คุณหนูวุ่นวายกับนายรับใช้สุดแสบ

ฟาง:ก็คือว่าเคนตะนะเป็นรุ่นพี่ที่โรงเรียนของพวกฉัน แล้วก็เป้นคนช่วยแก้วจากการจมน้ำด้วยแก้วก็เลยติดเคนตะหนึบเลยละแต่ตอนนั้ันฉันไม่ค่อยชอบเคนตะเท่าไรเลยไม่เรียนพี่
เมื่อก่อนตอนแก้วสมัยเรียนม.2ส่วนเคนตะเรียนม.5
แก้ว:พี่ชาย~~~~~~~
ฟาง:แก้ว!!! 
แก้ว:อะไร
ฟาง:จะติดอะไรกันนักกันนาเนี้ย
แก้ว:ก็แหม อะ พี่ชาย
(แล้วแก้วก็วิ่งไปหาเคนตะ)
ฟาง:แก้ว!!!
เฟย์:น่าๆ อย่าอิจฉาพี่เคนดิ
ฟาง:ป่าวซะหน่อย
(แล้วก็เดินตามแก้วไป)
แก้ว:พี่ชาย นี้ค่ะ
(ยื่นกลองเล็กให้)
เคนตะ:อะไรหรอ
แก้ว:ของขวัญค่ะ ของขวัญวันเกิดค่ะ
เคนตะ:ขอบคุณคับ แต่วันนี้ไม่ใช่วันเกิดพี่นะ
แก้ว:อ่าว ก็ฟางบอกว่า.........
ฟาง:55555 เชื่อด้วยหรอ 55555
แก้ว:โกดฟางแล้ว 
เคนตะ:ไม่เป็นไรหรอ พี่จะรับไวนะคับแต่วันเกิดพี่เมื่อไรต้องเอามาให้อีกนะ
แก้ว:ค่ะ
ฟาง:หึ หมั่นใส้
เฟย์:555 แกล้งให้พวกเค้าแตกกันไม่สำเร็จ
ฟาง:หยุดพูดไปเลย
(แล้วยิ่งเวลาผ่านไปแก้วคับเคนตะก็ยิ่งสนิทกันมากขึ้นจนมีความรู้สึกดีดีให้กันแต่มันก็อยู่กันแค่พี่ชายน้องสาว แต่ถึงยังไงพวกเค้าสองคนก็รักกันมากมากจนอาจจะตามแทนกันได้เลยมั้ง แล้ววันนึงโชคร้ายก็มาถึงวันที่แก้วชวนเคนตะมาที่บ้าน มันเป็นข้อผิดพลาดครั้งใหญ่เลยละ สำหรับพวกเรา)
แก้ว:เป็นไง บ้านแก้วสวยมั๊ย
เคนตะ:อืมสวยดี แล้ววันนี้พวกเราทำอะไรกันดีละ
ฟาง:ทำไรก็ทำไปเถอะแต่อย่าแม้แต่จะคิดที่จะขึ้นไปห้องแก้วนะ
แก้ว เคนตะ เฟย์:5555
ฟาง:มีอะไรน่าขำ
เคนตะ:ฟางยังไม่เชื่อใจฉันอีกหรอ ฉันรักแก้วแบบพี่รักน้องนะ
แก้ว:นั้นสิ แก้วก็รักพี่ชายแบบพี่ชายนะ
เฟย์:อย่าไปฟังไอฟางมันมากเลย 
ฟาง:เออๆ เข้าข้างกันเข้าไป
เชอร์รี่:สวัสดีจ๊ะ ลูกๆ
ฟาง:ใครลูกเธอ
เคนตะ:.ครหรอแก้ว
แก้ว:แม่เลี้ยงนะ อย่าไปสนใจเลย
เชอร์รี่:อุ๊ย ดีจ๊ะพ่อหนุ่ม
เคนตะ:เออดีคับ
เชอร์รี่:วันหลังก็๋มาหาฉันบ้างนะ
แก้ว:อย่ายุ่งกับพี่ชายนะ!!!
เคนตะ:แก้ว พูดดีดีกับแม่หน่อยสิ
ฟาง:ออกไปจากบ้านพวกเราเดียวนี้!!!!
เชอร์รี่:ไปก็ได้
(แล้วยัยนั้นก็เดินออกไป)
แก้ว:แก้ว เกลียดพี่เคนตะ
(แล้วแก้วก็วิ่งขึ้นข้างบนไป)
เฟย์:พี่เคนไม่น่าพูดแบบนั้นเลยนะ
เคนตะ:ทำไมละก็คุณคนนั้นก็พูดด้วยดีดีนะแต่แก้วเสียมารยาทก่อนนะ
ฟาง:นายนะจะมาเข้าใจความรู้สึกพวกเราได้ยังไงโดยเฉพาะความรู้สึกของแก้วนะ!!!
เคนตะ:อะไรกันแค่นี้ทำไมต้องขึ้นเสียงกันด้วยละ
เฟย์:พี่เคนฟังเฟย์นะ ยัยเชอร์ีรี่นะมันเป็นชู้ของพ่อ และเป็นคนทำให้แม่ตายและแย่งพ่อไปจากพวกเราโดยเฉพาะแก้วแก้วรักพ่อมากกว่าใครแต่พอมียัยเชอร์รี่เข้ามาพ่อก็เปลียนไป แก้วก็คงไม่อยากให้พี่เคนเป็นเหมือนพ่อเพราะว่าแก้วไม่เหลือใครแล้วนอกจากพวกเราแก้วก็คงไม่อยากเสียพี่เคนไปเหมือนกัน
เคนตะ:พี่ไม่รู้เรื่องนี้เลย
ฟาง:ก็ใช่นะสิ!! นายจะไปรู้อะไรในเมื่อแก้วบอกว่าอย่าเล่าให้นายฟังเพราะกลัวนายจะคิดมากแค่นี้เข้าใจหรือยัง!!
เคนตะ:อืม ฉันขอโทษ
ฟาง:หึ
เฟย์:เฟย์ว่าคนที่พี่เคนควรจะไปขอโทษควรจะเป็นแก้วมากว่านะ
เคนตะ;อืม งั้นพี่ขอขึ้นไปข้างบนนะฟาง
ฟาง:ก้ช่วยไม่ได้ จะขึ้นก้ขึ้นไปสิ
(แล้วนายนั้นก็เดินขึ้นไปข้างบน แล้วฉันกับฟางก็ไปแอบฟังมาว่าคุยอะไรกันบ้าง)
เคนตะ:แก้ว แก้ว พี่ขอเข้าไปหน่อย
แก้ว:ไม่ต้องมายุ่งกับแก้วเลย
เคนตะ:แก้วพี่ขอโทษ พี่ขอเข้าไปหน่อยได้มั๊ย
แก้ว:ก็ได้
(แล้วแก้วก็เปิดประตูให้เคนตะเข้าไป)
เคนตะ:แก้วพี่ขอโทษนะ พี่รู้ความจริงหมดแล้ว
แก้ว:อืม แก้วก็ขอโทษที่ไม่ยอมเล่าอะไรให้พี่ชายฟังเลย
(แล้วฉันก็แอบเปิดประตุดูนิดนึงก็เห้นแก้วบอกว่าง่วงแล้วเคนตะก็พาแก้วไปนอนที่เตียงแล้วตัวเองก็นั้งดูอยู่ข้างๆและก็จับมือกัน แล้วอยู่ๆไอเคนมันก้ก้มลงไปจูบหน้าผากแกวเลยละ นั้นนะฉันเกิบเปิดประตูเข้าไปแล้วแต่เฟย์ห้ามเอาไว้ทัน)
แก้ว:ทำอะไรนะ
เคนตะ:สัญญาไง
แก้ว:สัญญาอะไร
เคนตะ:ก็แก้วเคยถามพี่ใช่มัียละว่าพี่จะดูแลและอยู่กับแก้วตลอดไปมั๊ย พี่สัญญา
แก้ว:จริงหรอ พูดแล้วนะ ห้ามผิดสัญญานะค่ะ
เคนตะ:คับ พี่สัญญาว่าพี่จะดูแลรักษาแก้วคนนี้ตลอดไปและจะอยู่กับแก้วตลอดไปเหมือนกัน
แก้ว:ค่ะ แก้วก็จะอยู่กับพี่เคนตะตลอดไปทุกวันเหมือนกันค่ะ
เคนตะ:อืม เราจะอยู่ด้วยกันตลอดไปเนอะ
แก้ว:ค่ะ
(แล้วแก้วกับเคนตะก็นอนหลับไปนะ แล้วสรุปว่าสองคนนั้นก็นอนในห้องนั้นแหละแต่ก็ไม่มีอะไรกันนะ อย่าเพิ่งตกใจดิ แล้วหลังจากนั้น เคนตะกับแก้วก้ยิ่งสนิทกันมากขึ้นไปอีกแต่ฉันก็ไม่รู้ว่าทำไมเคนตะถึงมีท่าทีแปลกๆไป จนแก้วรู้สึกไม่สบายใจ แต่พวกเราสามคนก็ได้มาเข้าใจในวันที่พ่อไปต่างประเทศแล้วยัยเชอร์รี่เอาผู้ชายเข้ามาในบ้านแล้ววันนั้นเคนตะก็มาหาเราที่บ้านพอดี)
เคนตะ:นี้มันอะไรกันคับ เชอร์รี่
เชอร์รี่:แฟนฉันนะสิ
เคนตะ:แล้วผมละ
เชอร์รี่:คุณมันก็แค่ของเล่น
เคนตะ:เชอร์รี่
เชอร์รี่:ไปกันเถอะค่ะ ไม่ต้องสนใจ
เคนตะ:ไม่นะ 
ฟาง:นี้มันอะไรนะเคนตะ
เฟย์:คืออะไรพี่เคนกับยัยนั้นเป็นอะไรกัน
เคนตะ:พี่ขอโทษพี่ชอบคนแบบนั้นไปแล้ว
ฟาง เฟย์:ทำไม แล้ว  แก้ว!!!!!
(มันไม่มีอะไรที่น่าตกใจไปกว่านี้อีกแล้ว ฉันกับเฟย์ไม่เท่าไรแต่ฉันกับเฟย์เพิ่งนึกถึงแก้วได้เลยตะโกนขึ้นมาฉันหันไปเห็นหน้าของแก้วแล้ว สีหน้าของแก้วบ่งบอกได้ถึงความเจ็บปวดและช็อกในเวลาเดียวกัน แต่มันก็แน่ละเคนตะมันเป็นเหมือนพ่อคนที่สองของแก้วนิ แต่ แต่ก็ถูกยัยอสรพิษนั้นแย่งไปทุกอย่างฉันรู้สึกสงสารแก้วมากจริงๆ)
แก้ว:พี่ชาย
เคนตะ:แก้ว พี่ขอโทษ แก้วฟังพี่ก่อน
แก้ว:ไม่ฟัง แก้วไม่ฟังอะไรทั้งนั้น พี่ พี่ชายโกหก พี่ชายผิดสัญญา แก้วแก้วไม่รักพี่ชายอีกแล้ว
(แล้วแก้วก็วิ่งขึ้นห้องแล้วก็ไม่ออกมาอีกเลย นั้นเป็นเวลานึงเดือนเลยนะที่ฉันกับเฟย์ก้ค่อยส่งข้าวส่งน้ำหน้าห้องแก้วไม่ออกมาดูโลกพายนอกเลยแต่พอเวลาผ่านไปเคนตะก้ส่งขอความไปให้แก้วแล้วแก้วก็ออกมาเฉยเลยแล้วก็เหมือนทุกอย่างจะปกติแต่เวลาก็ผ่านไปจนถึงวันเกิดครบรอบ15ปีของแก้ว)
ฟาง:เฟย์!! หยุดกินได้แล้ว
เฟย์:แหมก็มันอร่อยอะ
แก้ว:ไม่ได้นะต้องรอพี่ชายด้วย
เฟย์:รู้แล้วๆ
กรี๊งงงงงงงงง~ กรี๊งงงงงงงงงงง~
ฟาง:ค้าๆ จะรับแล้วค้า
ฟาง:สวัสดีค่า บ้านศริมงคลสกุลค่ะ อ้อใช่ค่ะ อะไรนะค่ะ!!!! ค่ะๆจะรีบไปค่ะ
แก้ว:เกิดอะไรขึ้นหรอฟาง
ฟาง:แก้ว เฟย์ เกิดเรื่องใหญ่แล้ว
เฟย์:อะไรๆ
ฟาง:แก้ว เคนตะโดนรถชน!!!
แก้ว:อะไรนะ!!!!
(แล้วพวกเราก็รีบไปโรงพยาบาลทันที)
แก้ว:หื่อ~ พี่ชาย ฮื้อ~ พี่ชายจะเป้นไรมั๊ย ฟาง เฟย์
เฟย์:พี่เคนต้องไม่เป้นอะไรเชื่อเฟย์นะแก้ว
ฟาง:นี้มันเกิดอะไรขึ้น ทำไม ทำไม พวกเราต้อง ทำไมต้องเกิดเรื่องแบบนี้กับพวกเราด้วย 
(พวกเราค่อยอยู่ที่หน้าห้อง ICU อยู่ประมาณ ชั่วโมงกว่าๆ แก้วก็เอาแต่ร้องไห้ส่วนเฟย์ก็เอาแต่ปลอบแก้วจนคุณหมอออกมาแล้วบอกให้เข้าไปหาคนไข้ได้ แก้วกับพวกเราก็รีบวิ่งไปทั้นที่)
แก้ว:พี่ชาย ฮื่อ~ พี่ชาย
เคนตะ:พี่ไม่เป็นไรแก้ว พี่ไม่เป็นไร
แก้ว:ฮื่อ~~~~ 
ฟาง:แล้วทำไมถึงถูกรถชนละ
เฟย์:ฟาง!! จะถามทำไม
เคนตะ:ไม่เป็นไร พี่ก็แค่เดินไม่ระวังนะ
แก้ว:พี่ชาย พี่ชายจะรักษาสัญญาใช่มั๊ย หื้อ~ ใช่มั๊ยตอบแก้วสิ
เคนตะ:แก้ว แก้วฟังพี่นะ 
แก้ว:อืม ฮื้อ~ ฟังอยู่ๆ
เคนตะ:แก้วพี่ขอโทาพี่ไม่สามารถรักษาสัญญากับแก้วนะ พี่ขอโทษนะ พี่ไม่สามารถดูแลและอยู่กับแก้วตลอดไปได้แต่แก้วก็ต้องดูแลตัวเองนะ ถึงพี่ไม่อยู่แล้วแก้วก็ต้องอยู่ต่อไปและดูแลตัวเองดีดีนะแต่พี่สัญญาว่าพี่จะอยู่มองดูแก้วจากบนฟ้าแน่นอน พี่สัญญา
แก้ว:ไม่เอา ฮื้อ~~~~~~~~~~~~~~ แก้วจะอยู่กับพี่ชาย แก้วรักพี่ชาย
เคนตะ:พี่ก็รักแก้วแต่พี่คงอยู่ได้เท่านี้แหละ แก้วจำไว้นะ พี่รักและคิดถึงแก้วเสมอและตลอดไป จำไว้นะพี่ชายคนนี้รักแก้วมากที่สุดในหัวใจ พี่รักแก้วนะ
แก้ว:ไม่!!! พี่ชาย ฮือ~~~ พี่ชาย!!!!!!!!!~~~~~~~
(แล้วเคนตะก็จากพวกเราไป)
ฟาง:เรื่องมันก็เป็นแบบนี้แหละ
ป๊อปปี้:แล้วพวกเธอรู้หรือยังว่าทำไมเคนตะถึงถูกรถชนละ
ฟาง เฟย์:รู้สิ
เฟย์:รู้ดีด้วยละ
เขื่อน:แล้วถูกรถชนได้ยังไงละ
ฟาง เฟย์:เออ.............
โทโมะ:บอกพวกเรามาเถอะคับ
เฟย์:แต่...
ฟาง:ไม่เป็นไรหรอเฟย์
เฟย์:อืม ก็เพราะถ้าเคนตะไม่ตายแก้วก็ต้องตายนะสิ
ป๊อปปี้ เขื่อน โทโมะ:ไม่เข้าใจ
โทโมะ:หมายความว่าอะไร
เฟย์:แก้วนะเป็นโรคหัวใจแล้วถ้าไม่มีหัวใจมาเปลี่ยนแก้วก็ต้องตาย
ป๊อปปี้ เขื่อน โทโมะ:หรือว่า
เฟย์:ใช่!! พี่เคนเดินไปให้รถชนเพื่อเอาหัวใจไปให้แก้วยังไงละ เพราะว่าถ้าจะบริจากดีดีแก้วต้องไม่ยอมรับมันมาแน่ๆ พี่เคนเค้าถึงได้.....................
ฟาง:พอเถอะเรื่องพวกนี้ไปเฟย์ไปนอนกัน
เฟย์:อืม
(แล้วสองสาวก็เดินขึ้นห้องไป)
ป๊อปปี้:สงสารแก้วเนอะ
เขื่อน:นั้นสิ ยัยเชอร์รี่นี้มันร้ายจริงๆ
โทโมะ:เคนตะนี้อายุเท่าพวกเราเลยเนอะ
เขื่อน:นี้แกต้องการพูดอะไร
ป๊อปปี้:นั้นดิ
โทโมะ:ป่าวนะ ก็แค่พูดให้ฟัง ไปนอนกันเถอะ



อัพแล้วจร้า เป็นไงบ้างอดีตของแก้วกับเคนตะ นี้จะเล่าให้ฟังว่าตอนแต่งตอนนี้ทรายน้ำตาไหลไปด้วยเลยทรายว่ามันเศร้าที่สุดที่ทรายเคยแต่งมาเลย ยังไงก็เม้นให้ทรายด้วยนะค่ะ
ปล.ไม่ถูกใจยังไงก็เม้นบอกทรายด้วยนะค่ะ จะได้ปรับปรุง