แบดบอยหน้าใสกระชากใจยัยsexy

“ป๊อป เพื่อนคุณมากันเยอะเลย...ป๊อป!! โทโมะ”แก้วที่มาตามถึงกับตาเหลือก เมื่อเห็นป๊อปเลือดเต็มตัวแถมตัวเปียกโชก โทโมะที่ยืนมองอยู่ทำให้แก้วรู้ว่าใครทำร้ายป๊อปปี้
“ห่วงกันจริงนะ”โทโมะพูดเสียงแข็ง
“นายทำอะไรเขา!!”แก้วตะคอกเสียงดัง เมือเห็นว่าป๊อปปี้หลับตาสลบไป
“ใครเป็นคนดูฤกษ์แต่งงานให้เธอกับมันนะ ดูผิดวันหรือเปล่า ดวงซวยจัง สงสัยจะอยู่ด้วยกันไม่ยาว”โทโมะพูดแล้วกอดอก
“ฉันถามว่านายทำอะไรเขา!!”แก้วยืนกรานคำเดิม
“สภาพมันแบบนี้เธอคิดว่าฉันยิงมันหรือแทงมันหละ”โทโมะพูดยั่วประสาท
“นายทำแบบนี้ทำไม!!”แก้ววางป๊อปปี้ลงแล้วลุกขึ้นมองหน้าโทโมะ
“เครียดหรอ รักกันจริงนะ”โทโมะพูดจาประชดประชัน
“ใช่ ฉันรักเขา รักมาก รักมากกว่าทุกคน เขาเป็นคนดี รักฉันมาตลอด ดูแลฉันกับลูกได้ และก็มี....”
“ดูแลลูกคนอื่นเนี้ยนะ”โทโมะพูดแทรกทำให้แก้วชะงักพูดไม่ออก
“นายพูดเรื่องอะไร”แก้วตาแข็งพยายามไม่ให้โทโมะจับผิดได้
“เธอรู้จักฉันมาก็นาน เธอก็น่าจะรู้ว่าฉันไม่โง่”โทโมะพูดแล้วยิ้มมุมปาก แก้วถึงกับช้ำใน
โทโมะรู้ว่าลูกเราคือลุกเขาแล้วทำไมเขายังแต่งงานกับเนย!!
แก้วคิดแล้วกัดปากแน่น
“มันไม่มีความหมายอะไรแล้วไม่ว่าเด็กในท้องจะเป็นลูกใคร เพราะตอนนี้พ่อของลูกฉันมันได้ตายไปจากชีวิตลูกฉันแล้ว!!”แก้วกระแทกเสียงใส่หน้าโทโมะ
“พ่อตายไปจากชีวิตลูกแต่ยังไม่ตายไปจากชีวิตแม่”โทโมะเดินเข้ามาจับมือแก้วแต่แก้วสะบัดออกโดยเร็ว
“อย่ามาแตะต้องตัวฉัน อย่ามาพูดจาแบบนี้อีก คุณตายไปจากชีวิตฉันแล้วเหมือนกัน!!”แก้วพูดขึ้น
“งั้นแสดงว่าคุณยอมรับว่าเด็กในท้องคือลูกฉัน”โทโมะพูดขึ้น
“ไม่!!”แก้วรู้ตัวว่าพูดอะไรออกไปก็รีบเบี่ยงตัวไปมองป๊อปปี้ก่อนจะพยายามอุ้มขึ้น
“แก้ว”โทโมะจับมือแก้วแน่น แก้วสะบัดแล้วแต่ก็สะบัดไม่ออก
“ยกโทษให้พี่นะ”คำพูดนี้ทำเอาแก้วใจหล่นไปกองกับพื้นทันที
“พี่ขอโทษ พี่ไม่ได้ตั้งใจจะพูดแบบนั้น แต่ว่า...พี่ไม่มีทางเลือก พี่ขอโทษ พี่ขอโทษจริงๆ ยกโทษให้พี่เถอะ ถึงแม้จะไม่ใช่ตอนนี้....ขอให้แก้วรับฟังคำพูดของพี่ อีกไม่นานพี่จะมีคำพูดมาอธิบายให้แก้วฟังแน่ ขอให้แก้วรับฟังพี่หน่อยนะ อย่าเพิ่งรีบด่วนตัดสินใจ พี่...รักแก้วเสมอ แก้วอย่าเพิ่งพูดอะไรให้พี่ช้ำใจตอนนี้เลย...”แก้วกำลังจะอ้าปากสวนแต่ก็ถูกโทโมะเบรกไว้
“พี่...รักแก้วและก็ลูกนะ พี่สัญญาว่าสักวันพี่จะมาดูแลและจะเป็นครอบครัวเดียวกันตลอดไป”
“คำสัญญาของพี่มันไม่มีความหมาย มันเหมือนกับสายลมพัดมาผ่านหูแล้วก็พัดผ่านไป พี่สัญญาว่างานแต่งจะไม่เกิดมันก็เกิด เพราะฉะนั้นอย่ามาสัญญาแบบนี้อีก ยังไงฉันก็ไม่มีทางเชื่อพี่อีกแล้ว ออกจากชีวิตฉันกับลูกไป ฉันไม่รักคนอย่างพี่!!”แก้วตะคอกเสียงดัง
“พี่บอกแล้วใช่ไหมอย่างเพิ่งพูดอะไรให้พี่ช้ำใจตอนนี้ ขอพี่มีความสุขสักแปบนึงก็ไม่ได้ ไม่เป็นไร พี่เข้าใจ พี่จะพาป๊อปปี้ไปโรงพยาบาลให้แล้วกัน อย่าเพิ่งแต่งงานกันเลยนะ”โทโมะที่จับมือแก้วอยู่ก็ยกมือของตัวเองแล้วแก้วไปวางที่หน้าท้องนูนของแก้วแล้วลูบขึ้นลงไปพร้อมๆกัน
“พ่อรักลูกนะ”โทโมะพูดก่อนจะปล่อยมือแล้วหิ้วปีกป๊อปปี้เดินออกไปด้านนอกทิ้งแก้วยืนน้ำตาไหลอยู่คนเดียว
“กลับมาอีกทำไม ฮึก กลับมาอีกทำไม!!”แก้วร้องไห้โวยวายก่อนจะสงบสติเมื่อกลัวว่าลูกจะเป็นอันตราย เธอปาดน้ำตาแล้ววิ่งตามออกไป
“ป๊อปปี้เป็นอะไรหนะ”ฟางที่เพิ่งมาถึงวิ่งแจ่นเข้ามาดูโทโมะที่ประคองป๊อปปี้ที่ไม่ได้สติออกจากงาน
“ขอให้ทุกท่านทานอาหารตามสบายเลยนะครับ แต่งานแต่งคงจะยังไม่เกิดขึ้นวันนี้ ต้องขออภัยทุกท่านด้วย”โทโมะพูดเสียงดังกับไมล์แล้วรีบประคองป๊อปปี้ขึ้นรถตนไป แก้ววิ่งตามมาหน้าตื่น
“แก้ว เกิดอะไรขึ้น”ฟางดึงแขนแก้วไว้แล้วถาม
“ป๊อปปี้เค้า....โดนคนทำร้าย”แก้วตอบสั้นๆ
“ใครกัน ใครทำ”ฟางทำหน้างงอย่างหนัก
“ฉันไม่รู้เหมือนกัน ขอตัวก่อนนะ เลี้ยงให้สนุก ฝากลาแขกแทนด้วยนะฟาง”แก้วรีบวิ่งไปขึ้นรถโทโมะที่กำลังจะออก เขานั่งเบาะหน้าคู่กับโทโมะ
“คุณทำแบบนี้กับป๊อปปี้ทำไม”แก้วเปิดประเด็นเมื่อรถแล่นออก
“ผมก็ไม่รู้ ผมโมโหที่เขาบอกว่าจะไม่คืนคุณให้กับผม”โทโมะเลือกใช้คำสุภาพ
“แล้วทำไมต้องโมโห ในเมื่อยังไงคุณก็ไม่มีสิทธิ์เอาฉันไปอีก ฉันไม่ใช่สิ่งของที่ใครจะเอามาแล้วเอาไปได้ ฉันเป็นคน มีหัวใจ มีเลือดเนื้อ คุณไม่สงสารฉันคุณสงสารลูกฉันบ้างก็ได้ เขาจะรู้สึกยังไงเมื่อเกิดมาพ่อมีแม่สองคน มีสองเมีย และต้องมีพี่คนละแม่ คิดว่าฉันจะปรองดองกับยัยเนยนั่นง่ายๆหรอ ไม่มีทาง และฉันก็ไม่ยอมเป็นคุณนายที่สองคุณนายที่สามของนายหรอกนะ พ่อของลูกฉันต้องรักฉันเพียงคนเดียว !!”แก้วพูดเสียงดังอย่างโมโห
“ผมก็ไม่ได้บอกว่าจะมีเมียสองคนหนิ ผมหนะมีเมียคนเดียวอยู่แล้ว อย่าเครียดสิคุณ ลูกออกมาหน้าหงิกไม่รู้ด้วยนะ...ผมหนะรักใครแล้วมันปักใจรักเลย จะให้ถอนคงยาก คุณไม่เห็นสีหน้าผมตอนมองเนยหรือยังไง ผมมองแบบที่มองคุณหรือเปล่าแก้ว ผมก็คิดว่าคุณจะรู้ คุณฟังผมและจำคำของผมไว้เลยนะ ตั้งใจฟังนะแก้ว ผู้หญิงทุกคนในโลกนี้คนที่ผมรักมากที่สุดคือ แก้ว จริญญา ศิริมงคลสกุล ผู้หญิงคนเดียวในโลกที่ผมมอบหัวใจให้จนหมด และไม่มีเหลือให้ใครอีกแล้ว ทุกคำพูดที่ผมเคยว่าคุณ เคยพูดคุณอย่าถือสาผมเลย ตอนนี้ ตรงนี้ นาทีนี้ คุณคือทุกอย่างของผม ถ้าคุณเป็นอะไรไป ผมจะไม่ยอมไว้ชีวิตตัวเองแน่”โทโมะพูดอย่างตั้งใจจริง
“แล้วฉันจะเชื่อคุณได้ยังไง!!”แก้วนิ่งไปสักพักแต่ก็ตัดสินใจพูดต่อ
“คนคนนี้ไงหละคือสัญญาระหว่างเรา”โทโมะปล่อยมือจากพวงมาลัยข้างนึงแล้วจับไปที่หน้าท้องของแก้วก่อนจะหันไปยิ้มให้ครู่นึงแล้วหันกลับไปมองทาง
ณ โรงพยาบาล
แก้วรู้สึกเหมือนเกิดเหตุการสึนามิครั้งใหญ่ถาโถมใส่หัวใจ เขาไม่พูดอะไรต่อจากนั้นเลยได้แต่เงียบค้างแข็งตาลอย ขนาดเดินลงจากรถยังเหม่อลอยเหมือนไม่ใช่มนุษย์ ป๊อปปี้ถูกหมอพาเข้าไปในห้องส่วนแก้มก็เดินตาลอย...
“โอ๊ย!!”แก้วหัวโขกเสาเข้าจนได้
“แก้ว”โทโมะรีบเข้าไปประคอง
“เป็นอะไรหรือเปล่า”แก้วเหมือนได้สติหันมองคนประคองแล้วสะบัดออก
“ไม่เป็นไร”แก้วหน้ามุ่ยแล้วเดินไปนั่งรอหมอออกมา
30 นาทีผ่านไป
“ง่วงจัง”แก้วบ่น
“หึ...ไปนอนในรถก่อนไหมคุณ”โทโมะถามขึ้น
“ก็ดีนะ”แก้วตอบอย่างไม่คิดเพราะเขาดูจะง่วงมาก
“งั้นก็ไป ผมจะสตาร์ทรถเปิดแอร์ไว้ให้”โทโมะพูดก่อนจะประคองแก้วไปขึ้นรถ เขาสตาร์ทแล้วปิดประตูล็อคเอากุญแจไปด้วยก่อนจะเดินไปรอหมออกจากห้องฉุกเฉิน ระหว่างนั้นแก้วได้หลับยาววววว
ตึกๆ
“เฮือก!!”แก้วหายใจเฮือกทันทีเมื่อจู่ๆรถก็ดับไป
“เอ๊ะ...น้ำมันหมดหรอ”แก้วชะเง้อหน้าไปดูเกน้ำมัน ที่อยู่ตรงขีดสีแดงแล้ว
“อ้าว ร้อนแย่สิ”แก้วพยายามเลื่อนกระจกลงแต่เป็นกระจกไฟฟ้าถ้าเครื่องดับจะเปิดไม่ได้ แก้วเลยเปิดประตูแต่แล้วประตูก็ล็อค
“เฮ้ย !!”แก้วหาปุ่มปลดล็อคแต่รถรุ่นนี้เป็นระบบล็อคอัตโนมัติ เมื่อรถสตาร์ทได้2นาทีระบบจะล็อคเองน้าไม่ใช้กุญแจล็อค แต่ถ้าดับเครื่องระบบจะปลดล็อคเอง แต่โทโมะติดเครื่องไว้ เมื่อน้ำมันหมดระบบจะตัดและไม่ยอมปลดล็อคให้ ทางเดียวที่จะปลดได้คือปุ่มที่กุญแจเท่านั้น
“แย่แล้ว”แก้วทุบเคาะกระจกเสียงดัง
“ช่วยด้วยคะช่วยด้วย”แก้วเริ่มมีอาการเหงื่อไหล แก้วมองหากระเป๋าแต่เขาก็ไม่ได้เอามาจากงาน แถมชุดเจ้าสาวยังคันและทำให้ร้อนอีก
ในโรงพยาบาล
“ญาติคุณภานุค่ะ”โทโมะลุกขึ้นเดินไปหาพยาบาลสาว
“ผมเองครับ”โทโมะบอกก่อนจะยิ้มให้เบาๆ
“คนปลอดภัยแล้วนะคะ ตอนนี้เหลือทำแผลและรอให้ฟื้นอาจจะใช้เวลาหน่อยนะคะ”พยาบาลบอกแล้วเดินกลับเข้าห้องไป โทโมะเดินกลับมานั่งที่เดิมแล้วเผลอนั่งหลับ
20 นาทีผ่านไป
ในรถ
“ฮึก...ช่วยด้วยคะ ฮึกๆ!!”แก้วร้องไห้สะอึกสะอื้นทุบประตูหนานั่นเท่าไหร่ก็ไม่มีวี่แววว่าจะแตก แก้วแหกปากจนเสียงแหบเสียงแห้งก็ไม่มีใครได้ยิน
“ช่วยด้วย!!!”แก้วตะโกนลั่นแล้วปล่อยโฮใหญ่ แก้วหยิบรองเท้ส้นสูงสีขาวของตัวเองขึ้นมาแล้วเอาปล่ยส้นฟาดกับกระจก
ตึกๆๆ แกร่ก
ส้นหักลงไปแต่กระจกไม่มีวี่แววว่าจะพัง แก้วถอดรองเท้าอีกข้างนึงแล้วทำดังเดิมเกิดเพียงรอยขีดขูดเล็กน้อยเท่านั้นรองเท้าก็ส้นหักเหมือนอีกข้าง
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!”แก้วกรี๊ดลั้นหวังให้คนข้างนอกได้ยินแต่ไม่มีใครผ่านไปมาแถมกระจกยังติดฟิล์มมือคนข้างนอกเลยไม่เห็น
“ลูกแม่”แก้วกุมหน้าท้องแน่นแล้วร้องไห้ใหญ่
“อย่าเป็นอะไรนะลูกฮึกๆ...อีกไม่นานพ่อเค้าจะมาช่วยเราแล้วนะค่ะ”แก้วพูดแล้วลูบท้อง
“โทโมะๆ โทโมะ คุณออกมาสิโทโมะ ออกมาได้แล้ว กรี๊ดดดดดดดดดดดดด ช่วยด้วย กรี๊ดดดดดดดดด!!!!!!!!”แก้วร้องดังเท่าไหร่ก็ยิ่งท้อเท่านั้น
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
ทำไมชีวิตแก้วถึงได้เกิดแต่เรื่องแบบนี้ คนแต่งมันจงใจจะฆ่านางเอกชัดๆ
เอ่อ...แต่งเองนี่หว่าลืม อัพให้แล้วนะ ตอนหน้าจะเป็นยังไง T_T แก้วววว
ฝากเม้น+โหวตด้วยนะจ๊ะ รักรีดเดอร์สุดๆๆ Muah!! (ตอนที่แล้วลืมบอก)
ปล.ช่วงนี้อยากอ่านนิยายใครเป็นไรต์เตอร์แสดงตัวของท่านแล้วเอานิยาย
ที่ท่านแต่ง แต่ต้องจบแล้ว!! มาให้ข้าพเจ้าอ่านด้วยเถิด คิคิ NCได้ยิ่งดี (หื่น) ฮ่าๆๆๆ