คดีลับ....คดีหัวใจ
To_oNg0909
30)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ“เฮ้ย”
“ฟาง”
“ไอ้ป็อป” โทโมะตะโกนเรียกเพื่อนที่ลุกพรวดไปแล้ว
“มาได้ไงว่ะเนี้ย งานเข้าแล้วมั้ยล่ะ”
โทโมะพึมพำเสียงเครียด รีบลุกเดินตามเพื่อนไปทางฟร์อ
‘หมับ’
ฟางชะงักไปกับแรงจับที่ข้อมือที่ไม่เบาเลยซักนนิด มองหน้าคนจับ
“พี่ป็อป”
‘ตาย ตายแน่ยัยฟาง’ เริ่งจะหน้าซีดไปบ้างกับสีหน้านิ่งสนิทบ่งบอกอาการโกรธจัดของสามี
“ลงมา” น้ำเสียงหว้นจัดของป็อปปี้ ทำให้ฟางยอมลงจากฟร์อมาแต่โดยดี ลากทั้งสองสาวกลับขึ้นมาโซนด้านบน
เพื่อชำระความ ฟางเกิดอาการหน้าบึงตึงขึ้นบ้างเมื่อเห็นสองสาวสวยที่ยังคงนั่งรออยู่ที่โต๊ะ
“แนน ลงไปก่อน”
“แล้วงานล่ะค่ะ” แนนเอ่ยกับนายตำตรวจหนุ่ม
“ไม่ต้องหว่งพี่จัดการได้ เราแค่ทำตามที่ตกลงกันไว้ก็พอค่ะ”
“ค่ะ” สะกิดเพื่อนให้ลุกออกไปพร้อมกัน
บรรยากาศบนโต๊ะ เริ่มกลับมาตึงเครียดอีกหน เมื่อปราศจากบุคคลที่3
“มาทำไมกันที่นี่”
ป็อปปี้ถามเสียงเครียดกับคนที่มีใบหน้าบึงตึง
“มาเที่ยวไงค่ะ ใช่ว่าพี่จะเที่ยวได้คนเดียว”
“ฟาง”
“ทำไมค่ะ ร้อนตัว?”
ส่งยิ้มกวนประสาทกลับไปให้คนข้างกาย ป็อปปี้จ้องหน้าเธอนิ่งสีหน้าบ่งบอกว่าโกรธจจัด
“เราแอบตามพี่มาซินะแก้ว”
โทโมะพูดอย่างรู้ทันเพราะ2สาวไม่มีทางแค่บังเอิญมาเที่ยวกับผับเดียวกับพวกเขาได้เป็นแน่
“ค่ะ เพราะถ้าไม่ตามมาแก้ว คงไม่ได้เห็นอะไรดีๆ” สะแยะยิ้มกลับไปให้โทโมะอย่างไม่ยอมแพ้เช่นกัน
“กลับบ้านไปซะทั้ง2คน” ป็อปปี้สั่งเสียงเครียด
“ไม่ พี่ไม่ต้องมาสั่งเพราะฟางจะไม่ทำ”
“ฟาง!!”
“ขอโทษครับท่าน พวกมันมากันแล้วครับ”
สารวัตรทั้ง2คนหันกลับมามองผู้กองที่เดินเข้ามาส่งข่าว
“เตรียมตัวให้พร้อม ผมส่งสัญาณพวกคุณบุกได้”
“ครับ แล้ว.....”
ปรายตามอง2สาวที่ไม่ใช่คนเดียวกับสายลับที่ติดต่องานกันมาตลอดเดือนที่ผ่านมา หน้าของทั้งสองหนุ่มเครียดขึ้น
มาทันที
“ผมจัดการได้ คุณกลับไปประจำตำแหน่งก่อน”
“ครับ”
โค้งตัวทำความเครพให้ ก่อนจะเดินออกไป
“นั่งนิ่ง ไม่ต้องพูดไม่ต้องถาม กลับไปเรามีเคลียร์กันยาว” โทโมะชี้หน้า2สาว
“ไอ้โมะ กรูว่า....”
ป็อปปี้ทำท่าจะแย้งออกมาแต่จำต้องเงียบเสียงลง เพราะคนที่พวกเขารอคอยเดินเข้ามาถึงโต๊ะแล้ว
“คุณภาณุคุณวิศวะ มารอกันนานหรือยังครับ”
เสียงทรงอำนาจของชายวัยกลางคนที่เดินนำหน้าร้องทักขึ้น
“ไม่ครับ เสี่ยนั่งก่อนซิครับ”
โทโมะลากแก้วมานั่งฝั่งเดียวกันป็อปปี้และฟาง ปล่อยให้ชายมาใหม่นั่งลงที่ฝั่งตรงข้าม
ลูกน้องของ ‘เสี่ยพินิจ’เดินเข้ามายินขนาบข้างเจ้านายไว้ไม่ห่าง
“เอ๊ะ ไม่ใช่น้องแนนนี่ คุณภาณุ”
“ครับ...เด็มามาใหม่นะครับ”
ตอบคนตรงหน้าพลางดึงเอวบางของคนข้างกายมากอดไว้แน่น ฟางรับรู้ได้ถึงความเครียดในน้ำเสียงของสามี
“แหม แต่ดูท่าทางจะเด็ดเอาการนะ ผมชักถูกใจแล้วซิ”
เสี่ยพินิจใช้สายตาสำรวจหญิงสาวสวยตรงหน้าอย่างจาบจ้วงแบบไม่เกรงใจ ฟางได้แต่ขะยักแขยงกับสาย
ของชายแก่คราวพ่อ จนต้องเบียดร่างเข้าหาป็อปปี้
“ผมว่าเรามาคุยเรื่องของเรากันดีกว่าครับ”
โทโมะเอ่ยออกมาเสียงเย็น ตัดเข้าเรือ่งก่อนที่จะทำใจเย็นให้ไม่ลุกชึ้นไปต่อยหน้าชายแก่ที่ใช้สายตาทุเรศมอง
แฟนสาวเขาไม่ไหว
“แหมใจร้อนกันจริงคนหนุ่ม แต่ก็ได้ครับ”
“หาญ เมิงเอาของมาโชร์คุณเขา”
“ครับ นาย”
ชายหน้าตาไม่น่าไว้ใจ นำกระเป๋าเอกสารใบใหญ่วางลงตรงหน้า เปิดออกโชร์ของภายในให้ทั้ง4คนดู
‘ยาเสพติด นี่มันอะไรกัน ทำไม......’
โทโมะหยิบกระเป๋าอีกใบ ที่คาดว่าด้านในน่าจะบรรจุเงินค่าสินค้า ส่งให้อีกฝ่าย
นายหาญรับไปเปิดดู ก่อนจะหันกลับมารายงานให้เจ้านายทราบ
“ครับครับ นาย”
ทั้งสองฝ่ายต่างลุกขึ้นยืน เสี่ยพินิจยื่นมือมาตรงหน้า
“ผมหวังว่าครั้งหน้าเราคงได้ทำธุรกิจร่วมกันนะครับ”
นายตำตรวทั้งสองไม่ตอบ โทโมะเอื้อมมือไปด้านหลังกำด้ามปืมที่เสียบไว้แน่น
ป็อปปี้ยิ้มให้นิดๆ ยกนิ้วโป้งขึ้นในอากาศ ก่อนจะค่อยๆควว่ำลงเป็นสัญาณให้ลูกน้องที่แอบซุ่มอยู่ตามมุมต่างๆเห็น
ชัด ดึงฟางมาหลบที่ข้างหลัง กระชากปืนพกออกจากซอง ยกขึ้นเล็กชายแก่ตรงหน้า
“หยุดนี่เจ้าหน้าที่ตำรวจ ยอมมอบตัวซะ เสี่ยพินิจ”
สีหน้าของเสี่ยซีดลง แต่แววตาไม่ยอมจำนน
“ไอ้....เฮ้ยจัดการ อย่าให้มันจับอั๊วได้”
สั่งลูกน้อง ก่อนจะถอยเข้ามายืนในวงล้อมของลูกน้องอีกที ทั้ง2ฝ่ายต่างยกปืนขึ้นข่มขวัญฝ่ายตรงข้าม
เพราะหากพลาดงานนี้ก็หมายถึงชีวิต ฟางแอบหวั่นใจกับภาพตรงหน้า เช่นเดียวกับแก้ว ที่กลัวว่า
คนเบื่องหน้าจะได้รับอันตรายเพราะต้องคอยมาผวงค์กกับเธอที่หึงไม่เข้าเรื่อง ทำให้คนรักต้องตกอยู่ใน
สถานการณ์ซุ่มเสี่ยงเช่นนี้
“จัดการมันดิว่ะ รออะไร”
คำพูดของเสี่ยเป็นเหมือนสัญาณเริ่ม ทั้งสองฝ่ายต่างสาดกระสุนเข้าใส่กัน
ป็อปปี้กับโทโมะลากสองสาวเข้าหลบหลังเค้าเตอร์ใก้ลๆ ก่อนจะโผ่ลออกมายิงสวนกลับไป
‘ปังๆๆ’
‘กรี๊สสสส’
เสียงปืนที่ดังขึ้น ทำให้นักท่องราตรีทั้งหลายต่างเริ่งแตกตื่น แย่งชิงวิ่งออกไปภายนอกของผับทันที
ด้านในจึงเหลือเพียงเจ้าหน้าที่และกลุ่มคนร้ายที่ยังสาดกระสุนใส่กันไม่ยั้ง
“ไอ้ป็อป กรูว่าเราแยกกันเหอะว่ะ”
“เออ เจอกันด้านหน้า”
โทโมะพยักหน้าให้ ก่อนจะยิงเปิดทางให้ตัวเองดึงแฟนสาวออกไปจากวงล้อมของคนร้าย
“ก้มหัวต่ำๆไว้”
ป็อปปี้สั่งคนในอ้อมกอดเสียงเครียด ดึงร่างบางให้ลัดเลาะออกมาทางด้านหลัง เลี่ยงหลบคมกระสุนที่ยังคง
สาดใส่เขาและเธอไม่หยุด
“โอ๊ย”
^________________________________________________________________^
จัดให้แล้วน้า
เจอกันตอนหน้าค่ะ ^^
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
