เพราะดื้อดึงถึงต้องเสียเธอ...

อ๊อดดดดดดดดดดดดด!!เสียงกริ่งเลิกเรียนดังเพื่อบกว่ากลับบ้านได้แล้ว
เฟย์:วันนี้แก้วไปไหน
แก้ว:กลับบ้าน...
แก้วพูดด้วยเสียงเหม่อลอย
ฟาง:ฉันกลับด้วย อ่อโทโมะพรุ่งนี้มารับฟางด้วยนะคะ^^
โทโมะ:อื้ม^^
ฟางเข้าไปกระโดหอมแก้มโทโมะฟ๊อดใหญ่แก้วมองด้วยน้ำตาแก้วพยายามปาดน้ำตาเฟย์กุมมือแก้วเพื่อปลอบใจ
เฟย์:แก้ว...
ฟาง:กลับเถอะ
    ระหว่างทางกลับบ้าน
เฟย์:เด๊วฉันมานะฟางกับแก้วรอฉันแป๊ปนึง
ฟาง แก้ว:จ๊ะ
ฟาง:เฮ้อ แก้วฉันละมีความสุข
ฟางพูดลอยๆแก้วมองด้วยแล้วพยายามปาดน้ำตา
ฟาง:แกคงจะเสียใจมากซินะเพระแกทำให้ฉันเจ็บก่อนนังแก้ว
ฟางพูดตะคอกแก้วแก้วมองไม่เข้าใจ
เพี๊ยะ!!
ฟาง:แกรู้ไหมฉันชอบโทโมะมานานแล้วด้วยแต่แกแย่งเขาไป...
แก้ว:ฉันไม่เข้าใจที่เธอพูดเลยนะ
เพี๊ยะ!!
ฟาง:ยัยแก้วแกยังไม่เข้าใจอีกหรอโทโมะเขาไม่ได้รักแกละตอนนี้เขารักฉันฮ่ะๆฉันสะใจจริงๆ
แก้ว:แค่กๆ!!เธอจะทำอะไรฉันฟางฮือๆเธอได้โทโมะไปแล้วนิ
แก้วบอกด้วยน้ำเสียงอ่อนแรงพร้อมกับเลือดที่กบปาก
ฟาง:ไม่เจ็บหลอก^^
แก้ว:อย่าทำฉันเลยนะฮือๆ...
แก้วร้องห้อย่างหนักเพราะทั้งเจ็บใจต้องเสียโทโมะไปไม่มีเรี่ยวแรงที่จะสู้อีกแล้ว
เพี๊ยะ!!
ฟาง:มันยังเจบไม่เท่าที่ฉันเจ็บหลอก!!
แก้ว:ฟางเธอมันใจร้ายฮือๆเธอแย่งโทโมะไป....
เพี๊ยะ!!
ฟาง:ปากดีแกอย่าหวังว่าจะได้โทโมะไปเลยตายซะตรงนี้ดีกว่านะ
ปึก!!
แก้ว:โอ๊ย!!
แก้วร้องเสียงหลงตัวความเจ็บปวด
เฟย์:แก้ว!!
เฟย์เข้ามาหาแก้วทันที
ฟาง:หึปล่อยให้มันตายเถอะเฟย์
เฟย์:แกมันเลวยัยฟางฮือๆแกทำให้แก้วเจ็บไม่พอรึไง...
เฟย์ร้องไห้เพราะสงสารแก้ว
เพี๊ยะ!!
ฟาง:ฉันละเบื่อพวกแก
ฟางพูดจบก็เดินไปโดยไม่รอ
เฟย์:ใจร้ายฮือๆแกกับโทโมะมันใจร้ายทำแก้วใจฉันได้ฮือๆ
เฟย์พยายามจะช่วยแก้วเพราะแก้วเสียเลือดมาก