My sweet heart….หล่อวายร้าย กระชากใจยัยตัวดี
9.2
To_oNg0909
แชร์นิยายฟิคชั่น
16) "ดูแล"
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความMy sweet heart….หล่อวายร้าย กระชากใจยัยตัวดี
ตอนที่ 16 ‘ดูแล’
เดินขึ้นมาถึงชั้น5ก็ต้องเร่งฝีเท้าเข้าไปหาคนที่นั่งพิงพนังหลับตา หน้าซีดอยู่ทันที
“ฟาง ฟาง”
“ป็อปปี้ นายมาได้ไง”
“อย่าเพิ่งพูดเลยน่า เธอเป็นอะไร”
“ปวดท้อง”
ป็อปปี้มองอาการของฟางที่ยิ่งตอบคำถามเขามากเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งกุมท้องตัวเองแน่นมากยิ่งขึ้น
“ลุกขึ้นก่อน ฉันจะพาไปห้องพยาบาล”
พยุงร่างบางให้ยอมลุกขึ้นยืน ก่อนจะเหลืบไปเห็นคราบเลือดที่พื้น เมื่อฟางลุกขึ้นยืนแล้ว
“ฟาง เลือด เธอเป็นอะไรกันแน่ ยัยบ้า”
ป็อปปี้ถามคนในอ้อมแขนอย่างร้อนรน ยิ่งเห็นเลือดที่ไหลลงมาตามง่ามขาของอีกฝ่าย เขาก็ยิ่งร้อนใจมากยิ่งขึ้น
“ฉัน ฉันเป็นโรคของผู้หญิง” เสียงเบาราวกับกระซิบของฟางทำให้เขาต้องถามซ้ำอีกรอบ
“เธอเป็นอะไรของเธอ”
“ฉันเป็นประจำเดือน”
คำตอบของฟางทำเอาเขาออกอาการหน้าแดงอย่างที่ไม่มีใครเคยได้เห็น ท่านประธานสภาแสดงให้เห็นในยาม
ปกติเป็นแน่
“ชิสส์ ยัยขนมจีน”
ป็อปปี้อดที่จะสถบออกมาไม่ได้ เพราะไม่มีทางที่คนเป็นผู้หญิงด้วยกันจะดูไม่ออกแน่ ว่าฟางเป็นโรคอะไร และดู
เหมือนหญิงสาวจะจงใจให้เขามาดูแลฟางซะด้วย
“ไปห้องฉันก่อนแล้วกัน”
ช้อนอุ้มคนหน้าซีดขึ้นมาไว้ในวงแขนทันที
“ป็อปปี้ ถ้านายอุ้มฉันได้มองทั้งโรงเรียนแน่ ปล่อยๆ”
“ไม่มีใครมามองเธอกับฉันหรอกน่า ตอนนี้มันเวลาเรียนนะ เงียบได้แล้ว”
น้ำเสียงติดจะเคร่งเครียดของป็อปปี้ทำให้เธอต้องเงียบเสียงลงจนได้
ป็อปปี้อุ้มร่างบางเดินลัดเลาะหลบสายตาของเพื่อนร่วมโรงเรียนจนมาถึงห้องนอนตัวเอง ชั้นบนสุดของหอพักจนได้
ปล่อยร่างบางให้ยื่นด้วยตัวเอง ฟางผละจากอ้อมแขนของป็อปปี้หายเข้าไปในห้องน้ำทันที ก่อนจะตามมาดด้วย
เสียงดังของสายน้ำ ที่คาดว่าเธอน่าจะเปิดเพื่อชำระล้างคราบเลือดที่ตัว
“แล้วต้องทำยังไงต่อว่ะเนี้ย พี่กี้ไม่เคยเป็นให้เห็นด้วย เวรเอ๊ย”
“ป็อปปี้ นายมีผ้าเช็ดตัวรึเปล่า”
เสียงฟางร้องถามออกมาจากห้องน้ำ
“รอเดี๋ยว”
เดินไปหยิบผ้าขนหนูในตู้มายื่นส่งให้คนที่โผล่ออกมารับแค่มือ ก่อนจะนุ่งกระโจมอกออกมา
“นาย ไปเอาของที่ห้องให้ฉันหน่อยได้มั้ย”
ป็อปปี้เลิกคิ้วมองหน้าคนที่กล้าใช้เขา
“คือ...ถ้าฉันไปเอาเอง นักเรียนคนอื่นได้แตกตื่นแน่”
“เธอจะเอาอะไร”
ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ อย่างทำอะไรไม่ได้ สุดท้ายก็ต้องเดินลงไปหยิบของตามที่เธอสั่งมาให้จนได้
เข้ามาในห้องคว้าของตามที่ฟางสั่งมา ไม่ลืมคว้าเสื้อผ้าติดมือมาให้เธอเปลี่ยน รวมไปถึง ‘ชั้นใน’
ของเธอด้วยเช่นกัน
“ฟาง ไหวรึเปล่า”
แตะแก้มคนที่นอนรอที่พื้น ถามเสียงเบา
“ทำไมไม่ขึ้นไปนอนที่เตียง”
“ฉันไม่อยากทำที่นอนนายเปื้อน”
ลุกขึ้นรับของจากมือป็อปปี้ ก่อนจะเดินหายเข้าไปในห้องน้ำอีกรอบ
เธออยากจะด่าคนที่รู้แม้กระทั้งหยิบชั้นในมาให้เธอเปลี่ยนด้วย แต่ก็ไม่มีแรงมากพอจะไปต่อปากต่อคำกับป็อปปี้
อีก
“ยาแก้ปวด กินไปก่อนแล้วกัน”
ยื่นยาเม็ดสีขาส่งให้คนที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องน้ำ
“ไม่ต้องหรอก”
“กินเข้าไป”
“ไม่เอา”
“อย่าให้ฉัน ต้องป้อน”
ฟางขมวดคิ้วกับคำว่าป้อน ของชายหนุ่มที่คงจะไม่ได้ป้อนอย่างนุ่มนวลเหมือนที่พระเอกนิยายเขาทำกันแน่ อย่าง
ตานี่คงจะจับยากรอกปากเธอมากกว่า
“ที่ไม่กินเพราะมันไม่หาย ไม่ได้อยากให้นายป้อน”
“แล้วจะทำไง”
“ช่างเถอะ เดี๋ยวมันก็ดีขึ้น”
เดินผ่านป็อปปี้ไปล้มตัวลงนอนที่เตียงกว้างของอีกฝ่าย แบบที่ไม่ต้องขอให้เหนื่อย
“นายกลับไปเรียนเหอะ เดี๋ยวดีขึ้นแล้วฉันจะกลับไปนอนที่ห้องเอง”
บอกอีกคนทั้งๆที่ยังคงหลับตาอยู่ ที่นอนยวบลงตามน้ำหนังของคนที่ทิ้งกายลงนั่ง ฟางลืมตามองชายหนุ่มที่นั่ง
มองหน้าเธออยู่
“นอนไปเถอะ”
พูดสั้นๆ ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเล่นเป็นการฆ่าเวลา
ฟางแอบยิ้มกับหมอนให้คนตัวโต ที่ยอมอยู่เป็นเพื่อนเธอ อดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือไปจับแขนของอีกฝ่ายไว้
“ขอบคุณนะ” ยิ้มบางๆให้ชายหนุ่ม ที่เพียงแค่ปรายตามามองเท่านั้น
ป็อปปี้เปลี่ยนจากมือฟางที่แตะแขนเขาอยู่ มาเป็นกุมมือของเธอไว้เอง
นับวันดูเหมือนเขาจะเข้าใก้ลเธอมากขึ้นทุกวัน แล้วแบบนี้เส้นทางข้างหน้ามันจะเป็นยังไงกันนะ
“ฟาง ตื่นมากินนี่ก่อน”
ป็อปปี้เรียกปลุกคนที่หลับอยู่ให้ลุกขึ้น มากินซุปร้อนๆที่เขาไปเอามาให้จากห้องอาหาร
TOP ♥ ‘อย่าให้ฉัน ต้องป้อน’ BY POPPY
♫♪♥♪♫ ♪♫♥♪♫ ♫♪♥♪♫ ♫♪♥♪♫ ♫♪♥♪♫ ♫♪♥♪♫ ♫♪♥♪♫ ♫♪♥♪♫ ♫♪♥♪♫ ♫♪♥♪♫ ♫♪♥♪♫
ตอนนี้เกิดขึ้นได้เพราะดูหนังเกาหลี ฮ่าๆๆๆ
เจอกันตอนหน้าค่ะ ^^ (อย่าลืมไปอ่านเรื่องสั้นด้วยน้า ฝากๆๆ)
To_oNG
ตอนที่ 16 ‘ดูแล’
เดินขึ้นมาถึงชั้น5ก็ต้องเร่งฝีเท้าเข้าไปหาคนที่นั่งพิงพนังหลับตา หน้าซีดอยู่ทันที
“ฟาง ฟาง”
“ป็อปปี้ นายมาได้ไง”
“อย่าเพิ่งพูดเลยน่า เธอเป็นอะไร”
“ปวดท้อง”
ป็อปปี้มองอาการของฟางที่ยิ่งตอบคำถามเขามากเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งกุมท้องตัวเองแน่นมากยิ่งขึ้น
“ลุกขึ้นก่อน ฉันจะพาไปห้องพยาบาล”
พยุงร่างบางให้ยอมลุกขึ้นยืน ก่อนจะเหลืบไปเห็นคราบเลือดที่พื้น เมื่อฟางลุกขึ้นยืนแล้ว
“ฟาง เลือด เธอเป็นอะไรกันแน่ ยัยบ้า”
ป็อปปี้ถามคนในอ้อมแขนอย่างร้อนรน ยิ่งเห็นเลือดที่ไหลลงมาตามง่ามขาของอีกฝ่าย เขาก็ยิ่งร้อนใจมากยิ่งขึ้น
“ฉัน ฉันเป็นโรคของผู้หญิง” เสียงเบาราวกับกระซิบของฟางทำให้เขาต้องถามซ้ำอีกรอบ
“เธอเป็นอะไรของเธอ”
“ฉันเป็นประจำเดือน”
คำตอบของฟางทำเอาเขาออกอาการหน้าแดงอย่างที่ไม่มีใครเคยได้เห็น ท่านประธานสภาแสดงให้เห็นในยาม
ปกติเป็นแน่
“ชิสส์ ยัยขนมจีน”
ป็อปปี้อดที่จะสถบออกมาไม่ได้ เพราะไม่มีทางที่คนเป็นผู้หญิงด้วยกันจะดูไม่ออกแน่ ว่าฟางเป็นโรคอะไร และดู
เหมือนหญิงสาวจะจงใจให้เขามาดูแลฟางซะด้วย
“ไปห้องฉันก่อนแล้วกัน”
ช้อนอุ้มคนหน้าซีดขึ้นมาไว้ในวงแขนทันที
“ป็อปปี้ ถ้านายอุ้มฉันได้มองทั้งโรงเรียนแน่ ปล่อยๆ”
“ไม่มีใครมามองเธอกับฉันหรอกน่า ตอนนี้มันเวลาเรียนนะ เงียบได้แล้ว”
น้ำเสียงติดจะเคร่งเครียดของป็อปปี้ทำให้เธอต้องเงียบเสียงลงจนได้
ป็อปปี้อุ้มร่างบางเดินลัดเลาะหลบสายตาของเพื่อนร่วมโรงเรียนจนมาถึงห้องนอนตัวเอง ชั้นบนสุดของหอพักจนได้
ปล่อยร่างบางให้ยื่นด้วยตัวเอง ฟางผละจากอ้อมแขนของป็อปปี้หายเข้าไปในห้องน้ำทันที ก่อนจะตามมาดด้วย
เสียงดังของสายน้ำ ที่คาดว่าเธอน่าจะเปิดเพื่อชำระล้างคราบเลือดที่ตัว
“แล้วต้องทำยังไงต่อว่ะเนี้ย พี่กี้ไม่เคยเป็นให้เห็นด้วย เวรเอ๊ย”
“ป็อปปี้ นายมีผ้าเช็ดตัวรึเปล่า”
เสียงฟางร้องถามออกมาจากห้องน้ำ
“รอเดี๋ยว”
เดินไปหยิบผ้าขนหนูในตู้มายื่นส่งให้คนที่โผล่ออกมารับแค่มือ ก่อนจะนุ่งกระโจมอกออกมา
“นาย ไปเอาของที่ห้องให้ฉันหน่อยได้มั้ย”
ป็อปปี้เลิกคิ้วมองหน้าคนที่กล้าใช้เขา
“คือ...ถ้าฉันไปเอาเอง นักเรียนคนอื่นได้แตกตื่นแน่”
“เธอจะเอาอะไร”
ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ อย่างทำอะไรไม่ได้ สุดท้ายก็ต้องเดินลงไปหยิบของตามที่เธอสั่งมาให้จนได้
เข้ามาในห้องคว้าของตามที่ฟางสั่งมา ไม่ลืมคว้าเสื้อผ้าติดมือมาให้เธอเปลี่ยน รวมไปถึง ‘ชั้นใน’
ของเธอด้วยเช่นกัน
“ฟาง ไหวรึเปล่า”
แตะแก้มคนที่นอนรอที่พื้น ถามเสียงเบา
“ทำไมไม่ขึ้นไปนอนที่เตียง”
“ฉันไม่อยากทำที่นอนนายเปื้อน”
ลุกขึ้นรับของจากมือป็อปปี้ ก่อนจะเดินหายเข้าไปในห้องน้ำอีกรอบ
เธออยากจะด่าคนที่รู้แม้กระทั้งหยิบชั้นในมาให้เธอเปลี่ยนด้วย แต่ก็ไม่มีแรงมากพอจะไปต่อปากต่อคำกับป็อปปี้
อีก
“ยาแก้ปวด กินไปก่อนแล้วกัน”
ยื่นยาเม็ดสีขาส่งให้คนที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องน้ำ
“ไม่ต้องหรอก”
“กินเข้าไป”
“ไม่เอา”
“อย่าให้ฉัน ต้องป้อน”
ฟางขมวดคิ้วกับคำว่าป้อน ของชายหนุ่มที่คงจะไม่ได้ป้อนอย่างนุ่มนวลเหมือนที่พระเอกนิยายเขาทำกันแน่ อย่าง
ตานี่คงจะจับยากรอกปากเธอมากกว่า
“ที่ไม่กินเพราะมันไม่หาย ไม่ได้อยากให้นายป้อน”
“แล้วจะทำไง”
“ช่างเถอะ เดี๋ยวมันก็ดีขึ้น”
เดินผ่านป็อปปี้ไปล้มตัวลงนอนที่เตียงกว้างของอีกฝ่าย แบบที่ไม่ต้องขอให้เหนื่อย
“นายกลับไปเรียนเหอะ เดี๋ยวดีขึ้นแล้วฉันจะกลับไปนอนที่ห้องเอง”
บอกอีกคนทั้งๆที่ยังคงหลับตาอยู่ ที่นอนยวบลงตามน้ำหนังของคนที่ทิ้งกายลงนั่ง ฟางลืมตามองชายหนุ่มที่นั่ง
มองหน้าเธออยู่
“นอนไปเถอะ”
พูดสั้นๆ ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเล่นเป็นการฆ่าเวลา
ฟางแอบยิ้มกับหมอนให้คนตัวโต ที่ยอมอยู่เป็นเพื่อนเธอ อดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือไปจับแขนของอีกฝ่ายไว้
“ขอบคุณนะ” ยิ้มบางๆให้ชายหนุ่ม ที่เพียงแค่ปรายตามามองเท่านั้น
ป็อปปี้เปลี่ยนจากมือฟางที่แตะแขนเขาอยู่ มาเป็นกุมมือของเธอไว้เอง
นับวันดูเหมือนเขาจะเข้าใก้ลเธอมากขึ้นทุกวัน แล้วแบบนี้เส้นทางข้างหน้ามันจะเป็นยังไงกันนะ
“ฟาง ตื่นมากินนี่ก่อน”
ป็อปปี้เรียกปลุกคนที่หลับอยู่ให้ลุกขึ้น มากินซุปร้อนๆที่เขาไปเอามาให้จากห้องอาหาร
TOP ♥ ‘อย่าให้ฉัน ต้องป้อน’ BY POPPY
♫♪♥♪♫ ♪♫♥♪♫ ♫♪♥♪♫ ♫♪♥♪♫ ♫♪♥♪♫ ♫♪♥♪♫ ♫♪♥♪♫ ♫♪♥♪♫ ♫♪♥♪♫ ♫♪♥♪♫ ♫♪♥♪♫
ตอนนี้เกิดขึ้นได้เพราะดูหนังเกาหลี ฮ่าๆๆๆ
เจอกันตอนหน้าค่ะ ^^ (อย่าลืมไปอ่านเรื่องสั้นด้วยน้า ฝากๆๆ)
To_oNG
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.1 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.3 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.2 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
