คดีลับ....คดีหัวใจ

“เฮ้ย”
 
“ฟาง”
 
“ไอ้ป็อป” โทโมะตะโกนเรียกเพื่อนที่ลุกพรวดไปแล้ว
 
“มาได้ไงว่ะเนี้ย งานเข้าแล้วมั้ยล่ะ”
 
โทโมะพึมพำเสียงเครียด รีบลุกเดินตามเพื่อนไปทางฟร์อ
 
‘หมับ’
 
ฟางชะงักไปกับแรงจับที่ข้อมือที่ไม่เบาเลยซักนนิด มองหน้าคนจับ
 
“พี่ป็อป”
 
‘ตาย ตายแน่ยัยฟาง’ เริ่งจะหน้าซีดไปบ้างกับสีหน้านิ่งสนิทบ่งบอกอาการโกรธจัดของสามี
 
“ลงมา” น้ำเสียงหว้นจัดของป็อปปี้ ทำให้ฟางยอมลงจากฟร์อมาแต่โดยดี ลากทั้งสองสาวกลับขึ้นมาโซนด้านบน
 
เพื่อชำระความ  ฟางเกิดอาการหน้าบึงตึงขึ้นบ้างเมื่อเห็นสองสาวสวยที่ยังคงนั่งรออยู่ที่โต๊ะ
 
“แนน ลงไปก่อน”
 
“แล้วงานล่ะค่ะ”  แนนเอ่ยกับนายตำตรวจหนุ่ม
 
“ไม่ต้องหว่งพี่จัดการได้ เราแค่ทำตามที่ตกลงกันไว้ก็พอค่ะ”
 
“ค่ะ” สะกิดเพื่อนให้ลุกออกไปพร้อมกัน
 
บรรยากาศบนโต๊ะ เริ่มกลับมาตึงเครียดอีกหน เมื่อปราศจากบุคคลที่3
 
“มาทำไมกันที่นี่”
 
ป็อปปี้ถามเสียงเครียดกับคนที่มีใบหน้าบึงตึง
 
“มาเที่ยวไงค่ะ ใช่ว่าพี่จะเที่ยวได้คนเดียว”
 
“ฟาง”
 
“ทำไมค่ะ ร้อนตัว?”
 
ส่งยิ้มกวนประสาทกลับไปให้คนข้างกาย ป็อปปี้จ้องหน้าเธอนิ่งสีหน้าบ่งบอกว่าโกรธจจัด
 
“เราแอบตามพี่มาซินะแก้ว”
 
โทโมะพูดอย่างรู้ทันเพราะ2สาวไม่มีทางแค่บังเอิญมาเที่ยวกับผับเดียวกับพวกเขาได้เป็นแน่
 
“ค่ะ เพราะถ้าไม่ตามมาแก้ว คงไม่ได้เห็นอะไรดีๆ” สะแยะยิ้มกลับไปให้โทโมะอย่างไม่ยอมแพ้เช่นกัน
 
“กลับบ้านไปซะทั้ง2คน”  ป็อปปี้สั่งเสียงเครียด
 
“ไม่ พี่ไม่ต้องมาสั่งเพราะฟางจะไม่ทำ”
 
“ฟาง!!”
 
“ขอโทษครับท่าน  พวกมันมากันแล้วครับ”
 
สารวัตรทั้ง2คนหันกลับมามองผู้กองที่เดินเข้ามาส่งข่าว
 
“เตรียมตัวให้พร้อม ผมส่งสัญาณพวกคุณบุกได้”
 
“ครับ แล้ว.....”
 
ปรายตามอง2สาวที่ไม่ใช่คนเดียวกับสายลับที่ติดต่องานกันมาตลอดเดือนที่ผ่านมา หน้าของทั้งสองหนุ่มเครียดขึ้น
 
มาทันที
 
“ผมจัดการได้ คุณกลับไปประจำตำแหน่งก่อน”
 
“ครับ”
 
โค้งตัวทำความเครพให้ ก่อนจะเดินออกไป
 
“นั่งนิ่ง ไม่ต้องพูดไม่ต้องถาม กลับไปเรามีเคลียร์กันยาว” โทโมะชี้หน้า2สาว
 
“ไอ้โมะ กรูว่า....”
 
ป็อปปี้ทำท่าจะแย้งออกมาแต่จำต้องเงียบเสียงลง เพราะคนที่พวกเขารอคอยเดินเข้ามาถึงโต๊ะแล้ว
 
“คุณภาณุคุณวิศวะ มารอกันนานหรือยังครับ”
 
เสียงทรงอำนาจของชายวัยกลางคนที่เดินนำหน้าร้องทักขึ้น
 
“ไม่ครับ เสี่ยนั่งก่อนซิครับ”
 
โทโมะลากแก้วมานั่งฝั่งเดียวกันป็อปปี้และฟาง ปล่อยให้ชายมาใหม่นั่งลงที่ฝั่งตรงข้าม
 
ลูกน้องของ ‘เสี่ยพินิจ’เดินเข้ามายินขนาบข้างเจ้านายไว้ไม่ห่าง
 
“เอ๊ะ ไม่ใช่น้องแนนนี่ คุณภาณุ”
 
“ครับ...เด็มามาใหม่นะครับ”
 
ตอบคนตรงหน้าพลางดึงเอวบางของคนข้างกายมากอดไว้แน่น ฟางรับรู้ได้ถึงความเครียดในน้ำเสียงของสามี
 
“แหม แต่ดูท่าทางจะเด็ดเอาการนะ ผมชักถูกใจแล้วซิ”
 
เสี่ยพินิจใช้สายตาสำรวจหญิงสาวสวยตรงหน้าอย่างจาบจ้วงแบบไม่เกรงใจ ฟางได้แต่ขะยักแขยงกับสาย
 
ของชายแก่คราวพ่อ จนต้องเบียดร่างเข้าหาป็อปปี้
 
“ผมว่าเรามาคุยเรื่องของเรากันดีกว่าครับ”
 
โทโมะเอ่ยออกมาเสียงเย็น ตัดเข้าเรือ่งก่อนที่จะทำใจเย็นให้ไม่ลุกชึ้นไปต่อยหน้าชายแก่ที่ใช้สายตาทุเรศมอง
 
แฟนสาวเขาไม่ไหว
 
“แหมใจร้อนกันจริงคนหนุ่ม แต่ก็ได้ครับ”
 
“หาญ เมิงเอาของมาโชร์คุณเขา”
 
“ครับ นาย”
 
ชายหน้าตาไม่น่าไว้ใจ นำกระเป๋าเอกสารใบใหญ่วางลงตรงหน้า เปิดออกโชร์ของภายในให้ทั้ง4คนดู
 
‘ยาเสพติด นี่มันอะไรกัน ทำไม......’
 
โทโมะหยิบกระเป๋าอีกใบ ที่คาดว่าด้านในน่าจะบรรจุเงินค่าสินค้า ส่งให้อีกฝ่าย
 
นายหาญรับไปเปิดดู ก่อนจะหันกลับมารายงานให้เจ้านายทราบ
 
“ครับครับ นาย”
 
ทั้งสองฝ่ายต่างลุกขึ้นยืน เสี่ยพินิจยื่นมือมาตรงหน้า
 
“ผมหวังว่าครั้งหน้าเราคงได้ทำธุรกิจร่วมกันนะครับ”
 
นายตำตรวทั้งสองไม่ตอบ โทโมะเอื้อมมือไปด้านหลังกำด้ามปืมที่เสียบไว้แน่น
 
ป็อปปี้ยิ้มให้นิดๆ ยกนิ้วโป้งขึ้นในอากาศ ก่อนจะค่อยๆควว่ำลงเป็นสัญาณให้ลูกน้องที่แอบซุ่มอยู่ตามมุมต่างๆเห็น
 
ชัด ดึงฟางมาหลบที่ข้างหลัง กระชากปืนพกออกจากซอง ยกขึ้นเล็กชายแก่ตรงหน้า
 
“หยุดนี่เจ้าหน้าที่ตำรวจ ยอมมอบตัวซะ เสี่ยพินิจ”
 
สีหน้าของเสี่ยซีดลง แต่แววตาไม่ยอมจำนน
 
“ไอ้....เฮ้ยจัดการ อย่าให้มันจับอั๊วได้”
 
สั่งลูกน้อง ก่อนจะถอยเข้ามายืนในวงล้อมของลูกน้องอีกที ทั้ง2ฝ่ายต่างยกปืนขึ้นข่มขวัญฝ่ายตรงข้าม
 
เพราะหากพลาดงานนี้ก็หมายถึงชีวิต  ฟางแอบหวั่นใจกับภาพตรงหน้า เช่นเดียวกับแก้ว ที่กลัวว่า
 
คนเบื่องหน้าจะได้รับอันตรายเพราะต้องคอยมาผวงค์กกับเธอที่หึงไม่เข้าเรื่อง ทำให้คนรักต้องตกอยู่ใน
 
สถานการณ์ซุ่มเสี่ยงเช่นนี้
 
“จัดการมันดิว่ะ รออะไร”
 
คำพูดของเสี่ยเป็นเหมือนสัญาณเริ่ม ทั้งสองฝ่ายต่างสาดกระสุนเข้าใส่กัน
 
ป็อปปี้กับโทโมะลากสองสาวเข้าหลบหลังเค้าเตอร์ใก้ลๆ ก่อนจะโผ่ลออกมายิงสวนกลับไป
 
‘ปังๆๆ’
 
‘กรี๊สสสส’
 
เสียงปืนที่ดังขึ้น ทำให้นักท่องราตรีทั้งหลายต่างเริ่งแตกตื่น แย่งชิงวิ่งออกไปภายนอกของผับทันที
 
ด้านในจึงเหลือเพียงเจ้าหน้าที่และกลุ่มคนร้ายที่ยังสาดกระสุนใส่กันไม่ยั้ง
 
“ไอ้ป็อป กรูว่าเราแยกกันเหอะว่ะ”
 
“เออ เจอกันด้านหน้า”
 
โทโมะพยักหน้าให้ ก่อนจะยิงเปิดทางให้ตัวเองดึงแฟนสาวออกไปจากวงล้อมของคนร้าย
 
“ก้มหัวต่ำๆไว้”
 
ป็อปปี้สั่งคนในอ้อมกอดเสียงเครียด ดึงร่างบางให้ลัดเลาะออกมาทางด้านหลัง เลี่ยงหลบคมกระสุนที่ยังคง
 
สาดใส่เขาและเธอไม่หยุด 
 
“โอ๊ย”
^________________________________________________________________^
จัดให้แล้วน้า 
เจอกันตอนหน้าค่ะ ^^