คดีลับ....คดีหัวใจ
To_oNg0909
20) The End 'คดีรักมรณะ'
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ“ฟาง หยุดเลยนะ"
ป็อปปี้รั้งแขนบางของฟางที่เอาแต่เดินหนีเขา นับตั้งแต่กลับมาจากโรมแรมหลังจากที่ปิดคดีลงได้ทีเดียว
พร้อมกันทั้งสองคดีทั้งคดีของคุณวิทย์และคุณนารีที่มีฆาตกรคนเดียวกัน คือคุณ สุพรรณสา
“เป็นอะไร”
“เป็นบ้า”
“ฟาง”
เรียกชื่อเธอเสียงหนัก หัวเสียไม่น้อยกับอาการของร่างบาง ดึงฟางให้หายเข้าไปในห้องนอน เพราะไม่อยากจะ
ต้องมาทะเลาะกันเสียงดังรบกวนท่านทั้งสองที่นอนหลับพักผ่อนอยู่ ต้องตื่นมามีส่วนร่วมด้วย
“ตอบมาเป็นอะไร พูดให้รู้เรื่องด้วย”
เจ้าตัวชักสีหน้ากับประโยคคำสั่งของป็อปปี้ แต่ก็ยอมตอบออกมา เพราะหากเก็บไว้เธอก็คงอึดอัดใจตาย
“ฟางโกรธ โกรธพี่ แล้วโกรธมากด้วย คิดไปได้ยังไงว่าแก้วกับฟาง หายไปทำอะไรๆกัน พี่โง่หรือแกล้งโง่กัน
รู้ทั้งรู้ว่าฟางรักพี่จะตาย แล้วจะไปทำอะไรแบบนั้นกับแก้วได้ไง”
พูดออกมารวดเดียวจบ หยุดหอบกับประโยคที่พ่นออกมาโดยไม่เว้นวรรคซักนิดของตัวเอง
สว่นป็อปปี้ก็ต้องยิ้มกริ่มกับประโยคบอกรักของเธอ
‘เฮ้อ เราจะทำให้พี่หลงเราไปถึงไหนกันนะ ยัยตัวเล็ก’
สาวเท้าเข้าไปใก้ลคนที่ยังกอดอกหน้าบึ้งตึงอยู่ ดึงเธอเข้ามาสวมกอดเอาไว้ วางคางเกยกับบ่าคนตัวเล็ก
(ลำบากมากนะนั้น สามารถ)
“พี่ขอโทษครับ ก็ไอ้โมะมันพูดให้คิดอ่ะ”
“ไม่ต้องมาพูด ฟางเหนื่อย เหนื่อยกับการต้องวิ่งไล่พี่อยู่ฝ่ายเดียว”
ฟางผลักป็อปปี้ออก พลางเช็ดน้ำตาที่ไหลลงมาคลออยู่ที่ตาออก ราวกับเด็กๆ
“พี่ไม่เคยวิ่งหนีเราซักหน่อย” ชายหนุ่มพูดหน้าตาย
“ฮึก ใช่พี่ไม่เคยหนีฟาง แต่เราว่าเราไม่เคยยืนอยู่ที่เดียวกันเลยตั้งหาก”
“ถ้าพี่ไม่รัก ฮึก พี่จะมาแต่งงานกับฟางทำไม”
ยิ่งพูดน้ำตาเจ้ากรรมก็ยิ่งไหล ดวงตาคู่สวยเริ่มจะแดงช้ำ เพราะแรงเช็ดน้ำตาของเธอไม่ไม่ค่อยจะเบานัก
และยิ่งดูรุนแรงมากขึ้นเมื่อน้ำตาไม่หยุดไหลเสียที
ป็อปปี้ดึงฟางเข้ามาใก้ล ก่อนจะก้มลงกระซิบชิดใบหูเล็กของอีกฝ่าย
“ใครว่าพี่ไม่ ‘รัก’เรากัน รักจนหาทางออกไม่เจอแล้วตั้งหาก”
“พะ...พี่อย่ามาโกหกปลอบใจฟางนะ”
‘เอ้าหาว่าเขาโกหกเธอซะงั้น เอาเข้าไปคนเรา ไม่พูดก็ร้องไห้ พูดไปก็ไม่เชื่อ มันน่านัก’
“ฟาง พี่รู้พี่มันคนปากหนัก แต่พี่ยืนยันว่าพี่รักเราจริงๆ”
“ฮึกๆ จริงรึเปล่าไม่ได้โกหกฟางจริงๆนะค่ะ”
ป็อปปี้ก้มลงกดจูบหนักเป็นคำตอบแทน
“อิอิ ฟางรักพี่ป็อปที่สุดเลย”
ฟางหัวเราะออกมาอย่างอารมณ์ดี ที่ในที่สุดรักข้างเดียวของเธอก็สมหวังเสียที
“อืม แบบนี้พี่ก็ต้องได้รางวัล จากการที่พี่บอกรักเราซิ” ยิ้มเจ้าเล่ห์ให้ฟาง
“ได้อยู่แล้วค่ะ ถ้าพี่ยอมคุมเอง”
“อือ”
ป็อปปี้เชยคางร่างบางให้เงยหน้าขึ้นมารับจูบร้อนแรงจากเขา มือหนาเองก็ไม่ปล่อยให้ว่าง ปลดชุดออกจากร่าง
ของฟาง ตวัดช้อนอุ้มร่างของเธอ มาวางที่เตียงนอนกว้าง
“แล้วแบบนี้พี่จะไปไหนรอดล่ะครับ คนดี” พูดชิดปากบาง
“ฟางก็ไม่ยอมให้พี่หนีฟางไปไหนหรอก”
ฟางยิ้มหวายให้ป็อปปี้ เงยหน้ารับจูบของเขาอย่างเต็มใจ
“อือ...”
หลุดเสียงครางออกมาเพราะแรงเคล้นคลึงที่ไม่เบานักของชายหนุ่ม ที่สาละวนอยู่กับอกอวบของเธอ
“แฮ่กๆ พะ..พี่ป็อป..อย่าแกล้งกันซิ”
เสียงขาดเป็นหว้งๆของฟางร้องประท้วงคนที่ยังคงทรมานเธอไม่เลิก
ผลักป็อปปี้ให้เป็นฝ่ายนอนลง ก่อนที่ตัวเองจะเป็นคนขึ้นไปทาบทับชายหนุ่มเอาไว้ซะเอง
“อือ..ฟาง”
ฟางเป็นฝ่ายรุกจนป็อปปี้ตั้งรับเธอไม่ทัน เล็บยาวกรีดไล่จากอกแกร่งลงมายังจุดอ่อนไหวของเขา
“ฟางครับ ถ้าทำแบบนี้พี่ถึงก่อนแน่”
“อือ..ใจเย็นซิค่ะพี่ป็อป”
ฟางตอบก่อนจะขึ้นมาทาบทับเขาไว้มากกว่าเดิม ร่างบางไม่ลืมที่เอื้อมมือไปหยิบอุปกรณ์ป้องกันมาสวมให้ฝ่าย
ชาย จับแก่นกลางของชายหนุ่มเข้าไปที่ช่องทางหวานของตัวเอง ก่อนจะค่อยๆเริ่มเป็นกระแทกลงมา
“อือ...พี่ปอป”
ฟางหลับตาพริ้ม กระแทกตัวลงมาในจังหวะสุดท้ายที่ ทำให้ทั้งคู่ไปถึงจุดหมายพร้อมๆกัน
“อะไรกกัน หมดแรงแล้วเหรอ นางกระต่าย”
ป็อปปี้เอ่ยถามคนที่ซบหน้าลงมากับอกเขาอย่างหมดแรง
“อือ..อ่า”
ป็อปปี้กลับมาเป็นฝ่ายรุกอีกครั้ง เกมส์แห่งรักไปจบเอาก็ตอนรุ่งสางพอดี.
.
.
“อ้าวตาป็อป วันนี้ไม่ไปทำงานเหรอลูก”
มาราดาของชายหนุ่มเอ่ยถาม คนที่เดดินผิวปากอารมณ์ลงมาจากชั้นบน
“ไม่ครับ”
“แล้วหนูฟางล่ะ” ถามหาลูกสะไภ้คนโปรดที่ไม่เห้นเดินลงมาพร้อมกัน
“ยังไม่ตื่นเลยครับ คงเพลีย”
“หนักละซิไอ้ลูกชาย”
บิดาเอ่ยแซวขึ้นบ้าง ป็อปปี้เพียงแต่ยิ้มเขินๆเป็นคำตอบ
“งั้นเดี๋ยวแม่เอาข้าวไปให้น้องที่ห้องแล้วกัน”
“ไม่เป็นไรครับแม่ เดี๋ยวป็อปเอาขึ้นไปให้เอง”
“จ๊ะ”
มารดาเดินหายเข้าไปในครัว ก่อนจะยกถามใส่อาหารเช้ามาให้ลูกชาย ป็อปปี้เอ่ยขอบคุณก่อนจะเดินกลับ
ขึ้นห้องนอนไป
“ถ้าแบบนี้ อีกไม่นานเราต้องได้อุ้มหลานแน่ๆ เนอะพ่อเนอะ”
ทั้งคู่ยิ้มให้กันด้วยสีหน้าคาดหวังที่จะได้เป็นปู่กับย่าเร็วๆนี้
“ฟาง ฟางครับตื่นเถอะ สายแล้วนะ”
วางถาดอาหารลง เดินมาทรุดตังลงนั่งข้างๆเตียง มือหนาไล้แก้มบางปลุกคนที่หลับเบาๆ
“อือ..พี่ป็อป”
“ทานข้าวกัน พี่เอาขึ้นมาให้”
ฟางลุกขึ้นนั่งโดยที่ลืมไปว่าเธอไม่มีเสื้อผ้าติดกายซักชิ้น
“หืม คิดจะยั่วพี่เหรอ”
ฟางขมวดคิ้วงงๆ ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าตัวเองโป๊อยู่ รีบดึงผ้าห่มขึ้นมาห่อกายเอาไว้
“หยุดคิดเลยนะ ฟางเหนื่ออยากพัก”
จ้องหน้าป็อปปี้ว่าเอพูดจริงและถ้าเขากล้าขัด ได้อดไปเป็นอาทิตย์แน่
.
.
.
“พี่โมะ เมื่อไหร่พี่จะเลิกลากแก้วไปไหนมาไหนซะที”
แก้วหน้ายู่ใส่โทโมะที่ไปลากเธออกจากบ้านมาตั้งแต่เช้า ทั้งๆทีเธอเพิ่งจะได้นอนไม่ถึงชั่วโมงด้วยซ้ำ
“อ้าวก็แก้วบอกให้พี่จีบเราให้ติด แล้วคนจีบกันเขาก็ต้องไปเที่ยว ดูหนัง กินข้าวด้วยกันซิ”
โทโมะตอบออกมาหน้าตายไม่ต่างจากพี่ชายเธอ
“กรี๊สสส พี่นี่มันกวนประสาทชะมัด”
“แก้วก็ตกลงเป็นแฟนกับพี่ซิ เราจะได้ไปทำอย่างอื่นกันนอกจากไปเที่ยวกับกินข้าว”
ส่งสายตาวิบวับ เป็นนัยๆให้กับแก้ว
‘คนเป็นตำรวจนี่ หื่นอย่างนี้ทุกคนรึไงกันนะ’
“ไม่”
“แก้วคร๊าบ”
เอาใบหน้าหล่อๆมาถูไถที่แขนบางของเธออย่างออดอ้อน ราวกับตัวเองเป็นลูกแมวตัวน้อย
แก้วถึงกับแอบยิ้มกับท่าทางราวกับเด็กๆของโทโมะที่หลังๆจะหลุดออกมาให้เอเห็นบ่อยครั้ง
“พี่จะจีบแก้วไปทำไมค่ะ แค่อิจฉาพี่ป็อปเรื่องแต่งงานนะเหรอ
ถ้าแค่นั้น แก้วว่าพี่แต่งกับใครก็คงได้มั้ง มีสาวๆต่อคิวอยากแต่งกับพี่ให้เพียบ”
“ไม่เอา ก็พี่อยากแต่งกับน้องแก้วนี่ครับ”
“>//< ทำไมต้องเป็นแก้วด้วยค่ะ”
“ก็เพราะพี่รักเราไง” ไม่พูดเปล่ายังดึงสาวสวยเข้ามากอดไว้ทั้งตัวอีกตั้งหาก
“ตั้งแต่เมื่อไหร่ค่ะ” ถามเสียงอ่อนโยนกกับโทโมะ
“เมื่อไหร่กันนะ พี่ก็ไม่รู้ซิ รู้ตัวอีกทีก็มีแต่แก้ว แก้ว แก้วเต็มไปหมดแล้ว”
แก้วเขินไปกับถ้อยคำหวานหูของคนตรงหน้า ที่บนจะหวานก็ทำเอาเธอแทบจะละลายกับทั้งสายตา
และคำพูดของเขา
“ตกลงเป็นแฟนกับพี่นะครับ”
แก้วเงยหน้าจ้องตากับร่างสูง อย่างค้นหาความจริงในตาของโทโมะ ก่อนจะยอมเปิดปากพูดออกมาในที่สุด
“ก็ได้ค่ะ แต่พี่ห้ามทำให้แก้วต้องเสียใจนะ”
“ครับ พี่รักเรานะ”
“^^” แค่ส่งยิ้มให้เขาเท่านั้น
“อืม..”
โทโมะก้มลงมามอบจูบหวาน เป็นการขอบคุณและคำมั่นสัญญาว่าเขาจะม่ทำให้เธอต้องเสียใจ
^_______________________________________________________^
จบกันไปอีกหนึ่งตอน(เน่าๆ)ตามเคย เป็นไงกันบ้างรู้เรื่องมั้ย พอจะอ่านได้รึเปล่าบอกกันเข้ามาได้นะ เรายินดีรับฟัง
ไหนๆใครที่ติดตามเรื่องนี้อยู่บ้าง ออกมาโชร์ตัวให้ชื่นใจหน่อยเร็ว ขอบคุณทุกคนที่ติดตามอ่านกันมาถึงตอนนี้จร้า
เจอกันคดีต่อไปค่ะ ^^(หวังว่าจะยังมีคนติดตามอยู่นะค่ะ)
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
