คุณหนูเย็นชา กับคุณชายไร้หัวใจ (without heart)

ตอนที่ 14 ตื่นมาสิคนดี
ผ่านไป 3 สัปดาห์
“หลับสบายมั้ย ยัยห้อย”โทโมะถาม ทุกครั้งหลังเลิกงานเขาจะมาหาแก้วที่โรงพยาบาลทุกวัน
ไม่ว่าจะมีงานเยอะมากแค่ไหน เขาก็จะพยายามเคลียร์งานให้เสร็จแล้วมาหาแก้ว
ตอนนี้แก้วได้ย้ายมาอยู่โรงพยาบาลในกรุงเทพแล้ว สถานที่ที่เธอเกิดอุบัติเหตุอยู่ที่ต่างจังหวัด
เธอตั้งใจจะไปพักใจที่ต่างจงหวัดแต่ก็เกิดอุบัติเหตุขึ้นมาเสียก่อน
“เธอตื่นขึ้นมาฟังคำอธิบายของฉันก่อน”โทโมะพูด
“เธอรู้มั้ย เธอนอนอยู่อย่างนี้ฉันทรมานมากแค่ไหน ?
เธอรู้มั้ย ? ว่าเฟย์กับแม่เธอเป็นห่วงเธอมากแค่ไหน ?
เมื่อไหร่เธอจะตื่นขึ้นมาสักที เธอตื่นขึ้นมาแล้วเธอจำอะไรไม่ได้
มันยังดีกว่าที่เธอหลับอยู่อย่างนี้ อย่าทรมานหัวใจฉันอย่างนั้นสิแก้ว”โทโมะพูดพร้อมกับลูบหน้าแก้ว
ทะนุถนอม
“เธอตื่นมาสิแก้ว ตื่นได้แล้วขี้เซาเกินไปแล้วนะ
ตื่นมาคุยกับฉัน กวนประสาทฉันสักทีสิแก้ว
ถ้าฉันไม่มีเธอฉันจะอยู่อย่างไง ? เธอจะจากฉันไปไม่ได้นะแก้ว
ถ้าเธอจะไปเธอพาฉันไปด้วย หัวใจของฉันอยู่ที่เธอนะแก้ว อย่าทรมานกันสิคนดี
กลับมาหาฉัน ฉันจะร้องเพลงให้เธอฟังนะ”โทโมะพูดพร้อมกับนั่งลงข้างเตียง

‘รอเธอมาตั้งนานข้างเดียว ได้เกี่ยวเธอมาไว้กอดสมใจ
แต่พอไม่นานก็จากฉันไป มันกิดอะไรกับใจดวงนี้’

โทโมะร้องเพลงไปพร้อมกับลูบหน้าแก้วอย่างแผ่วเบา
‘เธอได้ยินมั้ย ? เสียงหัวใจมันบอกว่ารัก’โทโมะร้องไปพร้อมกับจับมือของแก้วให้มาสัมผัสเสียงหัวใจของเขา

‘หลับตาเพ้อ ตื่นมายังเผลอ คิดถึงเธออยู่ทุกที
อยากให้รัก กลับไปเหมือนเดิมเหมือนที่เคยมี
แต่วันนี้ไม่รู้ เธออยู่กับใคร’

‘กลับมาได้ไหม ? กลับมารักกัน กลับมารักฉันคนที่รักเธอหมดใจ
อะไรที่พลั้ง อะไรที่พลาดไป ยกโทษได้ไหมคนดี’โทโมะร้องเพลงไปพร้อมกับกุมมือแก้วไว้

‘ทำอะไรกับเธอเอาไว้ ผิดอะไรเท่าไหร่ฉันรู้ดี
ขอโอกาสสักครั้งถ้ามี จะไม่ทำให้เธอคนนี้ต้องเสียใจ’

‘เธอได้ยินไหม เสียงหัวใจมันบอกว่ารัก
หลับตาเพ้อ ตื่นมายังเผลอ คิดถึงเธออยู่ทุกที
อยากให้รัก กลับไปเหมือนเดิมเหมือนที่เคยมี
แต่วันนี้ไม่รู้ เธออยู่กับใคร’

‘กลับมาได้ไหม ? ฮึก..กลับมารักกัน กลับมารัก ฮึก...ฉันคนที่ระ..ฮึก..
รักเธอหมดใจ อะไรที่พลั้ง อะไรที่พลาดไป ยกโทษ ฮึก.. ได้ไหม  คะ..ฮึก คนดี’

เพลงๆนี้ กับเนื้อเพลงท่อนนี้ บางคนอาจจะร้องไปโดยไม่ใส่ใจเพียงแต่เห็นว่ามันเพราะดี
แต่สำหรับโทโมะแล้วมันไม่ใช่ สำหรับเพลงท่อนนี้สำหรับเขาแล้ว
กว่าจะกลั่นกรองออกมาได้แต่ละคำ มันช่างยากลำบากเหลือเกิน
ทุกเนื้อเพลงทุกถ้อยคำที่เขาร้อง ล้วนแต่กลั่นออกมาจากใจของเขา
เขาต้องการให้เธอกลับมาจริงๆ อยู่แบบนี้มันช่างทรมานเขาเสียเหลือเกิน
แม้เธอจะจำเขาไม่ได้ ขอเพียงแค่เธอตื่นมา
แค่นั้นเขาก็ดีใจแล้ว เขาขอแค่นั้นจริงๆ ขอแค่เธอฟื้นขึ้นมา
แม้ว่าคำพูดแรกที่เธอจะพูดคือ ‘คุณเป็นใคร’ เขาก็ยอมรับ
มันยังดีกว่าตอนนี้ ดีกว่าตอนที่เธอหลับอยู่แบบนี้
ใครจะรู้บ้างว่าหัวใจของคนที่ยืนรออยู่ รอคนที่เรารักตื่นขึ้นมา
ยิ้มให้ หัวเราะด้วยกัน กินข้าวด้วยกันเหมือนวันวาน มันทรมานมากแค่ไหน
มันเจ็บปวดมากแค่ไหน แล้วเขาจะรอทำไม ? ถ้าเป็นคนอื่นๆ คงจะไปหาภรรยาใหม่แล้ว
แต่ต่อให้รอมากกว่านี้เขาก็รอได้เพราะอะไร ถ้าไม่ใช่เพราะคำๆเดียวคือคำว่า ‘รัก’
คำว่ารักมันช่างมีอิทธิพลต่อหัวใจของเขายิ่งนัก ผู้หญิงที่นอนหลับใหลอยู่ช่างเปรียบเสมือนทุกสิ่งทุกอย่างของเขา
หากไม่มีเธอ เขาคงอยู่ไม่ได้เป็นแน่ 
"เธอทำให้ฉันรักแล้ว เธออย่าจากฉันไปนะแก้ว ตื่นมาฉันจะดูแลเธอไม่ให้เธอจากฉันไปไหนอีกเลย
ตื่นมาสิแก้ว ตื่นมานั่งกินข้าวด้วยกัน ตื่นมาปลุกฉันไปทำงานนะแก้ว"โทโมะพูดทั้งน้ำตา

“โทโมะนายไม่ได้พักเลยนะ นอนพักก่อนเถอะ”เฟย์พูด
“ใช่เว้ย นอนพักก่อนดิ ถ้าแก้วตื่นมาเห็นแกผอมเหมือนกระดูกเดินได้แบบนี้ คงไม่อยากตื่นหรอก”เขื่อนพูด
“ไม่เป็นไร ฉันไม่เป็นไรจริงๆ พวกแกกลับไปเถอะ ฉันจะดูแลแก้วเอง”โทโมะพูดพร้อมกับกุมมือแก้วไว้

“ตามใจไม่นอนก็ไม่ต้องนอน กินน้ำหน่อยดิเดี๋ยวจะเป็นอะไรไป หน้าซีดเชียว”เฟย์พูดพร้อมกับยื่นน้ำไปให้โทโมะ
โทโมะก็รับน้ำมาพร้อมกับยกดื่มหมดแก้ว สักพักโทโมะก็หลับไป
“ไหนบอกไม่หลับไง”เขื่อนพูด
“คงจะไม่หลับจริงๆนั่นแหละ ดีนะที่ฉันใส่ยานอนหลับไว้ ไม่งั้นได้เฝ้าต่อแน่นอน”เฟย์พูด

สักพัก
“ตื่นแล้วหรอ ?”ฟางถาม
“อืมม ทำไมฉันหลับเนี้ย ? เฟย์เธอใส่ยานอนหลับใช่มั้ย ?”โทโมะถามเฟย์
“ก็ใช่น่ะสิ ไม่งั้นนายก็ไม่หลับหรอก นี้อดนอนมาหลายคืนเลยใช่มั้ย ?
หลับไปตั้งเกือบ 8 ชั่วโมง”เฟย์พูด
“ก็...”โทโมะพูด
“แกหักโหมไปนะเว้ย รู้ว่าห่วงแก้วแต่แกควรห่วงตัวเองบ้างนะเว้ย”ป็อปปี้พูด
“พวกฉันเป็นห่วงพวกนะเว้ย”เขื่อนพูด
“ขอบใจนะเว้ยที่เป็นห่วง”โทโมะพูด

เช้าวันต่อมา
“พี่โทโมะค่ะ”
“มาทำไม ? เกล”โทโมะถามเมื่อรู้ว่าคนที่เรียกตนเป็นใคร
“พี่แก้วก็นอนเป็นเจ้าหญิงนิทราจะตายวันตายพรุ่งก็ไม่รู้ พี่ทำไมไม่เลิกกัยมันสักทีค่ะ”เกลพูด
“เกลพี่ว่าพี่คุยเรื่องนี้กับเกลไปแล้วนะ ว่าพี่จะไม่เลิกกับแก้ว
พี่จะรอแก้วจนกว่าแก้วจะตื่นขึ้นมา”โทโมะพูด
“แล้วถ้าเขาไม่ตื่นล่ะค่ะ”เกลพูด
“ถ้าเขาไม่ตื่นพี่ก็จะไม่รักใครอีกนอกจากแก้ว”โทโมะตะคอกใส่แล้วเดินหนีไป
“หน้าด้าน! เขาบอกไม่เอายังจะมาเสนอตัวให้เขาอีก”ฟางพูดแล้วเดินหนีไป

ตกเย็น
“วันนี้ไปเยี่ยมแก้วป่ะ ?”ฟางถาม
“ไปสิ ไม่น่าถาม”โทโมะพูดแล้วเดินหนีไป
“เดี๋ยวถ้านายไปฉันจะไปด้วย ป็อปติดงานไปส่งไม่ได้”ฟางพูด
“ก็ขึ้นมาสิ ยัยเตี้ย”โทโมะพูด
“ไอ้โทโมะขี้เก๊ก ฉันล่ะไม่เข้าใจยัยแก้วเลย ว่ารักผู้ชายปากจัดแบบนายไปได้ยังไง”ฟางพูดพร้อมกับขึ้นรถ
“ถึงปากฉันจัด ฉันเองก็มีดีอยู่บ้างนะ แต่มุมนี้ฉันมีให้แก้วเห็นคนเดียว”โทโมะพูดพร้อมกับขับรถออกจากลาน
“จ๊ะๆ”ฟางพูดพร้อมกับรัดเข็มขัด
ไม่นานนักก็มาถึงโรงพยาบาล


“นี้นาย ฉันจะไปซื้อของกินไปมั้ย ?”ฟางถาม
“ไปก็ได้ เดี๋ยวเธอเลือกไม่ถูกใจ”โทโมะพูดแล้วเดินออกไป

สักพัก
“แก นังแก้ว ถ้าแกตายพี่โทโมะก็คงสนใจฉัน”เกลพูดด้วยน้ำเสียงอำมหิต
“ฉันอยากรู้นัก ถ้าแกตายพี่โทโมะจะทำยังไง ?”เกลพูดพร้อมกับกำลังจะเอื้อมมือไปยังสายออกซิเจน
“ตายซะเถอะนังแก้ว”เกลพูดพร้อมกับบีบสายออกซิเจนเพื่อไม่ให้อากาศผ่านไปได้
ตอนนี้อัตราการเต้นของหัวใจจากเครื่องวัดมันเริ่มลดลงๆ จนกระทั่ง....

......................................................
ตอนต่อไปแอบบอกใบ้ว่า ดราม่ากว่านี้แน่นอนนน 
ฮ่าๆๆๆๆ ^^