น้องรหัสสุดร้ายกับกับพี่รหัสสุดเพลย์บอยNC 18++

ตอนที่ 16
ภายในห้องนอนที่เงียบสงัด ถูกปกคลุมด้วยความมือมิด มีเพียงแสงรำไรจากหลอดไฟด้านอกที่ส่องลอดผ่านรอยของผ้าม่านเข้ามาภายในให้เพียงเงาลางเลือนของผู้หญิงคนหนึ่งนั่งกอดเข่าร้องไห้ไร้เสียงสะอื้น แต่น้ำตายังหลั่งไหลไม่หยุดอยู่ที่ปลายเตียงนัยน์ตาบววมช้ำเพราะผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก แขนขาที่ไร้เรี่ยวแรงที่จะพยุงตัวเองให้ลุกขึ้น เป็นเวล่เกือบสี่ชั่วโมงแล้วที่เธอนั่งอยู่ตรงนี้เพียงลำพัง ไร้ซึ่งเงาของชายหนุ่มที่เคยอยู่เตียงข้าง เขาไปแล้ว......ไปกับผู้หญิงคนนั้น เขาทั้งให้เธอต้องอยู่ในนี้เพียงลำพัง
ภาพคืนวันเก่าๆฉายย้อนเข้ามาในความคิด ทั้งเวลาที่เขาและเธอมีความสุข ยิ้ม หัวเราะไปด้วยกัน หรือเวลาที่เป็นทุกข์ยามที่เธอร้องไห้ ท้อแท้ สิ้นหวังหรือต้องเผชิญกับปัญหาต่างๆจะมีเขาคอยอยู่เคียงข้าง ปลอบใจ ให้กำลังใจ และซับน้ำตาให้เธอเสมอ
“ชั้นรักเธอนะ”’
คำบอกรักที่เขาพร่ำบอกเอทุกวันที่ตื่นตอนเช้า หรือแม้กระทั่งก่อนนอนทุกคืน อ้อนกอดที่แสนอบอุ่น วงแขนที่โอบกอดเธอไว้ทุกค่ำคืน แผ่นอกกว้างที่เธอแอบอิงซบอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน แต่ตอนนี้มันไม่มีอีกแล้ว
ทุกอย่างเปลี่ยนไปหลังจากที่ผู้คนหนึ่งกลับมา เขามองเธอด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรัก ความอบออุ่นที่มาจากข้างใจรอยยิ้มที่ของเขาดูมีความสุขที่ได้อยู่ใกล้เธอ อ้อมกอดและวงแขนที่พร้อมจะปกป้องผู้หญิงคนนั้นจากภัยอันตรายทั้งปวง มันช่างแตกต่างกับที่เธอได้รับจากเขาเหลือเกิน
เขามีคนที่เขารักอยู่แล้ว แล้วเธอละเป็นใคร เป็นอะไรกับเขา มีความสำคัญมากแค่ไหน เป็นแค่ผู้หญิงคั่นเวลา ผู้หญิงที่เขาต้องการจะหาความสุขทางร่ายกายเท่านั้นหรอ เขาเห็นเธอเป็นตัวอะไร คำว่า “รัก”ที่เขาพูด มันมีความหมายบ้างรึป่าวหรือแค่พูดหลอกลวงให้เธอรู้สึกดีใจเพียงเท่านั้นเอง
ความคิดวนซ้ำไปซ้ำมา คำถามที่เกิดขึ้นภายในใจมากมายเหลือคณา ถึงจะหันไปถามเขาเธอก็คงจะรู้คำตอบดีอยู่แล้วว่ามันจะออกมาเป็นยังไง เพราะการกระทำทุกสิ่งทุอย่างมันชี้ชัดอยู่แลล้วว่าเขาให้ความสำคัญกับผู้หญิงคนอื่นมากกว่าเธอ
ร่างบางพยายามดันตัวเองให้ลุกขึ้น ร่างกายไหวเอนไปมา สองขาพยายมพยุงตัวให้เดินไปหน้าอย่างช้าๆมือเรียวยกขึ้นกอบกุมศรีษะ นัยน์ตากวาดมองสภาพภายในห้องที่เห็นเพียงเลือนลางก่อนที่ทุกอย่างจะมืดมิดไปพร้อมกับร่างกายของเธอี่ทรุดลงหมดสติกับพื้นห้องทันที
“แก้ว!!!!!”
โทโมะที่กลับมาจากข้างนอกตอนตี 2 กว่าๆ ฝ่ามือหน้าเอื้อมเปิดประตูเข้าไปยังห้องนอนตัวเอง สายตาจับจ้องไปบนเตียงกว้างที่เขาและผู้หญิงที่เขาใช้นอนกอดกันอยู่ทุกวัน แต่ก็พบแต่ความว่างป่าว
“ยัยแสบ เธออยู่ในนี้รึป่าว”
สองเท้าเดินไปที่ประตูห้องน้ำและใช้มือหนาเปิดออก
“ไม่อยู่หรอ”โทโมะพูดกับตัวเอง
เครื่องมือสื่อสารถูกล้วงออกมาจากกระเป๋ากดเบอร์โทรหาอย่างร้อนรน เสียงเรียกข้าวของมือถืออีกเครื่องดังขึ้นบนโต๊ะเครื่องแป้งใกล้ๆ มือถือก็อยู่นี่แล้วเธอไปอยู่ไหน เธอหายไปไหนแก้วแก้ว!!
ความรู้สึกกระวนกระวายใจเกิดขึ้น เมื่อไม่เห็นคนรักของตนอยู่ในห้องเขาไม่น่าทิ้งเธอไว้ที่นี้เพียงลำพังตั้งแต่แรก เพราะต้องไปส่งผู้หญิงอีกคนที่บ้านและถูกรบเร้าให้อยู่ทานข้าวด้วยป่านนี้เขาคงกลับมาหาเธอตั้งนานแล้ว
มือหนาเอื้อมไปกดสวิตไฟแสงสว่างจากหลอดไฟขนาดใหญ่ที่อยู่กลางห้องสว่างขึ้น พร้อมๆกับดวงไฟหลอดเล็กที่ติดอยู่ตามพนังก็ส่องสว่างขึ้นเช่นัน
สภาพห้องที่ดูว่างป่าว เตยงนอนขนาดใหญ่ถูกพับเรียบร้อย ร่างหนาเดินมาหยุดที่ปลายเตียงก่อนจะสัมผัสถึงความชื้นแฉะที่ปลายเท้าตัวเอง โทโมะนั่งย่อลงที่พื้นก่อนจะก้มมองอย่างพิจารณา มันคือคราบน้ำตาของคนนร่างบางที่ฟุบหน้าร้องไห้อยู่ตรงปลายเตียงนี้เมื่อ 1 ชั่วโมงก่อน
สายตาคมมองไปบนพื้นข้างก่อนจะสะดุดกับอะไรบางอยาง หยดเลือดสีแดงทีติดอยู่กับพื้นห้อง กระตุกให้หัวใจเขาให้หลุดออกจากร่าง ภายในใจร้อนรุ่มเหมือนมีใครเอาไฟมาสุ่มไว้
“ยัยแสบเธอหายไปไหนเนี่ย  เธอเป็นไรชั้นเป็นห่วงเธอนะ.......แก้ว”โทโมะเริ่มน้ำตาคลอเบ้า
โทโมะวิ่งไปดูทั่วบริเวณห้อง ทั้งห้องครัว โซฟา หรือแม้กระทั้งห้องนอนของเขื่อนที่ย้ายออกไปแล้ว แต่ก็ไม่พบอะไรนอกจากความว่างเปล่าเท่านั้น
ความรู้สึกผิดที่ละเลยหญิงคนรักเริ่มเกาะกินหัวใจ เธอจะเป็นไรมั๊ย รอดเลือดนั้นใช่ของเธอรึป่าว ถ้าใช่แล้วมันเกิดขึ้นได้อย่างไร ร่างหนาเริ่มใจคอไม่ดีที่จู่ๆ ร่างบางก็หายไปเหลือไว้แต่คราบเลือดเพียวเท่านั้น
โทโมะหยุดนิ่งสักครู่ก่อนที่จะคิดอะไรออก เครื่องมือสื่อสารถูกคว้าขึ้นมาอีกครั้ง นิ้วยาวกดเบอร์โทรออกหาเพื่อนรักของตนทันที ตอนนี้คงมีเพียงแต่เขื่อนเท่านั้นที่จะช่วยตามหาเธอได้
“มีไร”เสียงจากปลายสายถามขึ้นทันที
“ชั้นมีเรื่องให้แกช่วย”โทโมะตอบอย่างรวดเร็ว ก่อนจะเล่าเรื่องทุกอย่างให้เขื่อนฟัง พวกเขาเป็นเพื่อนกันมานานเลยไม่มีความลับอะไรต่อกัน
“แล้วนี่เฟย์หลับยัง”โทดมะถามถึงบุคคลที่3
“อืม เดี๋ยวจะลองหาดูให้”
หลังจากจกาวางสายกับเพื่อนไปโทโมะดูจะเบาใจลง เพราะอย่างน้อยดก็มีเพื่อนเขาอีกคนที่ช่วยตามหาเออีกแรง หวังว่าคงจะได้เรื่องมาบ้างนะ
ทางด้านเขื่อนที่ออกไปรับโทรศัพท์ดานนอกเข้ามาภายในห้อง มองเฟย์ที่เอาแต่ร้องไห้ฟูมฟาย กับผู้ชายอีกคนที่นั่งอยู่ข้างๆเตียงคนไข้ เฝ้าดูอาการของคนไข้อย่างใกล้ชิดชนิดไม่ให้ใครหน้าไหนเข้ามาได้เลย
แก้วถูกนำตัวส่งโรงพยาบาลหลังที่หมดสติศรีษะกระแทกกับพื้น โชคยังดีเพราพี่ชายของเฟย์กลับมาจากต่างประเทศ คิดอยากจะเจอเพื่อนน้องสาวขึ้นมารบเร้าให้พวกเขาพาไปหา แต่พอไปถึงห้องภาพของแก้วที่กำลังซวนเซล้มพับลงกับพื้นก็สร้างความตกใจให้คนทั้ง 3 เป็นอย่างมาก
เพราะรับปากจะปิดเรื่องที่อยู่ที่ของแก้วกับที่ชายแฟนเอาไว้ ทำให้เขื่อนเองเองก็กลืนไม่เคายไม่ออกเหมือนกัน อีกหนึ่งก้เพื่อนสนิท อีกหนึ่งก็พี่ของแฟนตัวเอง แต่ดูเหมือนฝ่ายที่ผิดจะเป็นเพื่อนของตนซะมากกว่า เพราหลังจากที่คุยกันเมื่อสักครู่ทำให้เขาพอจะเดาเรื่องต่างๆนาๆออกมาไดนิดๆ
………………………………………………………………………………………………
จบภาค 1 คะ เอ่อ เพื่อนๆคงไม่เศร้า แต่ไรเตอร์เศร้าอ๊ะ