คดีลับ....คดีหัวใจ
9.2
To_oNg0909
แชร์นิยายฟิคชั่น
21) คดีที่3 'คววามรัก.....ความตาย'
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความคดีที่3 ‘ความรัก ...ความตาย’
ความรักหรือความใคร่ ต่างกันที่ตรงไหน
ใครเล่าจะตอบได้........
ภายในห้องนอนกว้าง อากาศภายในห้องเย็นช่ำจากแอร์คอนนิชั่วที่เปิดทิ้งเอาไว้ ช่างต่างจากบรรยากาศ
บนเตียงกว้างที่กำลังร้อนละอุจากเปลวเพลิงของไฟปรถนาของร่าง 2 ร่างที่กำลังบรรเลงบทรักร้อนแรงให้แก่กัน
ทั่วทั้งห้องมีเพียงเสียงลมหายใจกระเซ่า และเสียงครางของความสุขเท่านั้น
“ชาญจะไม่ทิ้งด้าใช่มั้ย”
ฝ่ายหญิงถามหลังจากที่เกมส์รักจบลง เธอหวั่นใจว่าเขาอาจจะรังเกียจอาชีพที่เธอทำจนทิ้งเธอไป
เหมือนกับผู้ชายอื่นๆที่เข้ามาเพียงเพราะหวังร่างกายของเธอเท่านั้น
ชายหนุ่มหน้าตาดี ดึงหญิงสาวเข้ามากอดไว้ อย่างรักใคร่ไม่เคยนึกรังเกียจในอาชีพของเธอแม้แต่น้อย
“ชาญรักด้านะค่ะ” พูดกับคนในอ้อมกอดอย่างอ่อนหวาน
“ค่ะด้าก็รักชาญรักมากด้วย ด้ากำลังจะเลิกอาชีพนั้น รอด้าหน่อยนะค่ะ”
ทั้งคู่กอดกันด้วยความรัก แต่ใครจะรู้บางทีเวลาก็ไม่เคยรอสิ่งใด แม้แต่ความตาย
.
.
.
“อือ พี่ปอปไม่เอานะฟางจะนอน”
ปัดมือหนาที่ก่อกวนเวลานอนของเธอออกจากอกอวบของตัวเอง ทั้งๆทียังไม่ยอมลืมตาขึ้นมามองดูด้วยซ้ำ
แต่เจ้าของมือมือก็ยังไม่ยอมหยุดที่จะก่อกวน แถมยังรุกหนักมากกว่าเดิมอีกด้วยซ้ำ
“อือ...อ่า”
เสียงหวานเริ่มครางกระเซ่าตามอารมณ์ที่โดนปลุกเร้าให้ยอมคล้อยตาม
“ให้พี่เถอะน้า”
ถอดชุดนอนตัวบาง สีหวานที่ฟางสวมไว้ออกทางศีรษะ ทำให้เธอเปลือยเปล่าในทันที
เพราะเธอเลือกที่จะไม่สวมชั้นในเวลานอนนั้นเอง ปากหนาก้มลงมาครอบครองยอกอกของคนใต้ร่าง
ดูดกินราวกับเด็กน้อยหิวจัด ฟางได้แต่จิดเล็บสวยของตัวเองลงไปที่ต้นแขนกำยำของป็อปปี้
“อือ พะ..พี่ป็อป อย่าแกล้งกันซิ” เสียงหวานขาดเป็นห้วงๆเพราะโดนชายหนุ่มทรมาน
“ว่าไงครับคนเก่ง ไม่ไหวแล้วเหรอ”
“อือ..”
บิดร่างหนีสัมผัสของมือหนาที่ยอกล้ออยู่กับทุกส่วนในตัวเธอ เผลอแอ่นอกอวบให้ชายหนุ่ม
อย่างลืมอาย เพราะตอนนี้เธอโดนร่างกายบงการ สติหลุดลอยไปเพราะคนที่อยู่ด้านบนจนหลุดจากการ
ควบคุมของสมองโดนสิ้นเชิง
“อ่า...พี่ป็อป เข้ามาเถอะนะค่ะ ...ฟางไม่ไหวแล้ว”
ร้องขอให้ป็อปปี้ตอบสนองในสิ่งที่เธอต้องการซะที
“หึๆๆ”
เสียงทุ้มหัวเราะในลำคอ ก่อนจะยอมสนองตอบในสิ่งที่เธอร้องขอ จับเรียวขาสวย
ให้แยกออกห่าง ก่อนจะสอดตัวเข้ามาเติมเต็มให้เธอตามที่ร้องขอ สะโพกหนาขยับเข้าออกเป็นจังหวะ
ช้าๆเป็นการโหมโรง ก่อนจะเร่งจังหวะร้อนแรงขึ้นมาตามลำดับ ที่ทำให้คนใต้ร่างสนองตอบเขา
เป็นอย่างดี
‘ครืดๆ’
ป็อปปี้หยุดการเคลื่อนไหว เอี้ยวตัวกลับมาดูเจ้าเครื่าองมือสื่อสารที่วางไว้ไม่ไกลนัก ขวมดคิ้วเข้มเข้าหากัน
เหลือบมองนาฬิกาทีบอกเวลาตี สองกว่า คนที่โทรเข้ามาคงจะต้องมีเรื่องด่วนเป็นแน่ถึงได้กล้า
โทรมากวนเขากลางดึกแบบนี้ ตัดสินใจกดรับสายของเพื่อนสนิทที่โทรเข้ามา
“มี’ไรว่ะ ไอ้โมะ”
คนใต้ร่างดูจะไม่พอใจกับการหยุดไปซะดื้อๆของเขา ลืมตาขึ้นมองสามีอย่างไม่พอใจ
“มีงานด่วน”
“งาน’ไรว่ะ แกก็ทำไปดิ กรูเพิ่งปิดคดียาเสพติดไปนะ”
ตอบอย่างขอไปที เพราะตอนนี้ความสนใจเข้ากลับมายังร่างบางที่พลิกตัวขึ้นมาอยู่ด้าบนร่าง
เขาแทน
“กรูยังติดคดีค้าไม้เถื่อนอยู่ เมิงแหละไปทำ”
ฟางเริ่มขยับตัวเข้าออก แต่ยังทำได้ไม่ร้อนแรงเท่าทีชายหนุ่มเป็นฝ่ายทำให้เธอ ป็อปปี้จึงต้องเป็นฝ่าย
ช่วยด้วยการยกสะโพกขึ้นไปรับจังหวะกดลงมาของฟางที่โหมกระหน่ำลงมาของเธอแทน
“คะ....คดีอะไรว่ะ”
“ฆาตกรรมในผับ The Rose”
“อ่ะ...”
ป็อปปี้รีบยกตัวขึ้นไปกดจูบ ดูดซับเสียงครางของคนบนร่าง ที่กลั้นเสียงครางของตัวเองเอาไว้ไม่อยู่
แม้จะเม้มปากเอาไว้แน่นแล้วก็ตาม ก่อนที่เจ้าตัวจะทันได้ส่งเสียงครางออกมาให้คนในโทรศัพท์ได้ยิน
“ฮัลโหล ไอ้ป็อป เฮ้ยเข้าใจที่กรูพูดมั้ยเนี้ยเมิง”
“เออๆเดี๋ยวกรูเคลียรืตัวเองเสด็จแล้วจะไป”
“อย่าช้านะเมิง”
ป็อปปี้กดตัดสายทิ้ง โยนโทรศัพท์ออกห่างตัวอย่างไม่ใยดี จับร่างฟางให้พลิกลงนอนคว่ำ
กระแทกตัวลงมาเติมเต็มให้สุดๆ กระแทกจังหวะร้อนแรงใส่น่างบางไม่ยั้ง ไม่นานก็พาทั้ง
เธอและตัวเองไปถึงปลายทางจนได้
“อ่าาาาาา...”
ถอดทอนกายออกมาจากร่างบางที่เขาไม่เคยอิ่มในตัวเธอง่ายๆ แต่จำต้องตัดใจเพราะมีงานรออยู่
“ฟางนอนเลยนะ พี่มีงาน”
“งานอะไรค่ะ”
ถามเสียงหอบเพราะยังเหนื่อยจากกิจกรรมเมื่อครู่ไม่หาย ต่างจากป็อปปี้ที่โดดลงจากเตียง
ลงไปแต่งตัวด้วยความเร่งรีบ
“มีคดีฆาตกรรมนะครับ”
ตอบทั้งๆที่มือยังสาระวนอยู่กับเครื่องแต่งกาย
“งั้นฟางไปด้วย”
แค่ได้ยินคำว่าคดีก็ทำเอาเธอหายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้ง ยอมลุกจากที่นอนมาแต่งตัวบ้าง
“ไม่เอา” ปฎิเสธเสียงแข็ง หยุดแต่งตัวหันกลับมามองภรรยาสาว
“น้าให้ฟางด้วยนะค่ะ มีหมอที่ไหนอุ่นใจตลอดนะค่ะ”
(ทำเป็นขายเครื่อข่ายมือถือไปได้นะ ฟาง)
เดินเข้ามาออดอ้อนร่างสูงที่ทำตาดุใส่เธออยู่
“ก็ได้ แต่ห้ามทำอะไรเกินตัวนะ”
“ตกลงค่ะ” หอมแก้มชายหนุ่มเร็วๆ ก่อนจะคว้าบราที่ถอดทิ้งไว้ขึ้นมาสวม แต่โดนมือใหญ่คว้าเอาไว้ซะก่อน
“มาพี่ช่วย”
จัดแจงสวมบราเซียให้ร่างบางอย่างชำนาญ แต่ยังไม่วายฉวยโอกาสบีบเคล้นหน้าอกสวยไปด้วย
“อือ..พอแล้วพี่ป็อป พี่ต้องไปทำงานนะ”
ดันอกคนที่ทำท่าจะปลดบราที่เพิ่งจะสวมให้เธอออกอีกรอบเอาไว้
“เฮ้อ ก็อยากกินเรานิน่า”
ฟางได้แต่ทุบบ่าหนาเป็นการแก้เขินกับคำพูดตรงๆของเขา ก่อนจะรีบหยิบชุดมาสวม
ก่อนที่จะช้าไปมากกว่านี้
^_______________________________________________________________^
อัพแล้วน้า ฮ่าๆๆเปิดมาก็เจอะฉากรักอีกแล้ว ก็คนแต่งชอบอ่า อิอิ
เจอกันตอนหน้าคร้า ^^
ขอคอมเม้นเรื่องคดีได้มั้ยค่ะ คือเราอยากรู้ว่ามันเป็นไงบ้างนะค่ะ จะได้เอาไปปรับปรุ่งแบบยังไม่ซับซ้อนพอ หรอแบบ เนื้อหาไม่ต่อเนื่อง อ่านแล้วงงๆ น้าคร้า ช่วยหน่อยน้า เพื่อผลงานที่ดีในวันหน้า ฮ่าๆๆๆ
ความรักหรือความใคร่ ต่างกันที่ตรงไหน
ใครเล่าจะตอบได้........
ภายในห้องนอนกว้าง อากาศภายในห้องเย็นช่ำจากแอร์คอนนิชั่วที่เปิดทิ้งเอาไว้ ช่างต่างจากบรรยากาศ
บนเตียงกว้างที่กำลังร้อนละอุจากเปลวเพลิงของไฟปรถนาของร่าง 2 ร่างที่กำลังบรรเลงบทรักร้อนแรงให้แก่กัน
ทั่วทั้งห้องมีเพียงเสียงลมหายใจกระเซ่า และเสียงครางของความสุขเท่านั้น
“ชาญจะไม่ทิ้งด้าใช่มั้ย”
ฝ่ายหญิงถามหลังจากที่เกมส์รักจบลง เธอหวั่นใจว่าเขาอาจจะรังเกียจอาชีพที่เธอทำจนทิ้งเธอไป
เหมือนกับผู้ชายอื่นๆที่เข้ามาเพียงเพราะหวังร่างกายของเธอเท่านั้น
ชายหนุ่มหน้าตาดี ดึงหญิงสาวเข้ามากอดไว้ อย่างรักใคร่ไม่เคยนึกรังเกียจในอาชีพของเธอแม้แต่น้อย
“ชาญรักด้านะค่ะ” พูดกับคนในอ้อมกอดอย่างอ่อนหวาน
“ค่ะด้าก็รักชาญรักมากด้วย ด้ากำลังจะเลิกอาชีพนั้น รอด้าหน่อยนะค่ะ”
ทั้งคู่กอดกันด้วยความรัก แต่ใครจะรู้บางทีเวลาก็ไม่เคยรอสิ่งใด แม้แต่ความตาย
.
.
.
“อือ พี่ปอปไม่เอานะฟางจะนอน”
ปัดมือหนาที่ก่อกวนเวลานอนของเธอออกจากอกอวบของตัวเอง ทั้งๆทียังไม่ยอมลืมตาขึ้นมามองดูด้วยซ้ำ
แต่เจ้าของมือมือก็ยังไม่ยอมหยุดที่จะก่อกวน แถมยังรุกหนักมากกว่าเดิมอีกด้วยซ้ำ
“อือ...อ่า”
เสียงหวานเริ่มครางกระเซ่าตามอารมณ์ที่โดนปลุกเร้าให้ยอมคล้อยตาม
“ให้พี่เถอะน้า”
ถอดชุดนอนตัวบาง สีหวานที่ฟางสวมไว้ออกทางศีรษะ ทำให้เธอเปลือยเปล่าในทันที
เพราะเธอเลือกที่จะไม่สวมชั้นในเวลานอนนั้นเอง ปากหนาก้มลงมาครอบครองยอกอกของคนใต้ร่าง
ดูดกินราวกับเด็กน้อยหิวจัด ฟางได้แต่จิดเล็บสวยของตัวเองลงไปที่ต้นแขนกำยำของป็อปปี้
“อือ พะ..พี่ป็อป อย่าแกล้งกันซิ” เสียงหวานขาดเป็นห้วงๆเพราะโดนชายหนุ่มทรมาน
“ว่าไงครับคนเก่ง ไม่ไหวแล้วเหรอ”
“อือ..”
บิดร่างหนีสัมผัสของมือหนาที่ยอกล้ออยู่กับทุกส่วนในตัวเธอ เผลอแอ่นอกอวบให้ชายหนุ่ม
อย่างลืมอาย เพราะตอนนี้เธอโดนร่างกายบงการ สติหลุดลอยไปเพราะคนที่อยู่ด้านบนจนหลุดจากการ
ควบคุมของสมองโดนสิ้นเชิง
“อ่า...พี่ป็อป เข้ามาเถอะนะค่ะ ...ฟางไม่ไหวแล้ว”
ร้องขอให้ป็อปปี้ตอบสนองในสิ่งที่เธอต้องการซะที
“หึๆๆ”
เสียงทุ้มหัวเราะในลำคอ ก่อนจะยอมสนองตอบในสิ่งที่เธอร้องขอ จับเรียวขาสวย
ให้แยกออกห่าง ก่อนจะสอดตัวเข้ามาเติมเต็มให้เธอตามที่ร้องขอ สะโพกหนาขยับเข้าออกเป็นจังหวะ
ช้าๆเป็นการโหมโรง ก่อนจะเร่งจังหวะร้อนแรงขึ้นมาตามลำดับ ที่ทำให้คนใต้ร่างสนองตอบเขา
เป็นอย่างดี
‘ครืดๆ’
ป็อปปี้หยุดการเคลื่อนไหว เอี้ยวตัวกลับมาดูเจ้าเครื่าองมือสื่อสารที่วางไว้ไม่ไกลนัก ขวมดคิ้วเข้มเข้าหากัน
เหลือบมองนาฬิกาทีบอกเวลาตี สองกว่า คนที่โทรเข้ามาคงจะต้องมีเรื่องด่วนเป็นแน่ถึงได้กล้า
โทรมากวนเขากลางดึกแบบนี้ ตัดสินใจกดรับสายของเพื่อนสนิทที่โทรเข้ามา
“มี’ไรว่ะ ไอ้โมะ”
คนใต้ร่างดูจะไม่พอใจกับการหยุดไปซะดื้อๆของเขา ลืมตาขึ้นมองสามีอย่างไม่พอใจ
“มีงานด่วน”
“งาน’ไรว่ะ แกก็ทำไปดิ กรูเพิ่งปิดคดียาเสพติดไปนะ”
ตอบอย่างขอไปที เพราะตอนนี้ความสนใจเข้ากลับมายังร่างบางที่พลิกตัวขึ้นมาอยู่ด้าบนร่าง
เขาแทน
“กรูยังติดคดีค้าไม้เถื่อนอยู่ เมิงแหละไปทำ”
ฟางเริ่มขยับตัวเข้าออก แต่ยังทำได้ไม่ร้อนแรงเท่าทีชายหนุ่มเป็นฝ่ายทำให้เธอ ป็อปปี้จึงต้องเป็นฝ่าย
ช่วยด้วยการยกสะโพกขึ้นไปรับจังหวะกดลงมาของฟางที่โหมกระหน่ำลงมาของเธอแทน
“คะ....คดีอะไรว่ะ”
“ฆาตกรรมในผับ The Rose”
“อ่ะ...”
ป็อปปี้รีบยกตัวขึ้นไปกดจูบ ดูดซับเสียงครางของคนบนร่าง ที่กลั้นเสียงครางของตัวเองเอาไว้ไม่อยู่
แม้จะเม้มปากเอาไว้แน่นแล้วก็ตาม ก่อนที่เจ้าตัวจะทันได้ส่งเสียงครางออกมาให้คนในโทรศัพท์ได้ยิน
“ฮัลโหล ไอ้ป็อป เฮ้ยเข้าใจที่กรูพูดมั้ยเนี้ยเมิง”
“เออๆเดี๋ยวกรูเคลียรืตัวเองเสด็จแล้วจะไป”
“อย่าช้านะเมิง”
ป็อปปี้กดตัดสายทิ้ง โยนโทรศัพท์ออกห่างตัวอย่างไม่ใยดี จับร่างฟางให้พลิกลงนอนคว่ำ
กระแทกตัวลงมาเติมเต็มให้สุดๆ กระแทกจังหวะร้อนแรงใส่น่างบางไม่ยั้ง ไม่นานก็พาทั้ง
เธอและตัวเองไปถึงปลายทางจนได้
“อ่าาาาาา...”
ถอดทอนกายออกมาจากร่างบางที่เขาไม่เคยอิ่มในตัวเธอง่ายๆ แต่จำต้องตัดใจเพราะมีงานรออยู่
“ฟางนอนเลยนะ พี่มีงาน”
“งานอะไรค่ะ”
ถามเสียงหอบเพราะยังเหนื่อยจากกิจกรรมเมื่อครู่ไม่หาย ต่างจากป็อปปี้ที่โดดลงจากเตียง
ลงไปแต่งตัวด้วยความเร่งรีบ
“มีคดีฆาตกรรมนะครับ”
ตอบทั้งๆที่มือยังสาระวนอยู่กับเครื่องแต่งกาย
“งั้นฟางไปด้วย”
แค่ได้ยินคำว่าคดีก็ทำเอาเธอหายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้ง ยอมลุกจากที่นอนมาแต่งตัวบ้าง
“ไม่เอา” ปฎิเสธเสียงแข็ง หยุดแต่งตัวหันกลับมามองภรรยาสาว
“น้าให้ฟางด้วยนะค่ะ มีหมอที่ไหนอุ่นใจตลอดนะค่ะ”
(ทำเป็นขายเครื่อข่ายมือถือไปได้นะ ฟาง)
เดินเข้ามาออดอ้อนร่างสูงที่ทำตาดุใส่เธออยู่
“ก็ได้ แต่ห้ามทำอะไรเกินตัวนะ”
“ตกลงค่ะ” หอมแก้มชายหนุ่มเร็วๆ ก่อนจะคว้าบราที่ถอดทิ้งไว้ขึ้นมาสวม แต่โดนมือใหญ่คว้าเอาไว้ซะก่อน
“มาพี่ช่วย”
จัดแจงสวมบราเซียให้ร่างบางอย่างชำนาญ แต่ยังไม่วายฉวยโอกาสบีบเคล้นหน้าอกสวยไปด้วย
“อือ..พอแล้วพี่ป็อป พี่ต้องไปทำงานนะ”
ดันอกคนที่ทำท่าจะปลดบราที่เพิ่งจะสวมให้เธอออกอีกรอบเอาไว้
“เฮ้อ ก็อยากกินเรานิน่า”
ฟางได้แต่ทุบบ่าหนาเป็นการแก้เขินกับคำพูดตรงๆของเขา ก่อนจะรีบหยิบชุดมาสวม
ก่อนที่จะช้าไปมากกว่านี้
^_______________________________________________________________^
อัพแล้วน้า ฮ่าๆๆเปิดมาก็เจอะฉากรักอีกแล้ว ก็คนแต่งชอบอ่า อิอิ
เจอกันตอนหน้าคร้า ^^
ขอคอมเม้นเรื่องคดีได้มั้ยค่ะ คือเราอยากรู้ว่ามันเป็นไงบ้างนะค่ะ จะได้เอาไปปรับปรุ่งแบบยังไม่ซับซ้อนพอ หรอแบบ เนื้อหาไม่ต่อเนื่อง อ่านแล้วงงๆ น้าคร้า ช่วยหน่อยน้า เพื่อผลงานที่ดีในวันหน้า ฮ่าๆๆๆ
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.2 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.3 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.1 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
