คุณหนูเย็นชา กับคุณชายไร้หัวใจ (without heart)

ตอนที่ 3 ทำงานด้วยกันวันแรก
ตกเย็น
“คุณนายค่ะ คุณผู้ชายกลับมาแล้วคะ”สาวใช้ของบ้านพูด
“เรียกซะเป็นทางการเลย เรียกแก้วก็ได้ค่ะ”แก้วพูด
“ไม่ได้หรอกค่ะ คุณผู้หญิงสั่งมา”สาวใช้คนเดิมพูด
“ไม่ได้ก็ต้องได้ แก้วไม่ชินน่ะ เพราะแม่บ้านที่บ้านก็เรียกแก้วว่าแก้ว หรือ
น้องแก้ว แล้วพี่ชื่ออะไรค่ะ ?”แก้วถาม
“ก็ได้ค่ะ พี่ชื่อสวยค่ะ”สวยพูด
“พี่ก็สวยสมชื่อนนะคะ ฮะๆๆ ขอบคุณค่ะที่บอกแล้วโทโมะอยู่ไหนค่ะ ?”แก้วถาม
“อยู่ข้างนอกน่ะค่ะ”สวยพูดแล้วเดินไป
“ขอบคุณค่ะ”แก้วพูดแล้วเดินไป
เมื่อแก้วเดินมายังที่ที่โทโมะอยู่ก็ต้องอึ้งเพราะ โทโมะกำลังคุยกับผู้หญิงคนนึงอยู่
ซึ่งก็คือ...
“ครับคุณแม่ ผมดูแลแก้วเป็นอย่างดีเลยครับ”โทโมะตอบปลายสาย
“ครับ รักคุณแม่นะครับ”โทโมะพูด
“คุยกับแม่หรอ ?”แก้วถามเมื่อโทโมะวางสายแล้ว
“อืมมม”โทโมะตอบ
จากนั้นโทโมะกับแก้วก็เข้าบ้านไป
“เธอไม่เบื่อหรอ ? อยู่บ้านเนี้ย ?”โทโมะถาม
“เบื่อสิ”แก้วตอบ
“ไปทำงานกับฉันมั้ย ?”โทโมะถาม
“ก็ดี อยู่บ้านจะได้ไม่เบื่อ”แก้วตอบพร้อมกับเดินขึ้นห้องไป
เช้าวันต่อมา
“นี่นาย ตื่นนะ มีงานไม่ใช่หรอ ?”แก้วปลุกโทโมะ
“อีกแปปนึงนะ ที่รัก”โทโมะพูด
“ที่รักบ้านนายสิ ตื่นเดี๋ยวนี้”แก้วยังคงปลุกโทโมะต่อไปเรื่อยๆ
จนกระทั่งโทโมะจับมือแก้วที่พยายามทุบตีเขาให้ตื่นมา แล้วดึงให้แก้วล้มมาทันตัวเอง
แล้วก็....กอดดดดดด >///<
“หยุดตีฉันได้หรือยัง ? มันเจ็บนะ”โทโมะกระซิบข้างหูแก้ว
“ยะ..หยุดแล้ว”แก้วตอบ
ผ่านไป 5 นาทีโทโมะก็ยังคงกอดแก้วต่อไป
“นี่นายตื่นได้แล้ว เดี๋ยวสายนะ”แก้วพูด
“เรียกเพราะๆก่อนสิเดี๋ยวจะตื่น”โทโมะพูด
“เรียกไงอ่ะ ?”แก้วถาม
“พี่โทโมะ”โทโมะตอบ
“ไม่เอาอ่ะ ฉันไม่ชอบ”แก้วพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉยแต่ทว่าหน้ากลับค่อยๆแดงขึ้น
“ไม่เรียกไม่ตื่น”โทโมะขู่
“ก็ได้ ตื่นสิค่ะพี่โทโมะ”แก้วพูดไปเขินไป
“อ๊ะ ตื่นแล้ว”โทโมะพูดพร้อมกับลืมตาขึ้น
“ตื่นแล้ว แล้วทำไมไม่ลุก”แก้วถาม
“ก็ฉันบอกว่าตื่นไม่ได้บอกว่าจะลุก เธอต้องหอมแก้มฉันก่อนฉันถึงจะลุก”โทโมะพูด
“ไม่ได้ ลุกเดี๋ยวนี้เราไม่ได้เป็นอะไรกัน ทำไมฉันต้องหอมคุณ”แก้วพูด
“เราเป็นสามีภรรยากัน”โทโมะตอบ
“มันแค่ในนาม ฉันไม่ได้รักคุณ แล้วคุณเองก็ไม่ได้รักฉันด้วย”
แก้วพูดจากนั้นโทโมะก็ปล่อยแก้วออกจากการกอดกุม(?)
แล้วเดินเข้าห้องน้ำไป
“อะไรของเขา นึกจะเงียบก็เงียบ”แก้วบ่นกับตัวเองแล้วเดินลงไปข้างล่าง
เมื่อโทโมะลงมา
“พี่สวยค่ะ จัดโต๊ะได้เลยค่ะ”แก้วพูด
“ได้ค่ะน้องแก้ว”สวยพูดแล้วเดินไปเอาอาหารมาวางไว้ช่วยแก้ว
“มีอะไรกิน ?”โทโมะถามด้วยสีหน้าที่เย็นชา
‘อะไรกัน ? เมื่อกี้ยังเจ้าเล่ห์อู่เลย’แก้วนึกในใจ
“ข้าวต้ม”แก้วตอบกลับด้วยสีหน้าเย็นชาเช่นกัน
เมื่อทั้งคู่อยู่บนรถจะออกเดินทางไปทำงาน
“เธอจะไปทำงานด้วยชุดนี้นี่นะ ?”โทโมะถาม
“ใช่ ทำไม ?”แก้วถาม
“เสื้อยืดกางเกงยีนส์เนี้ยนะ ? ไปทำงานเป็นแม่บ้านหรือไง ?”โทโมะถาม
“ก็ฉันไม่ชอบใส่กระโปรงนิ แล้วแม่นายก็อนุญาตแล้วด้วย”แก้วพูดพร้อมกับพิงเบาะเพื่อจะ(แกล้งหลับ)
เพราะไม่อยากพูดมาก
เมื่อถึงที่ทำงาน
“สวัสดีครับ คุณโทโมะ นี่คงเป็นคุณแก้วภรรยาสินะครับ”พนักงานถาม
“อืมม”โทโมะตอบแล้วเดินไป
“สวัสดีค่ะ”แก้วพูดแล้วเดินไป
“นี่นาย พนักงานเค้าถามควรจะตอบดีดีกว่านี้หน่อยสิ”แก้วพูด
“ทำไม ? มันเรื่องของฉัน เราไม่ได้เป็นอะไรกันเธออย่ามายุ่ง!”โทโมะตวาดแก้วแล้วเดินไปยังที่ทำงานของตน
“ฉันก็ไม่ได้อยากยุ่งด้วยหรอกนะ”แก้วพูดแล้วเดินไปนั่งที่โต๊ะหน้าห้องทำงานของโทโมะ
ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าแก้วทำงานเป็นเลขาให้โทโมะ
“ผู้จัดการค่ะ มีเอกสารเร่งด่วนมาให้เซ็นต์ค่ะ”แก้วพูดกับโทโมะที่กำลังนั่งทำงานอยู่ในห้องที่แสนจะรก
“วางไว้ก่อน เดี๋ยวเซ็นต์ให้ ถ้าเสร็จแล้วไปชงกาแฟมาให้ฉันด้วย”โทโมะพูดแล้วทำงานต่อไป
แก้วก็เดินออกมาจากห้องแล้วไปชงกาแฟมาให้แต่ปัญหาคือ...
“ที่ชงกาแฟมันอยู่ไหนเนี้ย ?”แก้วบ่น
“หาอะไรอยู่ค่ะ ?”สาวหน้าหวานพูดขึ้น
“หาที่ชงกาแฟอยู่”แก้วตอบด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย
“อ๋อ อยู่ทางด้านซ้ายมือนี่เองค่ะ”สาวหน้าหวานตอบ
“ขอบคุณค่ะ คุณ....”
“ฟางงงงงงงงงงงงง”แก้วพูดออกมาเมื่อเธอหันมาแล้วพบกับเพื่อนที่รักที่สุดของเธอ
“ยัยแก้ว อย่าบอกนะว่าแกแต่งงานกับโทโมะ”ฟางถาม
“อืมมม แหมตั้งแต่แต่งงานกับป็อปไป ไม่ติดต่อมาเลยนะ”แก้วพูด
“ขอโทษที พอดีว่าฉันยุ่งอยู่กับการเลี้ยงลูกอยู่อ่ะ ว่าแต่แกเหอะ ทำใจได้แล้วหรอ ?”ฟางถาม
“ก็ทำนองนั้น กว่าจะทำได้สองปีแหนะ”แก้วพูดพร้อมกับชงกาแฟ
“เอาใจช่วยนะ ทำไมแกไม่ยิ้มเลย ?”ฟางถาม
“พอเกิดเรื่องขึ้นฉันก็กลายมาเป็นคนแบบนี้แหละฟาง”แก้วพูดพร้อมกับน้ำตาที่กำลังจะไหล
“ร้องไห้หรอ ?”ฟางถาม
“ฉันร้องไห้อีกแล้วหรอ ? พอดีน้ำตามันไหลไม่รู้ตัวน่ะ ว่าแต่ฟางเถอะรู้จักโทโมะได้ไง ?”แก้วถาม
“โทโมะน่ะเพื่อนป็อปน่ะ แกรู้ฉายาสามีแกยังเหอะ”ฟางถาม
“ทำไม ?”แก้วถาม
“ก็โทโมะน่ะได้ฉายาว่า คุณชายไร้หัวใจเลยนะ ไม่เคยมีความรักกับใครเขาสักที ยิ้มก็ยังไม่เคยเห็น
ฟางกับป็อปเคยเห็นโทโมะยิ้มก็เมื่อ 2 ปีที่แล้วเอง ยิ้มเพราะ...ป็อปจะแต่งงานอ่ะ
แต่เป็นยิ้มแบบโดนบังคับ หมอนั้นอ่ะ เสือยิ้มยาก”ฟางพูดซะยาวเลย
“ช่างเค้าเถอะ ยิ้มยากยิ้มง่ายก็ช่างเค้า ฟางแก้วไปทำงานก่อนนะ”แก้วพูดแล้วเดินไป
ในห้องโทโมะ
“ได้แล้ว”แก้วพูดแล้ววางกาแฟลงที่โต๊ะโทโมะแล้วก็เดินออกมาจากห้องโทโมะ
พักกลางวัน
“แก้วไปกินข้าวกัน หวัดดีโทโมะ”ฟางทักเพื่อนสนิทของสามี
“หวัดดี”โทโมะพูดแล้วเดินไป
“แกไปกินเถอะ ฉันไม่หิวอ่ะ แล้วอีกอย่างยังทำงานไม่เสร็จเลย”แก้วพูดแต่สายตายังไม่ละออกจากหน้าจอคอมเลย
“ตามใจๆ ไปนะ”ฟางพูดแล้วเดินไป
สักพักเมื่อแก้วเห็นว่าไม่มีใครอยู่แล้วก็เดินเข้าห้องทำงานโทโมะไป
“รกได้ใจจริงๆ ทำไมไม่เก็บกวาดบ้างนะ”แก้วพูดพร้อมกับค่อยๆเก็บเอกสารไปเรื่อยๆ
บางอันแก้วคิดว่าไม่สำคัญก็โยนทิ้งลงถังขยะไป
บางอันหากอ่านแล้วคิดว่าสำคัญก็วางไว้บนโต๊ะบ้าง
หรือไม่ก็เก็บเข้าลิ้นชัก

..........................................................................

เอาใจคนนอนดึก ฮ่าๆๆๆๆ
อัพช้าหน่อยอย่าว่ากันนะ เรื่องนี้มันพลิกบทบาทของปาล์มจริงๆ
เพราะไม่เคยเขียนฟิคแนวนี้มาก่อน
เอาใจช่วยปาล์มด้วยนะค่ะ