแสบมากท่มาหาวิทยาลัยเขาลือไปทั่วว่าแกกลับโทโมะยังรักกันอยู่

แก้ว:แค่โทโมะเขารักเธอก็พอแล้วไม่ใช่หลอ...

แก้วถามเสียงอ่อนลงเพระมันไม่ใช่วความจริงเลยไอ้ความลือบ้าๆนั้น

เพี๊ยะ!!

ฟาง:อย่ามาอวดดีฉันไม่ได้แสนดีราวกับนางฟ้าเหมือนแกตัวจริงฉันเป็นแบบนี้แหละ!!

เพี๊ยะ!!

แก้ว:พอเถอะฟางฉันเจ็บฮือๆ...

ฟาง:อ๋อแกเจ็บหลอแกเจ็บนักหลอ!!

ฟางตะคอกใส่แก้วแก้วร้องไห้อย่างหนักเพราะแก้วเจ็บใจที่ปากป้องเฟย์ไม่ได้ทั้งความรักด้วย

แก้ว:ฉันไม่ได้ตั้งใจนะ...

เพี๊ยะ!!

ฟาง:ไม่ได้ตั้งใจฉันถามแกหน่อยนะแกยังรักโทโมะอยู่ใช่ไหม!!

แก้ว:ใช่ถึงฉันยังรักเขาอยู่มันคงไม่มีประโยชน์อะไรแล้วละถึงข่าวลือนั้นจะลือแบบนั้นแต่มันไม่ใช่ความจริงเลยนะ

เพราะฉันมันรักเขาข้างเดียว...

โทโมะที่ได้ยินเสียงแก้วร้องไห้พร้อมตอบคำถามเฟย์โทโมะก็อึ้งเขาไม่รู้มาก่อนเลยแต่เขาแกล้งทำเป็นไม่รู้

เพี๊ยะ!!

ฟาง:นังหน้าด้านแกนี่มันหน้าด้านจริงๆ

เพี๊ยะๆๆ!!

เฟย์:อย่าทำไรแก้วนะยัยฟางฮือๆ

แก้วนอนสลบกับพื้นใบหน้าที่ขอร้องให้หยุด

เพี๊ยะ!!

โทโมะมนไม่ได้แล้วที่เห็นฟางรังแกแบบนี้เลยเข้าไปห้ามทันที

โทโมะ:เอ่อฟางไปเที่ยวกับเถอะ

ฟาง:ไปซิคะบายนะพวกแก^^

ฟางยิ้มอย่างสะใจ

เฟย์:แก้วๆ

แก้ว:อย่าร้องไห้นะ...

แก้วพูดเสียงอ่อนๆทั้งที่เจ็บเห็นโทโมะกับฟางไปเที่ยวด้วยกันก็ตาม