แบดบอยหน้าใสกระชากใจยัยsexy

ในโรงพยาบาล

“คุณโทโมะค่ะ”พยาบาลเดินมาเรียกคนที่หลับอยู่

“อ๊ะ...ครับ”โทโมะลุกขึ้นยืนแล้วเกาหัวเบาๆ

“ทำแผลเสร็จแล้ว รอสักครู่นะคะ ไม่น่าจะเกิน5นาทีคุณภานุก็น่าจะฟื้น”พยาบาลสาวพูดขึ้น โทโมะพยักหน้า

10 นาทีผ่านไป

“คุณภานุญาติรอรับด้านนอกคะ”ป๊อปปี้เดินออกจากห้องรักษา

“โทโมะ!!”ป๊อปปี้ดูจะตกใจเมื่อเห็นคนที่ยืนรอถือถุงยาคือโทโมะ

“รีบๆไปได้ละ”โทโมะไม่สนใจเดินนำไปก่อน

ในรถ

“ฮึกๆ ฮืดๆ”แก้วร้องไห้ไปสูดหายใจไป อากาศเหลือเพียงนิดเดียว แก้วรู้สึกว่าหน้าตัวเองมืด อากาศเริ่มไม่มีเหลือ แก้วแน่นิ่งดวงตากำลังจะคล้อยปิดอย่างทรมาร...และแล้วดวงตาของแก้วก็ปิดลงอย่างสนิด

“แล้วแก้วหละ”ป๊อปปี้ถามขึ้น

“นอนอยู่ใน....แก้ว!!”โทโมะรีบวิ่งไปที่รถทันทีเมื่อนึกได้ว่าน้ำมันกำลังจะหมด

ติ๊ดๆ

โทโมะปลดล็อครถทันที เขาเปิดประตูทางแก้วอย่างไว เขารับรู้ได้ว่ารถดับแล้ว ภาพแรกที่เขาเห็นคือ...แขนของแก้วห้อยตกลงมาเมื่อประตูเปิด และหญิงสาวที่เหงื่อท่วมตัวหน้าซีดปากสีขาวออกเขียวๆจนน่ากลัว โทโมะตาเหลือกเขาเขย่าตัวแก้วอย่างแรง

“แก้ว !! คุณตื่นสิ”เขายังไม่นึกว่าแก้วเป็นอะไรเขานึกว่าแก้วคงหลับแต่หญิงสาวกลับแน่นิ่ง โทโมะกลั้นใจเอานิ้วไปจ่อที่จมูกหญิงสาว

“แก้ว!!!!!!!”โทโมะช็อคทันที เมื่อแก้วไม่หายใจ เขาอุ้มหญิงสาวไร้รองเท้าและวิญญาณเข้าไปในโรงพยาบาล ป๊อปปี้ดูจะตกใจตาม เขาวิ่งตามไป

“หมอๆ หมอช่วยเมียผมด้วยครับ ช่วยเมียผมด้วย”โทโมะแบกแก้วเข้าไปในห้องฉุกเฉินทันที พยาบาลหน้าตื่นรีบปั๊มหัวใจแล้วให้โทโมะกับป๊อปปี้ออกไปรอข้างนอก

“คุณทำอะไรแก้ว มันเกิดอะไรขึ้น แล้วคุณเรียกแก้วว่าเมียได้ยังไง!!”ป๊อปปี้ถาม

“มันไม่ใช่เวลาแบบนี้นะเว้ย!! ถ้าแก้วเป็นอะไรไป...ฉันจะฆ่าตัวตาย”โทโมะพูดแล้วกุมหัวตัวเองไว้แน่น

1 ชม.ผ่านไป

ไร้ข่าวสารจากห้องฉุกเฉิน โทโมะนั่งรอ น้ำตาของเขาไหลจนจะท่วมรพ. ป๊อปปี้ไม่กล้าถามไม่กล้าพูดอะไรเลย

“โทษนะคะ คุณโทโมะคุณป๊อปปี้ มันเกิดอะไรขึ้นกับภรรยาคุณป๊อปปี้ค่ะ”นักข่าวกรูกันเข้ามาอย่างไว เขารู้ข่าวไวมากๆ

“ไม่ใช่ภรรยาป๊อปปี้ครับ เขายังไม่แต่งงานกัน แก้วเป็นภรรยาผมตางหาก ลูกในท้องแก้วคือลูกผม เข้าใจไหมครับลูกผม แต่เด็กในท้องเนยไม่ใช่ลูกผม เป็นลูกของจองเบแฟนเก่าเนย ผมรักแก้วครับ ผมรัก แต่พ่อของเนยเป็นคนที่มีบุญคุณกับผม ผมต้องทดแทน ถ้าไม่ได้เขาชีวิตผมคงพังไปหมดแล้ว เขาชุบเลี้ยงคอยให้เงิน แต่วันนี้ผมขอโทษนะครับคุณอา ผมทำไม่ได้แล้วจริงๆ จะทำอะไรผมก็ได้ครับคุณอา ยกโทษให้ผมด้วย”โทโมะตัดสินใจพูดความจริงทั้งหมดที่เค้าปิดบังทุกคนไว้ออกไป
“นี่ก็หมายความว่าคุณโทโมะกับคุณน้องแก้วเป็นแฟนกันหรอค่ะ”นักข่าวถามขึ้น

“ครับ ผมขอให้ป๊อปปี้ช่วยดูแลแก้วขณะที่ผมไม่มีทางออก สมองผมตันทำอะไรไม่ถูก ป๊อปปี้เค้าเลยดูแลให้ ผมกับแก้วเราเคยรักกันมาก่อนหน้านี้ตั้งแต่สมัยผมยังเลวแต่เขาก็บอกเลิกผมเพราะผมเจ้าชู้และก็ได้มาคบกันใหม่และผมก็ต้องแต่งงานกับเนยเพราะคุณอาขอร้องแต่ผมไม่เคยรู้ว่าแก้วท้อง แก้วปิดเรื่องนี้มาตลอดไม่ยอมบอกผม ผมบอกเลิกแก้วทั้งๆที่ไม่รู้ว่าแก้วมีลูกผมต้องโกหกแก้วว่าผมรักเนยทั้งๆที่มันไม่ใช่ ผมรักเค้า รักเค้าคนเดียว รักมากจริงๆและผมก็รักลูก วันนี้ผมจึงขอกลับมาคืนดีกับแก้วและผมขอประกาศเลิกกับเนยอย่างเป็นทางการนะครับ จะไม่มีแถลงข่าวเรื่องนี้ ผมไม่ไป ผมชี้แจงกระจ่างชัดแล้ว ขอบคุณทุกคนครับ”โทโมะยอมโกหกนักข่าวเรื่องที่แก้วเลิกกับเขาครั้งก่อนเพราะเขาเจ้าชู้ทั้งที่ความจริงไม่ใช่ แต่ที่เหลือเขาได้พูดความจริงทั้งหมด นั่งข่าวจดกันมือปั่น และถ่ายทอดไปยังแต่ละรายการของดารา

โทโมะเดินไปนั่งหลังจากนั่งข่าวได้รอดูอาการของแก้วเช่นกัน

“ญาติคุณแก้วค่ะ”พยาบาลออกมาถึงกับตกใจเมื่อเห็นคนอยู่เต็มหน้าห้อง ทั้งนักข่าวจำนวนมากและสำนักงานหลายสำนักพากันมานั่งรอฟางก็เพิ่งมาเพราะป๊อปปี้โทรไปบอก

“ผมครับ”โทโมะกับป๊อปปี้รีบวิ่งไปทันทีตามมาด้วยฟางและนักข่าวเป็นกองทัพ

“เอ่อ...ขอคนเดียวได้ไหมค่ะ”พยาบาลสาวพูด

“ผมเอง”โทโมะกับป๊อปปี้พูดพร้อมกัน
“ฉันเป็นสามีฉันเอง”
“นายมันใจร้อนเดี๋ยวโวยวายฉันเอง”ป๊อปปี้เลิกนับถือโทโมะเป็นพี่ไปแล้ว
“ฉันใจเย็นจะตายไป”โทโมะพยายามไกล่เกลี่ย
“เนี้ยหรอเย็นนั่งรอแปบเดียวตัวลุกเป็นไฟจะระเบิดโรงพยาบาล”ป๊อปปี้จะพุ่งตัวเข้าไปให้ได้

“แกไม่ต้องยุ่งได้ไหม”
“ยังไงเด็กในท้องแก้วก็หลานผม”

“แต่มันลูกฉัน”

“ก็หลานผมเหมือนกันหนะ แล้วแก้วก็สนิทกับผมมากๆด้วยนะ”

“แต่แก้วเป็นเมียฉันต้องสนิทกับฉันมากกว่าแกสิ”

“ยังไม่ได้จดทะเบียนสมรสเรียกเมียได้ไงไม่ถูกนะครับ”

“แกอย่าพูดมาได้ไหมป๊อปปี้”
“พูดมากตรงไหนครับผมพูดน้อยนิดเดียวเอง”

“อยากตายหรอ”

“กล้าฆ่าคนที่ดูแลภรรยาตัวเองมานานก็เอาสิครับ”

“อย่านึกว่า....”โทโมะง้างมือถึงกับต้องค้าง

“โอ๊ยยยยยยยยยย!! รำคาญจังเลย ไม่เห็นรึไงว่าคุณพยาบาลรออยู่ หันไปมองบ้างสิ อยากรู้อาการของแก้วเร็วๆไม่ใช่รึไง ทะเลาะกันแบบนี้ป่านไหนจะรู้เล่า คนนึงก็โรคจิต(ป๊อปปี้)คนนึงก็อันธพาล(โทโมะ) พอกันทีทั้งพ่อทั้งอาเดี๋ยวฉันไปเองเว้ย”ฟางฉุนเดินเข้าไปในห้องกับพยาบาลแทน
“เอ่อคุณแก้วตอนนี้หัวใจเต้นแล้วนะค่ะแต่ยังค่อนข้างช้าไม่นานคงจะปกติแต่เด็กในท้องขาดอากาศนานและเด็กก็เริ่มเป็นตัวแล้วนะค่ะเลยทำให้เด็กหมดสติ ยังไม่ทราบแน่ชัดว่าเด็กในท้องเสียชีวิตหรือยังมีชีวิตอยู่ บอกให้คุณพ่อทำใจไว้บ้างนะค่ะ หมอคงจะช่วยเรื่องนี้ไม่ได้ พยายามจะขยับหน้าท้องบีบหน้าท้องคุณแก้วแล้วแต่เด็กยังไม่ยอมตอบสนองจากอัลตร้าซาวเลยต้องรอเวลานานสุดก็สัก2วันคะ ถ้าเด็กยังไม่ฟื้นก็คงต้องเสียใจด้วยนะค่ะ เราต้องผ่าเด็กออก แต่ตอนนี้ยังต้องรอลุ้นไปก่อนนะค่ะ”พยาบาลพูดให้ฟางฟัง ฟางพยักหน้าตาม เขาดีใจที่แก้วปลอดภัยก็พอแล้วแต่เขาก็แอบห่วงหลาน ฟางเดินออกจากห้องไป ทุกคนตรงนั้นวิ่งมารุมทันที

“ฟางตกลงวะ.....”

“หยุด!!!! ไม่ต้องถามเยอะ หูจะแตก ฟังพร้อมๆกัน ตั้งใจฟัง….”ฟางเริ่มเล่าจนจบ

“แล้วลูก/หลาน ฉันจะเป็นอะไรไหม!!”คู่เดิม ป๊อปปี้กับโทโมะถามพร้อมกัน

“แกจะถามพร้อมฉันทำไมฟ๊ะ”โทโมะฉุน

“ฉันถามก่อนแกนะเว้ย”ป๊อปปี้ฉุนตาม

“เอาอะไรมาวัดว่ะ”

“ก็เสียงฉันไปก่อนแก1วิ”

“แกจับเวลาไว้หรอว๊ะ”

“ไม่ได้จับแต่ใช้จังหวะการเต้นของหัวใจจับเว้ย”

“เดี๋ยวนี้มีเว้ย จำไม่ได้รึไงฉันให้เรียกฉันว่าพี่ ฉันรุ่นพี่แกนะ”

“ไม่นับถือแล้วเว้ย ทำให้แก้วเจ็บแบบนี้ เรียกได้หรูเต็มที่ก็นายแค่นั้นเว้ย”ป๊อปปี้ฟิวขาด

“อยากโดนต่อยหรือไงว๊ะ”

“แล้วจะเอายังไงว๊ะ”

“มาดิ”

“มาๆๆ”

“เฮ้ย!!! ไปต่อยกันที่อื่นไป โอ๊ยยยยย ฉันหละสงสารหลานฉันมาก ถ้าเกิดมาแล้วต้องมีพ่อมีอากัดกันแบบนี้ ฉันให้หลานตายไปดีกว่า ถ้าไม่อยากให้หลานตายกรุณาอย่ากัดกัน ไม่งั้นวิญญาณหลานอาจจะเบื่อและตัดพ้อลอยออกจากร่างไป เตือนไว้ก่อนนะ”ฟางพูดก่อนจะไปนั่งที่เก้าอี้หน้าห้องพยาบาล

ครืดๆๆๆๆ

กระแสอำมหิตมุ่งผ่านหน้าของฟางไปมา พ่อนั่งด้านซ้ายข้างฟางอานั่งด้านขวาข้างฟาง ส่งสายตากระแสปรู๊ดปร๊าดหากัน ฟางทำเป็นไม่รับรู้ไปให้มองกันจนท้องไปเลย

“มองไรว๊ะ”คนเป็นพ่อตัวสินใจเอ่ยขึ้นก่อน

“ปล่าว”ป๊อปปี้หันหนีเพราะกลัวคำขู่ว่าหลานจะจากไป

“พาคนไข้ไปห้องพิเศษเลยนะค่ะ”พยาบาลเข็นแก้วที่อยู่ในชุดแต่งงานสั้นกำลังนั่งก้มหน้านิ่งอยู่

“แก้วฟื้นแล้วหรอ”โทโมะวิ่งพุ่งไปพร้อมป๊อปปี้(อีกแล้ว)

“เป็นไงบ้างแก้ว”ป๊อปปี้ถามขึ้นก่อน แก้วหันไปมอง

“แผลหายเจ็บหรือยัง”แก้วมองบาดแผลตามตัวที่โดนโทโมะต่อยของป๊อปปี้

“หายแล้วหนะ ช่างมันเรื่องแผล ถือเสียว่าโดนหมากัด”ป๊อปปี้ทำพูดแล้วไม่สนใจแต่โทดมะตบกะโหลกเข้าเต็มแรง

“อย่าพูดจาแบบนี้ให้ลูกฉันได้ยินเลยนะเว้ย”โทโมะบอกป๊อปปี้

“แก้วเป็นไงบ้าง เจ็บตรงไหนหรือเปล่า”แก้วเงียบไม่ยอมตอบโทโมะแถมยังหันหน้าหนี

“แก้ว...ลูกของแก้วต้องปลอดภัยนะ”ฟางจับมือแก้วไว้ แก้วถึงกับน้ำตาไหล

“ขอบใจนะฟาง”แก้วกอดเอวคนที่ยืนไว้แน่น ฟางกอดตอบเบาๆแล้วลูบหลัง

“ไปห้องพักได้แล้ว พวกเราจะเฝ้าเอง”ฟางพูดแล้วยิ้ม พยาบาลเข็นรถเข็นแก้วขึ้นไปที่ห้องคนพักผู้ป่วยพิเศษและเอาชุดให้แก้วเปลี่ยน แก้วเปลี่ยนชุดแล้วเอาชุดแต่งงานให้ฟางเก็บไว้

“อ๊ะ ลูกพ่อจ๋า ให้แม่กินนมแล้วจะได้ส่งไปให้ลูกนะครับ ลูกของพ่อ”โทโมะยื่นแก้วนมให้กับคนที่ยืนทำหน้าหมดอารมณ์ตรงหน้า

“แก้วจ๋า กินนมหน่อยสิ ลูกอยากกินนะ”โทโมะบอกแล้วยิ้ม

“....”แก้วเท้าเอวมองหน้าโทโมะที่ทำหน้าตาอ้อนวอน

“น้าๆๆ”โทโมะยื่นแก้วใส่มือของแก้ว แก้วรับไว้แล้วดื่มจนหมดก่อนจะส่งแก้วคืนอีกคนแล้วเดินนั่งบนเตียงคนไข้

“หมอขอตรวจเช็คหน่อยนะครับ”หมอเดินเข้ามาตรวจวัดไข้ตามปกติ

“หมอครับ!! เอ่อ ภรรยาผมกินข้าวได้หรือยังครับ”โทโมะถาม แก้วทำหน้าซีเรียสนิดๆใส่

“ได้สิครับ แต่ห้ามรสจัดนะครับต้องพอดีๆเช่นต้มจืด ของจืดๆอุ่นๆแบบนี้หละครับถึงจะทานได้”หมอบอกก่อนจะเอาเครื่องอัลตร้าวซาวน์มาไว้ในห้องเพื่อคอยเช็คว่าเด็กตื่นหรือยัง

“คุณพ่อครับ ทุกๆ3ชม.ช่วยเอาเครื่องนี่ไปวนรอบหน้าท้องภรรยาดูนะครับ ถ้าเห็นเด็กขยับให้กดบอกหมอเลยนะครับ”หมอบอกแล้วยิ้ม

“ได้เลยครับหมอ”โทโมะเดินไปนั่งข้างๆเครื่องที่อยู่ข้างเตียงแก้ว หมอเดินออกจากห้องแก้วไปสวนทางกับฟางและป๊อปปี้ที่ไปขนของจะมานอน

“ตานายกลับไปเอาของบ้างแล้ว”ป๊อปปี้พูดขึ้น

“ไม่เป็นไร ฉันไม่กลับ ใส่กับแกก็ได้”โทโมะพูดแล้วมองหน้าป๊อปปี้

“นายคนละไซส์กับฉันนะ”

“ใครว่าหละ ดูตัวเราสิ ฉันแค่สูงกว่านายนิดเดียวและหุ่นดีกว่านายนิดนึง”โทโมะพูดพร้อมลุกขึ้นโชว์หุ่น

“โห๊ะ...ทำเป็นคุย”ป๊อปปี้ขำเยาะ

“หรือไม่จริง ไม่เชื่อถามที่รักฉันก็ได้ ใช่ไหมจ๊ะที่รัก”โทโมะยิ้มแล้วมองไปทางแก้ว แก้วเมินหน้าหนี

“ฟางหิวจังเลย”แก้วพูดขึ้น

“นี่จ่ะ ฟางซื้อข้าวต้มกุ้งอุ่นๆจากเซเว่นมาฝาก หอมน่ากินมาก”ฟางเดินมาแล้วเอาชั้นเลือนมาวางไว้ก่อนจะวางถ้วยข้าวต้มลงตรงหน้าแก้ว

“กินเลยจ่ะ”ฟางบอก แก้วยิ้มก่อนจะค่อยๆตัก

“อะ...โอยๆ เดี๋ยวสามีป้อนดีกว่านะภรรยา”โทโมะหยิบช้อนจากแก้วแล้วเป่าๆก่อนจะเอามือรองช้อนแล้วเลื่อนไปใกล้ปากแก้ว

“อ้าปากสิที่รัก”โทโมะพยายามอ้อนสุดชีวิต แก้วยอมอ้าปากช้าๆ

“ทำไมไม่ไปดูแลภรรยานายหละ!!”แก้วขึ้นเสียงหลังจากเคี้ยวข้าวเสร็จ

“ตอนนี้ผมโสดนะจะบอกให้ แต่กำลังจะแต่งงานกับผู้หญิงคนนึงที่มีลูกผมอยู่ในท้อง”โทโมะยิ้มแล้วตักข้าวต้มขึ้นช้าๆ

“โสด? แล้วเนยกับลูกของนายหละ”แก้วถามหน้าตื่น

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

อัพแล้วน้าาาา ^^ จะว่าไปก็สงสารโทโมะเหมือนกันน้า 

จะเป็นยังไงต่อไปติดตามๆ ไม่นานน้า รักรีดเดอร์!!

รักฉันไหม...ฮ่าๆๆ muah!!

เม้นๆ โหวตๆด้วยน้า จุ๊บบบ!!