คุณหนูเย็นชา กับคุณชายไร้หัวใจ (without heart)

ตอนที่ 14 ตื่นมาสิคนดี ผ่านไป 3 สัปดาห์ “หลับสบายมั้ย ยัยห้อย”โทโมะถาม ทุกครั้งหลังเลิกงานเขาจะมาหาแก้วที่โรงพยาบาลทุกวัน ไม่ว่าจะมีงานเยอะมากแค่ไหน เขาก็จะพยายามเคลียร์งานให้เสร็จแล้วมาหาแก้ว ตอนนี้แก้วได้ย้ายมาอยู่โรงพยาบาลในกรุงเทพแล้ว สถานที่ที่เธอเกิดอุบัติเหตุอยู่ที่ต่างจังหวัด เธอตั้งใจจะไปพักใจที่ต่างจงหวัดแต่ก็เกิดอุบัติเหตุขึ้นมาเสียก่อน “เธอตื่นขึ้นมาฟังคำอธิบายของฉันก่อน”โทโมะพูด “เธอรู้มั้ย เธอนอนอยู่อย่างนี้ฉันทรมานมากแค่ไหน ? เธอรู้มั้ย ? ว่าเฟย์กับแม่เธอเป็นห่วงเธอมากแค่ไหน ? เมื่อไหร่เธอจะตื่นขึ้นมาสักที เธอตื่นขึ้นมาแล้วเธอจำอะไรไม่ได้ มันยังดีกว่าที่เธอหลับอยู่อย่างนี้ อย่าทรมานหัวใจฉันอย่างนั้นสิแก้ว”โทโมะพูดพร้อมกับลูบหน้าแก้ว ทะนุถนอม “เธอตื่นมาสิแก้ว ตื่นได้แล้วขี้เซาเกินไปแล้วนะ ตื่นมาคุยกับฉัน กวนประสาทฉันสักทีสิแก้ว ถ้าฉันไม่มีเธอฉันจะอยู่อย่างไง ? เธอจะจากฉันไปไม่ได้นะแก้ว ถ้าเธอจะไปเธอพาฉันไปด้วย หัวใจของฉันอยู่ที่เธอนะแก้ว อย่าทรมานกันสิคนดี กลับมาหาฉัน ฉันจะร้องเพลงให้เธอฟังนะ”โทโมะพูดพร้อมกับนั่งลงข้างเตียง
‘รอเธอมาตั้งนานข้างเดียว ได้เกี่ยวเธอมาไว้กอดสมใจ แต่พอไม่นานก็จากฉันไป มันกิดอะไรกับใจดวงนี้’ โทโมะร้องเพลงไปพร้อมกับลูบหน้าแก้วอย่างแผ่วเบา ‘เธอได้ยินมั้ย ? เสียงหัวใจมันบอกว่ารัก’โทโมะร้องไปพร้อมกับจับมือของแก้วให้มาสัมผัสเสียงหัวใจของเขา ‘หลับตาเพ้อ ตื่นมายังเผลอ คิดถึงเธออยู่ทุกที อยากให้รัก กลับไปเหมือนเดิมเหมือนที่เคยมี แต่วันนี้ไม่รู้ เธออยู่กับใคร’ ‘กลับมาได้ไหม ? กลับมารักกัน กลับมารักฉันคนที่รักเธอหมดใจ อะไรที่พลั้ง อะไรที่พลาดไป ยกโทษได้ไหมคนดี’โทโมะร้องเพลงไปพร้อมกับกุมมือแก้วไว้ ‘ทำอะไรกับเธอเอาไว้ ผิดอะไรเท่าไหร่ฉันรู้ดี ขอโอกาสสักครั้งถ้ามี จะไม่ทำให้เธอคนนี้ต้องเสียใจ’ ‘เธอได้ยินไหม เสียงหัวใจมันบอกว่ารัก หลับตาเพ้อ ตื่นมายังเผลอ คิดถึงเธออยู่ทุกที อยากให้รัก กลับไปเหมือนเดิมเหมือนที่เคยมี แต่วันนี้ไม่รู้ เธออยู่กับใคร’ ‘กลับมาได้ไหม ? ฮึก..กลับมารักกัน กลับมารัก ฮึก...ฉันคนที่ระ..ฮึก.. รักเธอหมดใจ อะไรที่พลั้ง อะไรที่พลาดไป ยกโทษ ฮึก.. ได้ไหม  คะ..ฮึก คนดี’
เพลงๆนี้ กับเนื้อเพลงท่อนนี้ บางคนอาจจะร้องไปโดยไม่ใส่ใจเพียงแต่เห็นว่ามันเพราะดี แต่สำหรับโทโมะแล้วมันไม่ใช่ สำหรับเพลงท่อนนี้สำหรับเขาแล้ว กว่าจะกลั่นกรองออกมาได้แต่ละคำ มันช่างยากลำบากเหลือเกินทุกเนื้อเพลงทุกถ้อยคำที่เขาร้อง ล้วนแต่กลั่นออกมาจากใจของเขา เขาต้องการให้เธอกลับมาจริงๆ อยู่แบบนี้มันช่างทรมานเขาเสียเหลือเกิน แม้เธอจะจำเขาไม่ได้ ขอเพียงแค่เธอตื่นมา แค่นั้นเขาก็ดีใจแล้ว เขาขอแค่นั้นจริงๆ ขอแค่เธอฟื้นขึ้นมา แม้ว่าคำพูดแรกที่เธอจะพูดคือ ‘คุณเป็นใคร’ เขาก็ยอมรับ มันยังดีกว่าตอนนี้ ดีกว่าตอนที่เธอหลับอยู่แบบนี้ ใครจะรู้บ้างว่าหัวใจของคนที่ยืนรออยู่ รอคนที่เรารักตื่นขึ้นมายิ้มให้ หัวเราะด้วยกัน กินข้าวด้วยกันเหมือนวันวาน มันทรมานมากแค่ไหน มันเจ็บปวดมากแค่ไหน แล้วเขาจะรอทำไม ? ถ้าเป็นคนอื่นๆ คงจะไปหาภรรยาใหม่แล้ว แต่ต่อให้รอมากกว่านี้เขาก็รอได้เพราะอะไร ถ้าไม่ใช่เพราะคำๆเดียวคือคำว่า ‘รัก’คำว่ารักมันช่างมีอิทธิพลต่อหัวใจของเขายิ่งนัก ผู้หญิงที่นอนหลับใหลอยู่ช่างเปรียบเสมือนทุกสิ่งทุกอย่างของเขาหากไม่มีเธอ เขาคงอยู่ไม่ได้เป็นแน่ "เธอทำให้ฉันรักแล้ว เธออย่าจากฉันไปนะแก้ว ตื่นมาฉันจะดูแลเธอไม่ให้เธอจากฉันไปไหนอีกเลยตื่นมาสิแก้ว ตื่นมานั่งกินข้าวด้วยกัน ตื่นมาปลุกฉันไปทำงานนะแก้ว"โทโมะพูดทั้งน้ำตา “โทโมะนายไม่ได้พักเลยนะ นอนพักก่อนเถอะ”เฟย์พูด “ใช่เว้ย นอนพักก่อนดิ ถ้าแก้วตื่นมาเห็นแกผอมเหมือนกระดูกเดินได้แบบนี้ คงไม่อยากตื่นหรอก”เขื่อนพูด “ไม่เป็นไร ฉันไม่เป็นไรจริงๆ พวกแกกลับไปเถอะ ฉันจะดูแลแก้วเอง”โทโมะพูดพร้อมกับกุมมือแก้วไว้ “ตามใจไม่นอนก็ไม่ต้องนอน กินน้ำหน่อยดิเดี๋ยวจะเป็นอะไรไป หน้าซีดเชียว”เฟย์พูดพร้อมกับยื่นน้ำไปให้โทโมะ โทโมะก็รับน้ำมาพร้อมกับยกดื่มหมดแก้ว สักพักโทโมะก็หลับไป “ไหนบอกไม่หลับไง”เขื่อนพูด “คงจะไม่หลับจริงๆนั่นแหละ ดีนะที่ฉันใส่ยานอนหลับไว้ ไม่งั้นได้เฝ้าต่อแน่นอน”เฟย์พูด สักพัก “ตื่นแล้วหรอ ?”ฟางถาม “อืมม ทำไมฉันหลับเนี้ย ? เฟย์เธอใส่ยานอนหลับใช่มั้ย ?”โทโมะถามเฟย์ “ก็ใช่น่ะสิ ไม่งั้นนายก็ไม่หลับหรอก นี้อดนอนมาหลายคืนเลยใช่มั้ย ? หลับไปตั้งเกือบ 8 ชั่วโมง”เฟย์พูด “ก็...”โทโมะพูด “แกหักโหมไปนะเว้ย รู้ว่าห่วงแก้วแต่แกควรห่วงตัวเองบ้างนะเว้ย”ป็อปปี้พูด “พวกฉันเป็นห่วงพวกนะเว้ย”เขื่อนพูด “ขอบใจนะเว้ยที่เป็นห่วง”โทโมะพูด เช้าวันต่อมา “พี่โทโมะค่ะ” “มาทำไม ? เกล”โทโมะถามเมื่อรู้ว่าคนที่เรียกตนเป็นใคร “พี่แก้วก็นอนเป็นเจ้าหญิงนิทราจะตายวันตายพรุ่งก็ไม่รู้ พี่ทำไมไม่เลิกกัยมันสักทีค่ะ”เกลพูด “เกลพี่ว่าพี่คุยเรื่องนี้กับเกลไปแล้วนะ ว่าพี่จะไม่เลิกกับแก้ว พี่จะรอแก้วจนกว่าแก้วจะตื่นขึ้นมา”โทโมะพูด “แล้วถ้าเขาไม่ตื่นล่ะค่ะ”เกลพูด “ถ้าเขาไม่ตื่นพี่ก็จะไม่รักใครอีกนอกจากแก้ว”โทโมะตะคอกใส่แล้วเดินหนีไป “หน้าด้าน! เขาบอกไม่เอายังจะมาเสนอตัวให้เขาอีก”ฟางพูดแล้วเดินหนีไป ตกเย็น “วันนี้ไปเยี่ยมแก้วป่ะ ?”ฟางถาม “ไปสิ ไม่น่าถาม”โทโมะพูดแล้วเดินหนีไป “เดี๋ยวถ้านายไปฉันจะไปด้วย ป็อปติดงานไปส่งไม่ได้”ฟางพูด “ก็ขึ้นมาสิ ยัยเตี้ย”โทโมะพูด “ไอ้โทโมะขี้เก๊ก ฉันล่ะไม่เข้าใจยัยแก้วเลย ว่ารักผู้ชายปากจัดแบบนายไปได้ยังไง”ฟางพูดพร้อมกับขึ้นรถ “ถึงปากฉันจัด ฉันเองก็มีดีอยู่บ้างนะ แต่มุมนี้ฉันมีให้แก้วเห็นคนเดียว”โทโมะพูดพร้อมกับขับรถออกจากลาน “จ๊ะๆ”ฟางพูดพร้อมกับรัดเข็มขัด ไม่นานนักก็มาถึงโรงพยาบาล “นี้นาย ฉันจะไปซื้อของกินไปมั้ย ?”ฟางถาม “ไปก็ได้ เดี๋ยวเธอเลือกไม่ถูกใจ”โทโมะพูดแล้วเดินออกไป สักพัก “แก นังแก้ว ถ้าแกตายพี่โทโมะก็คงสนใจฉัน”เกลพูดด้วยน้ำเสียงอำมหิต “ฉันอยากรู้นัก ถ้าแกตายพี่โทโมะจะทำยังไง ?”เกลพูดพร้อมกับกำลังจะเอื้อมมือไปยังสายออกซิเจน “ตายซะเถอะนังแก้ว”เกลพูดพร้อมกับบีบสายออกซิเจนเพื่อไม่ให้อากาศผ่านไปได้ ตอนนี้อัตราการเต้นของหัวใจจากเครื่องวัดมันเริ่มลดลงๆ จนกระทั่ง..........................................................ตอนต่อไปแอบบอกใบ้ว่า ดราม่ากว่านี้แน่นอนนน ฮ่าๆๆๆๆ ^^