คุณหนูวุ่นวายกับนายรับใช้สุดแสบ

ฟาง:ก็คือว่าเคนตะนะเป็นรุ่นพี่ที่โรงเรียนของพวกฉัน แล้วก็เป้นคนช่วยแก้วจากการจมน้ำด้วยแก้วก็เลยติดเคนตะหนึบเลยละแต่ตอนนั้ันฉันไม่ค่อยชอบเคนตะเท่าไรเลยไม่เรียนพี่

เมื่อก่อนตอนแก้วสมัยเรียนม.2ส่วนเคนตะเรียนม.5

แก้ว:พี่ชาย~~~~~~~

ฟาง:แก้ว!!! 

แก้ว:อะไร

ฟาง:จะติดอะไรกันนักกันนาเนี้ย

แก้ว:ก็แหม อะ พี่ชาย

(แล้วแก้วก็วิ่งไปหาเคนตะ)

ฟาง:แก้ว!!!

เฟย์:น่าๆ อย่าอิจฉาพี่เคนดิ

ฟาง:ป่าวซะหน่อย

(แล้วก็เดินตามแก้วไป)

แก้ว:พี่ชาย นี้ค่ะ

(ยื่นกลองเล็กให้)

เคนตะ:อะไรหรอ

แก้ว:ของขวัญค่ะ ของขวัญวันเกิดค่ะ

เคนตะ:ขอบคุณคับ แต่วันนี้ไม่ใช่วันเกิดพี่นะ

แก้ว:อ่าว ก็ฟางบอกว่า.........

ฟาง:55555 เชื่อด้วยหรอ 55555

แก้ว:โกดฟางแล้ว 

เคนตะ:ไม่เป็นไรหรอ พี่จะรับไวนะคับแต่วันเกิดพี่เมื่อไรต้องเอามาให้อีกนะ

แก้ว:ค่ะ

ฟาง:หึ หมั่นใส้

เฟย์:555 แกล้งให้พวกเค้าแตกกันไม่สำเร็จ

ฟาง:หยุดพูดไปเลย

(แล้วยิ่งเวลาผ่านไปแก้วคับเคนตะก็ยิ่งสนิทกันมากขึ้นจนมีความรู้สึกดีดีให้กันแต่มันก็อยู่กันแค่พี่ชายน้องสาว แต่ถึงยังไงพวกเค้าสองคนก็รักกันมากมากจนอาจจะตามแทนกันได้เลยมั้ง แล้ววันนึงโชคร้ายก็มาถึงวันที่แก้วชวนเคนตะมาที่บ้าน มันเป็นข้อผิดพลาดครั้งใหญ่เลยละ สำหรับพวกเรา)

แก้ว:เป็นไง บ้านแก้วสวยมั๊ย

เคนตะ:อืมสวยดี แล้ววันนี้พวกเราทำอะไรกันดีละ

ฟาง:ทำไรก็ทำไปเถอะแต่อย่าแม้แต่จะคิดที่จะขึ้นไปห้องแก้วนะ

แก้ว เคนตะ เฟย์:5555

ฟาง:มีอะไรน่าขำ

เคนตะ:ฟางยังไม่เชื่อใจฉันอีกหรอ ฉันรักแก้วแบบพี่รักน้องนะ

แก้ว:นั้นสิ แก้วก็รักพี่ชายแบบพี่ชายนะ

เฟย์:อย่าไปฟังไอฟางมันมากเลย 

ฟาง:เออๆ เข้าข้างกันเข้าไป

เชอร์รี่:สวัสดีจ๊ะ ลูกๆ

ฟาง:ใครลูกเธอ

เคนตะ:.ครหรอแก้ว

แก้ว:แม่เลี้ยงนะ อย่าไปสนใจเลย

เชอร์รี่:อุ๊ย ดีจ๊ะพ่อหนุ่ม

เคนตะ:เออดีคับ

เชอร์รี่:วันหลังก็๋มาหาฉันบ้างนะ

แก้ว:อย่ายุ่งกับพี่ชายนะ!!!

เคนตะ:แก้ว พูดดีดีกับแม่หน่อยสิ

ฟาง:ออกไปจากบ้านพวกเราเดียวนี้!!!!

เชอร์รี่:ไปก็ได้

(แล้วยัยนั้นก็เดินออกไป)

แก้ว:แก้ว เกลียดพี่เคนตะ

(แล้วแก้วก็วิ่งขึ้นข้างบนไป)

เฟย์:พี่เคนไม่น่าพูดแบบนั้นเลยนะ

เคนตะ:ทำไมละก็คุณคนนั้นก็พูดด้วยดีดีนะแต่แก้วเสียมารยาทก่อนนะ

ฟาง:นายนะจะมาเข้าใจความรู้สึกพวกเราได้ยังไงโดยเฉพาะความรู้สึกของแก้วนะ!!!

เคนตะ:อะไรกันแค่นี้ทำไมต้องขึ้นเสียงกันด้วยละ

เฟย์:พี่เคนฟังเฟย์นะ ยัยเชอร์ีรี่นะมันเป็นชู้ของพ่อ และเป็นคนทำให้แม่ตายและแย่งพ่อไปจากพวกเราโดยเฉพาะแก้วแก้วรักพ่อมากกว่าใครแต่พอมียัยเชอร์รี่เข้ามาพ่อก็เปลียนไป แก้วก็คงไม่อยากให้พี่เคนเป็นเหมือนพ่อเพราะว่าแก้วไม่เหลือใครแล้วนอกจากพวกเราแก้วก็คงไม่อยากเสียพี่เคนไปเหมือนกัน

เคนตะ:พี่ไม่รู้เรื่องนี้เลย

ฟาง:ก็ใช่นะสิ!! นายจะไปรู้อะไรในเมื่อแก้วบอกว่าอย่าเล่าให้นายฟังเพราะกลัวนายจะคิดมากแค่นี้เข้าใจหรือยัง!!

เคนตะ:อืม ฉันขอโทษ

ฟาง:หึ

เฟย์:เฟย์ว่าคนที่พี่เคนควรจะไปขอโทษควรจะเป็นแก้วมากว่านะ

เคนตะ;อืม งั้นพี่ขอขึ้นไปข้างบนนะฟาง

ฟาง:ก้ช่วยไม่ได้ จะขึ้นก้ขึ้นไปสิ

(แล้วนายนั้นก็เดินขึ้นไปข้างบน แล้วฉันกับฟางก็ไปแอบฟังมาว่าคุยอะไรกันบ้าง)

เคนตะ:แก้ว แก้ว พี่ขอเข้าไปหน่อย

แก้ว:ไม่ต้องมายุ่งกับแก้วเลย

เคนตะ:แก้วพี่ขอโทษ พี่ขอเข้าไปหน่อยได้มั๊ย

แก้ว:ก็ได้

(แล้วแก้วก็เปิดประตูให้เคนตะเข้าไป)

เคนตะ:แก้วพี่ขอโทษนะ พี่รู้ความจริงหมดแล้ว

แก้ว:อืม แก้วก็ขอโทษที่ไม่ยอมเล่าอะไรให้พี่ชายฟังเลย

(แล้วฉันก็แอบเปิดประตุดูนิดนึงก็เห้นแก้วบอกว่าง่วงแล้วเคนตะก็พาแก้วไปนอนที่เตียงแล้วตัวเองก็นั้งดูอยู่ข้างๆและก็จับมือกัน แล้วอยู่ๆไอเคนมันก้ก้มลงไปจูบหน้าผากแกวเลยละ นั้นนะฉันเกิบเปิดประตูเข้าไปแล้วแต่เฟย์ห้ามเอาไว้ทัน)

แก้ว:ทำอะไรนะ

เคนตะ:สัญญาไง

แก้ว:สัญญาอะไร

เคนตะ:ก็แก้วเคยถามพี่ใช่มัียละว่าพี่จะดูแลและอยู่กับแก้วตลอดไปมั๊ย พี่สัญญา

แก้ว:จริงหรอ พูดแล้วนะ ห้ามผิดสัญญานะค่ะ

เคนตะ:คับ พี่สัญญาว่าพี่จะดูแลรักษาแก้วคนนี้ตลอดไปและจะอยู่กับแก้วตลอดไปเหมือนกัน

แก้ว:ค่ะ แก้วก็จะอยู่กับพี่เคนตะตลอดไปทุกวันเหมือนกันค่ะ

เคนตะ:อืม เราจะอยู่ด้วยกันตลอดไปเนอะ

แก้ว:ค่ะ

(แล้วแก้วกับเคนตะก็นอนหลับไปนะ แล้วสรุปว่าสองคนนั้นก็นอนในห้องนั้นแหละแต่ก็ไม่มีอะไรกันนะ อย่าเพิ่งตกใจดิ แล้วหลังจากนั้น เคนตะกับแก้วก้ยิ่งสนิทกันมากขึ้นไปอีกแต่ฉันก็ไม่รู้ว่าทำไมเคนตะถึงมีท่าทีแปลกๆไป จนแก้วรู้สึกไม่สบายใจ แต่พวกเราสามคนก็ได้มาเข้าใจในวันที่พ่อไปต่างประเทศแล้วยัยเชอร์รี่เอาผู้ชายเข้ามาในบ้านแล้ววันนั้นเคนตะก็มาหาเราที่บ้านพอดี)

เคนตะ:นี้มันอะไรกันคับ เชอร์รี่

เชอร์รี่:แฟนฉันนะสิ

เคนตะ:แล้วผมละ

เชอร์รี่:คุณมันก็แค่ของเล่น

เคนตะ:เชอร์รี่

เชอร์รี่:ไปกันเถอะค่ะ ไม่ต้องสนใจ

เคนตะ:ไม่นะ 

ฟาง:นี้มันอะไรนะเคนตะ

เฟย์:คืออะไรพี่เคนกับยัยนั้นเป็นอะไรกัน

เคนตะ:พี่ขอโทษพี่ชอบคนแบบนั้นไปแล้ว

ฟาง เฟย์:ทำไม แล้ว  แก้ว!!!!!

(มันไม่มีอะไรที่น่าตกใจไปกว่านี้อีกแล้ว ฉันกับเฟย์ไม่เท่าไรแต่ฉันกับเฟย์เพิ่งนึกถึงแก้วได้เลยตะโกนขึ้นมาฉันหันไปเห็นหน้าของแก้วแล้ว สีหน้าของแก้วบ่งบอกได้ถึงความเจ็บปวดและช็อกในเวลาเดียวกัน แต่มันก็แน่ละเคนตะมันเป็นเหมือนพ่อคนที่สองของแก้วนิ แต่ แต่ก็ถูกยัยอสรพิษนั้นแย่งไปทุกอย่างฉันรู้สึกสงสารแก้วมากจริงๆ)

แก้ว:พี่ชาย

เคนตะ:แก้ว พี่ขอโทษ แก้วฟังพี่ก่อน

แก้ว:ไม่ฟัง แก้วไม่ฟังอะไรทั้งนั้น พี่ พี่ชายโกหก พี่ชายผิดสัญญา แก้วแก้วไม่รักพี่ชายอีกแล้ว

(แล้วแก้วก็วิ่งขึ้นห้องแล้วก็ไม่ออกมาอีกเลย นั้นเป็นเวลานึงเดือนเลยนะที่ฉันกับเฟย์ก้ค่อยส่งข้าวส่งน้ำหน้าห้องแก้วไม่ออกมาดูโลกพายนอกเลยแต่พอเวลาผ่านไปเคนตะก้ส่งขอความไปให้แก้วแล้วแก้วก็ออกมาเฉยเลยแล้วก็เหมือนทุกอย่างจะปกติแต่เวลาก็ผ่านไปจนถึงวันเกิดครบรอบ15ปีของแก้ว)

ฟาง:เฟย์!! หยุดกินได้แล้ว

เฟย์:แหมก็มันอร่อยอะ

แก้ว:ไม่ได้นะต้องรอพี่ชายด้วย

เฟย์:รู้แล้วๆ

กรี๊งงงงงงงงง~ กรี๊งงงงงงงงงงง~

ฟาง:ค้าๆ จะรับแล้วค้า

ฟาง:สวัสดีค่า บ้านศริมงคลสกุลค่ะ อ้อใช่ค่ะ อะไรนะค่ะ!!!! ค่ะๆจะรีบไปค่ะ

แก้ว:เกิดอะไรขึ้นหรอฟาง

ฟาง:แก้ว เฟย์ เกิดเรื่องใหญ่แล้ว

เฟย์:อะไรๆ

ฟาง:แก้ว เคนตะโดนรถชน!!!

แก้ว:อะไรนะ!!!!

(แล้วพวกเราก็รีบไปโรงพยาบาลทันที)

แก้ว:หื่อ~ พี่ชาย ฮื้อ~ พี่ชายจะเป้นไรมั๊ย ฟาง เฟย์

เฟย์:พี่เคนต้องไม่เป้นอะไรเชื่อเฟย์นะแก้ว

ฟาง:นี้มันเกิดอะไรขึ้น ทำไม ทำไม พวกเราต้อง ทำไมต้องเกิดเรื่องแบบนี้กับพวกเราด้วย 

(พวกเราค่อยอยู่ที่หน้าห้อง ICU อยู่ประมาณ ชั่วโมงกว่าๆ แก้วก็เอาแต่ร้องไห้ส่วนเฟย์ก็เอาแต่ปลอบแก้วจนคุณหมอออกมาแล้วบอกให้เข้าไปหาคนไข้ได้ แก้วกับพวกเราก็รีบวิ่งไปทั้นที่)

แก้ว:พี่ชาย ฮื่อ~ พี่ชาย

เคนตะ:พี่ไม่เป็นไรแก้ว พี่ไม่เป็นไร

แก้ว:ฮื่อ~~~~ 

ฟาง:แล้วทำไมถึงถูกรถชนละ

เฟย์:ฟาง!! จะถามทำไม

เคนตะ:ไม่เป็นไร พี่ก็แค่เดินไม่ระวังนะ

แก้ว:พี่ชาย พี่ชายจะรักษาสัญญาใช่มั๊ย หื้อ~ ใช่มั๊ยตอบแก้วสิ

เคนตะ:แก้ว แก้วฟังพี่นะ 

แก้ว:อืม ฮื้อ~ ฟังอยู่ๆ

เคนตะ:แก้วพี่ขอโทาพี่ไม่สามารถรักษาสัญญากับแก้วนะ พี่ขอโทษนะ พี่ไม่สามารถดูแลและอยู่กับแก้วตลอดไปได้แต่แก้วก็ต้องดูแลตัวเองนะ ถึงพี่ไม่อยู่แล้วแก้วก็ต้องอยู่ต่อไปและดูแลตัวเองดีดีนะแต่พี่สัญญาว่าพี่จะอยู่มองดูแก้วจากบนฟ้าแน่นอน พี่สัญญา

แก้ว:ไม่เอา ฮื้อ~~~~~~~~~~~~~~ แก้วจะอยู่กับพี่ชาย แก้วรักพี่ชาย

เคนตะ:พี่ก็รักแก้วแต่พี่คงอยู่ได้เท่านี้แหละ แก้วจำไว้นะ พี่รักและคิดถึงแก้วเสมอและตลอดไป จำไว้นะพี่ชายคนนี้รักแก้วมากที่สุดในหัวใจ พี่รักแก้วนะ

แก้ว:ไม่!!! พี่ชาย ฮือ~~~ พี่ชาย!!!!!!!!!~~~~~~~

(แล้วเคนตะก็จากพวกเราไป)

ฟาง:เรื่องมันก็เป็นแบบนี้แหละ

ป๊อปปี้:แล้วพวกเธอรู้หรือยังว่าทำไมเคนตะถึงถูกรถชนละ

ฟาง เฟย์:รู้สิ

เฟย์:รู้ดีด้วยละ

เขื่อน:แล้วถูกรถชนได้ยังไงละ

ฟาง เฟย์:เออ.............

โทโมะ:บอกพวกเรามาเถอะคับ

เฟย์:แต่...

ฟาง:ไม่เป็นไรหรอเฟย์

เฟย์:อืม ก็เพราะถ้าเคนตะไม่ตายแก้วก็ต้องตายนะสิ

ป๊อปปี้ เขื่อน โทโมะ:ไม่เข้าใจ

โทโมะ:หมายความว่าอะไร

เฟย์:แก้วนะเป็นโรคหัวใจแล้วถ้าไม่มีหัวใจมาเปลี่ยนแก้วก็ต้องตาย

ป๊อปปี้ เขื่อน โทโมะ:หรือว่า

เฟย์:ใช่!! พี่เคนเดินไปให้รถชนเพื่อเอาหัวใจไปให้แก้วยังไงละ เพราะว่าถ้าจะบริจากดีดีแก้วต้องไม่ยอมรับมันมาแน่ๆ พี่เคนเค้าถึงได้.....................

ฟาง:พอเถอะเรื่องพวกนี้ไปเฟย์ไปนอนกัน

เฟย์:อืม

(แล้วสองสาวก็เดินขึ้นห้องไป)

ป๊อปปี้:สงสารแก้วเนอะ

เขื่อน:นั้นสิ ยัยเชอร์รี่นี้มันร้ายจริงๆ

โทโมะ:เคนตะนี้อายุเท่าพวกเราเลยเนอะ

เขื่อน:นี้แกต้องการพูดอะไร

ป๊อปปี้:นั้นดิ

โทโมะ:ป่าวนะ ก็แค่พูดให้ฟัง ไปนอนกันเถอะ

---

อัพแล้วจร้า เป็นไงบ้างอดีตของแก้วกับเคนตะ นี้จะเล่าให้ฟังว่าตอนแต่งตอนนี้ทรายน้ำตาไหลไปด้วยเลยทรายว่ามันเศร้าที่สุดที่ทรายเคยแต่งมาเลย ยังไงก็เม้นให้ทรายด้วยนะค่ะ

ปล.ไม่ถูกใจยังไงก็เม้นบอกทรายด้วยนะค่ะ จะได้ปรับปรุง